นิทานเรื่อง ฝูงลิงหนึ่งกับสัตว์ทั้งป่า

[blue_sky]

นิทานเรื่อง ฝูงลิงหนึ่งกับสัตว์ทั้งป่า

ผู้แต่ง: กฤษฎ์ มฤควิสุทธิกุล

--------------------------------------------------------------

แนวคิดหลักของนิทานเรื่อง ฝูงลิงหนึ่งกับสัตว์ทั้งป่า:

สัตว์แต่ละชนิดย่อมมีของกินที่ทำให้มันอิ่มแตกต่างกันไปฉันใด
คนแต่ละคนย่อมมีความเชื่อที่ทำให้เกิดแรงหนุนใจแตกต่างกันไปฉันนั้น...

---------------------------------------------------------------


กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

มีลิงฝูงหนึ่งอาศัยร่วมกับสัตว์ป่าอื่นอย่างสันติสุข

ในป่าที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชพันธุ์นานาชนิดซึ่งออกผลต้องตามฤดูกาล

และแหล่งอาหารที่ใกล้ฝูงลิงนั้นมีแต่กล้วย พวกลิงจึงได้ทานแต่กล้วย...

นานวันเข้าก็รู้สึกว่าซ้ำซากจำเจ...

จึงพากันออกไปหาแอปเปิ้ล,มะละกอ,ส้ม ซึ่งอยู่ไกลออกไปจากถิ่นของตน...มาบรรเทา

ขณะที่ฝูงกำลังเดินทางไปต่างถิ่น...ได้พบเจอสัตว์ป่าอื่นที่กำลังกินผักหญ้าอยู่

มันจึงแบ่งปันกล้วยให้สัตว์อื่นทานด้วยความมีน้ำใจ

สัตว์ที่กินผักหญ้าเมื่อได้ฟังคำดังนั้นจึงบอกปัดปฏิเสธ

บางลิงจึงกล่าวว่า...ทำไมเจ้าถึงได้ชอบผักหญ้ารสจืดๆ?

บางลิงก็ว่า...เจ้าจะไม่ลองกินกล้วยดูสักหน่อยหรอ หวานฉ่ำดีนะ?

บางลิงก็ว่า...เคยลองกินผักหญ้าดูแล้วก็ไม่เห็นอร่อยตรงไหนเลย!

บางลิงก็ว่า...ผักหญ้ากินได้ด้วยหรอ!?



เมื่อทุกลิงต่างเชื่อมั่นว่ากล้วยนั้นหอมหวานกว่าผักหญ้าอื่น

จึงป่าวประกาศไปทั่วไพรให้กล้วยนั้นเป็นอาหารประจำป่า

พวกสัตว์อื่นที่กินผักหญ้าได้ทราบความเข้าก็นึกฉงนไม่รู้ว่าจะเอากล้วยไปทำป่าอะไร!?

พวกมันจึงมารวมตัวกันเพื่อรับทราบข้อเท็จจริงดังกล่าว

แม่ไก่ป่ากับลูกเจี๊ยบที่กินเมล็ดพืชกับตัวหนอน ก็ยังไม่รู้เลยว่า

จะกินกล้วยอย่างไร เพราะตัวเองไม่มีมือเหมือนพวกลิง

ครั้นนึกจะเป็นแม่ไก่ป่าจิกกินกล้วยก็ดูกระไรอยู่ เพราะมันไม่ใช่วิสัยของตน

โคไพรได้แต่ส่ายศีรษะ...อนิจจา! ถ้ามันมัวแต่เอาเขาไปไล่ขวิดต้นกล้วยให้ลูกมันตกลงมา

สู้ก้มหน้าก้มตาลงกินหญ้าไม่ดีกว่าหรือ...อยู่เพียงปลายกีบมันเท่านั้นเอง

ช้างที่คุ้นชินกับกล้วยอยู่แล้ว จึงแปร๊นใส่เหล่าลิงไปว่า

"ข้ากินได้ทั้งกล้วย,อ้อย,หญ้า จะว่าไปแล้วพอตอนที่มันตกถึงท้อง

ข้าเองก็ยังไม่รู้เลยอันไหนกล้วย,อันไหนอ้อย,อันไหนหญ้า

กินเข้าไปแล้วก็อิ่มเหมือนกันแหละ แล้วจะให้ข้าสำหลักสำคัญต่อกล้วยไปทำเพื่อ!?"

ส่วนพวกเสือสิงห์ที่อยู่บนภูได้แต่นั่งอ้าปากค้างฟังพวกมังสวิรัติเสวนากันอยู่ที่เบื้องล่างด้วยความงุนงง...

"อะไรหว่ะ!? ผักหญ้า!? กล้วย!? อ้อย!? แล้วเนื้อล่ะ!"



เมื่อโน้มน้าวสัตว์ป่าทั่วอาณาไม่สำเร็จ จึงปรึกษาหารือกันทั้งฝูงว่าจะทำอย่างไร?

ต่างได้มาหลากหลายทฤษฎีซึ่งก็ดีต่อส่วนรวมลิงด้วยกันทั้งสิ้น

่ลิงทุกตัวนั้นเต็มใจปฏิบัติเป็นไปในแนวทางเดียวกัน ด้วยสำนึกว่ามันเป็นสัตว์ตระกูลเดียวกัน

พวกลิงรักการทำกิจกรรมร่วมกัน เช่น การเคลื่อนฝูงไปตามกิ่งไม้เพื่อความสนุก

หากไม่ไปทางซ้ายก็ไปทางขวา หากไม่ไปทางขวาก็ไปทางซ้าย

รู้ว่าซ้ายหันกับขวาหันนั้นเป็นความต่าง

ซ้ายๆ ถ้าซ้ายเกินไปนิดหน่อยไปก็ไปผิดทาง มันรู้ได้...เพราะว่ามันเบนไปจากเป้าหมายเดิม

ขวาๆ ถ้าขวาเกินไปหน่อยก็ไปผิดทาง มันรู้ได้...เพราะว่ามันเบนจากทางเป้าหมายเดิม



ในเมื่อ"ผลดี"มันเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น ซึ่งไม่เหมือนกับ"ดงกล้วย"ที่มองเห็นได้

พวกลิงจึงไม่เข้าใจว่า ต้องเดินทางไปทิศไหนจึงจะถึงผลดี?

แต่ละลิงต่างก็เสนอวิธีของตัวเองที่คิดว่าดีแล้ว...!

ทางนั้นก็ดี..ทางนี้ก็ดี แล้วทางไหนดีที่สุด!?

จึงกลายเป็นที่ถกเถียงกันระหว่างลิง...

ด้วยสำนึกในความสามัคคีของหมู่เล็กภายในความสามัคคีของทั้งหมู่

จึงทำให้เลยเถิดไปเป็นการแบ่งหมู่ลิง...

"ใครคิดอย่างนี้ก็มา ใครคิดอย่างโน้นก็ไปโน้นสิ!"

ส่วนพวกที่ไม่เกี่ยวข้องก็ได้แต่มองหมู่ลิงจ้องเขม่งกันเอง



แต่มีบางลิงที่มาฉุกคิดในภายหลังได้ว่า...

ท้ายที่สุดแม้จะเป็นกล้วย,อ้อย,ผักหญ้า,เนื้อ,แอปเปิ้ล,มะละกอ หรือส้ม

ต่างก็ทำให้อิ่มได้เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับว่ามันเป็นสัตว์ชนิดใด...

[Rakkypoko!]

จึงพากันออกไปหาแอปเปิ้ล,มะละกอ,ส้ม

เปนที่มาของเพลงรึป่าวอะ แอ๊ปเปิ้ล มะละกอ กล้วย ส้ม (นึกท่าเต้นประกอบ)

[blue_sky]

จึงพากันออกไปหาแอปเปิ้ล,มะละกอ,ส้ม

เปนที่มาของเพลงรึป่าวอะ แอ๊ปเปิ้ล มะละกอ กล้วย ส้ม (นึกท่าเต้นประกอบ)

คงไม่เกี่ยว...แค่ไปหยิบของชาวบ้านที่มีอยู่ก่อนแล้วยำรวมๆกัน 

[mapisit]

เหอะๆๆ

ท้ายที่สุดก็คิดได้ว่า กล้วย,อ้อย,ผักหญ้า,เนื้อ,แอปเปิ้ล,มะละกอ หรือส้ม

อะไรกินก็อิ่มทั้งนั้น แล้วแต่ว่าเ็ป็นสัตว์ชนิดใด

เป็นการเลือกตามความเหมาะสมของตน

แล้วเราคิดว่า คำสอนของเรา เป็นพืชชนิดไหน คนอื่นต้องกิน ต้องเชื่อตามเราหรือเปล่า

[sasuke]

สำหรับคริสตชน เราสมควรที่จะมีความเชื่อครบทุกข้อ ตามที่พระศาสนจักรพิจารณาและเขียนเอาไว้
เพราะนั่นหมายถึงว่า เราเชื่อในตัวท่านเปโตรผู้เป็นศิลาแห่งพระศาสนจักร และเชื่อในพระเยซูผู้ซึ่งเป็นผู้ตั้งพระศาสนจักรบนศิลานั้นด้วยครับ

ความเชื่อเป็นสิ่งที่คริสตชนทุกคนควรจะมีเหมือนกัน เพียงแต่พระเจ้ามีวิธีที่จะพูดกับเราผ่านรูปแบบที่ต่างๆกันไป
เช่นว่า บางคนอาจจะชอบสวดสายประคำ บางคนชอบรำพึงภาวนาเงียบๆ บางคนชอบร้องเพลงสรรเสริญ หรือวิธีอื่นๆที่ต่างกันไป

แต่ไม่ว่าวิธีไหน ก็ถึงพระได้เหมือนกันครับ...
เหมือน ผักหญ้า กล้วย ฯลฯ กินอะไรมันก็อิ่มได้เหมือนกัน 

---------------------------------------------------

แต่กระนั้น เราไม่ใช่วัว ควาย หรือว่าไก่ครับ การทำเพียงอย่างใดอย่างหนึ่งอาจจะไม่เพียงพอ
เหมือนกับว่ากินอาหารไม่ครบ5หมู่ ถ้าเรากินอะไรอยู่อย่างเดียวอาจจะขาดสารอาหารได้
นั่นคือ เราไม่ควรที่จะทำอะไรเพียงอย่างเดียว เลือกทำเฉพาะสิ่งที่ตัวสะดวกหรือชอบ
เข้าร่วมพิธีมิสซาก็เอาแต่สวดสายประคำอย่างเดียว ไม่สนใจที่จะตอบรับกับพระสงฆ์หรือร้องเพลงร่วมกับพี่น้อง
หรือบางคนเลือกที่จะเข้าวัดเป็นประจำสม่ำเสมอทุกสัปดาห์ แต่ไม่เคยคิดที่จะสวดภาวนาเลย

เรื่องความเชื่อก็เช่นกันครับ ถ้าเราเลือกที่จะเชื่อแค่บางอย่าง ความเชื่อนั้นก็จะไม่สมบูรณ์
เพราะข้อความเชื่อทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งที่สมบูรณ์อยู่แล้ว หากแยกออกมาเพียงแค่อย่างใดอย่างนึงเหล่านั้นก็จะไม่สมบูรณ์
และไม่อาจเรียกได้ว่าความเชื่ออีกต่อไป


ถึงพระจะให้พระหรรษทานแต่ละคนให้เข้าใจพระแตกต่างกัน
แต่การเลือกอย่างใดอย่างนึงไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไปนะครับ

ฝากไว้ให้พี่น้องทุกคนไตร่ตรอง

pace e nebe

[tan]

สนุกดีครับ  ผมเป็นสมาชิกใหม่ :evil:

[Batholomew]

ขอบคุณนะครับ ได้ข้อคิดดีครับ