แม่จ๋า...ลูกขอโทษเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริง
ดิฉันเกิดมาในครอบครัวที่ปานกลาง พ่อแม่เป็นคนที่ขี้บ่นปากร้าย จนดิฉันและพี่น้องต่างหงุดหงิดและรำคาญบ่อยครั้ง บางครั้งพ่อแม่ก็บ่นได้ไม่รู้จักหยุด บ่นได้โดยไม่ต้องมีสาเหตุ และทุกครั้งที่พ่อแม่บ่น ดิฉันต้องเถียงกลับไปทุกครั้ง บางครั้งแรงมาก มีอยู่ครั้งหนึ่ง ดิฉันไปตลาด เพื่อซื้อกับข้าวตามรายการที่แม่สั่งเพราะวันรุ่งขึ้นเป็นวันไหว้เจ้า ของที่แม่สั่งซื้อจึงมากมาย ดิฉันหิ้วของเหล่านี้เดินไปเดินมาหลายเที่ยว ทั้งเหนื่อยทั้งหนัก แต่พอกลับมาบ้าน แม่ก็บ่นดิฉันหนักขึ้นไปอีก เพราะของที่ซื้อมาราคาแพงเกินไป แม่หาว่าดิฉันซื้อของไม่เป็น หาว่าดิฉันอมเงินส่วนเกิน
ดิฉันกำลังโกรธ กำลังโมโหเพราะเหนื่อย เพราะร้อน และเพราะหิว จึงตะโกนสวนกลับไปด้วยอารมณ์ที่ไม่นึกว่าจะทำอย่างนั้นไปได้
"ชั้นเหนื่อยนะ แม่เป็นแม่ยังงัย ไม่เห็นหัวอกลูกเลย ใช้เหมือนเป็นสัตว์ ก็ชั้นเกิดมาจากใครล่ะ มันก็เหมือนกัน"
ดิฉันเลวมาก เลวเหมือนสัตว์จริง ๆ ที่กล้าตะคอกเอากับแม่อย่างนั้น มันออกมาได้อย่าง ไรก็ไม่รู้ มันต่ำทรามมาก ฉันจะยังไม่รู้สึกผิดเลยตอนนั้น ถ้าแม่จะด่าแล้วตวาดกลับมาเหมือนทุกครั้ง
แต่คราวนี้แม่ดิฉันหันมามอง เหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเองว่า คนที่พูดออกมาเมื่อสักครู่นี่คือลูกสาวตัวเอง
ดิฉันเห็นแม่นิ่งเงียบไป แล้วเดินมาหยิบของเอาไปในครัวอย่างเงียบ ๆ เงียบจริง ๆ ไม่มีแม้แต่เสียงบ่นเสียงด่าว่าสักคำ
ดิฉันอึ้ง !!!
แล้วสักครู่ก็เดินตามเข้าไปดูแม่ ภาพที่เห็นทำให้ดิฉันร้องไห้โฮ ภาพแม่กำลังนั่งร้องไห้เงียบๆ น้ำตาไหลรินเป็นทาง สะอื้น แต่ไม่มีเสียง แม่นั่งอยู่นาน นานจนดิฉันทนไม่ไหวต้องวิ่งเข้าไปหา
แม้วันนั้น ดิฉันจะได้กราบแทบเท้าแม่แล้ว แต่มันก็เป็นภาพที่ติดตาฉันมาจนทุกวันนี้ จนฉันต้องมาสารภาพว่า "ฉันไม่น่าทำอย่างนั้นเลย"
แม่จ๋า........ลูกขอโทษ
-
Batholomew
- ~@
- โพสต์: 12724
- ลงทะเบียนเมื่อ: อังคาร ม.ค. 18, 2005 2:28 pm
- ที่อยู่: Thailand
อ่านแล้วเศร้าเลย 
เศร้าเลย
แม่ทุกคนย่อมให้อภัยลูกครับ
แม่ทุกคนย่อมให้อภัยลูกครับ