นิทานเรื่อง ลูกแกะน้อยกับอาหารอันหอมหวาน
viewtopic.php?f=1&t=15313
จึงได้ลองมาระลึกและทบทวนถึงชีวิตคริสตชนที่ผ่านมาของผม เลยอยากจะแบ่งปันถ่ายทอดออกมาเป็นนิทานให้ได้อ่านกันดูนะครับ
ปล. นิทานเรื่องนี้ มีเค้าโครงจากเรื่องจริง (ของผมเอง) ครับ
นิทานเรื่อง ลูกแกะหลงกับนายชุมพาบาล (เค้าโครงจากเรื่องจริง)
สวัสดีครับพี่น้อง พอดีผมได้อ่านกระทู้
นิทานเรื่อง ลูกแกะน้อยกับอาหารอันหอมหวาน
viewtopic.php?f=1&t=15313
จึงได้ลองมาระลึกและทบทวนถึงชีวิตคริสตชนที่ผ่านมาของผม เลยอยากจะแบ่งปันถ่ายทอดออกมาเป็นนิทานให้ได้อ่านกันดูนะครับ
ปล. นิทานเรื่องนี้ มีเค้าโครงจากเรื่องจริง (ของผมเอง) ครับ
นิทานเรื่อง ลูกแกะน้อยกับอาหารอันหอมหวาน
viewtopic.php?f=1&t=15313
จึงได้ลองมาระลึกและทบทวนถึงชีวิตคริสตชนที่ผ่านมาของผม เลยอยากจะแบ่งปันถ่ายทอดออกมาเป็นนิทานให้ได้อ่านกันดูนะครับ
ปล. นิทานเรื่องนี้ มีเค้าโครงจากเรื่องจริง (ของผมเอง) ครับ
เรื่อง ลูกแกะหลงกับนายชุมพาบาล
กาลครั้งหนึ่งไม่นานมานี้ มีลูกแกะฝูงหนึ่ง กำลังเดินตามนายชุมพาบาลของพวกมัน
ไปตามทางหุบเขา ซึ่งทางในหุบเขานั้น เป็นทางเดินที่แคบและเลี้ยวลดคดเคี้ยวยิ่งนัก
และสองข้างทางเดินนั้น ก็เป็นหุบเหวที่ลึกและมืดมน แต่ก็มีดอกกุหลาบที่สวยงามขึ้นอยู่ตามแนวข้างทางเดินนั้น
นายชุมพาบาลผู้นั้น ผู้ซึ่งล่วงรู้ถึงอันตรายของหุบเหว จึงได้ตะโกนส่งเสียงเรียกนำทาง ให้บรรดาลูกแกะทั้งหลายเดินตามเขา ไปในทิศทางที่ถูกต้องอยู่ตลอดเวลา
"ตามเรามา ตามเรามา แกะของเราเอ๋ย... จงอย่าไปมองดอกกุหลาบข้างทาง มันสวยงามก็จริงแต่มันก็มีหนามแหลมคมและจะทำให้เจ้าบาดเจ็บจนถึงตายได้"
นายชุมพาบาลตะโกนเช่นนี้ตลอดเวลา
ในขณะที่แกะตัวอื่นๆ กำลังเดินตามเสียงนายชุมพาคนนั้นไป ลูกแกะที่เดินอยู่ตัวท้ายสุด ก็ได้เกิดหลงใหลในความสวยงามและกลิ่นหอมของดอกกุหลาบข้างทาง
จึงได้ละออกจากฝูง ทำเป็นหูทวนลมต่อเสียงเรียกของนายชุมพาบาลคนนั้น
"อา ดอกกุหลาบช่างหอมจริงๆ ไม่เห็นมันจะทำให้เราบาดเจ็บจนถึงตายได้เลย" ลูกแกะดื้อตัวนี้ ไม่เห็นด้วยกับนายชุมพาบาลของมัน
ขณะที่มันกำลังชะเง้อคอเข้าไปใกล้ดอกกุหลาบเพื่อจะดมกลิ่นให้มากขึ้น ทันใดนั้นมันก็พลัดลื่นตกลงไปในหุบเหวข้างทาง...
กาลครั้งหนึ่งไม่นานมานี้ มีลูกแกะฝูงหนึ่ง กำลังเดินตามนายชุมพาบาลของพวกมัน
ไปตามทางหุบเขา ซึ่งทางในหุบเขานั้น เป็นทางเดินที่แคบและเลี้ยวลดคดเคี้ยวยิ่งนัก
และสองข้างทางเดินนั้น ก็เป็นหุบเหวที่ลึกและมืดมน แต่ก็มีดอกกุหลาบที่สวยงามขึ้นอยู่ตามแนวข้างทางเดินนั้น
นายชุมพาบาลผู้นั้น ผู้ซึ่งล่วงรู้ถึงอันตรายของหุบเหว จึงได้ตะโกนส่งเสียงเรียกนำทาง ให้บรรดาลูกแกะทั้งหลายเดินตามเขา ไปในทิศทางที่ถูกต้องอยู่ตลอดเวลา
"ตามเรามา ตามเรามา แกะของเราเอ๋ย... จงอย่าไปมองดอกกุหลาบข้างทาง มันสวยงามก็จริงแต่มันก็มีหนามแหลมคมและจะทำให้เจ้าบาดเจ็บจนถึงตายได้"
นายชุมพาบาลตะโกนเช่นนี้ตลอดเวลา
ในขณะที่แกะตัวอื่นๆ กำลังเดินตามเสียงนายชุมพาคนนั้นไป ลูกแกะที่เดินอยู่ตัวท้ายสุด ก็ได้เกิดหลงใหลในความสวยงามและกลิ่นหอมของดอกกุหลาบข้างทาง
จึงได้ละออกจากฝูง ทำเป็นหูทวนลมต่อเสียงเรียกของนายชุมพาบาลคนนั้น
"อา ดอกกุหลาบช่างหอมจริงๆ ไม่เห็นมันจะทำให้เราบาดเจ็บจนถึงตายได้เลย" ลูกแกะดื้อตัวนี้ ไม่เห็นด้วยกับนายชุมพาบาลของมัน
ขณะที่มันกำลังชะเง้อคอเข้าไปใกล้ดอกกุหลาบเพื่อจะดมกลิ่นให้มากขึ้น ทันใดนั้นมันก็พลัดลื่นตกลงไปในหุบเหวข้างทาง...
เจ้าแกะดื้อผู้น่าสงสารตัวนี้ นอนสลบไม่ได้สติอยู่หนึ่งวันเต็มๆ หลังจากนี้มันฟื้นคืนสติมา มันก็รู้ตัวว่า
มันได้ตกลงมาในหุบเหวอันมืดมนนี้แล้ว ซึ่งรอบๆ ตัวที่มันอยู่นั้น ล้อมรอบด้วยต้นไม้หนาทึบและเต็มไปด้วยหนามแหลมคม ส่วนที่พื้นทางเดินก็เต็มไปด้วยหินแหลมคม และตัวมันเองก็ได้รับบาดเจ็บและเหนื่อยล้าเพราะความหิวโหย
นอกจากนั้น มันก็ยังได้ยินเสียงผิดปกติ ที่ดังมาจากต้นไม้หนาทึบเหล่านั้น มีดวงตาสีแดง หลายต่อหลายคู่กำลังจ้องมองมาที่มันอยู่
และมันก็รับรู้โดยสัญชาตญาณของมันได้ว่า นั่นคือ ศัตรูเก่าของมัน ฝูงสุนัขป่าดุร้าย นั่นเอง!
"นี่สินะ คือสิ่งที่เจ้านายฉันได้เตือนไว้ โอ...ทำไมฉันถึงได้โง่เขลา และอวดดีเช่นนี้ ไม่ยอมเชื่อที่เจ้านายบอก ฉันคงต้องตายอยู่เพียงลำพังที่นี่แน่นอน" เจ้าแกะรำพึงรำพันด้วยความขมขื่นและสิ้นหวัง
ทันใดนั้นเอง เจ้าแกะน้อยก็ได้ยินเสียงที่อ่อนโยน คุ้นเคย และอบอุ่น ดังก้องมาแต่ไกล จากฝั่งอีกด้านของต้นไม้อันหนาทึบนั้น ใช่แล้ว เสียงนั้น เสียงของนายชุมพาบาลของมันนั่นเอง
"อา เสียงนั้น เสียงเจ้านายนี่ ไม่น่าเป็นไปได้ นี่เขามาตามหาฉันหรือนี่..." เจ้าแกะน้อยแทบไม่เชื่อหูของตน แต่มันก็ส่งเสียงร้องตอบกลับเจ้านายของมัน
เสียงนั้นตะโกนเรียกชื่อมันตลอดเวลาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง และแกะน้อยเองก็ได้ขานรับด้วยความอ่อนแรง ตาของมันก็แทบจะปิดแล้วเพราะความเหนื่อยล้าจากอาการบาดเจ็บ แต่มันก็ต้องขานรับตอบต่อไปเพื่อนายชุมพาบาลของมันจะได้หามันเจอ
มันได้ตกลงมาในหุบเหวอันมืดมนนี้แล้ว ซึ่งรอบๆ ตัวที่มันอยู่นั้น ล้อมรอบด้วยต้นไม้หนาทึบและเต็มไปด้วยหนามแหลมคม ส่วนที่พื้นทางเดินก็เต็มไปด้วยหินแหลมคม และตัวมันเองก็ได้รับบาดเจ็บและเหนื่อยล้าเพราะความหิวโหย
นอกจากนั้น มันก็ยังได้ยินเสียงผิดปกติ ที่ดังมาจากต้นไม้หนาทึบเหล่านั้น มีดวงตาสีแดง หลายต่อหลายคู่กำลังจ้องมองมาที่มันอยู่
และมันก็รับรู้โดยสัญชาตญาณของมันได้ว่า นั่นคือ ศัตรูเก่าของมัน ฝูงสุนัขป่าดุร้าย นั่นเอง!
"นี่สินะ คือสิ่งที่เจ้านายฉันได้เตือนไว้ โอ...ทำไมฉันถึงได้โง่เขลา และอวดดีเช่นนี้ ไม่ยอมเชื่อที่เจ้านายบอก ฉันคงต้องตายอยู่เพียงลำพังที่นี่แน่นอน" เจ้าแกะรำพึงรำพันด้วยความขมขื่นและสิ้นหวัง
ทันใดนั้นเอง เจ้าแกะน้อยก็ได้ยินเสียงที่อ่อนโยน คุ้นเคย และอบอุ่น ดังก้องมาแต่ไกล จากฝั่งอีกด้านของต้นไม้อันหนาทึบนั้น ใช่แล้ว เสียงนั้น เสียงของนายชุมพาบาลของมันนั่นเอง
"อา เสียงนั้น เสียงเจ้านายนี่ ไม่น่าเป็นไปได้ นี่เขามาตามหาฉันหรือนี่..." เจ้าแกะน้อยแทบไม่เชื่อหูของตน แต่มันก็ส่งเสียงร้องตอบกลับเจ้านายของมัน
เสียงนั้นตะโกนเรียกชื่อมันตลอดเวลาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง และแกะน้อยเองก็ได้ขานรับด้วยความอ่อนแรง ตาของมันก็แทบจะปิดแล้วเพราะความเหนื่อยล้าจากอาการบาดเจ็บ แต่มันก็ต้องขานรับตอบต่อไปเพื่อนายชุมพาบาลของมันจะได้หามันเจอ
เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในที่สุด ต้นไม้หนามที่อยู่ข้างหน้ามันถูกแหวกออก...
เป็นเขานั่นเอง นายชุมพาบาลของมัน เขาหามันพบแล้ว...
"ในที่สุดก็เจอจนได้ อา..แกะน้อยที่น่ารักของเรา เจ้าอยู่นี่เองหรือ เราดีใจจริงๆ ดีใจมากๆ" นายชุมพาบาลรีบเข้ามาโอบกอดแกะน้อยด้วยความยินดี เขาดีใจยิ่งกว่าที่แกะน้อยดีใจที่ได้เห็นเขาเสียอีก
เจ้าแกะน้อยพยายามเหลือบมองด้วยความอิดโรยและดีใจที่ได้เห็นเจ้านายของมันอีก แต่มันก็แปลกใจเมื่อได้เห็นสภาพของเจ้านายของมัน มันจึงถามเขาว่า
"โอ... เจ้านาย ท่านไปโดนอะไรมา ทำไมเสื้อผ้าของท่านขาดรุ่งริ่งและมีคราบเลือดติดด้วย แถมฝ่ามือทั้ง 2 ข้าง รวมทั้งฝ่าเท้าทั้ง 2 ข้าง ก็ถูกเจาะทะลุเป็นรู มีเลือดออกเต็มไปหมด เกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายครับนี่?"
"เอาล่ะ กลับบ้านเรากันเถิด แกะของเรา..." นายชุมพาบาลไม่ตอบ พลางแบกแกะน้อยขึ้นบ่า แล้วเดินกลับไปทางเดิมที่มา
และแล้วเจ้าแกะน้อยก็คลายข้อสงสัยว่าบาดแผลของเจ้านายของมันมาได้อย่างไร เมื่อได้เห็นเจ้านายเอามือทั้ง 2 ข้าง แหวกต้นไม้หนาม ที่หนาทึบจนถูกหนามแทงทะลุฝ่ามือทั้งสอง และเกี่ยวเสื้อผ้ากับผิวหนังทั่วกายของเขา ไม่เว้นแม้แต่ศีรษะของเขาก็ยังถูกหนามทิ่ม ส่วนฝ่าเท้าของเขาทั้งสอง ก็เกิดจากการเดินฝ่าหินแหลมคม จนถูกแทงทะลุเช่นเดียวกัน
เจ้าแกะน้อยน้ำตาไหลเมื่อได้รู้ว่า เพราะสาเหตุมาจากตัวมันเองนั่นแหละ ที่ทำให้เจ้านายของมันต้องเจ็บปวดทรมานขนาดนี้
แต่ความทรมานยังไม่จบแค่นั้น เมื่อฝ่าดงหนามมาได้แล้ว สิ่งที่กำลังรอนายชุมพาบาลกับเจ้าแกะน้อยอยู่คือ ฝูงสุนัขป่าดุร้าย นั่นเอง!
เป็นเขานั่นเอง นายชุมพาบาลของมัน เขาหามันพบแล้ว...
"ในที่สุดก็เจอจนได้ อา..แกะน้อยที่น่ารักของเรา เจ้าอยู่นี่เองหรือ เราดีใจจริงๆ ดีใจมากๆ" นายชุมพาบาลรีบเข้ามาโอบกอดแกะน้อยด้วยความยินดี เขาดีใจยิ่งกว่าที่แกะน้อยดีใจที่ได้เห็นเขาเสียอีก
เจ้าแกะน้อยพยายามเหลือบมองด้วยความอิดโรยและดีใจที่ได้เห็นเจ้านายของมันอีก แต่มันก็แปลกใจเมื่อได้เห็นสภาพของเจ้านายของมัน มันจึงถามเขาว่า
"โอ... เจ้านาย ท่านไปโดนอะไรมา ทำไมเสื้อผ้าของท่านขาดรุ่งริ่งและมีคราบเลือดติดด้วย แถมฝ่ามือทั้ง 2 ข้าง รวมทั้งฝ่าเท้าทั้ง 2 ข้าง ก็ถูกเจาะทะลุเป็นรู มีเลือดออกเต็มไปหมด เกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายครับนี่?"
"เอาล่ะ กลับบ้านเรากันเถิด แกะของเรา..." นายชุมพาบาลไม่ตอบ พลางแบกแกะน้อยขึ้นบ่า แล้วเดินกลับไปทางเดิมที่มา
และแล้วเจ้าแกะน้อยก็คลายข้อสงสัยว่าบาดแผลของเจ้านายของมันมาได้อย่างไร เมื่อได้เห็นเจ้านายเอามือทั้ง 2 ข้าง แหวกต้นไม้หนาม ที่หนาทึบจนถูกหนามแทงทะลุฝ่ามือทั้งสอง และเกี่ยวเสื้อผ้ากับผิวหนังทั่วกายของเขา ไม่เว้นแม้แต่ศีรษะของเขาก็ยังถูกหนามทิ่ม ส่วนฝ่าเท้าของเขาทั้งสอง ก็เกิดจากการเดินฝ่าหินแหลมคม จนถูกแทงทะลุเช่นเดียวกัน
เจ้าแกะน้อยน้ำตาไหลเมื่อได้รู้ว่า เพราะสาเหตุมาจากตัวมันเองนั่นแหละ ที่ทำให้เจ้านายของมันต้องเจ็บปวดทรมานขนาดนี้
แต่ความทรมานยังไม่จบแค่นั้น เมื่อฝ่าดงหนามมาได้แล้ว สิ่งที่กำลังรอนายชุมพาบาลกับเจ้าแกะน้อยอยู่คือ ฝูงสุนัขป่าดุร้าย นั่นเอง!
นายชุมพาบาลก็รีบเอาเจ้าแกะน้อยมากอดไว้แนบอกภายใต้เสื้อคลุมของเขา และทันทีทันใดนั้นเอง ฝูงสุนัขป่าก็พุ่งเข้าจู่โจมเขาทันที โดยหมายจะฉีกขย้ำกินแกะน้อยให้ได้ แต่นายชุมพาบาลก็อดทนเดินตรงไปข้างหน้า และปกป้องแกะน้อยสุดชีวิต
ขณะที่แกะน้อยสลบไปอีกครั้ง เพราะความอ่อนเพลีย จนมารู้สึกตัวอีกที เมื่อได้ยินเสียงปลุกเจ้านายของมัน
"เอาล่ะ ถึงบ้านของเราแล้ว ตื่นเถิด แกะของเรา" นายชุมพาบาลปลุก
เจ้าแกะน้อย ค่อยๆ ลืมตามองรอบๆ และก็ได้พบว่า ตอนนี้ มันอยู่ในทุ่งหญ้าเขียวขจี สวยงาม อุดมสมบูรณ์ และก็มีทะเลสาบอันงดงาม และนายชุมพาบาลก็ค่อยๆ อุ้มแกะน้อยลงอย่างนุ่มนวล ณ ริมน้ำอันสงบ
บัดนี้ มันปลอดภัยแล้ว และมันก็ดีใจมากๆ ที่ได้กลับบ้าน มันจึงหันกลับไปมองเจ้านายของมันเพื่อแสดงความสำนึกผิด และความสำนึกบุญคุณ
แต่สิ่งที่มันเห็นคือ สภาพของเจ้านาย ซึ่งบัดนี้ ไม่มีเสื้อผ้า คลุมกายเลย มีแต่บาดแผลฉีกขาด เหวอะหวะ เลือดโทรมกาย ซึ่งเกิดจากคมเขี้ยวของฝูงสุนัขป่า พร้อมกับไม้กางเขนข้างๆ เขา ซึ่งคาดว่า เป็นอาวุธที่เขาใช้ปราบฝูงสุนัขป่าเหล่านั้น จนได้รับชัยชนะ
เจ้าแกะน้อยน้ำตาริน และเข้าไปใกล้เขาเพื่อเลียบาดแผล หวังจะช่วยบรรเทาบาดแผลที่เกิดจากการช่วยเหลือมัน
แทนที่นายชุมพาบาลสนใจแผลของเขา เขากลับรักษา พยาบาล บาดแผลของเจ้าแกะน้อยก่อน เกรงว่ามันจะตาย และก็เอาอาหารซึ่งมีรสชาดเหมือน ขนมปังและเหล้าองุ่น มาเลี้ยงเจ้าแกะน้อย เพื่อให้กลับมาแข็งแรงหายดีดังเดิม
หลังจากนั้น เจ้าแกะน้อยก็กลับมาแข็งแรงทันทีด้วยปังและเหล้าองุ่นนั้น มันจึงพูดกับเจ้านายว่า
"เจ้านายครับ โปรดรักษาแผลของท่านและโปรดพักผ่อนเถิดครับ ท่านเหนื่อยมามากแล้ว"
แต่นายชุมพาบาลยิ้มตอบ ลุกขึ้น แล้วตอบเจ้าแกะน้อยว่า
"เรายังพักไม่ได้หรอก เพราะว่าเรายังต้องไปตามหาแกะที่หลงไปเหมือนเจ้าตัวอื่นๆ อีก เราไม่มีเวลาพักหรอก"
ว่าแล้ว นายชุมพาบาลก็แบกไม้กางเขน พร้อมโลหิตที่ไหลรินตามทาง เดินกลับไปที่ยังหุบเขานั้น เพื่อตามหาแกะหลงตัวอื่นๆ ต่อไป...
--------------------------------------------------------------
บทประพันธ์และเรียบเรียงโดย พระจิตเจ้า
จบแล้วครับ นิทานเรื่องนี้ เค้าโครงจากชีวิตผมเอง
โดยพระเยซูเจ้าทรงเป็นนายชุมพาบาลผู้นั้น ส่วนผมก็คือแกะดื้อตัวนั้น
นิทานเรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า นายชุมพาบาลที่ดีเป็นอย่างไร
ขอพระเป็นเจ้าอวยพระพรพี่น้องทุกท่านครับ
แต่สิ่งที่มันเห็นคือ สภาพของเจ้านาย ซึ่งบัดนี้ ไม่มีเสื้อผ้า คลุมกายเลย มีแต่บาดแผลฉีกขาด เหวอะหวะ เลือดโทรมกาย ซึ่งเกิดจากคมเขี้ยวของฝูงสุนัขป่า พร้อมกับไม้กางเขนข้างๆ เขา ซึ่งคาดว่า เป็นอาวุธที่เขาใช้ปราบฝูงสุนัขป่าเหล่านั้น จนได้รับชัยชนะ
เจ้าแกะน้อยน้ำตาริน และเข้าไปใกล้เขาเพื่อเลียบาดแผล หวังจะช่วยบรรเทาบาดแผลที่เกิดจากการช่วยเหลือมัน
แทนที่นายชุมพาบาลสนใจแผลของเขา เขากลับรักษา พยาบาล บาดแผลของเจ้าแกะน้อยก่อน เกรงว่ามันจะตาย และก็เอาอาหารซึ่งมีรสชาดเหมือน ขนมปังและเหล้าองุ่น มาเลี้ยงเจ้าแกะน้อย เพื่อให้กลับมาแข็งแรงหายดีดังเดิม
หลังจากนั้น เจ้าแกะน้อยก็กลับมาแข็งแรงทันทีด้วยปังและเหล้าองุ่นนั้น มันจึงพูดกับเจ้านายว่า
"เจ้านายครับ โปรดรักษาแผลของท่านและโปรดพักผ่อนเถิดครับ ท่านเหนื่อยมามากแล้ว"
แต่นายชุมพาบาลยิ้มตอบ ลุกขึ้น แล้วตอบเจ้าแกะน้อยว่า
"เรายังพักไม่ได้หรอก เพราะว่าเรายังต้องไปตามหาแกะที่หลงไปเหมือนเจ้าตัวอื่นๆ อีก เราไม่มีเวลาพักหรอก"
ว่าแล้ว นายชุมพาบาลก็แบกไม้กางเขน พร้อมโลหิตที่ไหลรินตามทาง เดินกลับไปที่ยังหุบเขานั้น เพื่อตามหาแกะหลงตัวอื่นๆ ต่อไป...
--------------------------------------------------------------
บทประพันธ์และเรียบเรียงโดย พระจิตเจ้า
จบแล้วครับ นิทานเรื่องนี้ เค้าโครงจากชีวิตผมเอง
โดยพระเยซูเจ้าทรงเป็นนายชุมพาบาลผู้นั้น ส่วนผมก็คือแกะดื้อตัวนั้น
นิทานเรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า นายชุมพาบาลที่ดีเป็นอย่างไร
ขอพระเป็นเจ้าอวยพระพรพี่น้องทุกท่านครับ
-
littleseal
- โพสต์: 1029
- ลงทะเบียนเมื่อ: อาทิตย์ มิ.ย. 13, 2010 9:53 pm
ให้ give
โหวต Hot
กด Like
-
Jeab Agape
- ~@
- โพสต์: 8259
- ลงทะเบียนเมื่อ: จันทร์ ม.ค. 17, 2005 9:56 pm
- ที่อยู่: Bangkok
ขอบคุณมากครับ
-
In the name of father
- โพสต์: 719
- ลงทะเบียนเมื่อ: อังคาร ม.ค. 08, 2008 5:47 am
- ที่อยู่: กาญจนบุรี
ซึ้งขอบคุณสำหรับนิทานสอนใจดีๆครับ
-
กรอกสมบูรณ์
- โพสต์: 1413
- ลงทะเบียนเมื่อ: อังคาร ก.ย. 02, 2008 11:18 am
- ที่อยู่: ต.กรอกสมบูรณ์ อ.ศรีมหาโพธิ จ.ปราจีนบุรี
นิทานเรื่องนี้ น่ารักจังค่ะ อ่านแล้วก็ซึ้งเลยเหมือนกันค่ะ