ในปฐมกาล ประเด็นการให้โทษของผลไม้ไม่ได้อยู่ที่รสชาติหรือปริมาณที่กิน แต่ผลไม้คือตัวแทนของสิ่งที่มนุษย์เลือกที่จะทรยศพระเจ้าเพื่อมัน เลือกมันแทนเลือกพระเจ้า ทิ้งพระเจ้าเพื่อรับเอาสิ่งที่จะทำให้ตนเองพึ่งพอใจ เป็นเครื่องหมายแห่งการยั่วยวนจนยอมทรยศความรักและความไว้วางใจกันและกัน จนทำลายความสัมพันธ์ของพระเจ้าและมนุษย์ไปตลอด
ทุกวันนี้ ไม่เพียงผลบาปที่ส่งผลแห่งความพลัดพรากและหลงทางจากพระเจ้าเท่านั้น แต่ความอยากผลไม้นั้นยังคงสืบทอดผ่านลูกหลานของบิดามารดาแรกของเรา แต่สิ่งที่ยั่วยวนคงไม่ใช่ "ความรู้เท่าพระเจ้า" หรือ "ความอยากจะเป็นเหมือนพระเจ้า" เท่านั้น แต่คือความโลภ ความฟุ้งเฟ้อ และแม้แต่สิ่งที่โดยตัวมันคือสิ่งที่ดี แต่เราเผลอรักหรือหมกมุ่นกับมันมากกว่าพระเจ้า(ในภาพสุดท้าย ผู้เขียนวาดตัวเอง มองปากกาและหมึกซึ่งเป็นอุปกรณ์ประกอบอาชีพของตน) และวัตุนิยมต่างๆ
ที่สำคัญในปัจจุบัน ปีศาจอาจไม่ต้องหว่านล้อมอะไรมาก เพราะมนุษย์พร้อมจะวิ่งเข้าหามันตามกระแสวัตถุนิยม และบริโภคนิยมอยู่แล้ว
(คือไม่ได้ดูชั่วสุดๆ แต่ดูนิ่งๆ ร้ายลึกๆ ซึ่งมันน่าจะตรงกับภาพลักษณ์ของปีศาจที่จะล่อลวงมนุษย์ได้)
