ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
-----------------------------
เข้าเรื่องกันดีกว่า
เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ได้มีโอกาสไปเข้าค่ายผู้นำของมหาวิทยาลัย
ก่อนหน้านั้นก็แอบได้ยินมานิดๆจากคนที่เคยไปว่า
ค่ายนี้โหดมากกก เหมือนค่ายทหาร
ต้องเดินป่ากลางคืน ต้องหา"ศพ" จริงๆในป่า
เล่นเอาฟังแล้วไม่อยากไปเลย
แต่ก็เหมือนมีเหตุให้เราจำเป็นต้องไปในฐานะเลขาชมรม
ใจเราแอบคิดว่าคนอื่นๆเขาใจร้ายมากถึงขนาดไม่ยอมเสนอตัวไปด้วยกันเลยเหรอ
ยอมรับว่าวันที่ต้องไปค่ายเราก็มีเรียนเหมือนกัน
แต่ในเมื่อมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ตัดใจ ไปก็ไป
รายละเอียดค่ายก็ไม่รู้เลย
ต่อให้ป่วยอยู่ก็ต้องทน
ก่อนจัดเสื้อผ้าออกเดินทาง
เราจำได้เลยว่าเราสวดภาวนาขอให้พระเจ้าช่วยคุ้มครองการเดินทางของเรา
ขอให้พระองค์ช่วยพาเราไปในที่ๆสุขสงบ....
ก้าวแรกที่เราเข้าไปในค่าย
สิ่งแรกที่เรานึกเลยคือขอบคุณพระองค์
เพราะมันเป็นสถานที่ๆสวยมาก! ริมแม่น้ำโขง
แล้วมันยิ่งเหมือนพระองค์มาดลใจ
เมื่ออาจารย์บอกว่า ปีนี้เป็นปีแรกที่ย้ายมาที่นี่กัน
//ลงตัวเป๊ะๆ
แล้วพระองค์ก็ช่วยให้เราได้มีความสุขสงบจริงๆ
พระองค์ทำให้เราได้เจอเพื่อนใหม่ (ที่ตอนนี้กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน)
เช้าวันถัดมาได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นคนแรก
รู้สึกเหมือนได้รับพรจากพระองค์เป็นของขวัญแห่งชีวิตในวันนั้นเลยล่ะค่ะ
-----------------
ถึงจะฟังดูเวอร์ๆไปหน่อย แต่ก็ทำเรารู้สึกอุ่นใจว่าพระองค์อยู่ข้างเราตลอดเวลาค่ะ
