Belong to the Truth Jesus Christ

คือผม มันแบบเป็นพวกนิสียชอบคิดมาก แถมชอบคิดเล็กคิดน้อยด้วยอ่ะคับ สารพัดเลย

สมมุติ โทรหาเพื่อน 3 สายไม่รับ สมองผมต้องคิดไปแนวประเภท เฮ้ยมันเกลียดเราหรือเปล่าว่ะ อะไรแบบนี้ตลอดเลยอะคับTT^TT

แล้วเรื่องอื่นก็มีอีกมากมาย จนบางครั้งมันย้อนมาเล่น ผมจนปางตายY_Y พยามจะเลิก แต่ก็ไม่หายT^T กลุ้มมาก

แนะนำว่า ให้สวดมาก ๆ ครับ
การที่เราคิดมาก แสดงว่าเราให้ความสนใจมนุษย์มากเกินไป
การแก้นิสัยคิดมาก คือ การหันหน้าสนทนากับพระเจ้าตลอดเวลาครับ

โอ้โหน้อง...พี่นึกว่าพี่เป็นคนเดียวนะเนี๊ยะ  ขอจับมือเขย่าแรงๆสักสิบที


ตอนนี้พี่ยังเป็นอยู่นะ แต่ยังไม่หายซะทีเดียว..แต่ว่าดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากๆๆ      วิธีการง่ายเหลือเชื่อครับ...ให้เปลี่ยนวิถีการดำเนินชีวิตใหม่ๆลองทำอะไรใหม่ๆที่เราอยากทำแต่ไม่เคยลองทำหรือไม่กล้าทำเช่นปกติเป็นคนไม่ใส่เสื้อสีสดๆแต่จริงๆแล้วชอบก็ลองเอาเสื้อสีสดๆมาใส่ดู  คือลองเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างเดิมๆที่เคยทำอะครับ  แรกๆมันจะไม่คุ้นและจะรู้สึกเขินแปลกๆแต่หลังๆมันจะโอเคขึ้นครับ

แล้วท้ายสุดความคิดและมุมมองเราจะกว้างขึ้นครับเราจะเห็นมุมมองใหม่ๆในสถานการ์ณหนึ่งซึ่งเดิมทีเราจะเห็นแค่ทางเดียว  เช่นกรณีโทรแล้วเพื่อนไม่รับอะครับ ^^


พี่รับรอง 1 อาทิตย์รู้เรื่องเลย  ลองทำดูนะเป็นยังไงมาบอกกันบ้าง

น้องเป็นคนขาดความมั่นใจตัวเองนะค่ะ

เมื่อรู้แล้วต้องแก้ เช่นถามตัวเองว่าทำไมไม่มั่นใจ กลัวอะไร มันน่ากลัวจริงหรือ

ฝึกคิดในทางบวก เมื่อโทรไปเพื่อนไม่รับ ทำไมไม่คิดว่ายุ่งล่ะ
น้องอาจจะคิดว่าแล้วทำไมไม่โทรกลับ  เพื่อนก็จะคิดว่า เอ่เบอร์ใครหว่า เบอร์โทรมาผิดหรือเปล่า

ถ้าน้องเป็นเพื่อนพี่อาจจะโกรธตาย เพราะพี่เป็นคนไม่ชอบรับโทรศัพท์ บางทีลืม ไม่รู้อยู่ไหน เข้าห้องสอนไม่พกโทรศัพท์
ดึกๆนอนแล้วไม่รับ แถมไม่ค่อยสนใจว่า มีใคร misscall บ้าง ถ้า misscall สมควรโทรกลับไหม เพราะบางทีโทรกลับไป
เพื่อนบอกว่า ไม่มีอะไรหรอก เหงาๆ ตอนนี้หายเหงาแล้ว

อันนี้น้องจิง น้องโฮลี่ หมอต้น เป็นพยานได้

แต่พี่ยังรักเพื่อนๆเหมือนเดิม

  เพื่อนรักกันจริงต่อเมื่อไหร่ก็ติดจ้า...

คือ มันจะเป็นเฉพาะบุคคลอ่ะคับ คือผมมันพวกแบบ

โทรไปอยู่แค่5-6คนที่เราสนิท คือพวกที่ผมไว้ใจ แต่อยู่ๆไม่รับ คือวันนั้นโทรไปหามันเพราะเกิดสนุกๆอยากเล่าให้ฟัง หลังจากเล่าให้พ่อแม่ฟัง โทรหามันเกือบ20รอบอ่ะคับ แล้วแบบ รู้สึก น้อยเนื้อต่ำใจอะไรแบบนี้อ่ะคับ คือมันก็ไม่สมควรอ่ะคับรู้ก็รู้แต่แก้ไม่เคยหาย

แล้วมันจะเป็นกะเฉพาะบุคคลอ่ะคับ

เราเองก็พวกคิดมากเหมือนกันค่ะ ยอมรับเลยว่าหลายอย่างคิดมากแม้กระทั่งเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไป ๆ มา ๆ ก็เลยพาลเครียด ถึงจุดหนึ่งก็ชอบอาละวาดหรือวีนแตกไปเลยก็มี

มู๋กระป๋อง เขียน: คือ มันจะเป็นเฉพาะบุคคลอ่ะคับ คือผมมันพวกแบบ

โทรไปอยู่แค่5-6คนที่เราสนิท คือพวกที่ผมไว้ใจ แต่อยู่ๆไม่รับ คือวันนั้นโทรไปหามันเพราะเกิดสนุกๆอยากเล่าให้ฟัง หลังจากเล่าให้พ่อแม่ฟัง โทรหามันเกือบ20รอบอ่ะคับ แล้วแบบ รู้สึก น้อยเนื้อต่ำใจอะไรแบบนี้อ่ะคับ คือมันก็ไม่สมควรอ่ะคับรู้ก็รู้แต่แก้ไม่เคยหาย

แล้วมันจะเป็นกะเฉพาะบุคคลอ่ะคับ

โห....โทรขนาดนั่นเชียว อยากคุยมากสิ

บางทีเราคิดว่าเป็นเรื่องสนุกๆ แต่เพื่อนอาจจะเครียด ก็ได้เลยไม่รับ....ยุให้เครียดเลย

Pegasus Valkyrie เขียน: เราเองก็พวกคิดมากเหมือนกันค่ะ ยอมรับเลยว่าหลายอย่างคิดมากแม้กระทั่งเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไป ๆ มา ๆ ก็เลยพาลเครียด ถึงจุดหนึ่งก็ชอบอาละวาดหรือวีนแตกไปเลยก็มี

คิดเล็ก คิดน้อย ชอบอาละวาด เป็นคนเอาแต่ใจตัวเองนั่นแหละ ตกเป็นทาสของอารมณ์: xemo026 :

บุคลิกแบบนี้ เพื่อนจะกลัว ไม่ค่อยอยากคบ เพราะไม่สนุก ไม่อยากปวดหัว

ดังนั้นเมื่อรู้นิสัยตัวเอง ต้องทำตามที่พระเยซูเจ้าสอนว่า "จงปฏิบัติต่อผู้อื่น เหมือน ที่ท่านอยากให้เขาปฏิบัติต่อท่าน"

ข้าพเจ้าก็เป็นอ่า เเต่จะเเนววิตกกังวลมากกว่า เเบบว่ากังจนใจถึงวันพรุ่งนี้ประมาณนี้ครับ

เเต่เเย็กมี 2 วิธีคือ อ่านพระคำภี โดยใช้จิตใจของเข้าสัมผัสเนื้อหาของพระคำภีให้พระจิตเจ้านำเรา ให้ถ้อยคำในพระคำภีหล่อเลี้ยงเรา (เเต่เราต้องสวดก่อนอ่านนะจากประสบการณ์ส่วนตัว)

กะสวดภาวนา โดยลืมทุกอย่าง (ต้องลืมจริง ๆ นะ ละทิ้งทุกอย่างแล้วรับเเต่พระเจ้าอย่างเดียวในชั่วโมงนั้น) อาจขอจากเเม่พระหรือ นักบุญองค์อุปถัมก็ได้ให้พระจิตมาประทับเเละไม่ให้มีอะไรนอกจากพระองค์ เมื่อภาวนาเสร็จก็ เกียบ 100 เปอเซ็นนะ ที่สำเร็จอ่าปัญหาผ่านไป เราก็จะ หายจากการคิดมาก

เเต่มันจะกลับมาเป็นอีกก็ตอนเราทำบาปอ่า เเต่เเย็กก็ใช้วีธี 2 อันนี้อ่า

หวังว่าคเป็นพระโยชน์นะครับ

เพิ่มเติม ลองเอาบทภาวนาที่ปล่อย ปล่อยเราจากบาปและ คำสาปแช่ง (เเนะนำว่าสวดเเม่พระมหาทุกข์ก่อน 1 จบ ก็ดีนะครับ) ลองทำดู
หรือไม่ก็หาคนสักคนที่ไว้ใจได้ ระบายให้เค้าฟังบางทีเราก็เเค่อยากได้ใครสักคนที่ฟฟังเราเท่านั้นอ่าครับ 

แต่ว่า พอเป็นแล้ว จะมานั่งสวด มานั่งอ่าน คือมันไม่มีสมาธิเลยอ่ะคับ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยT^T บางทีก็คับอก อยากตะโกน อยากต่อยกำแพงระบายความเครียดแต่ก็ทำไม่ได้Y_Y เพราะ บ้านไม้ และขืนทำ ยายคงเอาน้ำมนต์มาสาดแน่- -;

ฝึกควบคุมจิตใจตนเองเยอะๆผ่านทางการภาวนาหรือการทำสมาธิ เมื่อควบคุมจิตใจได้ก็ให้นึกถึงตาชั่งอย่าเอียงไปด้านใดด้านหนึ่งให้มากเกินไปให้อยู่ตรงกลางรักษาสมดุลย์ของตาชั่งนั้นไว้ มองทุกอย่างให้เหมือนกับพระเยซูมองมองด้วยความรัก และมีความเชื่อ ไม่เอนเอียงไปฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง

เราเคยเป็นแบบขั้นหนักเลยอ่ะ(เรียกว่าวิตกกังวลมั้ง)
อาการคือพยายามคิดแทนคนอื่นที่เห็นเราในแต่ละอิริยาบท
ว่าเค้าจะคิดยังไงกับเราในแทบทุกย่างก้าว

สาเหตุเพราะตั้งแต่เล็กมาฝังใจมาตลอดว่าทำอะไรไม่เคยถูกเลย
ไม่ว่าจะทำอะไร ผิดหรือถูก ดีหรือไม่ดี จะโดนติตลอด
จึงทำให้พอทำอะไรนิดนึงก็จะคิดว่า ..คนนั้นจะคิดว่าเราอย่างงั้นอย่างงี้รึเปล่านะ??..

ปัจจุบันรู้ตัวทำให้พัฒนาขึ้น พยายามไม่คิดเล็กคิดน้อย(จนเกินไป)
แต่ไม่ใช่ไม่สนใจเสียงที่เป็นกระจกให้เรานะ

เราต้องเข้าใจด้วยว่าไม่ใช่ง่ายๆ จะทำลายรากที่ฝังมานาน
ให้หายไปในเวลาสั้นๆ ด้วยกำลังความสามารถของเรา
แต่โดยพระคุณของพระเจ้า พระองค์ได้ ขอให้เชื่อและวางใจ

พระเจ้าอวยพรค่ะ