สวัดดีครับต้องการคำปรึกษาครับ
โพสต์แล้ว: เสาร์ ส.ค. 07, 2010 6:53 am
คือตัวผมนั้นตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 2 และยังไม่ได้นับถือศาสนาคริสต์เลย หรือแม้แต่ศาสนาใด
คือตัวผมเองตั้งแต่เด็กคือก็ถูกเอามาทิ้งไว้ตั้งแต่เป็นทารก ได้รับการเลี้ยงดูจากนายตำรวจคนหนึ่งที่เขาไม่มีลูกชาย จนผมอายุได้ 8 - 9 ขวบท่านก็จากไป
ผมก็ถูกถอดทิ้งอีกเพราะแม่มีแฟนใหม่และท่านไม่ชอบผม ผมจึงถูกนำมาทิ้งอีกครั้ง ผมใช้ชีวิตลำพังข้างนอกเป็นเวลาหลายปีมาก จนวันหนึ่งผมก็ได้เจอชายคนหนึ่ง ซึ่งเขาคือคนที่เลี้ยงผมอยู่ทุกวันนี้ท่านให้ความรัก ความอบอุ่นกับผมซึ่งผมขาดมันไป
ตลอดเวลา 10 กว่าปีนี้ผมได้ใช้ชีวิตอย่างเด็กปกติทั่วไป จนมาถึงตอนนี้ ทุกๆคืนผมจะร้องไห้เพราะทั้งคิดถึงพ่อแล้วก็แม่ด้วย ยิ่งใกล้วันพ่อวันแม่ ผมจะนอนไม่หลับได้แต่คิดๆว่าทำไมชีวิตผมเป็นแบบนี้
ผมเริ่มกลัวจากที่จะสูญเสีย คุณน้า ไป ผมเริ่มคิดว่าคงมีสักวันที่ท่านต้องไปจากผม และผมก็ต้องอยู่คนเดียว ผมกลัวมันเศร้ามากเวลาที่ต้องอยู่คนเดียว แต่ผมก็หวาดกลัวที่จะเปิดใจให้ใครเพราะกลัวที่จะโดนหักหลัง
ผมเคยมีแฟนอยู่คนหนึ่ง เวลาที่ผมอยู่ใกล้เขาสิ่งที่ผมสัมพัสได้คือความอบอุ่น มันเวลาที่มีความสุขมาก แต่มันก็สั้นมาก ผมเป็นคนที่อ่อนไหวเรื่องความรักมาก เขาคนนั้นทำงานด้านแฟชั่น ซึ่งนั้นทำให้ผมเลือกเรียนต่อในมหาวิทยาลัยในสาขา แฟชั่นดีไซน์ สาขาวิชาที่ใครๆมองว่ามันไฮโซเหลือเกิน ในใจผมแค่คิดว่า ถ้าผมจบไปทำงานด้านแฟชั่นผมคงจะได้ใกล้เขามากขึ้น แค่นั้นก็พอแล้ว เป็นความคิดแบบเด็กๆ ซึ่งผมมาเรียนทั้งที่ตัวเองไม่มีความรู้ด้านนี้เลย ดีไซเนอร์ชื่ออะไรบ้าง แบรนใหนบ้างไม่รู้เลย ผมต้องทำงานหนักกว่าคนอื่นหาความรู้หนักกว่าคนอื่น แต่ตอนนี้มันเหนื่อยมากแล้วครับ ผมเหนื่อยและคิดว่าตกลงทุกวันนี้เราทำเพื่อใคร และต่อไปจะอยู่เพื่อใคร
จนเมื่ออาทิตย์ก่อนผมได้เจอบอร์ดนี้ได้เข้ามาอ่านอะไรหลายๆอย่าง เกียวกับพระเจ้า ซึ่งถึงแม้ผมจะยังไม่เข้าใจ แต่ผมก็รู้สึกมีความสุขเวลาได้เข้ามาอ่านอะไรในบอร์ดนี้
และผมก็รู้สึกชอบท่านนักบุญ เยโรม เอมีลีอานี มากกผมพยายามหาข้อมูลของท่านแต่มันหาไม่เจอเลย ร่วมทั้งรูปภาพของท่านด้วย ท่านทำให้ผมคิดอยากจะทำงานเพื่อเด็กที่เป็นอย่างผม เด็กกำพร้า เด็กที่ถูกทอดทิ้ง ไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเดียวดายเหมือนผม
ผมอยากจะถามว่านักบวชที่ทำงานกับเด็กกำพร้ามีไมครับ แล้วสำหรับผมถ้าหากคิดที่จะเข้ามานับถือศาสนาคริสต์ต้องเริ่มอย่างไร และถ้าผมคิดจะบวชผมต้องทำอย่างไรครับ
....... มันอาจจะยาวหรือน่าเบื่อ เพราะผมเชื่อว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่มีชีวิตแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมแต่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินเข้าไปในที่มืดๆ คนเดียวยิ่งเดินก็ยิ่งกลัว
....... อีกเรื่องหนึ่งเวลาที่ผมเห็นไม้กางเขน ผมมีความรู้สึกว่าผมชอบและทุกครั้งที่เห็นผมต้องเดินเข้าไปหา เข้าไปดู ถึงจะเป็นไม้กางเขนที่ขายทั่วไปตามห้าง มันเป็นแบบนี้มานานมากแล้วครับ
ผมมีสร้อยกางเขนเส้นหนึ่งผมใส่ติดตัวตลอด ตั้งแต่ได้เส้นนี้มาเวลาผมใส่สร้อยเส้นอื่นไม่มีความรู้สึกว่ามันสวยและมีความสุขเท่ากับไม้กางเขนเส้นนี้เลย แต่มันก็เป็นไม้กางเขนแฟชั่นนะครับ
คือตัวผมเองตั้งแต่เด็กคือก็ถูกเอามาทิ้งไว้ตั้งแต่เป็นทารก ได้รับการเลี้ยงดูจากนายตำรวจคนหนึ่งที่เขาไม่มีลูกชาย จนผมอายุได้ 8 - 9 ขวบท่านก็จากไป
ผมก็ถูกถอดทิ้งอีกเพราะแม่มีแฟนใหม่และท่านไม่ชอบผม ผมจึงถูกนำมาทิ้งอีกครั้ง ผมใช้ชีวิตลำพังข้างนอกเป็นเวลาหลายปีมาก จนวันหนึ่งผมก็ได้เจอชายคนหนึ่ง ซึ่งเขาคือคนที่เลี้ยงผมอยู่ทุกวันนี้ท่านให้ความรัก ความอบอุ่นกับผมซึ่งผมขาดมันไป
ตลอดเวลา 10 กว่าปีนี้ผมได้ใช้ชีวิตอย่างเด็กปกติทั่วไป จนมาถึงตอนนี้ ทุกๆคืนผมจะร้องไห้เพราะทั้งคิดถึงพ่อแล้วก็แม่ด้วย ยิ่งใกล้วันพ่อวันแม่ ผมจะนอนไม่หลับได้แต่คิดๆว่าทำไมชีวิตผมเป็นแบบนี้
ผมเริ่มกลัวจากที่จะสูญเสีย คุณน้า ไป ผมเริ่มคิดว่าคงมีสักวันที่ท่านต้องไปจากผม และผมก็ต้องอยู่คนเดียว ผมกลัวมันเศร้ามากเวลาที่ต้องอยู่คนเดียว แต่ผมก็หวาดกลัวที่จะเปิดใจให้ใครเพราะกลัวที่จะโดนหักหลัง
ผมเคยมีแฟนอยู่คนหนึ่ง เวลาที่ผมอยู่ใกล้เขาสิ่งที่ผมสัมพัสได้คือความอบอุ่น มันเวลาที่มีความสุขมาก แต่มันก็สั้นมาก ผมเป็นคนที่อ่อนไหวเรื่องความรักมาก เขาคนนั้นทำงานด้านแฟชั่น ซึ่งนั้นทำให้ผมเลือกเรียนต่อในมหาวิทยาลัยในสาขา แฟชั่นดีไซน์ สาขาวิชาที่ใครๆมองว่ามันไฮโซเหลือเกิน ในใจผมแค่คิดว่า ถ้าผมจบไปทำงานด้านแฟชั่นผมคงจะได้ใกล้เขามากขึ้น แค่นั้นก็พอแล้ว เป็นความคิดแบบเด็กๆ ซึ่งผมมาเรียนทั้งที่ตัวเองไม่มีความรู้ด้านนี้เลย ดีไซเนอร์ชื่ออะไรบ้าง แบรนใหนบ้างไม่รู้เลย ผมต้องทำงานหนักกว่าคนอื่นหาความรู้หนักกว่าคนอื่น แต่ตอนนี้มันเหนื่อยมากแล้วครับ ผมเหนื่อยและคิดว่าตกลงทุกวันนี้เราทำเพื่อใคร และต่อไปจะอยู่เพื่อใคร
จนเมื่ออาทิตย์ก่อนผมได้เจอบอร์ดนี้ได้เข้ามาอ่านอะไรหลายๆอย่าง เกียวกับพระเจ้า ซึ่งถึงแม้ผมจะยังไม่เข้าใจ แต่ผมก็รู้สึกมีความสุขเวลาได้เข้ามาอ่านอะไรในบอร์ดนี้
และผมก็รู้สึกชอบท่านนักบุญ เยโรม เอมีลีอานี มากกผมพยายามหาข้อมูลของท่านแต่มันหาไม่เจอเลย ร่วมทั้งรูปภาพของท่านด้วย ท่านทำให้ผมคิดอยากจะทำงานเพื่อเด็กที่เป็นอย่างผม เด็กกำพร้า เด็กที่ถูกทอดทิ้ง ไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเดียวดายเหมือนผม
ผมอยากจะถามว่านักบวชที่ทำงานกับเด็กกำพร้ามีไมครับ แล้วสำหรับผมถ้าหากคิดที่จะเข้ามานับถือศาสนาคริสต์ต้องเริ่มอย่างไร และถ้าผมคิดจะบวชผมต้องทำอย่างไรครับ
....... มันอาจจะยาวหรือน่าเบื่อ เพราะผมเชื่อว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่มีชีวิตแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมแต่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินเข้าไปในที่มืดๆ คนเดียวยิ่งเดินก็ยิ่งกลัว
....... อีกเรื่องหนึ่งเวลาที่ผมเห็นไม้กางเขน ผมมีความรู้สึกว่าผมชอบและทุกครั้งที่เห็นผมต้องเดินเข้าไปหา เข้าไปดู ถึงจะเป็นไม้กางเขนที่ขายทั่วไปตามห้าง มันเป็นแบบนี้มานานมากแล้วครับ
ผมมีสร้อยกางเขนเส้นหนึ่งผมใส่ติดตัวตลอด ตั้งแต่ได้เส้นนี้มาเวลาผมใส่สร้อยเส้นอื่นไม่มีความรู้สึกว่ามันสวยและมีความสุขเท่ากับไม้กางเขนเส้นนี้เลย แต่มันก็เป็นไม้กางเขนแฟชั่นนะครับ
