In the name of father เขียน:อะไรคือความสุขของมนุษย?
ของออกตัวก่อนว่ากระผมนั้นเป็นคอเกมส์คนหนึ่งเลยทีเดียว (นี่พึ่งสั่งจองBatman Arkham Cityไป เกมส์ดีนะเธอว์
) เคยคิดเหมือนกันว่าถ้าเราอยู่บนสวรรค์ เราคงไม่มีโอกาสได้เล่นเกมส์พวกนี้อีกแล้วล่ะมั้ง....(ไม่นะ!! ผมยังรอFianl Fantasy XXII อยู่!!!)
ทางนี้ Low Class สุด ๆ มีแค่ NDSL ทั้งที่เขาไปถึง 3DS กันแล้ว แถมเกมบางเกมที่อยากเล่นดันไปลง PSP / PS2 / PS3 T_T
(แต่ DS เกมสนุกเยอะนะเออ ถึงภาพมันจะสู้เครื่องอื่น ๆ ไม่ไ้ด้เลยก็เถอะ)
สารภาพว่าตอนมาโพสทีแรก เฟลจิตตกมากไปหน่อย หลังจากเซ็งจนอยู่เงียบ ๆ คนเดียว(คนในออฟฟิศขึ้นประชุมกันหมด เราเป็นแค่เด็กฝึกงานแค่เฝ้าหน้าร้าน + รอรับงานต่อ) แล้วเที่ยงไปกินข้าวมา ขี่มอเตอไซค์ตากลมวนมารอบทีแล้วค่อยดีึขึ้นหน่อย
อะไรคือความสุขของเราเหรอ ก็คงมี เล่นเกม เล่นการ์ดเกม(ยูกิปลอมกับซัมม่อน) อ่านการ์ตูน ดูเมะ(หลัง ๆ ไม่ค่อยทำละ เฟซบุ๊ค+การ์ดเกมดึงตัวมากกว่า)
แล้วเล่นการ์ดยังไงถึงจะสนุกล่ะ สำหรับเราเหรอ คงจะเป็น
- เมื่อเดคตัวเองเล่นชนะมั้ง
- ถึงจะแพ้ แต่ถ้าเป็นการเล่นแบบโต้ตอบไปมา ผลัดกันรุกรับ สูสี ๆ ถึงแพ้ก็ไม่เป็นไร
แล้วแบบไหนที่ไม่สนุก
- แพ้ติดกันเกิน 3 เกม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหตุมาจากจับการ์ดได้เห่ยติด ๆ กัน (ย้ำว่า "ติดกัน" และดันเจอบ่อยจริงกรณีเล่นออนไลน์ (ทำไมแรนด้อมห่วย แรนด้อมอีกฝ่ายดี บ่อยติดกันจังฟระ คนเล่นธรรมดาเหมือนกันแท้ ๆ ))
- เจอแต่เดคเมต้า..... ที่แพ้ตั้งแต่เริ่มต้น ติดกันเยอะ ๆ แต่ครั้นจะจัดมั่งก็ไม่อยาก (กูร็อค! เอาง่าย ๆ ถึงจะไม่รู้ว่าจริง ๆ มันแปลว่าอะไรก็เถอะ เห็นนิยมพูดกันจัง)
-ทุนทรัพย์น้อย หาการ์ดดีสู้คนทั่วไปไม่ได้ (ยูกิปลอมไม่มีปัญหาหรอก ปรินท์เอายังได้ แต่ซัมนี่สิ.... ไม่ได้เล่นมาไม่ต่ำกว่า 6 ปีแล้ว ไม่นึกเลยว่าจะจัดเดคใหม่ต้องทุ่มทุนมากขนาดนี้)
-กรณีฝีมือห่วยแตกแล้วแทนที่จะได้รับกำลังใจ ดันโดนดูถูก
(เป็นเหตุการณ์ประจำสมัััััััััััััััััััยอยู่ ม.ปลาย แต่อันที่จริงไม่ต้องเรื่องการ์ดหรอก แทบทุกเรื่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่องที่เราห่วยกว่ามัน โดนทั้งนั้น รวมถึงชกต่อย แล้วโดนซ้ำซ้อนจนเป็นแผล แต่นับว่าโชคดีที่คนเล่นที่ร้านด้วยกันไม่มีใครทำกับเราอย่างว่า แม้จะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตามยังอยู่กันเกืืืืืืืืืืืืืืืืืือบครบ แต่.....แผลใจที่ทำให้กลายเป็นคนเฟลได้กับเรื่องเล็ก ๆ แทบทุกอย่างนี่มันแก้ยาก)
........ตายละ เผลอไปคุยเรื่องการ์ดได้ไงฟระ พอ ๆ กลับเข้าประเด็นหลักก่อน = ='/
เอาเป็นว่า ก็จริง ๆ นั่นแหละที่อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเราหันมาทุ่มเทอย่างจริงจัง แล้วบนสวรรค์จะยังมีของพวกนี้ให้เราอยู่รึเปล่า (เราถือว่าสิ่งดี ๆ ที่เราชอบ สนุก รัก และมีความสุขที่จะทำ ทุกอย่างไม่มีไร้ค่าแม้แต่อย่างเดียว และเราคิดว่าทุกคนก็ต้องมี ทั้งแฟน ทั้งน้องสาว พี่น้อง เพื่อน ๆ ฯลฯ ทุกคน และพูดตามตรง หากขาดสิ่งเหล่านี้ไป เราก็คงไม่มีโอกาสจะได้มีปฏิสัมพันธ์กับพวกเขาเลยไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม) และยังไม่สามารถชัวร์ได้ด้วยซ้ำว่าเราจะยังได้พบพวกเขาบนนั้นอีกรึเปล่า
หรือแม้แต่พวกเ้ขาจะยังยิ้มให้เราอยู่ไหม อันเนื่องมาจากเราเองก็เคยก่อวีรกรรมวีรเวรไว้ตั้งเยอะจนไม่แปลกที่จะทำให้เค้ามองเราในแง่ลบ.... ทุกวันนี้ก็ยังอดคิดไม่ได้ และเราไม่คิดจะว่าพวกเค้าหรอก ในเมื่อมันเป็นความจริง.... และก็คิดอยู่ตลอดว่า หากไม่มีทางพัฒนาตัวเองให้แข็งแกร่งพอที่พวกเค้าจะยอมรับได้ ตราบที่ภาพลักษณ์ที่น่าสมเพชของตัวเองที่ทำให้พวกเขาผิดหวังนั้นยังอยู่ มันก็คงไม่มีทางแก้ไขอะไรได้แน่
(ถึงมันจะเป็นการคิดเองเออเองของเรา แต่มันก็มีส่วนและความเป็นไปได้ตามธรรมชาติมนุษย์อยู่นะ)
......ว่าตามตรง มีหลายสิ่งอยากขอจากพระองค์มาก แต่ทั้งที่เราคิดว่ามันเป็นวิธีหรือหนทางที่ดีกว่าที่เป็นอยู่นี้เห็น ๆ แต่ก็ไม่มีแม้แต่พระสุรเสียงใด ๆ ที่จะให้เห็นภาพลักษณ์ของพระเจ้าผู้มีเมตตาเลย แม้จะอ่านพระคัมภีร์
พอคิดในแง่ร้ายก็เหมือนเห็นพระเจ้าผู้เด็ดขาด ผู้ตัดสินแล้วว่าเป็นยังไงต้องเป็นยังงั้น ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแก้ไข ต่อให้มนุษย์จะมองว่าไม่ดียังไง ถ้าพระองค์บอกว่าดีมันก็ต้องดี ตามภาพลักษณ์ที่ได้ยินในช่วงที่อยู่โบสถ์โปรฯ มาตลอด
(แม้จะย้ายหนีมาเข้าโบสถ์คาทอลิกแทน ก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกกังวลนี้หายไปเลย)
.......พอคิดว่า ต่อให้ถ่อมตััััััััััััััััััััััััวยังไง คิดแง่บวกแค่ไหน ยังไงตัวเองก็ไม่มีทางได้ลบล้างบาดแผลที่เจ็บปวด ไม่มีทางแข็งแกร่งขึ้นจนดีขึ้นในสายตาเพื่อนพ้องทั้งหลาย ไม่มีทางหนีพ้นจากการพิพากษาที่เด็ดขาด และรู้ตัวว่าตัวเองไม่มีอำนาจอะไรจะเปลี่ยนแปลงมัน..... แต่คนที่มี ยังไงให้ตายก็ไม่ทำซะอย่าง
.......เรามีอยู่อย่างเดียวเหลือ ก็คงจะเป็น "ความบ้า" (แบบที่หลายคนได้เห็นกันบ่อย ๆ จนชินตาแล้ว) จริงอยู่ ความบ้ามันคงยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่..... แต่มันคงเป็นไม้เดียวที่เหลือตอนนี้
-ถ้ายอมก้มหัว ก็ต้องยอมให้ทุกอย่างเป็นไปตามอำเภอใจรายนั้นอยู่ดี
-ต่อให้เสแสร้งทำ ก็โดนรู้ทันหมด และโดนสกัดไปเสียตลอด
-พอล้มเหลว จากเดิมแค่โทษตัวเองธรรมดา พอรู้สึกว่าเป็นไปได้ ที่เราถูกรายนั้นยื่นมือเข้ามาัขัดขวางทำให้ล้มเหลว
-.......รู้สึกเหมือนโดนดูถูก โดยเฉพาะเวลาอ่านข้อพระคัมภีร์ (ตอนที่พระเยซูซึ่งเป็นบุตรพระเจ้า หรืออาจเป็นอวตารของพระองค์เอง เรียกเปโตรว่าซาตานเพราะคิดอย่างมนุษย์ ไม่ได้คิดอย่างพระเจ้า คอมเมนต์ของเราคือ
--อ้าว ๆ ก็เป็นมนุษย์นี่หว่า จะไปคิดแบบพระองค์ได้ไง พระองค์ไม่ยอมบอกให้ชัดเจนเองแล้วทำงี้ มันเหมือนแกล้งกันชัด ๆ
--วีรบุรุษในความคิดของเรา ไม่มีีีีีีีีีีีีีีีีีีีใครซ้ำเติมคนที่ต้องการความช่วยเหลือแบบนี้หรอกนะ
--แสดงว่าใครคิดต่างจากพระองค์คือซาตานหมดใช่ป่ะ
--.....จะไม่ให้คิดได้ไง ว่าสุดท้าย พระเจ้าก็ไม่ต่างจากผู้มีอำนาจที่พบได้ทั่วไปในโลก คือ
ยึดความคิดตัวเองเป็นหลัก ใครคิดต่างตายตกนรก
แทนจะได้หนุนใจ กลายเป็นเซ็งยิ่งขึ้นกว่าเดิม
-เรามันคนค่อนข้างซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเอง บางอย่างพอทนได้ แต่เรื่องบางเรื่อง ในเมื่อโดนต้อนจนมุม ก็ขอบ้าเป็นหมาจนตรอกดีกว่า อย่างน้อยถ้า "ท่านผู้นำ" อย่าง "พระองค์" ยังเป็นผู้นำที่เป็นธรรมจริง ก็จะได้เห็นอะไรบ้าง อย่างน้อยก็อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นบ้างก็ได้
........ถ้าพระองค์ไม่ได้ถูกบาปเย่อหยิ่งครอบงำซะเองน่ะนะ......
ขออภัยที่อาจแรงไปบ้าง แต่เราเองก็อยากพิสูจน์ว่า พระองค์เอนจอยกับเหล่าแกะขาวจนลืมตามแกะดำ หรือกระทั่งลืมที่เคยตรัสเอาไว้ว่า
"จะตามหาแกะที่หายไป" หรือไม่
.................
เอาล่ะ มุมมองของตัวเองระบายไปหมดแล้ว มารอนั่งฟังดูมั่ง ว่าจะเล่าอะไรให้เราฟัง
