Belong to the Truth Jesus Christ

แปลและเรียบเรียงโดย กอบกิจ ครุวรรณ
...........การหัวเราะครั้งสุดท้ายของคุณแม่.........
.....ดิฉันเศร้าโศกเสียใจมากจนไม่รู้สึกถึงความแข็งกระด้างของม้านั่ง
ในวัดที่นั่งอยู่ ดิฉันมาร่วมพิธีศพคุณแม่ผู้เป็นสหายที่ดิฉันรักมากที่สุด
คุณแม่จากไปหลังจากต่อสู้กับโรคมะเร็งอยู่นานมาก ดิฉันรู้สึกเศร้ามาก
จนแทบหายใจไม่ออกในบางครั้ง
....เมื่อคุณแม่ยังมีชีวิตอยู่ท่านเป็นคนที่ตบมือดังที่สุด เมื่อตอนที่ดิฉันเล่น
ละครโรงเรียน ท่านเป็นคนถือกล่องกระดาษทิชชู่ให้ดิฉันเช็ดน้ำตา และปลอบ
ดิฉันตลอดเวลาเมื่อคราวที่คุณพ่อจากไป ท่านให้กำลังใจขณะที่ดิฉันเรียนอยู่
ในระดับมหาวิทยาลัย และสวดให้ดิฉันมาตลอดชีวิต
.....เมื่อตอนที่ตรวจพบว่าท่านเป็นมะเร็ง พี่สาวดิฉันให้กำเนิดลูกคนแรกพอดี
ขณะที่น้องชายดิฉันก็เพิ่งแต่งงานได้ไม่นาน ดิฉันจึงเป็นลูกคนกลางที่ไม่มีพันธะ
ใดๆ และยินดีทำหน้าที่ดูแลคุณแม่ซึ่งดิฉันถือว่าเป็นหน้าที่ ที่มีเกียรติมาก
...ดิฉันตั้งคำถามในใจขนาดที่นั่งอยู่ในวัดว่า “แล้วตอนนี้ดิฉันมีหน้าที่อะไรหรือ
พระเจ้าข้า” ดิฉันคิดถึงวันข้างหน้าที่ดูมืดมนราวกับกำลังเดินอยู่ในเหวลึก น้อง
ชายดิฉันกำลังนั่งนิ่ง มองตรงไปที่กางเขน มือข้างหนึ่งกุมมือของภริยาไว้แน่น
ส่วนพี่สาวดิฉันก็นั่งอิงไหล่ของสามี ที่ใช้แขนทั้งสองโอบกอดเธอราวกับกำลัง
ปลอบเธออยู่ทุกคนต่างกำลังเศร้า จนไม่มีใครสังเกตว่าดิฉันกำลังนั่งอยู่ตาม
ลำพังอย่างเดียวดาย นี่ฉันเคยมีแม่อยู่เคียงข้างเสมอทุกวัน ดิฉันเตรียมอาหาร
ทุกมื้อให้ท่าน ช่วยพยุงขณะเดินไปด้วยกัน หรือไม่ก็พาท่านไปหาหมอให้ยากิน
ตามกำหนดเวลา และอ่านพระคัมภีร์ด้วยกัน แต่ตอนนี้ท่านไปอยู่กับพระเจ้าแล้ว
ดิฉันไม่มีอะไรทำอีกแล้วต้องอยู่คนเดียวต่อไป ....

....ขณะที่กำลังปล่อยใจล่องลอยไปอยู่นั้นดิฉันได้ยินเสียงเปิดประตู
อย่างดังที่ทางเข้าภายในวัด มีเสียงฝีเท้าเดินอย่างรวดเร็วเข้ามาใกล้
ชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ข้างๆ หันซ้ายหันขวาและบรรจงนั่งลง
ข้างดิฉัน เขาวางมือลงบนตักก้มศีรษะ ดิฉันสังเกตุเห็นน้ำตาของเขา
ไหลย้อยออกมา จากนั้นก็พึมพำว่า “ผมไม่น่ามาสายเลย”
หลังจากนั้นในพิธี มีการกล่าวคำอาลัยถึงคุณแม่อยู่ค่อนข้างนาน
ที่สุดเขาก็เอนศีรษะพูดเบาๆ กับดิฉันว่า “ทำไมคำกล่าวอาลัยถึงพูดแต่
ชื่อ มาร์กาเร็ตทั้งๆที่ผู้ตายชื่อ แมรี่มิใช่หรือ”
....ดิฉันจึงกระซิบตอบไปว่า “ก็ผู้ตายชื่อมาร์กาเร็ตนี่คะ ท่านไม่เคย
ชื่อแมรี่เลย” และดิฉันก็เริ่มสงสัยว่าหนุ่มแปลกหน้าที่กำลังเศร้าโศก
อยู่ข้างๆนี้เป็นใครกันหนอ ดิฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย ขณะเดียวกันเขา
ก็พูดซ้ำดังขึ้นกว่าเดิมอีกว่า “ไม่ใช่นะ เธอชื่อ แมรี่ปีเตอร์นะครับ
ถึงตอนนี้ หลายคนที่อยู่รอบๆเราเริ่มหันมามอง ที่เห็นเรากระซิบโต้ตอบกัน
ไปมา ดิฉันพูดสวนไปว่า “คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ” เขาจึงถามดิฉันว่า
“อ้าว นี่ไม่ใช่วัดลูเธอรันหรือครับ”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ สงสัยคุณมาผิดงานแล้ว วัดลูเธอรันอยู่เยื้ยงไปอีกฝั่ง
หนึ่งค่ะ” “โอ้ เหรอครับ”

....พิธีศพที่กำลังดำเนินอยู่อย่างเคร่งขรึม เมื่อเกิดเหตุความเข้าใจผิด
ของชายหนุ่ม ทุกคนถึงกับอมยิ้มดิฉันเองก็กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่รีบเอา
มือทั้งสองปิดหน้า เพื่อซ่อนเสียงหัวเราะที่ดังรอดออกมา ขณะที่ทุกคน
มองมาที่ดิฉัน ด้วยสีหน้าที่ฟ้องว่ากำลังขำกันอยู่ ดิฉันมองหน้าเขาที่กำลัง
หัวเราะอยู่เช่นกัน เขามองไปรอบๆ ก่อนจะตัดสินใจอยู่ในงานศพต่อ
เพราะใกล้จะจบพิธีแล้ว และเขาก็ไปงานศพที่ตั้งใจจะไปไม่ทันแล้ว
ดิฉันนึกภาพในใจว่าคุณแม่ดิฉัน ก็คงกำลังหัวเราะอยู่เช่นกัน
....เมื่อจบพิธี เราทั้งสองรีบออกไปที่จอดรถ เขายิ้มให้ดิฉันและพูดว่า
“สงสัยเรื่องของเรานี้คงเป็นที่กล่าวขวัญกันทั้งเมืองแน่”
เขาแนะนำตัวเองว่า ชื่อริก และเนื่องจากเขาไปงานศพของคุณป้า
ไม่ทันแล้ว เขาจึงเชิญดิฉันไปดื่มกาแฟด้วยกันและตลอดบ่ายนั้นดิฉันก็มี
เขาอยู่เคียงข้าง ถูกแล้วเขามาผิดงานแต่ก็มาอยู่ในสถานที่เหมาะเจาะพอดี
....หนึ่งปีผ่านไป เราทั้งสองได้แต่งงานกันในโบสถ์เดียวกันนี้
ในยามที่ดิฉันเป็นทุกข์ พระเป็นเจ้าโปรดให้ดิฉันได้หัวเราะ
ในยามที่ดิฉันรู้สึก เดียวดายพระองค์ทรงประทานความรักให้
หลายปีผ่านไป ทุกครั้ง
เมื่อมีคนถามว่าเราพบกันได้อย่างไรริกจะตอบว่า “คุณแม่ของเธอ
และคุณป้าของผมเป็น คนแนะนำเราทั้งสองให้รู้จักกันครับ”..............จบ