“กลางสายนำ้และความมืดมิด” (3ตอนจบ)
โพสต์แล้ว: อังคาร พ.ค. 11, 2021 11:57 am
เรื่อง "กลางสายน้ำและความมืดมิด" (ตอนที1)
โดย Nanette Watersholl,
จากหนังสือสรรสาระ ฉบับเดือนธันวาคม 2544/2001,
รวบรวมและเรียบเรียงโดย กอบกิจ ครุวรรณ
“ไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมา” ลอร่า พนักงานธนาคารวัย 24 ปี บอกสามีขณะปิดประตูหน้าบ้าน
พร้อมกับอุ้มทารกวัย 4 สัปดาห์แนบอก เธอนึกอยากกินไอศกรีมตามประสาแม่หลังคลอด
และตั้งใจพาลูกน้อยไปด้วย โดยจะขับรถไปที่ร้านในเมือง ส่วนเควิน สามีวัย 40 ปีรับหน้าที่
พาลูกสาววัย 4 ขวบเข้านอนแทน
เวลาเกือบสามทุ่มในคืนเดือนกรกฎาคม ลอร่าจัดแจงรัดสายเก้าอี้นั่งของลูกเข้ากับเบาะและ
ขับรถออกไป เธอหาวเพราะเหนื่อยมาตลอด 2 สัปดาห์ การคลอดเป็นไปเรียบร้อยดี แต่หลังจากนั้น
โรคเบาหวานกลับมากำเริบขึ้นอีก ระดับน้ำตาลในเลือดขึ้น ๆ ลง ๆ จนต้องคอยตรวจวัดแทบ
ทุก 2-3 ชั่วโมง ลอร่าเป็นเบาหวานตั้งแต่เด็กจึงรู้ว่าระดับน้ำตาลที่ต่ำหรือสูงเกินไปอาจทำ
ให้หน้ามืดเป็นลมหมดสติซึ่งเป็นอันตรายอย่างยิ่ง
“ระดับน้ำตาลในเลือดของแม่ปกติดีจ้ะ” เธอกระซิบกับทารกน้อยซึ่งหลับปุ๋ย
“แม่ก็เลยอยากให้รางวัลตัวเองสักหน่อย เราไปด้วยกันนะ”
ขณะที่อีกฟากหนึ่งของเมือง เทรซี่ พยาบาลวัย 32 ปี รู้สึกเหนื่อยล้าเพราะต้องตื่นไปทำงาน
ตั้งแต่ 7.30 น. จึงอยากกินอาหารสบาย ๆ กับสามีและลูกชาย 2 คนที่สวนหลังบ้าน หลังจากนั้น
เธอกับลูก ๆ ก็นอนในรถตู้ซึ่งจอดอยู่ในสวน และขณะนั้นเธอกำลังพักผ่อนท่ามกลางธรรมชาติ
ยามค่ำคืน ฟังเสียงจิ้งหรีดร้องและเสียงน้ำในแม่น้ำใกล้บ้านซึ่งเพิ่งเอ่อท่วมขึ้นมาเมื่อวันก่อน
ลอร่าขับรถไปตามถนนเข้าเมือง เธอคาดว่าจะขับรถเที่ยวแค่ประเดี๋ยวเดียวกลายเป็นใช้เวลา
วนไปวนมาอยู่ถึง 2 ชั่วโมง เธอขับรถอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าตัวเองใกล้หมดสติ และจำไม่ได้ว่า
เกิดอะไรขึ้นในช่วงนั้น เธอทราบภายหลังว่า อินซูลินที่ฉีดเมื่อตอนเย็นเริ่มออกฤทธิ์ทำให้น้ำตาล
ในเลือดลดต่ำ แต่ในเวลาเดียวกัน ฮอร์โมนสำหรับสร้างน้ำนมให้ลูกกลับดึงน้ำตาล จากกระแสเลือด
จนร่างกายรับไม่ไหว เมื่อเลือดมีน้ำตาลน้อยกว่าปกติ ระบบประสาทส่วนกลางจะสูญเสียประสิทธิภาพ
เธอจึงไม่รู้สึกตัวว่าขับรถผ่านแต่ละโค้งและเลี้ยวเข้าถนนต่าง ๆ ได้อย่างไร
ห่างไปทางใต้ราว 5 กิโลเมตร ภายในรถตู้นอนซึ่งเปิดไฟสลัวอยู่ในสนามหลังบ้านเนื้อที่ 50 ไร่
เทรซี่ฟังเสียงหายใจเบา ๆ สม่ำเสมอของเด็ก ๆ แล้วปิดไฟ ส่วนแท็ดสามีวัย 33 ปี
ซึ่งเป็นศาสตราจารย์ด้านสุขอนามัย ขอนอนในบ้านเพราะเป็นโรคภูมิแพ้
โปรดติดตามตอนที่ (2)ในวันพรุ่งนี้
โดย Nanette Watersholl,
จากหนังสือสรรสาระ ฉบับเดือนธันวาคม 2544/2001,
รวบรวมและเรียบเรียงโดย กอบกิจ ครุวรรณ
“ไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมา” ลอร่า พนักงานธนาคารวัย 24 ปี บอกสามีขณะปิดประตูหน้าบ้าน
พร้อมกับอุ้มทารกวัย 4 สัปดาห์แนบอก เธอนึกอยากกินไอศกรีมตามประสาแม่หลังคลอด
และตั้งใจพาลูกน้อยไปด้วย โดยจะขับรถไปที่ร้านในเมือง ส่วนเควิน สามีวัย 40 ปีรับหน้าที่
พาลูกสาววัย 4 ขวบเข้านอนแทน
เวลาเกือบสามทุ่มในคืนเดือนกรกฎาคม ลอร่าจัดแจงรัดสายเก้าอี้นั่งของลูกเข้ากับเบาะและ
ขับรถออกไป เธอหาวเพราะเหนื่อยมาตลอด 2 สัปดาห์ การคลอดเป็นไปเรียบร้อยดี แต่หลังจากนั้น
โรคเบาหวานกลับมากำเริบขึ้นอีก ระดับน้ำตาลในเลือดขึ้น ๆ ลง ๆ จนต้องคอยตรวจวัดแทบ
ทุก 2-3 ชั่วโมง ลอร่าเป็นเบาหวานตั้งแต่เด็กจึงรู้ว่าระดับน้ำตาลที่ต่ำหรือสูงเกินไปอาจทำ
ให้หน้ามืดเป็นลมหมดสติซึ่งเป็นอันตรายอย่างยิ่ง
“ระดับน้ำตาลในเลือดของแม่ปกติดีจ้ะ” เธอกระซิบกับทารกน้อยซึ่งหลับปุ๋ย
“แม่ก็เลยอยากให้รางวัลตัวเองสักหน่อย เราไปด้วยกันนะ”
ขณะที่อีกฟากหนึ่งของเมือง เทรซี่ พยาบาลวัย 32 ปี รู้สึกเหนื่อยล้าเพราะต้องตื่นไปทำงาน
ตั้งแต่ 7.30 น. จึงอยากกินอาหารสบาย ๆ กับสามีและลูกชาย 2 คนที่สวนหลังบ้าน หลังจากนั้น
เธอกับลูก ๆ ก็นอนในรถตู้ซึ่งจอดอยู่ในสวน และขณะนั้นเธอกำลังพักผ่อนท่ามกลางธรรมชาติ
ยามค่ำคืน ฟังเสียงจิ้งหรีดร้องและเสียงน้ำในแม่น้ำใกล้บ้านซึ่งเพิ่งเอ่อท่วมขึ้นมาเมื่อวันก่อน
ลอร่าขับรถไปตามถนนเข้าเมือง เธอคาดว่าจะขับรถเที่ยวแค่ประเดี๋ยวเดียวกลายเป็นใช้เวลา
วนไปวนมาอยู่ถึง 2 ชั่วโมง เธอขับรถอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าตัวเองใกล้หมดสติ และจำไม่ได้ว่า
เกิดอะไรขึ้นในช่วงนั้น เธอทราบภายหลังว่า อินซูลินที่ฉีดเมื่อตอนเย็นเริ่มออกฤทธิ์ทำให้น้ำตาล
ในเลือดลดต่ำ แต่ในเวลาเดียวกัน ฮอร์โมนสำหรับสร้างน้ำนมให้ลูกกลับดึงน้ำตาล จากกระแสเลือด
จนร่างกายรับไม่ไหว เมื่อเลือดมีน้ำตาลน้อยกว่าปกติ ระบบประสาทส่วนกลางจะสูญเสียประสิทธิภาพ
เธอจึงไม่รู้สึกตัวว่าขับรถผ่านแต่ละโค้งและเลี้ยวเข้าถนนต่าง ๆ ได้อย่างไร
ห่างไปทางใต้ราว 5 กิโลเมตร ภายในรถตู้นอนซึ่งเปิดไฟสลัวอยู่ในสนามหลังบ้านเนื้อที่ 50 ไร่
เทรซี่ฟังเสียงหายใจเบา ๆ สม่ำเสมอของเด็ก ๆ แล้วปิดไฟ ส่วนแท็ดสามีวัย 33 ปี
ซึ่งเป็นศาสตราจารย์ด้านสุขอนามัย ขอนอนในบ้านเพราะเป็นโรคภูมิแพ้
โปรดติดตามตอนที่ (2)ในวันพรุ่งนี้
