เรื่องดีๆจากหนังสือสรรสาระ ชุด ( 4 )
โพสต์แล้ว: พุธ พ.ย. 10, 2021 11:06 pm
นรกในกรุงริยาด ตอนที่ (1)
จากหนังสือสรรสาระ ฉบับสาระเตุลาคม 2547/2004
โดย วิลเลี่ยม แซมป์สัน และฟรังซีน ดูเบ เรียบเรียงและเพิ่มเติมจากวิกิพีเดีย
โดย กอบกิจ ครุวรรณ
ผมชื่อวิลเลี่ยม แซมป์สัน (William Sampson : 1959-2012) เกิดในแคนาดา
เป็นบุคคล 2 สัญชาติเนื่องจากพ่อเป็นชาวอังกฤษและแม่เป็นชาวแคนาดา
ผมโตที่อังกฤษกับสิงคโปร์และอีกหลายเมืองในแคนาดา เกี่ยวกับการศึกษา
ผมจบปริญญาเอกด้านชีวเคมีและปริญญาโทด้านการบริหารธุรกิจ เคยทำงาน
และเดินทางมาแล้วใน 4 ทวีป ปลายเดือนกรกฎาคม 1998 ผมไปกรุงริยาด
ประเทศซาอุดีอาระเบีย ทำงานเป็นที่ปรึกษาด้านการตลาดให้กับกองทุนพัฒนา
อุตสาหกรรมของประเทศนี้
ในสายตาของชาวตะวันตก ชีวิตในซาอุฯ น่าจะสะดวกสบายเพราะชาวต่างชาติ
ส่วนใหญ่พำนักอยู่ในบ้านที่มีรั้วรอบขอบชิด ภายในตัวตึกติดตั้งเครื่องปรับอากาศ,
อุปกรณ์กีฬาและสระว่ายน้ำ ผมรับงานในริยาดเพราะนอกจากค่าตอบแทนที่สูงแล้ว
ยังได้ค่าที่อยู่อาศัย, มีวันหยุดพักผ่อน, มีรถให้ใช้, เมื่อหมดสัญญาแล้วจะได้โบนัส,
ไม่ต้องเสียภาษีเงินได้, กองทุนพัฒนาฯรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลและค่าทำฟัน
หลังจากทำงานได้ไม่นาน ผมพบว่าบ้านหลังนี้อยู่ห่างจากคุกเพียงไม่กี่กิโลเมตร
และ 2 ปีต่อมาผมก็ถูกสอบสวนและถูกทรมานปางตายในคุกนี้
ชีวิตคนโสดในซาอุฯ อาจลำบากบ้าง กฎหมายห้ามหญิงกับชายโสดอยู่ด้วยกันตามลำพัง
กิจกรรมที่เราถือว่าธรรมดากลายเป็นเรื่องต้องห้าม กิจกรรมทางสังคมซึ่งจัดกันบ่อย
ในบ้านที่มีรั้วรอบขอบชิดคือ งานเลี้ยงที่มีเหล้านำเข้าจากต่างประเทศ มีการย่างบาร์บีคิว,
คอนเสิร์ตและการแสดงละคร ความจริงกิจกรรมเหล่านี้ผิดกฎหมายทั้งสิ้นแต่เจ้าหน้าที่ทำ
เป็นไม่รู้
สถานที่ซึ่งสื่อมวลชนระบุว่าเป็นแหล่งมั่วสุมดื่มกินมีไม่มาก ส่วนใหญ่ตั้งอยู่ในคลับส่วนตัว
ซึ่งมีไวน์และเบียร์กลั่นเองไว้คอยบริการชาวตะวันตก บางครั้งก็มีวิสกี้ที่ลักลอบเข้ามา
จำหน่ายแต่ราคาแพงมหาศาล จอห์นนี่ วอล์คเกอร์ราคาขวดละ 10,000 บาท สถานที่เหล่านี้
เป็นแหล่งพบปะเพื่อนฝูง เพื่อนสนิทของผมในริยาดคือมิตเชล (Alexander Mitchell)
ชาวสก็อต กับ ’ราฟ’ (Raf) อย่างไรก็ตามตั้งแต่กลางปี 2000 ตำรวจศาสนา (มุตตาวา)
เริ่มจับกุมชาวตะวันตกและตรวจบัตรประจำตัวของชายหญิงชาวตะวันตกที่เดินไปด้วยกัน
หากทั้งคู่ยังไม่ได้แต่งงานกันก็จะถูกจับ ยิ่งกว่านั้น ซาอุฯ เริ่มให้การสนับสนุนกลุ่มก่อการร้าย
(อินทิฟาดา) ซึ่งนำโดยปาเลสไตน์ แต่หลายคนก็คิดไม่ถึงว่าจะถึงขั้นสังหาร ร็อดเวย์
(Christopher Rodway) วิศวกรชาวอังกฤษด้วยการวางระเบิดรถยนต์วันที่ 17 พฤศจิกายน 2000
ใกล้เมืองดัมมานห่างจากริยาดราว 500 กิโลเมตร ผมเองก็คิดไม่ถึงว่าการวางระเบิดครั้งนี้
จะทำให้ผมถูกจับ
เช้าวันที่ 17 ธันวาคม 2000 ขณะออกจากบ้านไปทำงานเช้าวันนั้นรถของผมยางแบน ผมจึง
ออกไปเรียกแท็กซี่ ทันใดนั้นมีรถเก๋ง 4 ประตูแล่นมาจอดข้าง ๆ ตำรวจนอกเครื่องแบบ 3 นาย
ลงจากรถ หนึ่งในนั้นถือปืน สองคนที่เหลือตรงเข้ามาชกผมที่ท้องและหว่างขาก่อนจะจับผม
โยนเข้าไปหลังรถ
เรานั่งรถไปเงียบ ๆ ราวครึ่งชั่วโมง ผมถูกกระชากลงจากรถในสภาพมีผ้าผูกตาและสวมกุญแจมือ
พวกเขาจับเนคไทผมแล้วลากไปในตึกที่มีคนมาแกะผ้าผูกตาออกแล้วนำตัวผมเข้าไปในห้องขัง
ไม่มีหน้าต่าง บนพื้นมีฟูกสกปรกปูอยู่และมีกล้องวงจรปิดที่มุมห้องด้านบน ผมถูกสวมกุญแจมือ
โยงไว้กับลูกกรงของประตูทำให้ต้องยืนอยู่ตลอดเวลา
โปรดติดตามตอนที่ (2) ในวันพรุ่งนี้
จากหนังสือสรรสาระ ฉบับสาระเตุลาคม 2547/2004
โดย วิลเลี่ยม แซมป์สัน และฟรังซีน ดูเบ เรียบเรียงและเพิ่มเติมจากวิกิพีเดีย
โดย กอบกิจ ครุวรรณ
ผมชื่อวิลเลี่ยม แซมป์สัน (William Sampson : 1959-2012) เกิดในแคนาดา
เป็นบุคคล 2 สัญชาติเนื่องจากพ่อเป็นชาวอังกฤษและแม่เป็นชาวแคนาดา
ผมโตที่อังกฤษกับสิงคโปร์และอีกหลายเมืองในแคนาดา เกี่ยวกับการศึกษา
ผมจบปริญญาเอกด้านชีวเคมีและปริญญาโทด้านการบริหารธุรกิจ เคยทำงาน
และเดินทางมาแล้วใน 4 ทวีป ปลายเดือนกรกฎาคม 1998 ผมไปกรุงริยาด
ประเทศซาอุดีอาระเบีย ทำงานเป็นที่ปรึกษาด้านการตลาดให้กับกองทุนพัฒนา
อุตสาหกรรมของประเทศนี้
ในสายตาของชาวตะวันตก ชีวิตในซาอุฯ น่าจะสะดวกสบายเพราะชาวต่างชาติ
ส่วนใหญ่พำนักอยู่ในบ้านที่มีรั้วรอบขอบชิด ภายในตัวตึกติดตั้งเครื่องปรับอากาศ,
อุปกรณ์กีฬาและสระว่ายน้ำ ผมรับงานในริยาดเพราะนอกจากค่าตอบแทนที่สูงแล้ว
ยังได้ค่าที่อยู่อาศัย, มีวันหยุดพักผ่อน, มีรถให้ใช้, เมื่อหมดสัญญาแล้วจะได้โบนัส,
ไม่ต้องเสียภาษีเงินได้, กองทุนพัฒนาฯรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลและค่าทำฟัน
หลังจากทำงานได้ไม่นาน ผมพบว่าบ้านหลังนี้อยู่ห่างจากคุกเพียงไม่กี่กิโลเมตร
และ 2 ปีต่อมาผมก็ถูกสอบสวนและถูกทรมานปางตายในคุกนี้
ชีวิตคนโสดในซาอุฯ อาจลำบากบ้าง กฎหมายห้ามหญิงกับชายโสดอยู่ด้วยกันตามลำพัง
กิจกรรมที่เราถือว่าธรรมดากลายเป็นเรื่องต้องห้าม กิจกรรมทางสังคมซึ่งจัดกันบ่อย
ในบ้านที่มีรั้วรอบขอบชิดคือ งานเลี้ยงที่มีเหล้านำเข้าจากต่างประเทศ มีการย่างบาร์บีคิว,
คอนเสิร์ตและการแสดงละคร ความจริงกิจกรรมเหล่านี้ผิดกฎหมายทั้งสิ้นแต่เจ้าหน้าที่ทำ
เป็นไม่รู้
สถานที่ซึ่งสื่อมวลชนระบุว่าเป็นแหล่งมั่วสุมดื่มกินมีไม่มาก ส่วนใหญ่ตั้งอยู่ในคลับส่วนตัว
ซึ่งมีไวน์และเบียร์กลั่นเองไว้คอยบริการชาวตะวันตก บางครั้งก็มีวิสกี้ที่ลักลอบเข้ามา
จำหน่ายแต่ราคาแพงมหาศาล จอห์นนี่ วอล์คเกอร์ราคาขวดละ 10,000 บาท สถานที่เหล่านี้
เป็นแหล่งพบปะเพื่อนฝูง เพื่อนสนิทของผมในริยาดคือมิตเชล (Alexander Mitchell)
ชาวสก็อต กับ ’ราฟ’ (Raf) อย่างไรก็ตามตั้งแต่กลางปี 2000 ตำรวจศาสนา (มุตตาวา)
เริ่มจับกุมชาวตะวันตกและตรวจบัตรประจำตัวของชายหญิงชาวตะวันตกที่เดินไปด้วยกัน
หากทั้งคู่ยังไม่ได้แต่งงานกันก็จะถูกจับ ยิ่งกว่านั้น ซาอุฯ เริ่มให้การสนับสนุนกลุ่มก่อการร้าย
(อินทิฟาดา) ซึ่งนำโดยปาเลสไตน์ แต่หลายคนก็คิดไม่ถึงว่าจะถึงขั้นสังหาร ร็อดเวย์
(Christopher Rodway) วิศวกรชาวอังกฤษด้วยการวางระเบิดรถยนต์วันที่ 17 พฤศจิกายน 2000
ใกล้เมืองดัมมานห่างจากริยาดราว 500 กิโลเมตร ผมเองก็คิดไม่ถึงว่าการวางระเบิดครั้งนี้
จะทำให้ผมถูกจับ
เช้าวันที่ 17 ธันวาคม 2000 ขณะออกจากบ้านไปทำงานเช้าวันนั้นรถของผมยางแบน ผมจึง
ออกไปเรียกแท็กซี่ ทันใดนั้นมีรถเก๋ง 4 ประตูแล่นมาจอดข้าง ๆ ตำรวจนอกเครื่องแบบ 3 นาย
ลงจากรถ หนึ่งในนั้นถือปืน สองคนที่เหลือตรงเข้ามาชกผมที่ท้องและหว่างขาก่อนจะจับผม
โยนเข้าไปหลังรถ
เรานั่งรถไปเงียบ ๆ ราวครึ่งชั่วโมง ผมถูกกระชากลงจากรถในสภาพมีผ้าผูกตาและสวมกุญแจมือ
พวกเขาจับเนคไทผมแล้วลากไปในตึกที่มีคนมาแกะผ้าผูกตาออกแล้วนำตัวผมเข้าไปในห้องขัง
ไม่มีหน้าต่าง บนพื้นมีฟูกสกปรกปูอยู่และมีกล้องวงจรปิดที่มุมห้องด้านบน ผมถูกสวมกุญแจมือ
โยงไว้กับลูกกรงของประตูทำให้ต้องยืนอยู่ตลอดเวลา
โปรดติดตามตอนที่ (2) ในวันพรุ่งนี้