เรื่องดีๆจากหนังสือสรรสาระ ( ชุดที่ 11 )
โพสต์แล้ว: เสาร์ พ.ค. 14, 2022 9:40 pm
วันนั้นบนยอดเขาเอเวอเรสต์ ตอนที่ (1)โดย เท็นซิง นอร์เก (Tenzing Norgay)
และเจมส์ แรมซีย์ อุลล์มาน จากหนังสือ “สรรสาระ” ฉบับเดือนมิถุนายน 2556
และจากกูเกิล 2565 เรียบเรียงโดย กอบกิจ ครุวรรณ
ผม (เท็นซิง) เป็นคนเชอร์ปา ชนชาวเขาแห่งเทือกเขาหิมาลัย ผมเป็นคนโชคดี มีความฝัน
และฝันนั้นก็เป็นจริงในการพยายามเป็นครั้งที่ 7
ผมอายุ 21 ปีตอนที่ได้ร่วมงานไต่เขาครั้งแรกกับคณะสำรวจเขาเอเวอเรสต์ปี ค.ศ.1935
ผมเป็นลูกหาบเชอร์ปาคนหนึ่งที่แบกสัมภาระขึ้นไปสูงถึง 23,000 ฟุต ซึ่งสูงสุดเท่าที่การสำรวจ
ครั้งนั้นไปถึงที่ระดับความสูงขนาดนี้ ลูกหาบเชอร์ปาทุกคนล้วนดีใจที่จะได้ลงสักที แต่ผมกลับอยาก
ไต่สูงขึ้นไปอีก หลายปีต่อมา มีคณะสำรวจอีกหลายชุดที่เรียกหาผมเป็นลูกหาบ ปี 1952
ผมได้เป็น “ซีร์ดาร์” คือเป็นหัวหน้าลูกหาบเชอร์ปาในทีมชาวสวิส 2 ทีมที่ปีนเขาเอเวอเรสต์ หลังจาก
นั้นผมก็ได้รับจดหมายจากหลายประเทศ มีอยู่ฉบับหนึ่งชวนผมปีนเขาเอเวอเรสต์ในตำแหน่ง
“ซีร์ดาร์”กับคณะสำรวจของอังกฤษ นำโดยผู้พันฮันต์ (John Hunt) ผู้ร่วมคณะเป็นนักปีนเขา
ชาวอังกฤษที่ผ่านการคัดตัวมาแล้ว และชาวนิวซีแลนด์ 2 คน คนหนึ่งคือ เอ็ดมันต์ ฮิลลารี
(Edmund Hillary) ผู้เคยร่วมคณะมาแล้วในการสำรวจเขาเอเวอเรสต์ปี 1951
ผมไม่ได้ให้คำตอบทันที แต่สุดท้ายก็ตกลงไป จากนั้นผมก็คัดเลือกทีมลูกหาบเชอร์ปาที่แข็ง
แกร่ง 20 คน ส่วนใหญ่เคยขึ้นเขาเอเวอเรสต์มาก่อน
ผมปฏิบัติตัวเหมือนกับทุกครั้งก่อนออกสำรวจครั้งสำคัญ คือพยายามฟื้นฟูร่างกายให้สมบูรณ์ที่สุด
ผมตื่นแต่เช้า เอาหินใส่เป้หลังแล้วเดินขึ้นลงเนินเขาแถวบ้านอยู่นาน ผมไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่
ไม่ไปงานเลี้ยงต่าง ๆ ที่ปกติผมชอบไป ผมคิดวางแผนและคาดการณ์สิ่งที่อาจเกิดขึ้นเมื่อขึ้นเขา
เอเวอเรสต์ครั้งที่ 7 ตอนนี้ผมอายุ 39 ปีแล้ว ผมจึงบอกตัวเองว่า “นายต้องทำให้ได้ ไม่งั้นก็ตายซะ”
เรากำหนดจะออกเดินทางจากเมืองดาร์จีลิง
(Dajeeling : เมืองในเทือกเขาหิมาลัย รัฐเบงกอลตะวันตก ประเทศอินเดีย ) วันที่ 1 มีนาคม 1953
เพื่อนคนหนึ่งมอบธงชาติอินเดียผืนเล็กให้ผมติดตัวไปเพื่อให้ผม “ปักตรงที่เหมาะ ๆ” นิมา ลูกสาว
คนเล็กของผม ให้ดินสอสีแดง-น้ำเงินแท่งสั้นกุดที่เธอใช้ในโรงเรียน ซึ่งผมสัญญาเช่นกันว่า จะนำ
ขึ้นไปวาง “ตรงที่เหมาะสม” หากพระเจ้าทรงประสงค์เช่นนั้นและทรงเมตตาผม
โปรดติดตามตอนที่ (2)ในวันพรุ่งนี้
และเจมส์ แรมซีย์ อุลล์มาน จากหนังสือ “สรรสาระ” ฉบับเดือนมิถุนายน 2556
และจากกูเกิล 2565 เรียบเรียงโดย กอบกิจ ครุวรรณ
ผม (เท็นซิง) เป็นคนเชอร์ปา ชนชาวเขาแห่งเทือกเขาหิมาลัย ผมเป็นคนโชคดี มีความฝัน
และฝันนั้นก็เป็นจริงในการพยายามเป็นครั้งที่ 7
ผมอายุ 21 ปีตอนที่ได้ร่วมงานไต่เขาครั้งแรกกับคณะสำรวจเขาเอเวอเรสต์ปี ค.ศ.1935
ผมเป็นลูกหาบเชอร์ปาคนหนึ่งที่แบกสัมภาระขึ้นไปสูงถึง 23,000 ฟุต ซึ่งสูงสุดเท่าที่การสำรวจ
ครั้งนั้นไปถึงที่ระดับความสูงขนาดนี้ ลูกหาบเชอร์ปาทุกคนล้วนดีใจที่จะได้ลงสักที แต่ผมกลับอยาก
ไต่สูงขึ้นไปอีก หลายปีต่อมา มีคณะสำรวจอีกหลายชุดที่เรียกหาผมเป็นลูกหาบ ปี 1952
ผมได้เป็น “ซีร์ดาร์” คือเป็นหัวหน้าลูกหาบเชอร์ปาในทีมชาวสวิส 2 ทีมที่ปีนเขาเอเวอเรสต์ หลังจาก
นั้นผมก็ได้รับจดหมายจากหลายประเทศ มีอยู่ฉบับหนึ่งชวนผมปีนเขาเอเวอเรสต์ในตำแหน่ง
“ซีร์ดาร์”กับคณะสำรวจของอังกฤษ นำโดยผู้พันฮันต์ (John Hunt) ผู้ร่วมคณะเป็นนักปีนเขา
ชาวอังกฤษที่ผ่านการคัดตัวมาแล้ว และชาวนิวซีแลนด์ 2 คน คนหนึ่งคือ เอ็ดมันต์ ฮิลลารี
(Edmund Hillary) ผู้เคยร่วมคณะมาแล้วในการสำรวจเขาเอเวอเรสต์ปี 1951
ผมไม่ได้ให้คำตอบทันที แต่สุดท้ายก็ตกลงไป จากนั้นผมก็คัดเลือกทีมลูกหาบเชอร์ปาที่แข็ง
แกร่ง 20 คน ส่วนใหญ่เคยขึ้นเขาเอเวอเรสต์มาก่อน
ผมปฏิบัติตัวเหมือนกับทุกครั้งก่อนออกสำรวจครั้งสำคัญ คือพยายามฟื้นฟูร่างกายให้สมบูรณ์ที่สุด
ผมตื่นแต่เช้า เอาหินใส่เป้หลังแล้วเดินขึ้นลงเนินเขาแถวบ้านอยู่นาน ผมไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่
ไม่ไปงานเลี้ยงต่าง ๆ ที่ปกติผมชอบไป ผมคิดวางแผนและคาดการณ์สิ่งที่อาจเกิดขึ้นเมื่อขึ้นเขา
เอเวอเรสต์ครั้งที่ 7 ตอนนี้ผมอายุ 39 ปีแล้ว ผมจึงบอกตัวเองว่า “นายต้องทำให้ได้ ไม่งั้นก็ตายซะ”
เรากำหนดจะออกเดินทางจากเมืองดาร์จีลิง
(Dajeeling : เมืองในเทือกเขาหิมาลัย รัฐเบงกอลตะวันตก ประเทศอินเดีย ) วันที่ 1 มีนาคม 1953
เพื่อนคนหนึ่งมอบธงชาติอินเดียผืนเล็กให้ผมติดตัวไปเพื่อให้ผม “ปักตรงที่เหมาะ ๆ” นิมา ลูกสาว
คนเล็กของผม ให้ดินสอสีแดง-น้ำเงินแท่งสั้นกุดที่เธอใช้ในโรงเรียน ซึ่งผมสัญญาเช่นกันว่า จะนำ
ขึ้นไปวาง “ตรงที่เหมาะสม” หากพระเจ้าทรงประสงค์เช่นนั้นและทรงเมตตาผม
โปรดติดตามตอนที่ (2)ในวันพรุ่งนี้