เรื่องดีๆจากหนังสือสรรสาระ ( ชุดที่ 15 )
โพสต์แล้ว: อาทิตย์ ต.ค. 16, 2022 8:33 pm
สี่ขาเพื่อนยาก ตอนที่ (1) จากหนังสือสรรสาระ ฉบับเดือนพฤษภาคม 2543
โดย Dr. Patrick Montgomery รวบรวมโดย กอบกิจ ครุวรรณ
“คุณหมอ มารู้จัก’แซมสัน’หน่อยสิครับ” แซมพูดขึ้นขณะเดินเข้ามาในห้องตรวจของผมที่
โรงพยาบาล ‘แซมสัน’ที่พูดถึงคือสุนัขที่’แซม’จูงมารออยู่หน้าห้อง
เพื่อนฝูงหาว่าผมไม่ชอบสุนัข แต่ผมว่า สุนัขต่างหากไม่ชอบผม งานผมล้นมือทุกวันเพราะ
เพิ่งเริ่มงานที่โรงพยาบาลนี้ได้ไม่นานและผมอยากใช้เวลาดูแลคนมากกว่าไปมัววุ่นวายกับ
พวกสี่ขา ประวัติคนไข้ระบุว่า แซมเป็นชายโสดอายุเกือบ 60 ปี เคยผ่าตัดสมองเมื่อราว 40 ปี
ก่อนเพราะเป็นโรคจิตเภทซึ่งมักมีอาการสับสนหรือปริวิตก ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว แต่ยังรู้สึกว่า
โลกนี้ยุ่งเหยิงเกินไป ผมเผ้าของแซมยาวรุงรัง ใบหน้ายิ้มกว้างไม่เคยหุบแต่ไร้ความรู้สึก
เวลามีคนถาม เขาจะขมวดคิ้ว ห่อลิ้น และพึมพำไม่เป็นภาษา หน้าที่อย่างเดียวของผมคือลงชื่อ
ในใบรับรองแพทย์ประจำปีให้
หลังจากพี่ชายเสียชีวิต แซมอยู่ในบ้านขนาดสามห้องนอนตามลำพังทั้งที่นักสังคมสงเคราะห์
ลงความเห็นว่า เขาอยู่คนเดียวไม่ได้ และแนะนำให้ส่งไปโรงพยาบาลประสาท
เมื่อมีคนยกแซมสันให้แซม นักสังคมสงเคราะห์ไม่พอใจมาก บอกว่าแค่ดูแลตนเอง แซมก็แทบ
จะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว ประวัติคนไข้บันทึกว่า บางครั้งแซมคิดว่า ตัวเขาคือ’พี่ชายที่ตายจากไปแล้ว’
และเรียกสุนัขของเขาว่า’แซม’ นอกจากนั้นก็ยังพร่ำสอนอะไรต่ออะไรอีกยืดยาว อย่างไรก็ตาม ไม่นาน
ต่อมา สุนัขและคนก็ใกล้ชิดกันเหมือนเงาตามตัว
ผมออกไปดูสุนัขเพราะไม่อยากขัดใจแซม แซมสันตัวใหญ่และมอมแมมมาก ขนยาวพันกันยุ่ง
“สวัสดีคุณหมอหน่อยสิ แซมสัน” แซมบอก
เจ้าสี่ขาจ้องหน้าผมเขม็ง ตาสีเหลืองฉายแววฉลาดและไม่น่าไว้ใจ ผมรีบถอยไปตั้งหลัก
ในห้องตรวจ
เดือนตุลาคมปีต่อมา ผมถูกตามตัวไปตรวจแซมที่บ้าน ผมคิดในใจว่า ก็ดีเหมือนกัน จะได้เห็นว่า
เขาใช้ชีวิตอย่างไร บ้านแฝดที่แซมอยู่เก่าแก่เกือบ 60 ปี อยู่ในย่านชานเมืองเสื่อมโทรม พอเดิน
เข้าไปใกล้ก็รู้สึกว่า มีบางอย่างผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ตรงหน้าต่าง แซมสันนั่นเอง มันเห่าสลับกับแยก
เขี้ยววาววับรับกับประกายกร้าวในดวงตา
ผมกลัวจนไม่กล้าเคาะประตู รีบเดินขาสั่นลัดเลาะไปทางประตูหลังแต่ไม่มีคนเปิดประตูให้
จึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปและพบแซมนอนซมอยู่ในห้องด้านหลัง โชคดีที่แซมสันถูกขังอยู่หน้าบ้าน
โปรดติดตามตอนที่ (2) ในวันพรุ่งนี้
โดย Dr. Patrick Montgomery รวบรวมโดย กอบกิจ ครุวรรณ
“คุณหมอ มารู้จัก’แซมสัน’หน่อยสิครับ” แซมพูดขึ้นขณะเดินเข้ามาในห้องตรวจของผมที่
โรงพยาบาล ‘แซมสัน’ที่พูดถึงคือสุนัขที่’แซม’จูงมารออยู่หน้าห้อง
เพื่อนฝูงหาว่าผมไม่ชอบสุนัข แต่ผมว่า สุนัขต่างหากไม่ชอบผม งานผมล้นมือทุกวันเพราะ
เพิ่งเริ่มงานที่โรงพยาบาลนี้ได้ไม่นานและผมอยากใช้เวลาดูแลคนมากกว่าไปมัววุ่นวายกับ
พวกสี่ขา ประวัติคนไข้ระบุว่า แซมเป็นชายโสดอายุเกือบ 60 ปี เคยผ่าตัดสมองเมื่อราว 40 ปี
ก่อนเพราะเป็นโรคจิตเภทซึ่งมักมีอาการสับสนหรือปริวิตก ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว แต่ยังรู้สึกว่า
โลกนี้ยุ่งเหยิงเกินไป ผมเผ้าของแซมยาวรุงรัง ใบหน้ายิ้มกว้างไม่เคยหุบแต่ไร้ความรู้สึก
เวลามีคนถาม เขาจะขมวดคิ้ว ห่อลิ้น และพึมพำไม่เป็นภาษา หน้าที่อย่างเดียวของผมคือลงชื่อ
ในใบรับรองแพทย์ประจำปีให้
หลังจากพี่ชายเสียชีวิต แซมอยู่ในบ้านขนาดสามห้องนอนตามลำพังทั้งที่นักสังคมสงเคราะห์
ลงความเห็นว่า เขาอยู่คนเดียวไม่ได้ และแนะนำให้ส่งไปโรงพยาบาลประสาท
เมื่อมีคนยกแซมสันให้แซม นักสังคมสงเคราะห์ไม่พอใจมาก บอกว่าแค่ดูแลตนเอง แซมก็แทบ
จะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว ประวัติคนไข้บันทึกว่า บางครั้งแซมคิดว่า ตัวเขาคือ’พี่ชายที่ตายจากไปแล้ว’
และเรียกสุนัขของเขาว่า’แซม’ นอกจากนั้นก็ยังพร่ำสอนอะไรต่ออะไรอีกยืดยาว อย่างไรก็ตาม ไม่นาน
ต่อมา สุนัขและคนก็ใกล้ชิดกันเหมือนเงาตามตัว
ผมออกไปดูสุนัขเพราะไม่อยากขัดใจแซม แซมสันตัวใหญ่และมอมแมมมาก ขนยาวพันกันยุ่ง
“สวัสดีคุณหมอหน่อยสิ แซมสัน” แซมบอก
เจ้าสี่ขาจ้องหน้าผมเขม็ง ตาสีเหลืองฉายแววฉลาดและไม่น่าไว้ใจ ผมรีบถอยไปตั้งหลัก
ในห้องตรวจ
เดือนตุลาคมปีต่อมา ผมถูกตามตัวไปตรวจแซมที่บ้าน ผมคิดในใจว่า ก็ดีเหมือนกัน จะได้เห็นว่า
เขาใช้ชีวิตอย่างไร บ้านแฝดที่แซมอยู่เก่าแก่เกือบ 60 ปี อยู่ในย่านชานเมืองเสื่อมโทรม พอเดิน
เข้าไปใกล้ก็รู้สึกว่า มีบางอย่างผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ตรงหน้าต่าง แซมสันนั่นเอง มันเห่าสลับกับแยก
เขี้ยววาววับรับกับประกายกร้าวในดวงตา
ผมกลัวจนไม่กล้าเคาะประตู รีบเดินขาสั่นลัดเลาะไปทางประตูหลังแต่ไม่มีคนเปิดประตูให้
จึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปและพบแซมนอนซมอยู่ในห้องด้านหลัง โชคดีที่แซมสันถูกขังอยู่หน้าบ้าน
โปรดติดตามตอนที่ (2) ในวันพรุ่งนี้