ครอบครัวในพงไพร ตอนที่ ( 21 )เรื่องจริงจากหนังสือสรรสาระฉบับเดือนตุลาคม 2540
โดย Kobie Krüger และจากวิกิปิเดีย 2565
รวบรวมโดย กอบกิจ ครุวรรณ
เย็นวันหนึ่งโคบัสกับฉันนั่งนอกบ้านขณะอาทิตย์ตกดิน เห็นวัวป่าเดินโซเซข้ามชายฝั่งแม่น้ำ
ไปที่ริมตลิ่ง อยู่ดี ๆ มันก็หยุดเดินและล้มพับไป เราทั้งคู่นั่งนิ่ง ไม่พูดอะไรกันสักคำ ฉันรู้ดีว่าโคบัส
รู้สึกหดหู่พอ ๆ กับฉันที่เห็นภาพตรงหน้า สวนผักของเราก็เกือบจะไม่มีอะไรเหลือแล้ว เราคงช่วยฝูง
ละมั่งและหมูป่าได้อีกไม่กี่มื้อ
โคบัสนั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ ตาจ้องอยู่ตรงขอบฟ้า ฉันกำลังจะเอ่ยความคิดในใจออกมาเมื่อเขา
ยกแขนขึ้นและชี้ไปทางทิศใต้ “ดูนั่น ฟ้าแลบ”
ฉันหันมองตาม สักครู่สายฟ้าแลบปรากฏเป็นรูปหยักเหนือขอบฟ้า สายลมแผ่วพัดผ่านสวน
และสักครู่ ขอบฟ้าทางทิศตะวันออกเฉียงใต้สว่างขึ้นเป็นระยะจากสายฟ้าแลบไกลลิบ :
ฝนกำลังมา
วันที่ 22 ตุลาคม 2532 เรากำลังขับรถกลับจากโยฮันเนสเบิร์กหลังแวะเยี่ยมพ่อแม่ของฉัน
ขณะกำลังจะถึงหน้าผา เห็นทุ่งที่อยู่ต่ำลงไปข้างหน้าปกคลุมด้วยเมฆหมอกดำครึ้ม เราดีใจกันสุดขีด
เพราะความแห้งแล้งกำลังจะหมดไป
หลังฝนแรกโปรยปราย เมล็ดพันธุ์นับล้านเพาะตัวใต้ดินชุ่มชื้นและแตกหน่อขึ้นมาเหมือนผืนพรม
สีเขียวนุ่มปูลาดทั่วแผ่นดิน ใบอ่อนเริ่มผลิตามกิ่งก้านของต้นที่เคยแห้งกรัง ดอกไม้ป่าหลากสีหลายพันธุ์
บานเบ่งไปทั่วทุกหนแห่ง ป่าเริ่มฟื้นคืนชีพ เต็มไปด้วยชีวิตใหม่และการเติบโต ภายใน 2 สัปดาห์ ผืนดิน
รกร้างพลิกผันเป็นสวรรค์อีกครั้งหนึ่ง
ทุกปี ครอบครัวของเจ้าหน้าที่พิทักษ์สัตว์ป่าจะพบปะกันที่สำนักงานใหญ่ “ซกูกูซา” (Skukuza)
เป็นงานเลี้ยงสังสรรค์พิเศษประจำปี ขณะที่สามีพวกเรากำลังสัมมนาและลูก ๆ กำลังเล่นกันเพื่อน
บรรดาผู้เป็นภรรยาจะนั่งจับกลุ่มกันในมุมสงบใต้ต้นไม้ ดื่มชาและแลกเปลี่ยนข่าวสารกัน พูดถึงความยาก
ลำบาก การผจญภัย ความสุขในชีวิตที่ไม่เหมือนใครและเต็มไปด้วยสีสัน ฉันจะไม่ยอมแลกชีวิตแบบนี้กับ
สิ่งใดในโลก
หมายเหตุ :
อุทยานแห่งชาติครูเกอร์ก่อตั้งในปี ค.ศ. 1926 มีพื้นที่ 19,623 ก.ม.2 หรือประมาณ 12,500,000 ไร่
ยาวจากเหนือจรดใต้ 360 กม. และกว้าง 65 กม. การสำรวจในปี 2548 พบว่าอุทยานฯ มี
อิมพาลา 101,000 ตัว, ควายป่า 31,060 ตัว, ม้าลาย 21,100 ตัว, ช้างแอฟริกา 12,470 ตัว, แรด 6,940 ตัว
, ยีราฟ 6,700 ตัว, หมาป่าไฮยีน่า 2,500 ตัว, สิงโต 2,000 ตัว, เสือดาว 1,000 ตัว
อุทยานฯ ให้สัมปทานแก่เอกชนบริหารจัดการพื้นที่บางส่วนเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียง
แห่งหนึ่งของทวีปแอฟริกา
นอกจากนี้ ยังเป็นที่อาศัยถิ่นเดียวและถิ่นสุดท้ายของสิงโตขาว ซึ่งไม่ใช่สิงโตเผือก
แต่เป็นสิงโตที่มีสีผิวและขนขาวทั้งตัวจากพันธุกรรม
**************************
จบบริบูรณ์