รวมเรื่องสั้นคติสอนใจ (ชุดที่ 5)
โพสต์แล้ว: ศุกร์ มี.ค. 01, 2024 9:30 pm
( 1 )
*เรื่องสั้น*
บัณฑิตกับเศรษฐี
Moral stories จาก Google เรื่อง Pundit and Rich Man -- แปลและเรียบเรียง
โดย กอบกิจ ครุวรรณ
มีบัณฑิตคนหนึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง บัณฑิตผู้นี้เป็นผู้รอบรู้หลายด้าน
แต่มีฐานะยากจนมากเพราะหางานทำไม่ได้ เขาไม่มีบ้าน เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ก็ขาดวิ่นและ
แทบไม่มีอาหารตกถึงท้องเลย
เขาจำต้องเลี้ยงชีพด้วยการไปขออาหารตามบ้าน เจ้าของบ้านเกือบทุกหลังเมื่อเห็น
สภาพเสื้อผ้าที่เก่าและขาดวิ่นของเขาคิดว่าเขาเป็นคนเสียสติและปิดประตูบ้านไล่เขาไป
อย่างไรก็ตาม มีอยู่วันหนึ่ง โชคเข้าข้าง มีเศรษฐีใจบุญผู้หนึ่งมอบเสื้อผ้าชุดใหม่ที่
มีสีสันงดงามให้เขา อย่างไรก็ตาม แม้บัณฑิตใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ที่สวยงามแล้วแต่เขา
ก็ยังคงตระเวนออกขออาหารตามบ้านคนต่อไปเหมือนเดิม และเมื่อไปถึงบ้านหลังแรก
เจ้าของบ้านซึ่งเป็นคนมีฐานะดียิ้มแย้มแจ่มใสพร้อมกับออกปากเชิญอย่างนอบน้อมว่า
“ขอเชิญท่านเข้าไปรับประทานอาหารข้างในบ้านครับ” และทันทีหลังจากนั้นก็สั่งผู้รับใช้
ให้รีบจัดโต๊ะพร้อมอาหารคาวหวานเป็นอย่างดี
หลังจากบัณฑิตนั่งรับประทานอาหารที่เริ่มจากซุปเห็ดหอมตามด้วยอาหารเลิศรสที่
หลากหลายแล้ว บัณฑิตก็สวดขอพรให้เจ้าของบ้านเป็นการตอบแทน หลังจากนั้นบัณฑิต
ก็กระทำสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึง คือเขาใช้มือขวาหยิบเนื้อหวานที่ยังเหลืออยู่ในจานบนโต๊ะ
และเริ่มป้อนให้กับเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ใส่อยู่พลางพูดว่า “กินสิ กินสิ กินเข้าไปสิ!”
เจ้าของบ้านและบรรดาผู้รับใช้ต่างประหลาดใจและไม่เข้าใจสิ่งที่บัณฑิตกำลังทำอยู่
จึงท้วงขึ้นว่า “เสื้อผ้ากินอาหารไม่ได้หรอกครับท่าน -- ไปป้อนมันทำไม?”
บัณฑิตจึงเงยหน้าขึ้นตอบว่า “ที่พวกท่านท้วงนั้นก็จริงอยู่ แต่ท่านจำได้หรือเปล่าว่าเมื่อวานนี้
ผมก็ผ่านมาขออาหารที่บ้านหลังนี้ แต่ถูกพวกคุณไล่ผมไป แต่มาวันนี้ เนื่องจากมีคนใจดีให้
เสื้อผ้าชุดใหม่นี้กับผม ผมจึงมีอาหารกินอย่างดี ผมจึงอยากตอบแทนเสื้อผ้าชุดนี้ด้วยการป้อน
อาหารให้ครับ” ... เมื่อได้ยินคำตอบของบัณฑิตดังกล่าว เจ้าของบ้านและผู้รับคนใช้ทุกคน
ที่นั่นต่างรู้สึกละอายใจและตั้งใจว่าต่อไปจะไม่ตัดสินผู้คนจากการแต่งกายหรือลักษณะ
ภายนอกที่เห็นเท่านั้น
********************
*เรื่องสั้น*
บัณฑิตกับเศรษฐี
Moral stories จาก Google เรื่อง Pundit and Rich Man -- แปลและเรียบเรียง
โดย กอบกิจ ครุวรรณ
มีบัณฑิตคนหนึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง บัณฑิตผู้นี้เป็นผู้รอบรู้หลายด้าน
แต่มีฐานะยากจนมากเพราะหางานทำไม่ได้ เขาไม่มีบ้าน เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ก็ขาดวิ่นและ
แทบไม่มีอาหารตกถึงท้องเลย
เขาจำต้องเลี้ยงชีพด้วยการไปขออาหารตามบ้าน เจ้าของบ้านเกือบทุกหลังเมื่อเห็น
สภาพเสื้อผ้าที่เก่าและขาดวิ่นของเขาคิดว่าเขาเป็นคนเสียสติและปิดประตูบ้านไล่เขาไป
อย่างไรก็ตาม มีอยู่วันหนึ่ง โชคเข้าข้าง มีเศรษฐีใจบุญผู้หนึ่งมอบเสื้อผ้าชุดใหม่ที่
มีสีสันงดงามให้เขา อย่างไรก็ตาม แม้บัณฑิตใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ที่สวยงามแล้วแต่เขา
ก็ยังคงตระเวนออกขออาหารตามบ้านคนต่อไปเหมือนเดิม และเมื่อไปถึงบ้านหลังแรก
เจ้าของบ้านซึ่งเป็นคนมีฐานะดียิ้มแย้มแจ่มใสพร้อมกับออกปากเชิญอย่างนอบน้อมว่า
“ขอเชิญท่านเข้าไปรับประทานอาหารข้างในบ้านครับ” และทันทีหลังจากนั้นก็สั่งผู้รับใช้
ให้รีบจัดโต๊ะพร้อมอาหารคาวหวานเป็นอย่างดี
หลังจากบัณฑิตนั่งรับประทานอาหารที่เริ่มจากซุปเห็ดหอมตามด้วยอาหารเลิศรสที่
หลากหลายแล้ว บัณฑิตก็สวดขอพรให้เจ้าของบ้านเป็นการตอบแทน หลังจากนั้นบัณฑิต
ก็กระทำสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึง คือเขาใช้มือขวาหยิบเนื้อหวานที่ยังเหลืออยู่ในจานบนโต๊ะ
และเริ่มป้อนให้กับเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ใส่อยู่พลางพูดว่า “กินสิ กินสิ กินเข้าไปสิ!”
เจ้าของบ้านและบรรดาผู้รับใช้ต่างประหลาดใจและไม่เข้าใจสิ่งที่บัณฑิตกำลังทำอยู่
จึงท้วงขึ้นว่า “เสื้อผ้ากินอาหารไม่ได้หรอกครับท่าน -- ไปป้อนมันทำไม?”
บัณฑิตจึงเงยหน้าขึ้นตอบว่า “ที่พวกท่านท้วงนั้นก็จริงอยู่ แต่ท่านจำได้หรือเปล่าว่าเมื่อวานนี้
ผมก็ผ่านมาขออาหารที่บ้านหลังนี้ แต่ถูกพวกคุณไล่ผมไป แต่มาวันนี้ เนื่องจากมีคนใจดีให้
เสื้อผ้าชุดใหม่นี้กับผม ผมจึงมีอาหารกินอย่างดี ผมจึงอยากตอบแทนเสื้อผ้าชุดนี้ด้วยการป้อน
อาหารให้ครับ” ... เมื่อได้ยินคำตอบของบัณฑิตดังกล่าว เจ้าของบ้านและผู้รับคนใช้ทุกคน
ที่นั่นต่างรู้สึกละอายใจและตั้งใจว่าต่อไปจะไม่ตัดสินผู้คนจากการแต่งกายหรือลักษณะ
ภายนอกที่เห็นเท่านั้น
********************