Belong to the Truth Jesus Christ

ตามที่บอก

ถ้าให้ดีแต่งกับคริสตังด้วยกันดีกว่า แต่ถ้าไม่ได้ก็ขอบคุณพระ พระอาจจะใช้เราให้เรียกเขามาเป็นคริสตังก็ได้ สำหรับผมผมเจอกับเขาก่อนล้างบาป

S.PAULVS เขียน: ตามที่บอก

เอ...งงอ่ะครับ ไม่เข้าใจ ???

Batholomew เขียน:

S.PAULVS เขียน: ตามที่บอก

เอ...งงอ่ะครับ ไม่เข้าใจ ???

ตามหัวกระทู้ไงครับ ;D

ผมว่า เราต้อง แยกแยะเรื่องความรักกับศาสนาให้ออกนะครับ

1.ถ้าเรา แต่งงาน เพราะรักเค้าจริงๆ
และ เข้าใจกัน จนเรายังเป็นคริสตังที่ดี
หรือ พาเขา มาเป็น คริสตัง ด้วยได้
ก็ สมควรยิ่ง

2. แต่ถ้า คุณแต่งงาน เพราะหมกมุ่น
แล้ว ละทิ้งพระเจ้าไป เช่นนั้นก้ไม่สมควรเช่นกัน

เป็น กรณีตามแต่ละบุคคลไป ::)

รู้สึกอยากให้เค้ายอมรับในความเป็นคริสตังของเรา และยอมเข้าพิธิรับศีลสมรสด้วย(...อยากให้เป็นอย่างนั้นมากๆๆๆเลย...) จะได้รับศีลมหาสนิทเหมือนเดิม... ;D

ถ้าเรารักเขาจริงๆ และ เขายอมรับก็ดีนาครับ

Ken เขียน: รู้สึกอยากให้เค้ายอมรับในความเป็นคริสตังของเรา และยอมเข้าพิธิรับศีลสมรสด้วย(...อยากให้เป็นอย่างนั้นมากๆๆๆเลย...) จะได้รับศีลมหาสนิทเหมือนเดิม... ;D

อันนี้สำคัญมากๆเลย เพราะว่าชีวิตคู่นั้น ต่างคนต่างต้องยอมรับในตัวตน(ที่แท้จริง)ของกันและกัน ปรับตัวและปรับเปลี่ยนเข้าหากัน และที่สำคัญคือยอมรับความเป็นคริสตังของเราได้ และยอมรับศีลสมรส(อันเป็นศีลศักดิ์สิทธิ์ในเจ็ดศีลของพระศาสนจักร) รวมทั้งคู่สมรสมิให้ทำให้เราต้องเสียความเชื่อในพระเป็นเจ้าและพระศาสนจักร เพราะชีวิตคริสตัง คือชีวิตพระ ทั้งแนวคิด จิตวิญญาณ และการดำเนินชีวิต

แต่หากเป็นไปได้ หาคริสตังด้วยกันดีกว่า เพราะชีวิตคู่นั้น เหมือนลิ้นกับฟัน หากทั้งสองเป็นคริสตัง ซึ่งแน่นอนถูกหล่อหลอมจากคำสอนพระศาสนจักรและพระวรสาร ความแตกต่างทางความคิดและการตัดสินใจจะน้อยลงมาก รวมทั้งเมื่อเกิดปัญหาในการอยู่ร่วมกัน ยังสามารถแก้ปัญหาโดยอาศัยแนวทางของพระเยชูได้ อีกอย่าง คนต่างศาสนา จะไม่ค่อยเคารพในศีลสมรส(อันเป็นหนึ่งในเจ็ดศีลศักดิ์สิทธ์ของพระศาสนจักรโรมันคาทอลิก)ว่าหย่าร้างมิได้ และเป็นศีลที่ต่อท่อพระหรรษทานศักดิ์สิทธิกร สำหรับชีวิตคริสตังในการดำเนินชีวิตคู่ และอีกประการหนึ่ง ในสังคมไทย การแต่งงานมิได้เกี่ยวข้องแค่คู่สมรสอย่างเดียว ยังต้องเกี่ยวข้องกับญาติพี่น้องของคู่สมรสด้วย หากสังคมของคู่สมรส มีผลทำให้เราเสียความเชื่อ และก่อให้เกิดปัญหาร้อยแปด คงต้องสวดของพระอย่างหนักครับ

สำหรับผมไม่คิดเรื่องนี้อยู่แล้ว คิด(และภาวนา)อยู่อย่างเดียว ขอพระเข้าบ้านเณร(ในคณะที่เหมาะสมกับตนเอง)สักที หากพระตอบคำภาวนานะครับ ทุกข์และทรมานสุดแสนไม่เคยท้อแท้ แต่การขาดจากพระหรรษทานจากพระ(ทั้งจากศีลศักดิ์สิทธิ์โดยพระศาสนจักร และการคำภาวนา)คือความทรมานที่ตายทั้งเป็นจริงๆ อดตายไม่กลัว กลัวอดใกล้พระเป็นเจ้า อัลเลลูยา สรรเสริญพระเจ้า

ขอพระอวยพรทุกท่านครับผม

ปล.คณะนักบวชที่คุณพ่อสมเกียร์ติเข้า(ตอนอายุเกือบสี่สิบ)นั้น คณะอะไรครับ เสียดายตัวไม่อยู่เมืองไทย ไม่งั้นคงได้ไปคุยกับพ่อแล้ว