เดินเลียบชีวิต...
โพสต์แล้ว: อาทิตย์ ม.ค. 07, 2007 10:29 pm
อากาศวันนี้ดีมากสำหรับฉัน
จากเมื่อวานที่ฉันเบื่อและเซ็งๆ อย่างบอกไม่ถูก
ฉันดีใจที่ได้ปล่อยตัวเองจากความคิด และจากความรับผิดชอบที่มันฝังอยู่ออกไป
เพียงแค่ไม่กี่ชั่งโมงมันก็ทำให้ฉันรู้สึกถึงการได้พักผ่อนที่ฉันร้องหามานาน
แต่ไม่เคยทำได ้เพราะการเที่ยวของฉันในช่วงหลัง ไปแต่กาย ใจนั้นติดอยู่กับงานและปัญหา
ฉันเพิ่งรู้ว่ามีสิ่งที่ร้ายกว่าการขี้เกียจซะอีกนะ คือ การท้อแท้ ท้อถอย ไง
เนื่องจากที่ผ่านมาฉันคิดและยึดติดกับคนและคำพูดคนซะจนทำเอาฉันเกือบต้องไปอยู่โรงพยาบาลบ้าซะแล้ว
แต่ยังโชคดีที่ฉันมีเพื่อนที่ดีและครอบครัวที่ดีอยู่รอบข้าง
ซึ่งบางทีบุคคลที่ดีเหล่านั้นก็ทำให้ฉันเสียใจบ้าง
แต่ฉันไม่ควรเอาคำพูดจากอารมณ์ของคนมาทำให้ตัวเองท้อแท้นี่นา...
เมื่อวานเป็นวันแรกจากหลายๆเดือนที่ผ่านมา ที่ฉันเดินทอดน่อง อย่างไร้ความกังวล
เพราะความที่ฉันดิ้นรนหาทางออกด้วยวิธีของฉันนานัปการ มันไม่ได้ช่วยฉันอย่างแท้จริงเลย
มันเป็นเพียงยาระงับอาการชั่วคราวเท่านั้น
อย่างที่เพื่อนชาวพุทธมักพูดกับฉันว่า ฉันไม่ปล่อยวาง
หรือเพื่อนชาวคริสต์ พูดกับฉันว่า ฉันไม่ยอมจำนนต่อพระเจ้า
ซึ่งฉันเองก็ยอมรับในใจว่า 'ใช่เลย' ทุกคนมองอาการเราออก
ฉันยังทำอะไรไม่เป็นเวลา บางทีทำเหมือนแบ่งเวลาทางกายได้
แต่ทางใจกับกังวลกับสิ่งที่ยังแก้ไม่ได้ทุกนาที
ทำเอาฉันเสียทั้งสุขภาพกายและจิตมาเนิ่นนาน
พอเมื่อวานฉันโยนมันออกไปเลย แล้วเที่ยวอย่างที่ฉันต้องการ
มันทำให้เมื่อคืนฉันนอนหลับอย่างสบายและตื่นเช้ามาอย่างสดใส ซึ่งไม่ได้เป็นมาหลายเช้าแล้ว
ฉันไม่รู้หรอกว่าข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
ฉันขอแค ่พระเจ้า สถิตอยู่กับฉันตลอดไปก็พอ
โดย
สามเสน รศ226
จากเมื่อวานที่ฉันเบื่อและเซ็งๆ อย่างบอกไม่ถูก
ฉันดีใจที่ได้ปล่อยตัวเองจากความคิด และจากความรับผิดชอบที่มันฝังอยู่ออกไป
เพียงแค่ไม่กี่ชั่งโมงมันก็ทำให้ฉันรู้สึกถึงการได้พักผ่อนที่ฉันร้องหามานาน
แต่ไม่เคยทำได ้เพราะการเที่ยวของฉันในช่วงหลัง ไปแต่กาย ใจนั้นติดอยู่กับงานและปัญหา
ฉันเพิ่งรู้ว่ามีสิ่งที่ร้ายกว่าการขี้เกียจซะอีกนะ คือ การท้อแท้ ท้อถอย ไง
เนื่องจากที่ผ่านมาฉันคิดและยึดติดกับคนและคำพูดคนซะจนทำเอาฉันเกือบต้องไปอยู่โรงพยาบาลบ้าซะแล้ว
แต่ยังโชคดีที่ฉันมีเพื่อนที่ดีและครอบครัวที่ดีอยู่รอบข้าง
ซึ่งบางทีบุคคลที่ดีเหล่านั้นก็ทำให้ฉันเสียใจบ้าง
แต่ฉันไม่ควรเอาคำพูดจากอารมณ์ของคนมาทำให้ตัวเองท้อแท้นี่นา...
เมื่อวานเป็นวันแรกจากหลายๆเดือนที่ผ่านมา ที่ฉันเดินทอดน่อง อย่างไร้ความกังวล
เพราะความที่ฉันดิ้นรนหาทางออกด้วยวิธีของฉันนานัปการ มันไม่ได้ช่วยฉันอย่างแท้จริงเลย
มันเป็นเพียงยาระงับอาการชั่วคราวเท่านั้น
อย่างที่เพื่อนชาวพุทธมักพูดกับฉันว่า ฉันไม่ปล่อยวาง
หรือเพื่อนชาวคริสต์ พูดกับฉันว่า ฉันไม่ยอมจำนนต่อพระเจ้า
ซึ่งฉันเองก็ยอมรับในใจว่า 'ใช่เลย' ทุกคนมองอาการเราออก
ฉันยังทำอะไรไม่เป็นเวลา บางทีทำเหมือนแบ่งเวลาทางกายได้
แต่ทางใจกับกังวลกับสิ่งที่ยังแก้ไม่ได้ทุกนาที
ทำเอาฉันเสียทั้งสุขภาพกายและจิตมาเนิ่นนาน
พอเมื่อวานฉันโยนมันออกไปเลย แล้วเที่ยวอย่างที่ฉันต้องการ
มันทำให้เมื่อคืนฉันนอนหลับอย่างสบายและตื่นเช้ามาอย่างสดใส ซึ่งไม่ได้เป็นมาหลายเช้าแล้ว
ฉันไม่รู้หรอกว่าข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
ฉันขอแค ่พระเจ้า สถิตอยู่กับฉันตลอดไปก็พอ
โดย
สามเสน รศ226
ได้ดีทีเดียวเองเหรอ ว้า นึกว่าจะได้ดีเสมอ 
เซ็งเลยทีเดียวเหมือนกัน
คุณพี่...ห้ามแซวคนกันเองทีเดียว แซวหลายทีได้ อะ จึ๋ยยยยยย 