หมดกำลังใจ
โพสต์แล้ว: พุธ ก.ค. 04, 2007 2:43 am
คืนนี้ผมนอนไม่หลับ ผมร้องไห้ออกมา ทั้งที่วันพรุ่งนี้ยังมีภาระเยอะแยะมากมาย ตีสองกว่าแล้วผมยังสับสน ผมเหงา ผมร้องไห้ ผมท้อแท้และเหนื่อยกับชีวิต ผมเหงา ไม่มีมีเพื่อนที่รู้สึกว่าเข้าใจเราจริงๆ เหตุการณ์รอบตัวบังคับให้ผมต้องเป็นอย่างนี้ รู้สึกอย่างนี้ ผมเคยหาหมอที่สวนปรุง เพื่อรับยาฟลูออกซิทีน แต่ยิ่งกินผมก็ยิ่งมึนงง ทำงานไม่ได้ ไม่กินผมก็เหมือนคนบ้า รู้สึกเหงา คิดวนเวียนแต่เรื่องเดิม ๆ
ผมเหงาครับ ผมอยากบอกใครสักคนให้รู้ ผมนั่งวนหาเว็บสักทีบนเน็ต ที่ผมจะบอก ผมอยากมีคนที่กอดผมให้ผมได้ร้องไห้ ไม่ทิ้งผมแม้ผมจะไม่มีอะไรให้ หลายครั้งผมเกลียดตัวเอง เหมือนตัวเองอยู่บนโลกนี้คนเดียว แก้ปัญหาคนเดียว ผมบอกพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ มีแต่จะซ้ำเติมผม ผมเกลียดบ้าน ผมเกลียดพ่อกับแม่ตัวเอง พี่สาวก็ไม่เข้าใจผม ผมแค่อยากให้มีคนเข้าใจ ไม่ใช่ซ้ำเติม ที่ทำงานก็มีแต่พวกเห็นแก่ตัว บางครั้งผมอยากฆ่าพวกมัน แต่ก็ไม่กล้า แต่ทำให้ใจสงบก็ไม่ได้ ผมโกรธจนตัวสั่น แต่พวกมันก็ทำกับผมเหมือนผมไม่ใช่คน ผมจะบอกใครได้ที่บ้านไม่มีเลย เพื่อนผมก็ไม่มี มีแต่เข้ามาแล้วก็ผ่านไป ผมคุยไม่เก่ง ผมจะกังวลแต่เรื่องเดิมๆ เรื่องเงินไม่พอใช้ ผมตั้งใจทำงาน ตั้งใจทำทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เหมือนไม่มีอะไรที่สำเร็จเลยสักอย่าง มีแต่อุปสรรค ผมบอกตัวเองงว่าผมโง่
ร่างกายผมก็ไม่แข็งแรง ผมเบื่อตัวเอง อยากตายก็หลายที แต่ก็กลัวที่จะทำ อยากเอาปืนมายิงคนที่ทำให้ผมเจ็บใจ ผมอยากทำแต่แค่คิด มือผมก็สั่น ผมทำไม่ได้ แต่ก็ถอยไม่ได้ ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นบ้า บางวันมีสติ บางวันเหมือนคนอ่อนแอ บางทีก็นอนร้องไห้อย่างเดียว ทำไมคนเราต้องเกิดมา ทำไมผมต้องโกรธคนอื่น เราจะทำมาหากินไปเพื่ออะไร เราจะต้องเสแสร้งตีสองหน้าต่อกันไปอีกนานแค่ไหน ทำไมคนทำงานต้องเห็นแก่ตัวกันทุกคน
ผมอยากหาหมอแต่หมอไม่เคยช่วยอะไรเลย มองผมเป็นตัวประหลาดจะให้ยาผมแล้วก็ไล่ผมออกจากห้อง ผมอยากจะร้องไห้ในอ้อมกอดของใครสักคนที่เข้าใจ อยู่เป็ฯเพื่อนผม ผมไม่รู้จะไปโรงพยาบาลเพื่ออะไร พวกให้คำปรึกษาก็มองผมเหมือนผมไม่เป็นอะไร ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร รู้แต่ว่าผมอยากร้องไห้ในทุกวัน ผมพูดได้พิมพ์ได้ คิดได้ไม่ใช่ว่าผมรู้สุกมีความสุขในชีวิต ผมเกลียดพวกมัน พวกทำงานนแล้วไม่เข้าใจคนอื่นผมแค่อยากบอกใครสักคน ใครก็ได้ที่ช่วยผมที หรือไม่ก็ใหผมเป็นบ้าไปเลยจะได้ไม่ต้องทนทรมานอย่างนี้ ผมอยากร้องไห้
ผมเหงาครับ ผมอยากบอกใครสักคนให้รู้ ผมนั่งวนหาเว็บสักทีบนเน็ต ที่ผมจะบอก ผมอยากมีคนที่กอดผมให้ผมได้ร้องไห้ ไม่ทิ้งผมแม้ผมจะไม่มีอะไรให้ หลายครั้งผมเกลียดตัวเอง เหมือนตัวเองอยู่บนโลกนี้คนเดียว แก้ปัญหาคนเดียว ผมบอกพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ มีแต่จะซ้ำเติมผม ผมเกลียดบ้าน ผมเกลียดพ่อกับแม่ตัวเอง พี่สาวก็ไม่เข้าใจผม ผมแค่อยากให้มีคนเข้าใจ ไม่ใช่ซ้ำเติม ที่ทำงานก็มีแต่พวกเห็นแก่ตัว บางครั้งผมอยากฆ่าพวกมัน แต่ก็ไม่กล้า แต่ทำให้ใจสงบก็ไม่ได้ ผมโกรธจนตัวสั่น แต่พวกมันก็ทำกับผมเหมือนผมไม่ใช่คน ผมจะบอกใครได้ที่บ้านไม่มีเลย เพื่อนผมก็ไม่มี มีแต่เข้ามาแล้วก็ผ่านไป ผมคุยไม่เก่ง ผมจะกังวลแต่เรื่องเดิมๆ เรื่องเงินไม่พอใช้ ผมตั้งใจทำงาน ตั้งใจทำทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เหมือนไม่มีอะไรที่สำเร็จเลยสักอย่าง มีแต่อุปสรรค ผมบอกตัวเองงว่าผมโง่
ร่างกายผมก็ไม่แข็งแรง ผมเบื่อตัวเอง อยากตายก็หลายที แต่ก็กลัวที่จะทำ อยากเอาปืนมายิงคนที่ทำให้ผมเจ็บใจ ผมอยากทำแต่แค่คิด มือผมก็สั่น ผมทำไม่ได้ แต่ก็ถอยไม่ได้ ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นบ้า บางวันมีสติ บางวันเหมือนคนอ่อนแอ บางทีก็นอนร้องไห้อย่างเดียว ทำไมคนเราต้องเกิดมา ทำไมผมต้องโกรธคนอื่น เราจะทำมาหากินไปเพื่ออะไร เราจะต้องเสแสร้งตีสองหน้าต่อกันไปอีกนานแค่ไหน ทำไมคนทำงานต้องเห็นแก่ตัวกันทุกคน
ผมอยากหาหมอแต่หมอไม่เคยช่วยอะไรเลย มองผมเป็นตัวประหลาดจะให้ยาผมแล้วก็ไล่ผมออกจากห้อง ผมอยากจะร้องไห้ในอ้อมกอดของใครสักคนที่เข้าใจ อยู่เป็ฯเพื่อนผม ผมไม่รู้จะไปโรงพยาบาลเพื่ออะไร พวกให้คำปรึกษาก็มองผมเหมือนผมไม่เป็นอะไร ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร รู้แต่ว่าผมอยากร้องไห้ในทุกวัน ผมพูดได้พิมพ์ได้ คิดได้ไม่ใช่ว่าผมรู้สุกมีความสุขในชีวิต ผมเกลียดพวกมัน พวกทำงานนแล้วไม่เข้าใจคนอื่นผมแค่อยากบอกใครสักคน ใครก็ได้ที่ช่วยผมที หรือไม่ก็ใหผมเป็นบ้าไปเลยจะได้ไม่ต้องทนทรมานอย่างนี้ ผมอยากร้องไห้
