Belong to the Truth Jesus Christ

ขอท่านที่มีความรู้ด้านนี้โดยตรงช่วยอธิบายรายละเอียดหน่อยนะคับ  ขอบคุณคับ

แต่ละคณะมีเงื่อนไขไม่เหมือนกัน ตามจิตตารมณ์ของแต่ละคณะนะคะ
คิดว่าชอบแบบไหน ลองไปสัมผัส และ พูดคุยกับคุณพ่อเองดีกว่านะคะ

ครับผมก็ถามคุณพ่อ  ท่านบอกว่าแล้วแต่คณะนั้นจะบริหารจัดการ  แต่ของผมจะเข้าซาเลเซียนเน้อ

จริงรึเปล่าครับที่ว่า คนจะบวชเป็นพระสงฆ์ต้องมาจากพ่อแม่คาทอลิกศีลสมรสเท่านั้น?

ได้ยินจากห้องคำสอนน่ะครับ

ถ้าเป็นงั้นเนี่ย...โอกาสได้พระสงฆ์มาทำงานสักคนนี้น้อยมากเลยนะครับ

ライク ๐ ア ๐ イエベン เขียน: จริงรึเปล่าครับที่ว่า คนจะบวชเป็นพระสงฆ์ต้องมาจากพ่อแม่คาทอลิกศีลสมรสเท่านั้น?

ได้ยินจากห้องคำสอนน่ะครับ

ถ้าเป็นงั้นเนี่ย...โอกาสได้พระสงฆ์มาทำงานสักคนนี้น้อยมากเลยนะครับ

ไม่จริงเสมอไปหรอกค่ะ ทุกอย่างเริ่มจากการ "คุยกันก่อน" 


ป.ล. เคยพบพระสงฆ์องค์หนึ่ง เป็นคริสตังยืน

เคยพบพระสงฆ์องค์หนึ่ง เป็นคริสตังยืน

ยะๆๆๆ เยี่ยมไปเลยครับ

1) เลือกคณะที่จะเข้าหรือยังครับ  อยากให้ลองดูจากภารกิจหลักของคณะต่างๆ ว่าแต่ละคณะทำเรื่องใด
2) อายุเท่าไหร่ เรียนอยู่ชั้นไหนครับ  ถ้ายังไม่ถึง ม.1 ก็อาจจะลองเป็นเณรที่คณะที่ต้องการก่อนก็ได้ครับ  ถ้ายังไม่ถึงม.4 ก็เป็นอีกช่วงที่สามารถลองเข้าเป็นเณรก็ได้ครับ  แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะออกมาใช้ชีวิตธรรมดา  หรือจะดำเนินชีวิตเป็นนักบวชตอนจะจบ ม.6  และยังมีโอกาสตัดสินใจอีกช่วงก่อนจะถวายตัวตลอดชีวิตครับ...  (หลายคณะจะมีการเข้าเงียบสำหัรบผู้ที่อยากจะเข้าบ้านเณร  โดยจัดในช่วงภาคฤดูร้อน  โดยจะรับเด็กที่เพิ่งจบป.6 หรือเพิ่งจบ ม.3 เข้าร่วม   ซึ่งผมแนะนำว่าเป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะลองเข้าร่วมเพื่อตัดสินใจว่าจะเข้าเป็นเณรในคณะนักบวชนั้นๆ ต่อไปหรือไม่ครับ  ให้ลองติดต่อคณะนักบวชนั้นๆ ล่วงหน้าก่อนเพื่อถามข้อมูลครับ)
3) พร้อมที่จะประพฤติปฏิบัติตนอย่างเคร่งครัดตามกฏระเบียบของคณะนั้นๆ ได้

ถ้าไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร   ให้ลองคิดว่า  เราอยากบวชเป็นพระสงฆ์หรือนักบวชเพื่อกิจการใด สิ่งใด  เมื่อหาพบแล้ว ก็ให้มองว่า คณะนักบวชใดที่เน้นกิจการดังกล่าว เช่น ถ้าเป็นเรื่องการอบรมเยาวชน ดูแลเยาวชน ก็เป็นซาเลเซียน ถ้าปรารณาที่จะอภิบาลผู้ป่วย  ก็คามิลเลียน เป็นต้นครับ   จากนั้นให้ดูว่า  วัดหรือสถานศึกษาหรือองค์กรใดที่มีนักบวชคณะที่เราอยากเข้านั้น  ที่ใกล้บ้านเราที่สุดอยู่ที่ใด ก็ลองไปคุยกับพระสงฆ์หรือนักบวชที่นั่น   สถานที่ที่น่าพบง่ายที่สุดก็คือที่วัดและที่โรงเรียนครับ  ลองเข้าไปคุยและปรึกษาดูครับ

ผมเคยเป็นเณรซาเลเซียนอยู่ในช่วง ม.4 ถึง ม. 6 ครับ  จากนั้นก็เข้าเป็นเซมินาเรียน (ก่อนโปสตูรันต์) อยู่ช่วงสั้นๆ ก่อนพบว่าตนเองไม่พร้อม  แล้วก็เลยออกมาเรียนรามอยู่ปีนึง  ก่อนที่จะสอบเอนทรานท์เข้ามหาวิทยาลัยครับ...

ในความเห็นส่วนตัว  การเป็นเณรนั้น ถึงแม้ว่าเราอาจจะไม่ได้ไปถึงฝั่งฝันคือเป็นภารดา(บราเดอร์ในซาเลเซียนที่ไม่บวชเป็นพระสงฆ์) หรือเป็นพระสงฆ์ก็ตาม  แต่อย่างน้อยเราได้มีโอกาสฝึกตนเองทั้งกาย และใจของเรา  และมีโอกาสที่เราจะได้ใช้เวลาใกล้ชิดพระเจ้าได้มากกว่า

ผมเองได้ประโยชน์มาก โดยเฉพาะนิสัยส่วนตัวแย่ๆ ที่แก้ไปได้หลายอย่างครับ...

สู้ๆน่ะคร้าบบบ เป็นกำลังใจให้ หุหุ 
พระอวยพรคร้าบบ

thanwa เขียน:
ในความเห็นส่วนตัว  การเป็นเณรนั้น ถึงแม้ว่าเราอาจจะไม่ได้ไปถึงฝั่งฝันคือเป็นภารดา(บราเดอร์ในซาเลเซียนที่ไม่บวชเป็นพระสงฆ์) หรือเป็นพระสงฆ์ก็ตาม  แต่อย่างน้อยเราได้มีโอกาสฝึกตนเองทั้งกาย และใจของเรา  และมีโอกาสที่เราจะได้ใช้เวลาใกล้ชิดพระเจ้าได้มากกว่า

ผมเองได้ประโยชน์มาก โดยเฉพาะนิสัยส่วนตัวแย่ๆ ที่แก้ไปได้หลายอย่างครับ...

เห็นด้วยอย่างยิ่ง ถึงแม้ไม่ได้บวช แต่เป็นโอกาสใกล้ชิดพระเจ้า และได้ปรับเปลี่ยนชีวิตเมื่อติดสนิทกับพระเจ้า

ตามท่านเปาโลบอกว่า "ผู้ที่อยู่ในพระคริสต์ ก็ถูกสร้างใหม่ สิ่งสารพัดเก่าๆ ก็ล่วงไป กลายเป็นสิ่งใหม่ทั้งสิ้น"

เวอร์ชั่นเจี๊ยบ "ผู้ที่อยู่บ้านเณร ก็ถูกสร้างใหม่ นิสัยชั่วเก่าๆ ก็ถูกกระชากไป แล้วมีนิสัยก็เปลี่ยนใหม่แทนที่"

Jeab Agape เขียน:

thanwa เขียน:
ในความเห็นส่วนตัว  การเป็นเณรนั้น ถึงแม้ว่าเราอาจจะไม่ได้ไปถึงฝั่งฝันคือเป็นภารดา(บราเดอร์ในซาเลเซียนที่ไม่บวชเป็นพระสงฆ์) หรือเป็นพระสงฆ์ก็ตาม  แต่อย่างน้อยเราได้มีโอกาสฝึกตนเองทั้งกาย และใจของเรา  และมีโอกาสที่เราจะได้ใช้เวลาใกล้ชิดพระเจ้าได้มากกว่า

ผมเองได้ประโยชน์มาก โดยเฉพาะนิสัยส่วนตัวแย่ๆ ที่แก้ไปได้หลายอย่างครับ...

เห็นด้วยอย่างยิ่ง ถึงแม้ไม่ได้บวช แต่เป็นโอกาสใกล้ชิดพระเจ้า และได้ปรับเปลี่ยนชีวิตเมื่อติดสนิทกับพระเจ้า

ตามท่านเปาโลบอกว่า "ผู้ที่อยู่ในพระคริสต์ ก็ถูกสร้างใหม่ สิ่งสารพัดเก่าๆ ก็ล่วงไป กลายเป็นสิ่งใหม่ทั้งสิ้น"

เวอร์ชั่นเจี๊ยบ "ผู้ที่อยู่บ้านเณร ก็ถูกสร้างใหม่ นิสัยชั่วเก่าๆ ก็ถูกกระชากไป แล้วมีนิสัยก็เปลี่ยนใหม่แทนที่"

น่ารักดีครับ  ^ ^

tan เขียน: ครับผมก็ถามคุณพ่อ  ท่านบอกว่าแล้วแต่คณะนั้นจะบริหารจัดการ  แต่ของผมจะเข้าซาเลเซียนเน้อ

ซาเลเซียนคือไรหรอคะ

rameses เขียน:

tan เขียน: ครับผมก็ถามคุณพ่อ  ท่านบอกว่าแล้วแต่คณะนั้นจะบริหารจัดการ  แต่ของผมจะเข้าซาเลเซียนเน้อ

ซาเลเซียนคือไรหรอคะ

ชื่อของคณะนักบวชครับ 

ตอบแบบง่ายๆเลยนะครับ(สำหรับคนเข้าบ้านเณรตอนโตแล้ว)

1.มีกระแสเรียกจากพระเป็นเจ้า เพือให้เข้าบ้านเณร และเพื่อให้บุคคลผู้นั้น เป็นบราเดอร์ และได้รับการบวชเป็นพระสงฆ์ในเวลาต่อมา
2.บ้านต้องมีเงิน และมีตังเข้าขั้นรวยพอสมควร เพราะขณะเข้าบ้านเณร ผู้นั้นไม่สามารถทำมาหาเลี้ยงชีพได้ ดังนั้น ครอบครัวต้องส่งเสียล้วนๆ บ้านเณรออกให้แค่ค่าเรียน ค่าหนังสือ ค่าเทอมเท่านั้นครับ(เคสนี้ คริสตังยืน คนเดียวในครอบครัว ไม่ต้องหวังเลย ไม่มีคนส่งอยู่แล้ว แม้นว่าจะมีความเชื่อขนาดยอมตายเพื่อพระศาสนจักรได้ก็ตาม นี้คือความจริง)
3.ตนเองต้องมีความศรัทธา มุ่งมั่น และเสียสละเพื่อพี่น้องคริสตชนอย่างแท้จริง แต่ศรัทธาขนาดไหน ไม่มีเงิน ก็หมดสิทธ์ครับ(กล้าพูดเลย ใครจะมาส่งคนเข้าบ้านเณร เป็นบราเดอร์ หากไม่ใช่ลูกใช่หลาน หรือญาติตัวเอง เกิดเป็นคริสตังยืน ชาตินี้ไม่ต้องหวังเรื่องประตูบ้านเณรหรอกครับ เป็นไปไม่ได้ เพราะไม่มีเงิน)
4.สรุป ตัวเองมีศรัทธาและอยากรับใช้พระศาสนจักรและพีน้องคริสตัง+บ้านมีเงิน+บ้านเป็นคริสตังทั้งครอบครัว เลยส่งเสริมให้ได้อยู่ใกล้พระเป็นเจ้า+มีกระแสเรียกจากพระเป็นเจ้า ให้เป็นพระสงฆ์หรือเข้าบ้านเณร................หากขาดไปจากนี้ ไม่มีทางและไม่มีหวังครับ(แต่หากบ้านไม่ค่อยมีเงิน แต่เป็นคริสตังนอน ยังพอมีหวังครับ)

ขอพระอวยพรทุกท่านครับผม

ปล.ในประวัติศาสตร์พระศาสนจักรคาทอลิกไทย เคยมีไหมครับ ที่บราเดอร์ สังฆคานุกร และพระสงฆ์ มาจากคริสตังยืนคนเดียวในครอบครัวและญาติพี่น้อง เงินไม่ค่อยมี ไร้คนเข้าใจทางวีถีความเชื่อ มองการเข้าวัด เหมือนเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมเหมือนการเข้าผับ เข้าบ้านเณร ไร้คนส่งแน่นอน คริสตังนอนส่วนใหญ่แทบไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ และไร้ความเห็นใจในทุกกรณี(ยังไม่นับพวกหัวดื้อ ใจดำ ซ้ำเติม หย่อหยิ่ง จองหอง และไร้สิ้นซึ่งความเห็นใจ แม้นกระทั่งความภาวนา) คาดว่าไม่มีแน่นอนใช่ไหมครับ ขอบคุณครับ

จขกท. เป็นยังไงบ้างแล้วครับ?