รักพระแม่มารีย์ที่ซู๊ตตตตตตตตตตตตตต
ทำไมเหรอ ความเห็นส่วนตัวงะ
บางเรื่องน๊ะ ไม่กล้าคุยกะพระเป็นเจ้า อายเขิล ละอายใจ ไม่กล้าขอ
เหมือนกับว่า ความรู้สึกตัวเองอะ ขอพระเป็นเจ้า พระเป็นเจ้าให้แล้ว
จะเอาอะไรอีก ยังดื้อดึงอีกงะ
ขอผ่านพระแม่งะ คุยกะพระแม่ อ้อนพระแม่ แม่พระก็ใจดีเหลือเกิน
อบอุ่น
เคยเป็นแบบนี้มั๊ย รบกวนแชร์ความรู้สึกด้วยค่ะ
ตอนแรก ไม่รู้จักพระเป็นเจ้าเลย ไม่รู้จักแม่พระด้วย รู้จักคนเดียว บุณราศรี นิโคลาสบุณเกิด
ก็คุยกะท่าน นึกถึงท่าน ต่อมา รู้จักแม่พระ คุณพ่อนิโคลาส นำทางให้รู้จักกะแม่พระ
อะไรก็มีแต่แม่พระ รักแม่พระ มากคุยกะแม่พระ
ต่อมาอีก รู้จักกะพระเป็นเจ้า แม่พระนำทางให้เรารู้จักกะพระเป็นเจ้า
นึกถึงพระเป็นเจ้า รำพึงถึงแต่พระองค์ อะไรก็มีแต่พระองค์
ทุกข์ร้อนใจอย่างหนัก ก็นึกถึงพระองค์ ละเมอยังเป็นพระองค์เลยอะ
กลับมาคิด เราลืมแม่พระ บุณราศรี คุณพ่อนิโคลาส หรือเปล่า ทำไมเรานึกถึงแม่น้อยจัง
นึกถึงแม่ สวดวันทามารีอาเท่านี้เหรอ เมื่อก่อน มีอะไร ก็แม่พระ
แม่จ๋า แม่จ๋า เดี๊ยวนี้ ทำไม พระเป็นเจ้า พระเป็นเจ้า
เราสนิทกับแม่พระ น้อยไปหรือเปล่า เรารักแม่พระ บุณราศรีนิโคลาส เหมือนเดิมน๊ะ
แต่ เรายิ่งนับวัน เรารักพระเป็นเจ้า มากขึ้น สนิทกะพระองค์มากขี้นอะ
แม่พระกะบุณราศรี นิโคลาส และนักบุณที่เรารัก ท่านจะน้อยใจมั๊ย ขอถามอย่างตรงๆๆงะ
