การเป็นอาสาสมัครในทัศนะของชาวคริสต์ มี 2 บทบาทที่สำคัญ บทบาทแรก เป็นการเดินตามพระเยซู - ชาวนาซาเร็ธในฐานะศิษย์ที่เป็นส่วนหนึ่งของชุมชนคริสตชน บทบาทที่สอง ในฐานะพลเมืองผู้ทำงานร่วมกันกับผู้อื่นเพื่อสร้างสรรค์สังคม และเพื่อความดีส่วนรวมของทุกคน
แนวคิดของการเป็นอาสาสมัครมิใช่เรื่องการเป็น ' ฮีโร่ ' การอุทิศตนเป็นอาสาสมัคร เป็นผลสืบเนื่องมาจากแรงจูงใจคริสตชน และปรากฏเป็นภาคปฏิบัติของการทำงานในฐานะที่เป็นพลเมือง ซึ่งผูกเรื่อง 2 เรื่อง เข้าด้วยกัน คือความรับผิดชอบและการเสียสละอุทิศตนเพื่อความยุติธรรม
มีหลักเกณฑ์พื้นฐาน 2 ประการ ที่กล่าวว่า งานอาสาสมัครเป็นหน้าที่ของคริสตชน
หลักเกณฑ์ที่ 1 จุดยืนพระคัมภีร์ต่อเรื่องความห่วงใยในคนยากจน
เอกลักษณ์ของพระเจ้าในพระคัมภีร์ เป็นพระเจ้าผู้ดำรงอยู่ในความสัมพันธ์กับสรรพสิ่ง กับมนุษย์ โดยมีความรักเป็นหลักยึดเอก ไม่ใช่การครอบครองหรือการกีดกัน เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับชาวอิสราเอลในแคว้นไซนาย สะท้อนถึงการสอนให้มนุษย์ปฏิบัติความรักในความสัมพันธ์ที่มีต่อกัน ไม่ว่าจะเป็นการดูแลผู้ที่อ่อนแอ หญิงม่ายและเด็กกำพร้า (อพย.22 : 21) เป็นการปฏิบัติความรักที่เต็มไปด้วยความกรุณาปรานีและความเมตตา
หลักเกณฑ์ที่ 2 การเป็นศิษย์ติดตามพระเยซู
เช่นเดียวกัน ในการเป็นศิษย์ติดตามพระเยซูของมนุษย์นั้น อาณัติเอกที่พระเจ้าทรงมอบ คือ จงรักกันและกันเหมือนเรารักท่าน (ยน.13 : 34-35) และจงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเองจากตัวอย่างของชาวสะมาเรียผู้ใจดี (ลก.10 : 25 - 37) ซึ่ง 'เพื่อนบ้าน' มิใช่คนที่อยู่รอบข้างเท่านั้น แต่ขยายไปถึงคนที่สังคมไม่ยอมรับคนที่เป็น 'ศัตรู' จากความขัดแย้งทางการเมือง และจากบทสอนเรื่องการปฏิบัติกับผู้อื่นในบุญลาภแปดประการ
ผู้มีใจยากจนย่อมเป็นสุข เพราะอาณาจักรสวรรค์เป็นของเขา, ผู้เป็นทุกข์โศกเศร้าย่อมเป็นสุข เพราะเขาจะได้รับการปลอบโยน, ผู้มีใจอ่อนโยนย่อมเป็นสุข เพราะเขาจะได้รับแผ่นดินเป็นมรดก, ผู้หิวกระหายความชอบธรรม ย่อมเป็นสุข เพราะเขาจะอิ่ม, ผู้มีใจเมตตา ย่อมเป็นสุข เพราะเขาได้รับพระเมตตา, ผู้มีใจบริสุทธิ์ ย่อมเป็นสุข เพราะเขาจะได้เห็นพระเจ้า, ผู้สร้างสันติย่อมเป็นสุข เพราะเขาจะได้ชื่อว่าเป็นบุตรของพระเจ้า, ผู้ถูกเบียดเบียนข่มเหงเพราะความชอบธรรม ย่อมเป็นสุข เพราะอาณาจักรสวรรค์เป็นของเขา (มธ. 5 : 3 -10)
ทั้งนี้ บทสอนแปดประการดังกล่าว ได้ทำให้การเอาใจใส่ผู้อื่นเป็นหัวใจของผู้ดำเนินชีวิตอาสาสมัครด้วยเช่นกัน และในการยืนยันความเชื่อของวิถีคริสตชนที่แท้จริงนั้น ก็ไม่มีสิ่งใดที่สำคัญเท่ากับบทพิสูจน์การปฏิบัติความรักและความเมตตาแก่ผู้อื่น โดยเฉพาะผู้ที่ต่ำต้อย ผู้ที่เดือดร้อน ดังบทพิพากษาสุดท้ายที่เตือนทุกคนไว้เสมอว่า "ถ้าท่านมิได้กระทำแก่ผู้ต่ำต้อยที่สุดสักคนหนึ่ง ท่านก็มิได้กระทำแก่เราด้วย ถ้าท่านกระทำแก่คนใดคนหนึ่งในบรรดาพี่น้องของเรา ท่านก็กระทำแก่เราด้วย" (มธ.25)
พระเยซูเจ้าทรงส่งสานุศิษย์ของพระองค์ไปทำงาน 'อาสาสมัคร' ตลอดระยะเวลา ไม่ว่าจะเป็นการไปรักษาคนเจ็บป่วย ช่วยให้คนที่ถูกผีสิงได้หาย คนป่วยโรคเรื้อนได้หายสะอาด และยังสอนต่อไปอีกว่า จงให้เปล่าๆ ในสิ่งที่ท่านได้รับมาเปล่าๆ (มธ.10, 8) ดังนี้ในงานประกาศข่าวดีใดๆ หรืองานอาสาสมัคร (หากเรียกขานในปัจจุบัน) จำเป็นอย่างยิ่งที่เราต้องให้และทุ่มเท อย่างไม่มีข้อผูกมัดใดๆ ทำงานอย่างไม่หวังผลตอบแทนใดๆ
คือไม่รู้จะใช้คำไหนไงคะพี่ มันมีผลทั้งหมดอ่ะพี่ ทั้ง บำบัด, เยียวยา, ดัดนิสัย ก็เลยใช้ "หิวลิง" ไปก่อน 
ซึ่งก็เป็นอะไรที่เราอยากเล่านะ อยากคุยให้ฟัง แต่คุยไม่ได้ ขนาดอายุปูนนี้แล้วนะ 
และก็มีกลุ่มเด็กเร่ร่อน กำพร้า และก็มีผู้ป่วย เรื่องนวดนี่ก็ ไปถึงก็ลุยเลย ใส่ถุงมือ (กันเค้าติดเชื้อเรานะคะ ไม่ใช่เราติดเค้า) และก็ทาโลชั่น จากนั้นก็ไปทา ไปนวดให้เค้า ชวนเค้าคุย
) 
