ผมจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนเย็นวันพฤหัส ค.ศ. 1974 ได้ดี เหตุการณ์นั้นสำคัญมากจนมันตราตรึงอยู่ในความทรงจำของผม
ในฐานะที่เป็นกลุ่มนักเรียนพระคัมภีร์ที่ร้อนรน เราจะมารวมตัวกันในตอนเย็นเพื่ออภิปรายด้านศาสนาศาสตร์และอธิษฐานด้วยกัน มีคนมาประมาณห้าคน แต่ทันใดนั้นวงก็แตกกระเจิงโดยการกระทำและคำพูดของผู้หญิงคนหนึ่งที่มาเยี่ยมโรงเรียนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์
ผมจะระมัดระวังเป็นพิเศษในการแยกแยะพฤติกรรมของมนุษย์ที่ผิดปกติว่าเกี่ยวข้องกับกิจกรรมของวิญญาณชั่วหรือเปล่า แต่คำพูดและการกระทำของผู้หญิงคนนี้เป็นเครื่องยืนยันว่าเธอถูกผีเข้า ในนาทีนั้นเองเธอก็มีปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างรุนแรง ด้วยการเตะ สาปแช่ง และกัด หลายครั้งที่เธอต้องถูกฉุดรั้งไว้โดยชายหนุ่มแข็งแรงถึงสองคน* (*ผู้เขียน: ในความเห็นของผม เหตุการณ์นี้เป็นกรณีการถูกผีเข้าจริง ๆ อย่างไรก็ตาม กรณีส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับบุคคลที่ถูกทำร้ายทางด้านจิตใจด้วยความจริง อาจเป็นคนที่ทนทุกข์จากความไม่สมดุลของ dopamien (โดพามาย) ในสมอง ซึ่งอาจทำให้พวกเขาได้ยินเสียงหรือแม้แต่เห็นภาพหลอน หลายครั้งอาการนี้สามารถบำบัดรักษาได้โดยการให้ยา Thorazine (โธราซีน-ยาแก้อาการคลื่นเหียนอาเจียน-ยาระงับประสาท) อย่างถูกต้อง และควรปรึกษานักจิตวิทยาที่เป็นคริสเตียน)
“พวกเจ้าทั้งหมดคิดว่าตัวเองฉลาดมากหรือไง” เธอตะเบ็งเสียงออกมาด้วยเสียงที่ไม่ใช่มนุษย์ “เอาละ ข้าอยากให้พวกเจ้ารับรู้ไว้ว่า ข้ามีกำลังอำนาจมากมายแค่ไหน ข้ากำลังชนะ ข้าได้ควบคุมโลกไว้ทั้งหมดแล้ว”
ความหนาวสั่นเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ เป็นจังหวะขึ้นลงไปตามไขสันหลังของผม ขณะที่ความจริงของสงครามฝ่ายวิญญาณปรากฏอยู่ต่อหน้าต่อตาผม
ดวงตาที่ขุ่นขวางของเธอหรี่ลงขณะที่สำรวจทุกคนในห้องอย่างบ้าคลั่ง เป็นเพียงชั่วขณะหนึ่งที่ยาวนานที่ดวงตาของเราถูกตรึงไว้ จากนั้นก็ถูกปล่อย เธอส่ายหัวไปมาอย่างภาคภูมิใจ ปัดผมดำยุ่งเหยิงจากด้านข้างของใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ และมีอาการโกรธขึ้น
“ข้าเกลียดพวกเจ้าทุกคน เกลียดทั้งหมดเลย”
ขณะที่ความมืดคืบคลานเข้ามา เธอก็พูดด้วยเสียงที่แตกต่างกันเกี่ยวกับทุกเรื่อง ตั้งแต่ยาเสพติดไปจนถึงเรื่องราวของหมายเลข “666” ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของสัตว์ร้าย บางครั้งคำพูดของเธอก็พูดออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้งบางครั้งก็นุ่มนวลและหวานหยาดเยิ้ม ขณะที่บางครั้งก็กระชากดุดันปนเสียงกรีดร้องแหลมออกมาด้วย
อย่างไรก็ตาม ประโยคหนึ่งได้แวบเข้ามาในความทรงจำของผม คำพูดของเธอที่พูดออกมาด้วยเสียงเศร้าสร้อยอย่างน่าสงสารว่า
“มันไม่ 'ยุติธรรม' พวกเจ้ามีโอกาสมากมาย แต่ข้ามีเพียงโอกาสเดียว”
