เงียบเหงา....เหมือนเคย

[Cho]

ลูกที่รัก ลูกมาวัด เพื่อฟังมิสซา จบแล้วก็กลับออกไป โดยไม่ได้พูดคุยกับเราเลย…เราอยากคุยกับลูก แต่ลูกก็ไม่พูดกับเรา เราออกจากตู้ศีลลงไปหาลูกที่ม้านั่งในวัด แต่ลูกก็คิดว่า เราอยู่แต่ในตู้ศีลเท่านั้น

ที่จริง เราออกไปต้อนรับลูก ตั้งแต่ลูกเดินอยู่หน้าวัด แล้วเดินเคียงข้างลูกเข้ามาในวัด นั่งเบียดกับลูกอยู่ติดกับหัวใจของลูกเลยล่ะ

ก่อนเริ่มมิสซา เราเห็นลูกท่องบทสวดลูกประคำแข่งกันใหญ่ พยายามให้จบเร็วๆ ไม่เห็นลูกพูดกับเราเลย ลูกไม่รู้ตัวว่าลูกสวดคำอะไรออกไปบ้าง กำลังพูดอยู่กับใคร เขาอยู่ตรงไหน อยู่ห่างจากลูกกี่ก้าว เขาแต่งตัวอย่างไร รูปร่างเขาเป็นอย่างไร กำลังฟังลูกอยู่หรือเปล่า ลูกไม่รู้คำสวดของลูกด้วยซ้ำไป ก้มหน้าก้มตาร่ายเวทมนต์…เดี๋ยวก็อาแมน…เดี๋ยวก็อาแมน…วนเวียนท่องบทสวดอวดกันใหญ่ เราเวทนาลูก สงสารลูกจริงๆ

พอถึงพิธีมิสซา ลูกก็ผุดลุกยืน ลุกนั่งตามที่คนในวัดเขาทำกัน พระสงฆ์พูด ลูกก็พูดโต้ตอบ ไปตามตัวบท กฎข้อบังคับทำไปตามธรรมเนียมประเพณีของศาสนา ลูกไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่า เราได้เสด็จมาบนแท่นบูชา เราตาย…และกลับคืนชีพ…ต่อหน้าลูกขณะนั้นจริงๆ และเราได้ประทับอยู่ในศีลมหาสนิทก็เพื่อลูกเท่านั้น

เมื่อจบมิสซา เราเห็นหลายคนดีใจ รีบออกจากวัด เหมือนคนพ้นโทษ ทิ้งเราไว้ในวัดอย่างเคย ยังดีที่หันมาร่ำลาเราบ้างที่ตู้ศีล…ที่จริง…เราอกมายืนรออยู่นอกตู้ศีลแล้ว เราแต่งตัวเสียใหม่ ใส่ชุดออกนอกบ้าน เพราะรู้ว่า ประเดี๋ยวจะต้องมีคนมาชวนเราออกจากวัดไปกับเขา…เขาจะพาเราไปเยี่ยมบ้าน…เยี่ยมญาติของเขา ที่ป่วยอยู่ที่บ้าน…เขาอยากให้เห็นความทุกข์ ความยากจนของเขา…

แน่นอนเขาต้องการให้เราช่วย

ดังนั้น เขาจะต้องพาเราไปกับเขาแน่ๆ…เราจึงไปยืนคอยอยู่กลางวัด…คนแล้ว…คนเล่า ต่างคนต่างเดินออกจากวัดไป…ไม่มีใครพูดกับเราเลย…จริงๆหรือนี่…ไม่แน่นะ…คนมาวัดตั้งแยะ คงต้องมีสัก 10 คน ที่คิดถึงเราบ้าง

โอ…ตอนนี้ เหลือคนในวัดอีก 5 คน เท่านั้น เรา…ชักหน้าถอดสี…ปลอบใจตัวเองว่า คงไม่แต่งตัวมารอเก้อนะ แต่แล้วอีก 4 คน ก็เดินคุยกันพ้นประตูวัดไป…เรารีบก้าวไปหาคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ เขาเดินจ้ำไปเกือบถึงประตูออกแล้ว เขาเอาหนังสือสวดไปเก็บ แล้วก็ไปคุกเข่าสวดที่รูปปั้นพระแม่ของเรา เราแอบอวยพรเขาอยู่ข้างหลัง เขาลุกขึ้นกลับหลังโค้งไหว้งามๆมายังตู้ศีลอีกครั้งหนึ่ง เราถลาไปยืนรับไหว้เบื้องหน้าเขาทันที ด้วยรหัสธรรมล้ำลึก ที่เราแฝงพระวรกายกำบังมิให้ใครเห็น เหมือนกับที่ซ่อนเร้นพระกายของเราในศีลมหาสนิทนั่นแหละ เขาจึงมองไม่เห็นเรา

เขาจุ่มน้ำเสก..แล้วก็…เดินออกจากวัดไป…คนสุดท้าย…เราน้ำตาคลอ…แต่งตัวมาคอยเก้อ…ไม่มีใครพูดกับเราเลย…เรารู้สึกอับอาย ต่อหน้าเทวดาทั้งหลายที่รายล้อมอยู่รอบตู้ศีล มีนักบุญหลายองค์และพระแม่ของเราก็อยู่ที่นั่นด้วย

บรรยากาศรอบตู้ศีลเงียบเหงาเหมือนเคย เราเดินก้มหน้า กลับเข้าไปขังตัวเองในตู้ศีลอย่างเดิม…

พลันได้ยินเสียงของพระแม่ของเราปลอบใจว่า…ทนรอ…อีกหน่อยลูกแม่…

อาทิตย์หน้าแม่จะพา… "คนที่ไม่ใจดำ" …มาหาลูก…

เอามาแบ่งปันกันครับ จำที่มาของบทความไม่ได้แล้ว
แต่คงมาจากความรู้สึกขององค์พระเยซูเจ้าของเรา ดลใจผ่านทางผู้เขียนบทความแน่นอน

[n-n@คนบ้าคลั่ง_ศาสนภัณฑ์@n-n]

เศร้า หลายๆคนคิดแต่ให้มิสซาจบๆ สวดๆ พูดๆ เหมือนทำไปงั้นๆ
ศรัทธาหาย

[~@Little lamb@~]

อ่านกี่ทีก็ร้าว

เคยอยากจะแต่งภาคต่อของเรื่องนี้นะคะ
คิดเอาไว้ แต่ยังไม่มีเวลาพิมพ์เลย

[littleseal]

เป็นความรู้สึกเดียวกันตอนที่ไปเห็นมิสซาวัดใหญ่ค่ะ เกิดคำถามมากมาย

- ทำไมบางคนไม่ปิดมือถือ
- ทำไมบางคนคุยกันไม่หยุดในวัด
- ทำไมรีบสวดสายประคำเร็วมาก
- ทำไมต่างคนต่างนั่งไม่มียิ้มทักกันเลย
- ทำไมบางคนยืนกอดอกทั้งที่เขาบอกให้พนมมือรับพระวาจา
- ทำไมบางคนเข้ามาตอนที่สั่นกระดิ่ง
- ทำไมตอนไหว้เขากราดไหว้ไม่เต็มใจไหว้กับเราเหรอ
- ทำไมบางคนรีบออกไปเลยไม่รอฟังพ่อพูดตอนจบ
- ทำไมพอเราเข่าคุกคุึยกับพระ เขาจ้องหน้าเราเห็นเราเป็นตัวประหลาด
- ทำไมพอเราร้องไห้ตอนร้องเพลงหรือหลังรับพร เขาก็จ้องหน้าเราอีก
- ทำไมพอเราเริ่มนั่งเฝ้าศีล เขาปิดโบสถ์ไล่เราออกจากโบสถ์เลย
- ทำไมบางคนออกจากวัดก็กินข้าวเลย เรียนมาบอกห้ามกินก่อนหลังรับศีลไม่ใช่เหรอ

เจอหลายอาทิตย์เริ่มอึดอัด สารภาพวันอาทิตย์ที่ผ่านมาโดดเรียนคำสอนและไปวัด
กำลังทำใจว่าไม่เกี่ยวกับพระ เป็นที่ตัวบุคคล เหนื่อยอย่างไม่สาเหตุ

[Cho]

อ่านกี่ทีก็ร้าว

เคยอยากจะแต่งภาคต่อของเรื่องนี้นะคะ
คิดเอาไว้ แต่ยังไม่มีเวลาพิมพ์เลย

น้อง LL แต่งเองหรือครับ เก่งมากเลย
บทความนี้ผมได้มาตอนไปอบรมคูร์ซิลโลครับ เค้านำมาแบ่งปันให้ผู้อบรมทุกคน
ผมอ่านแล้วน้ำตาคลอเลย... แล้วจะรออ่านภาคต่อนะครับ

เป็นความรู้สึกเดียวกันตอนที่ไปเห็นมิสซาวัดใหญ่ค่ะ เกิดคำถามมากมาย

- ทำไมบางคนไม่ปิดมือถือ
- ทำไมบางคนคุยกันไม่หยุดในวัด
- ทำไมรีบสวดสายประคำเร็วมาก
- ทำไมต่างคนต่างนั่งไม่มียิ้มทักกันเลย
- ทำไมบางคนยืนกอดอกทั้งที่เขาบอกให้พนมมือรับพระวาจา
- ทำไมบางคนเข้ามาตอนที่สั่นกระดิ่ง
- ทำไมตอนไหว้เขากราดไหว้ไม่เต็มใจไหว้กับเราเหรอ
- ทำไมบางคนรีบออกไปเลยไม่รอฟังพ่อพูดตอนจบ
- ทำไมพอเราเข่าคุกคุึยกับพระ เขาจ้องหน้าเราเห็นเราเป็นตัวประหลาด
- ทำไมพอเราร้องไห้ตอนร้องเพลงหรือหลังรับพร เขาก็จ้องหน้าเราอีก
- ทำไมพอเราเริ่มนั่งเฝ้าศีล เขาปิดโบสถ์ไล่เราออกจากโบสถ์เลย
- ทำไมบางคนออกจากวัดก็กินข้าวเลย เรียนมาบอกห้ามกินก่อนหลังรับศีลไม่ใช่เหรอ

เจอหลายอาทิตย์เริ่มอึดอัด สารภาพวันอาทิตย์ที่ผ่านมาโดดเรียนคำสอนและไปวัด
กำลังทำใจว่าไม่เกี่ยวกับพระ เป็นที่ตัวบุคคล เหนื่อยอย่างไม่สาเหตุ

มีทุกวัดเลยครับ เราคงต้องทำใจและสวดภาวนาให้พวกเขาครับ

แต่เพื่อปลอบประโลมพระองค์ เราต้องรักพระองค์ให้มากขึ้นเพื่อชดเชยแทนบรรดาผู้ที่ไม่รักพระองค์

เพราะถ้าเราทิ้งพระองค์ไปอีกคนนึง พระองค์ก็จะทรงเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม

และผมเชื่อว่า คนที่จ้องหน้าตอนที่น้อง littleseal ร้องไห้ อีกไม่นานเค้าจะกลับใจครับ

ความร้อนรนและรักพระของน้อง จะสามารถละลายหัวใจของผู้ที่เย็นชาได้ครับ

เพราะฉะนั้น ขอให้น้องได้ร่วมมิสซาด้วยหัวใจที่แท้จริงต่อไปนะครับ

ให้พ่อรู้ว่า อย่างน้อยพ่อก็ยังมีลูกคนนี้อีกคน ที่ยังรักพ่ออย่างแท้จริง ไม่ทิ้งพ่อไปเหมือนลูกคนอื่นๆ

[littleseal]

ขอบคุณที่ช่วยเตือนและแนะนำค่ะ

[ข้า-พระ-เจ้า]

อ่านแล้วต้องยอมรับว่าจริงครับ

ผมต้องกลับมาทบทวนใหม่เสียแล้วว่าผมเคยคุยแบบเป็นเรื่องเป็นราวในวัด

กับพระบ้างไหม

[~@Little lamb@~]

ที่พี่Cho เอามาลง ไม่ได้เป็นคนแต่งค่ะ
แค่บอกว่า อยากแต่งภาคต่อของบทนี้ ในอีกแง่มุมนึงอ่ะค่ะ

[boylife]

มี ปุ่มถูกใจ ให้กดมั้ยเนี่ย

[Valkyrie Zero Number]

สารภาพว่าโดนตัวเองเต็ม ๆ เหมือนกันค่ะ แม้จะเป็นโบสถ์โปรฯ ก็เถอะ

[Cho]

ที่พี่Cho เอามาลง ไม่ได้เป็นคนแต่งค่ะ
แค่บอกว่า อยากแต่งภาคต่อของบทนี้ ในอีกแง่มุมนึงอ่ะค่ะ

งั้นจะรออ่านนะครับ

สารภาพว่าโดนตัวเองเต็ม ๆ เหมือนกันค่ะ แม้จะเป็นโบสถ์โปรฯ ก็เถอะ

ผมเองก็เคยเย็นชากับพระองค์เหมือนกัน ตอนนี้กำลังชดเชยให้พระองค์อยู่ครับ โดยพยายามรักพระองค์ให้มากขึ้นๆ ทุกวัน

[~@Little lamb@~]

จะพยายามหาเวลามานั่งพิมพ์จ้า