บ่อยครั้งที่เราคริสตังต้องเผชิญโลกภายนอกกับสังคมของความบาป และความสกปรกของจิตใจมนุษย์ เราต้องยอมรับว่าโลกเราทุกวันนี้ไม่ใช่โลกทางจิตวิญญาณ และผู้คนที่เรายอมรับและรู้จักล้วนแต่ไม่ใช่คนดีเท่าไรนักในบางคน แม้นมีคำกล่าวในพระคัมภีร์ว่า "จงใช้ชีวิตกับคนภายนอกแบบฉวยโอกาส " แต่บ่อยครั้งที่เราอยู่ในสังคมที่วุ่นวายจนนำเอาจิตใจของตนเองออกมาแทนที่พระจิตของพระเจ้า คริสตังบางคนเวลาเจอสภาวะแนบแน่นแบบนี้ถึงกับบ้า
ทำให้เราลืมหน้าที่ของเรา คือ "การเตือนใจให้คิดถึงการทรงสถิตอยู่ด้วยของพระเจ้า" ส่วนตัวเพื่อนผมได้นำเอาไม้กางเขนเล็กๆตั้งไว้ที่โต๊ะทำงาน เพื่อเตือนใจว่าพระเยซูคริสต์ผู้ทรงถูกตรึงบนไม้กางเขนและทรงเป็นขึ้นมาจากความตาย สถิตอยู่กับเพื่อนผมเสมอ สิ่งสำคัญคือ เราต้องไม่ลืมตั้งพระเจ้าไว้ตรงหน้าเสมอ เพื่อเตือนใจว่าพระองค์ทรงอยู่กับเราเสมอไปจนกว่าจะสิ้นยุคและพระองค์มิทรงอยู่ห่างไกลจากเราทุกคนเลย
ผมคิดถึงเรื่องของบาทหลวงลอเรนซ์ ที่ทำงานในครัวอยู่หลายปี ล้างหม้อ ล้างกระทะ และซ่อมรองเท้าให้กับบาทหลวงท่านอื่นๆ ท่านเขียนเล่าว่า "ผมนมัสการยกย่องพระเจ้า และคิดถึงการสถิตอยู่ด้วยของพระองค์ให้มากเท่าที่ผมจะทำได้"
ผมคิดว่าเราที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับสังคมภายนอก คุณคิดว่ามีความจำเป็นมากมั้ยในการมีสิ่งเตือนใจให้รำลึกถึงการทรงสถิตอยู่ของพระเจ้า เช่น ไม้กางเขนแบบตั้งโต๊ะ เรซิ่นพระแม่มารีย์ตัวไว้เฝ้ามอง กางเขนสำหรับห้อยคอ เรซิ่นพระเยซูคริสต์ พระกุมารในรางหญ้า ลองช่วยกันตอบหน่อยนะครับ สาธุ
![โฮะๆๆ :s024:](./images/smilies/sheep017.gif)