จากพระวจนะในพระธรรมมัทธิว
"เหตุฉะนั้นผู้ใดที่ได้ยินคำเหล่านี้ของเราและประพฤติตาม
เขาก็เปรียบเสมือนผู้ที่มีสติปัญญาสร้างเรือนของตนไว้บนศิลา
ฝนก็ตกและน้ำก็ไหลเชี่ยว ลมก็พัดปะทะเรือนนั้น
แต่เรือนมิได้พังลง เพราะว่ารากตั้งอยู่บนศิลา
แต่ผู้ที่ได้ยินคำเหล่านี้ของเราและไม่ประพฤติตามเล่า
เขาก็เปรียบเสมือนผู้ที่โง่เขลา
สร้างเรือนของตนไว้บนทราย
ฝนก็ตกและน้ำก็ไหลเชี่ยว ลมก็พัดปะทะเรือนนั้น
เรือนนั้นก็พังทลายลง และการซึ่งพังทลายนั้นก็ใหญ่ยิ่ง"
ผมได้อ่านพระธรรมมัทธิว ตั้งแต่บทที่ 6-7
และผมก็นึกถึงคำพูดของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันว่า ศาสนาคริสต์เป็นศาสนาแห่งปรัชญา
แต่เมื่อผมอ่านมาถึงท้ายบทที่ 7 คือ เรื่องรากฐานสองชนิดดังกล่าวข้างต้นนั้น
ผมก็เข้าใจว่า สิ่งที่พระเยซูคริสต์สอน พระองค์ไม่ได้สอนให้เราทำๆๆๆเหมือนเครื่องคอมพิวเตอร์ทำตามคำสั่งโปรแกรม
แต่พระองค์ทรงปลูกเมล็ดพันธ์ชั้นเลิศไว้ในหัวใจของเรา ตั้งแต่มโนธรรมขั้นพื้นฐานจนถึงธรรมล้ำลึกอันหาที่สุดมิได้
ผมอ่าน รากฐานสองชนิดจบ ก็ย้อนกลับมาดู เรื่อง "รู้จักต้นไม้ด้วยผลของมัน" อีกครั้ง
โดยเนื้อหาคือ "ต้นไม้ดี ย่อมให้ผลดี ต้นไม้เลวย่อมให้ผลเลว"
ใจเราจะเปรียบเหมือนอะไรดีหนอ? ต้นไม้
เมล็ดพันธุ์ของพระเยซูคริสต์จะเปรียบเหมือนอะไรดีหนอ? เมล็ด(ต่อมาเป็นรากฐาน)
พฤติกรรมของเราก็เปรียบเหมือนอะไรดีหนอ? ผล
ขอบคุณพระเจ้า พระองค์ผู้ทรงปลูกฝังเราตั้งแต่อนุบาล คือตั้งแต่ระดับจิตใจลึกๆ ให้เป็นจิตใจที่ดีงาม ไม่ใช่แค่เพียงแต่ปฏิบัติดีงาม
ศาสนาคริสต์ ขององค์พระเจ้า และของเรา จึงมิใช่ศาสนาแห่งปรัชญาเพียงอย่างเดียว
แต่ยังเป็นศาสนาแห่งการปฏิบัติที่มาจากหัวใจอันแท้จริง และที่สุดคือความรักบริสุทธิ์ในพระเจ้านั่นคือ พระเมตตาอันหาที่สุดมิได้นั่นเอง
ปล.พยายามเขียนสิ่งที่วันนี้ผมได้รับมาดีที่สุดแล้ว ขอพี่น้องช่วยทำความเข้าใจเองเถิด - -"
