แบ่งปันอาทิตย์ที่17เทศกาลธรรมดา(2009)
โพสต์แล้ว: เสาร์ ก.ค. 25, 2009 11:20 pm
บทอ่านที่1:หนังสือพงศ์กษัตริย์ฉบับที่2(2พกษ4:42-44)
บทอ่านที่2:จดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวเอเฟซัส(อฟ.4:1-6)
บทอ่านที่3:พระวรสารนักบุญยอห์น(ยน.6:1-15)
สารวัดอัสสัมชัญ:บทสนทนาจากเจ้าอาวาส
(โดย คุณพ่อเปโตร สุรสิทธิ์ ชุ่มศรีพันธ์)
สวัสดีครับ พี่น้องที่รักทุกท่าน
ก่อนที่พ่อจะสนทนาอะไรต่อไป พ่ออยากให้พี่น้อง พิจารณาภาพที่น่าสะเทือนใจ ภาพหนึ่งเสียก่อน
ภาพนี้เป็นภาพถ่ายจากเหตุการณ์จริง ในประเทศซูดาน ปี 1994 ถ่ายภาพโดยช่างภาพ ชื่อ Kevin Carter
ต่อมาภาพนี้ได้รับรางวัลสุดยอดภาพแห่งปี หรือ Pulitzer 1994
ภาพนี้กำลังเล่าเรื่องราวของเด็กน้อย ชาวซุดานที่กำลังจะอดตายอยู่ในสภาพหมดกำลัง คงทั้งกายและจิตใจ
เด็กคนนี้ พยายามกระเสือกกระสนคลานไปยังค่ายอาหารของสหประชาชาติซึ่งอยู่ห่างไปราว 1 กิโลเมตร
ขณะที่นกแร้ง ซึ่งเป็นสัตว์กินซากศพ กำลังเฝ้ามองดู รอคอยให้เด็กน้อยนี้ตาย จะได้กินเด็กน้อยเป็นอาหารของมัน
รอบๆตัวเด็กน้อย ไม่มีใครอยู่เลย ที่จะให้ความสนใจแม้แต่น้อย
เมื่อถ่ายภาพนี้แล้ว Kevin Carter ได้ออกจากพื้นที่ทันที ไม่มีใครรู้ว่า เด็กน้อยนั้นมีโชคชะตาเป็นอย่างไร
ต่อมาอีกสามเดือน Kevin Carter ก็ฆ่าตัวตาย ด้วยความหดหู่ใจ และตรอมใจ
พ่อเองรู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไม Kevin Carter เองไม่ช่วยเด็กคนนี้ให้ไปถึงค่ายอาหาร
หรือว่าสภาพเช่นนี้ เป็นเรื่องปกติที่เห็นได้เสมอในซูดาน
อย่างไรก็ตาม มีผู้ไปพบไดอารีของเขา ข้อความในนั้น น่าสนใจมาก เขาเขียนว่า
"ข้าแต่พระเจ้า ข้าพเจ้าขอสัญญาว่า จะไม่กินทิ้งกินขว้าง ไม่ว่าอาหารนั้นจะไม่น่าทาน
ขอพระองค์ทรงปกป้องเด็ก นำทาง ปลดปล่อยเขา ขอพระองค์ใส่ใจเราทั้งหลาย ให้ไวต่อการให้ความช่วยเหลือคนรอบข้าง
และจะไม่ถูกบดบังด้วยความเห็นแก่ตัว และธรรมชาติบาปในตัวเรา ที่เอาแต่สนใจเรื่องตนเอง
ข้าพระองค์หวังว่า ภาพนี้จะช่วยเตือนเราว่า เราโชคดีสักเพียงใด?เราจักต้องไม่ละเลยสิ่งดี โอกาสรอบข้าง"
สิ่งที่ทำให้พ่อรู้สึกสะเทือนใจที่สุดคือ ไม่มีใครเลยสักคน ที่จะสนใจชีวิตน้อยๆของเด็กคนนี้
ทำให้พ่อคิดถึงคำพูดของคุณแม่เทเรซาแห่งกัลกัตตา ตอนหนึ่งว่า
"ความทุกข์ทรมานที่น่าสังเวช มากกว่าความหิวโหยขนมปัง คือ ความรู้สึกที่ไม่มีใครสนใจ ไม่เป็นที่ต้องการของใคร ไม่มีใครรักเลย"
ไม่น่าเชื่อว่า เด็กหลายคน ตายด้วยรอยยิ้ม ในอ้อมกอดของคุณแม่เทเรซา
แม้จะเป็นความสุขช่วงสั้นๆและช่วงสุดท้ายของชีวิต แต่เขาก็ตายอย่างเป็นสุข
เพราะได้ลิ้มความรู้สึกที่ว่า อย่างน้อย มีคนหนึ่งในโลกที่สนใจเขาและรักเขา
มากกว่าขนมปังและปลาที่พระเยซูเจ้าทรงเลี้ยงประชาชนห้าพันคนนั้น ก็คือ ความสนใจ และความรักที่พระองค์ให้กับพวกเขานั่นเอง
หากเราลดทอนความเห็นแก่ตัวในชีวิตของเราลงไปบ้าง บางทีเราจะไม่ละเลยเพื่อนมนุษย์ในยามยากลำบาก
และบางทีเราจะสนใจเพื่อนมนุษย์รอบข้างมากขึ้น
บทอ่านที่2:จดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวเอเฟซัส(อฟ.4:1-6)
บทอ่านที่3:พระวรสารนักบุญยอห์น(ยน.6:1-15)
สารวัดอัสสัมชัญ:บทสนทนาจากเจ้าอาวาส
(โดย คุณพ่อเปโตร สุรสิทธิ์ ชุ่มศรีพันธ์)
สวัสดีครับ พี่น้องที่รักทุกท่าน
ก่อนที่พ่อจะสนทนาอะไรต่อไป พ่ออยากให้พี่น้อง พิจารณาภาพที่น่าสะเทือนใจ ภาพหนึ่งเสียก่อน
ภาพนี้เป็นภาพถ่ายจากเหตุการณ์จริง ในประเทศซูดาน ปี 1994 ถ่ายภาพโดยช่างภาพ ชื่อ Kevin Carter
ต่อมาภาพนี้ได้รับรางวัลสุดยอดภาพแห่งปี หรือ Pulitzer 1994
ภาพนี้กำลังเล่าเรื่องราวของเด็กน้อย ชาวซุดานที่กำลังจะอดตายอยู่ในสภาพหมดกำลัง คงทั้งกายและจิตใจ
เด็กคนนี้ พยายามกระเสือกกระสนคลานไปยังค่ายอาหารของสหประชาชาติซึ่งอยู่ห่างไปราว 1 กิโลเมตร
ขณะที่นกแร้ง ซึ่งเป็นสัตว์กินซากศพ กำลังเฝ้ามองดู รอคอยให้เด็กน้อยนี้ตาย จะได้กินเด็กน้อยเป็นอาหารของมัน
รอบๆตัวเด็กน้อย ไม่มีใครอยู่เลย ที่จะให้ความสนใจแม้แต่น้อย
เมื่อถ่ายภาพนี้แล้ว Kevin Carter ได้ออกจากพื้นที่ทันที ไม่มีใครรู้ว่า เด็กน้อยนั้นมีโชคชะตาเป็นอย่างไร
ต่อมาอีกสามเดือน Kevin Carter ก็ฆ่าตัวตาย ด้วยความหดหู่ใจ และตรอมใจ
พ่อเองรู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไม Kevin Carter เองไม่ช่วยเด็กคนนี้ให้ไปถึงค่ายอาหาร
หรือว่าสภาพเช่นนี้ เป็นเรื่องปกติที่เห็นได้เสมอในซูดาน
อย่างไรก็ตาม มีผู้ไปพบไดอารีของเขา ข้อความในนั้น น่าสนใจมาก เขาเขียนว่า
"ข้าแต่พระเจ้า ข้าพเจ้าขอสัญญาว่า จะไม่กินทิ้งกินขว้าง ไม่ว่าอาหารนั้นจะไม่น่าทาน
ขอพระองค์ทรงปกป้องเด็ก นำทาง ปลดปล่อยเขา ขอพระองค์ใส่ใจเราทั้งหลาย ให้ไวต่อการให้ความช่วยเหลือคนรอบข้าง
และจะไม่ถูกบดบังด้วยความเห็นแก่ตัว และธรรมชาติบาปในตัวเรา ที่เอาแต่สนใจเรื่องตนเอง
ข้าพระองค์หวังว่า ภาพนี้จะช่วยเตือนเราว่า เราโชคดีสักเพียงใด?เราจักต้องไม่ละเลยสิ่งดี โอกาสรอบข้าง"
สิ่งที่ทำให้พ่อรู้สึกสะเทือนใจที่สุดคือ ไม่มีใครเลยสักคน ที่จะสนใจชีวิตน้อยๆของเด็กคนนี้
ทำให้พ่อคิดถึงคำพูดของคุณแม่เทเรซาแห่งกัลกัตตา ตอนหนึ่งว่า
"ความทุกข์ทรมานที่น่าสังเวช มากกว่าความหิวโหยขนมปัง คือ ความรู้สึกที่ไม่มีใครสนใจ ไม่เป็นที่ต้องการของใคร ไม่มีใครรักเลย"
ไม่น่าเชื่อว่า เด็กหลายคน ตายด้วยรอยยิ้ม ในอ้อมกอดของคุณแม่เทเรซา
แม้จะเป็นความสุขช่วงสั้นๆและช่วงสุดท้ายของชีวิต แต่เขาก็ตายอย่างเป็นสุข
เพราะได้ลิ้มความรู้สึกที่ว่า อย่างน้อย มีคนหนึ่งในโลกที่สนใจเขาและรักเขา
มากกว่าขนมปังและปลาที่พระเยซูเจ้าทรงเลี้ยงประชาชนห้าพันคนนั้น ก็คือ ความสนใจ และความรักที่พระองค์ให้กับพวกเขานั่นเอง
หากเราลดทอนความเห็นแก่ตัวในชีวิตของเราลงไปบ้าง บางทีเราจะไม่ละเลยเพื่อนมนุษย์ในยามยากลำบาก
และบางทีเราจะสนใจเพื่อนมนุษย์รอบข้างมากขึ้น