โดย ไบรแอน เปสซาโร เทมเปิ้ล เทอร์เรส รัฐฟลอริด้า
ก.ครุวรรณ แปล
ผมเคยคิดว่าการสวดสายประคำเป็นเรื่องทรมานและน่าเบื่อ อัครสังฆราชฟุลตัน ชีน กล่าวว่า การสวดสายประคำ 1 สาย ใช้เวลา 19 นาที ถือเป็นการสวดภาวนาที่สมบูรณ์ที่สุด เพราะสอดคล้องกับช่วงเวลาที่คนเราสามารถรักษาสมาธิของตนไว้ได้นานที่สุดพอดี
เป็นความจริงทีเดียวที่การสวดสายประคำเป็นกิจกรรมที่น่าเบื่ออย่างหนึ่ง นักบุญเทเรซา “ดอกไม้น้อย” ยอมรับตามตรงว่า “ดิฉันรู้สึกอายที่จะสารภาพว่า การสวดสายประคำเป็นงานหนักยิ่งกว่าการใช้เครื่องทรมานกายเสียอีก ดิฉันรู้ดีว่าดิฉันกำลังพูดถึงสายประคำในทางที่ไม่ดี ลองสวดอย่างที่ดิฉันสวด คือสวดพร้อมกับรำพึงถึงรหัสธรรมข้อใดข้อหนึ่ง ดิฉันยอมรับว่าไม่เคยมีสมาธิกับรหัสธรรมที่สวดอยู่เลย” ผมเห็นด้วย กระนั้นก็ดี ผมก็ปฏิบัติตนเช่นเดียวกับนักบุญเทเรซาคือ ผมไม่ยอมแลกการสวดสายประคำกับสิ่งใด ไม่ว่าใครจะเอาอะไรมาแลกก็ตาม
ผมยอมรับว่าผมมิได้เป็นคนที่สมบูรณ์แบบ ที่จัดลำดับให้สายประคำเป็นสิ่งสำคัญที่สุดเสมอไป บ่อยครั้ง เมื่อผมเข้านอนดึกมากและสอดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม พร้อมที่จะหลับอย่างเป็นสุข แล้วฉุกคิดได้ว่าวันนั้นทั้งวัน ผมยังไม่ได้สวดสายประคำเลย จากนั้นผมก็จะบ่นพึมพำขณะที่พยายามลากสังขารออกมานอกผ้าห่มและคว้าสายประคำที่แขวนอยู่ข้างๆ มาไว้ในมือ อัครสังฆราชชีนอธิบายว่า ช่วงเวลา 19 นาทีของผมในลักษณะนี้ คงอยู่ห่างไกลมากทีเดียวจาก “วิธีการสวดภาวนาที่ถูกต้อง”
ผมแทบจะลืมตาไม่ขึ้นและไม่สามารถตั้งสมาธิกับการสวดได้เลย สารภาพตามตรงว่า แม้แต่ตอนที่ผมไม่ง่วงและตื่นอยู่ ก็ใช่ว่าผมจะมีสมาธิดีกว่า ผมไม่ชอบการสวดสายประคำตามข้อรำพึงเลย สิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดคือพยายามนึกถึงภาพที่มีอยู่ในหนังสือเรื่องการสวดสายประคำเล่มเล็ก หรือไม่ก็นึกถึงภาพพระมหาทรมานของพระคริสตเจ้า
แล้วเรื่องการวักแวกล่ะ คิดดูสิ ระหว่างเดินทางกลับบ้าน ผมมีเรื่องร้อยแปดที่ต้องคิด ยกเว้นเรื่องรหัสธรรมตามข้อรำพึง ตอนนี้ผมคิดว่าจะต้องซื้ออะไรที่ร้านขายของนั้นนะ เอ๊ะ ตอนนี้ผมกำลังสวดบทวันทามารีย์เม็ดที่ 9 หรือ 10 กันแน่? แย่แล้ว ผมเพิ่งขับฝ่าไฟแดง! “ขอโทษด้วยนะ พระแม่มารีย์”
