ทุกวันเมื่อถึงตอนเที่ยง
จิมจะรีบมาที่โบสถ์และคุกเข่าสวดภาวนาเพียงครู่หนึ่งแล้วก็กลับไปทำงาน
พนักงานที่ดูแลโบสถ์ก็แปลกใจ เมื่อเหตุการณ์เกิดขึ้นหลายครั้ง
วันหนึ่งพนักงานก็อดใจไม่ไหวและถามจิม
"จิม คุณสวดบทภาวนาไหนหนิ? คุณสวดๆได้เร็วมาก"
"โอ๊ะ ขอโทษครับ ผมจำบทสวดไม่ได้หรอก ผมเป็นคนจน เป็นคนโง่ไม่รู้หนังสือ"
"อ้าวแล้วคุณสวดว่าอะไรเวลาคุณไปคุกเข่า?"
"ผมสวดว่า 'สวัสดีครับ พระเยซู นี่จิมนะครับ' "
....หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านไป
จิมเริ่มล้มป่วย เขาได้ไปพักอาศัยที่โรงพยาบาลอนาถาแห่งหนึ่ง
แม้ว่าจิมจะเป็นคนป่วย เขาก็มักจะคอยพูดคุยกับบรรดาผู้ป่วยคนอื่นๆ
คนที่โรงพยาบาลมีความสุขและรักเขามาก
ต่อมาจิมเริ่มป่วยหนัก จนได้แต่นอนบนเตียง
กระนั้น เขาก็ยังพูดจาหนุนนำกำลังใจให้แก่บรรดาผู้มาเยี่ยมได้เสมอ
วันหนึ่ง บาทหลวงท่านหนึ่งได้มาเยี่ยมจิม
"จิม ลูกเป็นคนที่น่ารักมากๆ ผู้คนที่โรงพยาบาลรักลูก
ลูกไปหากำลังใจมากมายมาจากไหนกัน?"
"คุณพ่อครับ ผมขอให้พยาบาลเตรียมเก้าอี้ไว้ข้างเตียงผม2ตัว
ตัวหนึ่งสำหรับคุณพ่อ อีกตัวสำหรับแขกของผม"
"โอ ใครเป็นแขกของลูกรึ?"
"คุณพ่อครับ ขณะที่ลูกยังมีแรงทำงาน ลูกไปเยี่ยมเขาที่โบสถ์ทุกวัน
แขกผู้นั้นคือพระเยซูครับ"
"โอ พระองค์มาเยี่ยมลูกบ่อยมั้ย?"
"ทุกวันเลยครับคุณพ่อ"
"พระองค์ตรัสอะไรบ้างล่ะ?"
"พระองค์พูดแค่ว่า 'สวัสดีจิม นี่เราเยซูนะ' ครับคุณพ่อ"
......เมื่อวันที่จิมได้จากโลกนี้ไป
เขาทำท่าผายมือไปที่เก้าอี้ว่างตัวนั้น
เขาหลับตายิ้มดูมีความสุขล้น
.....
เรียบเรียงจาก หนังสือ"ขนมปังห้าก้อนักับปลาสองตัว"
โดยพระคาร์ดินัล ฟรังซิสเซเวียร์ เหวียน-วัน-ถ่วน
