ขอโปรดเข้าใจฉัน มีความอดทนต่อฉัน เพิ่มขึ้นอีกสักนิด
ตอนฉันทำแกงหกใส่ตัวเอง ตอนฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า
ขอให้นึกถึงตอนแรกๆ ที่ฉันใช้สองมือสอนเธอทำทุกอย่าง
ตอนฉันพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆที่เธอรู้สึกเบื่อ
ขอให้เธออดทนสักนิด อย่าพึ่งขัดฉัน
ตอนที่เธอยังเล็กๆ ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำๆบ่อยๆ ที่เธอชอบฟังจนหลับไป
ตอนฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆ อย่าหัวเราะเยอะฉัน
จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทน ตอบคำถามทำไม? ทำไม? ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม
ตอนฉันเหนื่อยล้า จนเดินไม่ไหว
ขอจงยื่นมือที่แข็งแรง ออกมาช่วยพยุงฉัน
เหมือนฉันพยุงเธอให้หัดเดิน ในตอนที่เธอยังเล็กๆ
ที่จริงสำหรับฉันแล้ว กำลังจะพูดอะไรไม่สำคัญหรอก
ขอเพียงเธออยู่ฟังฉัน ฉันก็พอใจแล้ว
ตอนเธอเห็นฉันแก่ตัวลง ไม่ต้องเสียใจ
ขอให้เข้าใจ สนับสนุนฉันให้เหมือนตอนฉันสนับสนุนเธอ
ตอนเธอพึ่งเรียนรู้ใหม่ๆ ตอนฉันพาเธอเข้าสู้เส้นทางชีวิต
ตอนนี้ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉัน เดินไปให้สุดเส้นทาง
ให้ความรักและอดทนต่อฉัน ฉันจะยิ้มด้วยความพอใจ
ในรอยยิ้มของฉันมีแต่ความรัก อันหาที่สุดมิได้ของฉันที่มีให้เธอ
.....(ข้อความมาจากข้างกำแพงร้านก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟ ถ.แจ้งวัฒนะ)
......ขอเอามาแบ่งปัน บทความตอนหนึ่ง จากหนังสือสารคาทอลิก ฉบับวันแม่...
......
....
