เหตุการณ์วันที่ 4 วันเสาร์ที่ 19 สิงหาคม ค.ศ.1985 (1)
ตอนเย็นวันนี้มีรถถึงเก้าสิบเจ็ดคันค่อยๆแล่นลัดเลาะมาตามทางเล็กๆที่นำสู่ตัวถ้ำ
17.00 น. ทอม คลีฟฟ์ ก็เดินทางมาถึงถ้ำพร้อมด้วยมารดา และลูกพี่ลูกน้องชื่อ ด.ช.แบร์รี่ บัคก์ลีย์ วัย 11 ปี ทั้งสามร่วมกันภาวนาไปได้สักพัก
ทั้งทอมและแบรี่ก็เห็นชุดของพระรูปเริ่มลู่ลม หลังจากนั้นจึงค่อยปรากกฎมงกุฎบนศีรษะของพระมารดาเจ้าผู้มีพระเกศายาวสีทองปรกไหล่ พระนางทรงเริ่มตรัสผ่านเด็กทั้งสองว่า
“อยู่ในความสงบ” เพราะในเวลานั้นนอกจากเด็กทั้งสองแล้ว ผู้ใหญ่คนอื่นๆก็ต่างพากันพูดคุยกัน ส่วนเด็กคนอื่นก็เอาแต่วิ่งเล่นอยู่หน้าถ้ำ
แต่ก็ไม่มีใครสนใจคำเรียกร้องนี้ พระมารดาเจ้าจึงทรงตรัสอีกครั้งว่า
“อยู่ในความสงบ” ทั้งสองจึงบอกกับชาวบ้านในบริเวณนั้นตามคำที่พระนางทรงบอก
ทั้งเล่าอีกว่าพระมารดาทรงกรรแสง น้ำพระเนตรไหลเออจากพระเนตรหยดลงบนพื้นดินในทันทีที่เห็นว่าฝูงชนหน้าถ้ำนั้นยังคงปฏิบัติตัวเช่นเดิม
ด.ช.แบร์รี่
ผู้คนบริเวณรอบๆนั้นจึงเริ่มพากันสังเกตเห็นว่ากำลังมีบางสิ่งเกิดขึ้น และเริ่มถามทั้งสองว่าพระมารดาทรงกรรแสงเพราะอะไร ฝ่ายพระมารดาเจ้าก็ทรงตรัสผ่านเด็กทั้งสองว่า
“ฉันต้องการให้สวดภาวนา” ดังนั้นฝูงชนที่อยู่หน้าถ้ำแม่พระในเวลานั้นจึงพร้อมใจกันสวดสายประคำ
ซึ่งขณะที่ฝูงชนร่วมกันสวดกันนั้นเอง พระมารดาพระเจ้าก็ทรงร่วมสวดด้วย โดยจะทรงพยายามหลีกเลี่ยงเมื่อถึงว่า ‘มารีย์’
กระทั้งจบสายลง พระนางก็ทรงก่อบทวันทาพระราชินีต่อ ฝูงชนจึงร่วมกันสวดบทนี้จนจบครบทุกอย่างแล้ว พระมารดาพระเจ้าก็ทรงตรัสกับทั้งสองว่า
“ขอบคุณจ๊ะ”
หลังจากนั้นไม่นานเด็กชายทั้งสองก็ได้เห็นพระมารดาเจ้าประทับท่ามกลางแถวของบรรดาอัครสาวกทั้งสิบสองคน ต่อจากนั้น ด.ช.ทอมก็ได้เห็นนิมิตพระเยซูเจ้าและบรรดาอัครสาวกนั่งอยู่รอบโต๊ะอาหารในห้องใหญ่ห้องหนึ่ง ส่วนภายนอกปรากฏขอทานและคนบางคนกำลังใช้ไม้กวาดกวาดพื้น และสุนัขที่กำลังเห่า ทอมเห็นต่อไปว่าพระเยซูเจ้าทรงยกพระดัชนีขึ้นประหนึ่งว่าจะทรงตำหนิอัครสาวกบางคน
ทอมจึงคิดไปว่าพระเยซูเจ้าทรงกำลังไล่เขาไปไกลๆพระองค์ เขาจึงเริ่มร้องไห้ออกมา เพราะเขารู้สึกได้จริงๆว่าตนอยู่ในห้องนั้น ทันทีเมื่อเหตุการณ์เป็นดังนั้นพระมารดาเจ้าจึงทรงปรากฏพระองค์กลับมาอีกครั้ง ทรงตรัสกับด.ช.แบร์รีว่า
“บอกทอมให้หยุดร้องไห้ได้แล้ว” และเมื่อทอมเงยหน้าขึ้นไปพบพระมารดาเจ้า พระนางก็ตรัสกับเขาว่า
“มีความสุขไว้” ด.ช.ทอมจึงค่อยๆหายเศร้า
“มีความสุขไว้ ทอม” พระมารดาเจ้าตรัสอีกครั้ง คราวนี้ทำให้ดวงหน้าน้อยๆปรากฏรอยยิ้มอีกครั้ง
ทั้งสองอยู่เฝ้าพระมารดาจนเวลาล่วงได้หนึ่งทุ่มแล้ว นางคลีฟฟ์จึงบอกว่าทั้งสองจะต้องกลับบ้านได้แล้ว บัดดลนั้นเองพระมารดาเจ้าก็มีท่าทีเศร้าพระทัย นางคลีฟฟ์จึงให้ทั้งสองบอกว่าเดี๋ยวทั้งสองก็จะกลับมา ดังนั้นเมื่อได้สดับเช่นนั้น พระมารดาเจ้าก็ทรงคลี่ยิ้มอีกครั้ง