ชีวิตเทียม ชีวิตจริง ของจริง ของปลอม แยกกันเช่นไร
โพสต์แล้ว: อังคาร ก.พ. 21, 2006 1:17 am
เผอิญสะกิดใจประเด็นตรงนี้ขึ้นมานิดหน่อยครับ
แบบพวกชีวิตเทียมที่ไม่มีจริง หรือสมมุติตัวละครในเกม ตัวโปรแกรมอะไรพวกนี้ เวลาเล่นเกมอะไรก็มักจะมีตัวละครฝ่ายตรงข้ามกับเรา อาจพวกสัตว์ประหลาด ตัวร้ายอะไรให้เราปราบ ให้เราฆ่า
เวลาเราเล่นเป็นพระเอก เราปราบมัน เราฆ่ามันเราไม่รู้สึกผิดบาปอะไรเพราะรู้ว่ามันไม่ใช่ของจริง ๆ
ไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง หรือเวลาเราสร้างโปรแกรมอะไรขึ้นมา ระบบจัดการ AI อะไรขึ้นมา ถึงแม้ตัวละครหรือโปรแกรมนั้นจะเสมือนจริงมากแค่ไหน เสมือนจริงมากขนาดจำลองรูปแบบการคิดการประมวลผลได้เหมือนสิ่งมีชีวิตจริง ๆ (เช่น หมา ใน Nintendog) แต่เมื่อเราลบโปรแกรมเหล่านั้นไป ทำลายทิ้ง หรือ ฆ่าตัวละครนั้น เราก็ไม่รู้สึกอะไรอีก เพราะรู้ว่ามันไม่จริง
แต่พอลองเทียบกับเรา เราและทุกสิ่งรอบตัวเราที่เราคิดว่าจริง เป็นสิ่งที่ดำรงจริงก็เหมือนไม่ต่างอะไรกับโปรแกรมที่พระเจ้าที่เปรียบเป็นโปรแกรมเมอร์ หรือ ผู้สร้าง สร้างขึ้นมา และเหมือนมี Angel เป็น GM คอยช่วยดูแลเรา แต่เราอาจต่างจากสิ่งอื่น ๆ ที่มีความคิด อารมณ์ ความรู้สึก รู้สำเหนียกดีชั่ว ต่างจากสัตว์ที่เหมือนเป็น NPC ในเกมที่ทำตามสัญชาติญาณมากกว่าสำนึกมโนธรรม ?
เหมือนถึงจุดนี้ก็มีคำถามบ่อย ๆ ที่ค่อนข้างยากที่จะอธิบายให้ชาวพุทธเข้าใจ อย่างเช่นเรื่อง ว่าฆ่าสัตว์บาปหรือไม่ ? ถ้าของทางพุทธจะมองว่ามนุษย์เป็นสัตว์ชนิดหนึ่งแค่ประเสริฐกว่าสัตว์อื่น ๆ ดังนั้นการฆ่าสัตว์ ก็คือการทำลายชีวิตมีค่าเท่าเทียมกัน แต่ของเราจะมองว่ามนุษย์เหนือกว่าสัตว์ เพราะเป็นบุตรพระเจ้าที่สืบพระฉายาลักษณ์ของพระองค์ เอ๊ะ ถ้าเปรียบตรงนี้เราแต่ละคนเป็นเหมือนตัวเล่นผู้เล่นในเกมออนไลน์ไหม ? และพวกสัตว์ พืช เป็น NPC ที่โปรแกรมไว้เพื่อให้เกิดประโยชน์ต่าง ๆ ต่อเรา เช่นเป็นอาหาร ใช้งาน ใช้ประโยชน์ ต่าง ๆ จากสัตว์ พืช ที่มีชีวิตอื่น ซึ่งหมายความว่ามนุษย์สูงกว่าสัตว์ หรือผู้เล่นสูงกว่k NPC
แล้วหมายความว่าเราทำอะไรกับสัตว์ก็ได้เหรอ ?
เมื่อก่อนผมก็สงสัยแต่พี่ปอก็เคยอธิบายแล้วว่าเหมือน พ่อให้ของลูก ถ้าลูกใช้ของที่พ่อให้มาอย่างไม่เหมาะสม ก็เป็นสิ่งอันไม่สมควร และสิ่งนั้นก็เป็นโทษแก่ตัวลูกเอง เหมือนเราได้ของมาใช้ประโยชน์แต่เราทำลายมันเพื่อความบันเทิงแทนเราก็เดือดร้อนจากผลกระทบของการกระทำเราเอง เหมือนผู้เล่นในเกมไปทำร้าย NPC ที่จะช่วยเหลือเรา เราก็ไม่ได้รับประโยชน์จากสิ่งนั้นเอง และเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสมที่ไม่สมควรกระทำ เหมือนมี NPC ขาย item ฟื้นพลัง เราไปฆ่าเขาเอง เราก็อดซื้อของ คนอื่นก็อด ผลแง่ลบก็ส่งกลับมาหาเราเองรึเปล่า ? มองแบบนี้จะถุกไหม
แต่มันก็มีคำถามมาจากทางพุทธว่า แบบนั้นมองแบบ มนุษนิยมมากไปไหม ? ยกมนุษย์มากไปไหม ?
การฆ่าสัตว์อย่างไรผิด อย่างไรถูก อย่างไรไม่สมควร อย่างไรสามารถทำได้ ยังเป็นคำถามที่คลุมเคลือและตอบยากถ้าเทียบว่า ชีวิตนั้นจริงแค่ไหน รับรู้แค่ไหน แล้วสัตว์ฆ่ากันเองละ มันทำไปเพราะปรารถนา หรือ ตามสัญชาติญาณที่ถุกโปรแกรมว่าเป็นแบบนี้ต้องแบบนี้และแบบนี้ เหมือน monster ในเกมที่ถูกโปรแกรมว่าถ้าเจอผู้เล่นต้องทำร้าย ? มันทำไปเพราะถูกโปรแกรมมาตามนั้นโดยไม่ได้มีความรู้สึกเกลียดหมั่นไส้อะไรผู้เล่น ไม่ใวนนี้อารมณ์ดีไม่ทำอะไร วันนี้อารมณ์เสียเห็นคนนี้หมั่นไส้โจมตีหน่อย มันไม่ใช่ มันถุกโปรแกมไว้จากความน่าจะเป็นตามนั้นก็ทำตามนั้นตามสัญชาติญาณรึเปล่า ? ถ้าเทียบแบบนี้ ชีวติการดำรงของสัตว์ เหมือนตัวละครในเกมที่ถูกโปรแกรมไหม ?
ถ้าว่าการฆ่าสัตว์เป็นบาป แล้วการฆ่าสิ่งมีชีวิตในเกม ในโปรแกรมละ แบบนั้นบาปไหม ?
อะไรคือตัวตัดสินว่ามันดำรงอยู่จริง ทำได้ไม่ได้กันแน่ ?
(อนึ่งผมคิดถึง ถึงลูกถึงคน ตอนเกมออนไลน์ขึ้นมาเลยทีเดียวที่มีเด็กคนนึงว่าการฆ่ากันในเกมเป็นบาป)
เป็นประเด็นแรกที่สะกิดใจอยู่อะครับ
ส่วนอีกประเด็นก็ยังคล้าย ๆ กัน คือว่าการกระทำในเกม หรือ ในโลก Cyber ที่เราว่าไม่ใช่ของจริงเนี่ย เทียบกันได้แค่ไหนว่ามันไม่จริง โอเคเวลาเราเล่นเกมออนไลน์กับคนอื่น เอาตัวละครมาสู้กัน สมมุติเกม fighting ต่อยเตะ หรือ สมมุติฆ่ากัน ฆ่าผู้เล่นคนอื่น โอเคเรารู้ว่ามันไม่จริง มันไม่ผิด ไม่บาป
เอ๊ะ แล้วสมมุติกรณีนี้ละ มีผู้เล่นคนนึงสะสมเงินในเกมได้ 1 ล้าน เซนี่ ผู้เล่นอีกคนใช้วิธีการโกงเอาเงินเอาของของผู้เล่นคนนั้นไป มันจะต่างกับการลักทรัพย์ผู้อื่นข้างนอกไหม บางคนอาจบอกว่ามันเป็นเกมมันเป็นแค่ข้อมูล มันไม่ใช่ 'ของจริง" แล้วถ้าคิดว่าข้อมูลนั้นเป็น "ทรัพย์สิน" ที่คนมีสิทธิครอบครองละ มันต่างไหมกับการโจรกรรมข้อมูล หรือการเอาเงินจากบัญชี บางทีมันอาจเป็นแค่ตัวเลข 0-9 ตัวอักษร A-Z ที่ไม่อาจจับต้องได้ ไม่ใช่ของจริงเหมือนกันรึเปล่า ?
แล้วการด่ากันละ การพูดด่าทอ คำผรุสวาท ละ ในเกม ในห้อง chat ผ่านตัวหนังสือ มันต่างกับการพูดจริงข้างนอกไหม ถ้าบาปความบาปจะเท่ากันไหม หรือดูที่ "เจตนา"
การทำร้ายกันในเกม การทำให้แค้นเคืองกัน หลอกฆ่าขโมยของอะไรพวกนี้ละ
หลาย ๆ คนอาจจะบอกว่า "เกมมันเอื้ออำนวยให้ทำได้" เช่นเกมให้เราเล่นเป็นอาชีพโจรขโมยของคนอื่นได้ ฆ่าคนอื่นได้ ก็โอเคมันเป็นการสวมบทบาท roleplaying เป็นการเล่นสนุก ๆ ไม่ได้ทำจริง แต่ถ้สการกระทมำนี้ทำให้คนอื่นแค้นเคืองใจ มีอารมณ์โกรธ เกลียด ด่าทอกัน มันจะต่างกับข้างนอกไหม หรือว่าประเด็นอยู่ที่ว่ามันไม่ใช่ของจริง ยังไงก็ไม่ผิด ? มันเหมือนกับใน Matrix ไหมที่ไม่ใช่โลกของจริง มันเป็นแค่การกระทำของข้อมูล ไม่ใช่สิ่งที่วัดได้ว่าถุกหรือผิด แล้วโลกที่เราอยู่นี้เรารู้ว่าอะไรจริงแน่แค่ไหน
โลกที่เราอยู่นี้มันต่างกันไหมกับการที่เรากำลังเล่นเกมออนไลน์เกมหนึ่ง โดยมี mission สุดท้ายว่าเข้าสวรรค์ให้ได้ เป็นฉากจบที่สมบูรณ์
สุดท้ายนี้ถ้าเทียบโลกนี้เป็นเกม เราเป็นตัวละครธรรมดา ๆ ที่ถูกสร้างขึ้นมาให้มีชีวิตในเกม ๆ หนึ่ง เคยมีโปรแกรมเมอร์คนไหนไหมรักตัวละครมากขนาดส่งลูกชายตัวเองไปตายให้กับตัวละครในเกมได้รอด
เวลาเราสร้างตัวละคร หรือ โปรแกรมขึ้นมา ถ้าโปรแกรมหรือตัวละครนั้นทำไม่ได้อย่างที่เราหวัง เช่น Microsoftword ใช้พิมพิ์งาน เกิดวันนึงมันไม่ยอมให้เราพิมพิ์งาน มันอยากวาดรูปเล่นแทน เราขอให้มันพิมพิ์มันก็ไม่ยอมพิมพิ์ เราทำยังไง ? เราคงคิดว่าโปรแกรมอันนี้มีปัญหา ลบทิ้ง และลงใหม่โดยไม่คิดอะไร และไม่รู้สึกผิดอะไร เพราะโปรแกรมที่ใช้งานไม่ได้ตามเป้าหมายย่อมไม่มีประโยชน์ มีโปรแกรมเมอร์ที่ไหนไหมที่เจอแบบนี้ไม่บังคับไม่อะไรโปรแกรมนั้น แต่รอ รอ รอ ขอร้อง รอให้โปรแกรมนั้นได้ทำงานตามที่เราหวังไว้ รอไปเป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี ว่าวันหนึ่โปรแกรมนั้นจะยอมทำตามที่เราอยากให้ทำ ไม่ง่ายกว่าเหรอถ้าจะลบลงใหม่ เอ ถ้าคิดแบบนั้นพระเจ้าก็คงล้างมนุษย์สร้างใหม่ไปเลยง่ายกว่าจริงไหมครับ ? และคงไม่มีโปรแกรมเมอร์คนไหนส่งลูกจริง ๆ ของตัวเองไปตายเพื่อขอให้โปรแกรมยอมทำตามวิถีทางที่มันควรทำเช่นนี้หรอก คิดอย่างนี้ก็สัมผัสได้เลยว่าพระเจ้าทรงรักเรามากขนาดไหน ทั้ง ๆ ที่เราเป็นแค่ธุลีดินที่ไม่มีค่าอะไรเลย เป็นเหมือนแค่โปรแกรมที่ถุกสร้างขึ้นมาที่เหมือนแค่กด del ก๋หายไปได้แล้ว
พระเจ้าทรงสร้างมนุษย์มาเพื่อรัก
ถ้าแบบนั้นเราก็เป็นเหมือน "โปรแกรมที่ถุกสร้างมาเพื่อรัก" ใช่ไหม เหมือน หมา ใน Nintendog ที่ถูกสร้างมาให้ผู้เล่นได้เล่นมัน ถ้าหน้าที่เรา และ วัตถุประสงค์ของเราในการดำรงอยู่คือเพื่อรักพระแล้ว เราก็น่าจะทำหน้าที่ตามที่ได้ถูกสร้างมา คือ รักพระเจ้าผู้สร้างเราจรึงรึเปล่าครับแบบนี้ ?
เพื่อน ๆ มีความเห็นอย่างไรต่อประเด็นเหล่านี้บ้าง ก็อยากลองฟังความคิดเห็น มุมมองของเพื่อน ๆ ด้วยนะครับ *ok
แบบพวกชีวิตเทียมที่ไม่มีจริง หรือสมมุติตัวละครในเกม ตัวโปรแกรมอะไรพวกนี้ เวลาเล่นเกมอะไรก็มักจะมีตัวละครฝ่ายตรงข้ามกับเรา อาจพวกสัตว์ประหลาด ตัวร้ายอะไรให้เราปราบ ให้เราฆ่า
เวลาเราเล่นเป็นพระเอก เราปราบมัน เราฆ่ามันเราไม่รู้สึกผิดบาปอะไรเพราะรู้ว่ามันไม่ใช่ของจริง ๆ
ไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง หรือเวลาเราสร้างโปรแกรมอะไรขึ้นมา ระบบจัดการ AI อะไรขึ้นมา ถึงแม้ตัวละครหรือโปรแกรมนั้นจะเสมือนจริงมากแค่ไหน เสมือนจริงมากขนาดจำลองรูปแบบการคิดการประมวลผลได้เหมือนสิ่งมีชีวิตจริง ๆ (เช่น หมา ใน Nintendog) แต่เมื่อเราลบโปรแกรมเหล่านั้นไป ทำลายทิ้ง หรือ ฆ่าตัวละครนั้น เราก็ไม่รู้สึกอะไรอีก เพราะรู้ว่ามันไม่จริง
แต่พอลองเทียบกับเรา เราและทุกสิ่งรอบตัวเราที่เราคิดว่าจริง เป็นสิ่งที่ดำรงจริงก็เหมือนไม่ต่างอะไรกับโปรแกรมที่พระเจ้าที่เปรียบเป็นโปรแกรมเมอร์ หรือ ผู้สร้าง สร้างขึ้นมา และเหมือนมี Angel เป็น GM คอยช่วยดูแลเรา แต่เราอาจต่างจากสิ่งอื่น ๆ ที่มีความคิด อารมณ์ ความรู้สึก รู้สำเหนียกดีชั่ว ต่างจากสัตว์ที่เหมือนเป็น NPC ในเกมที่ทำตามสัญชาติญาณมากกว่าสำนึกมโนธรรม ?
เหมือนถึงจุดนี้ก็มีคำถามบ่อย ๆ ที่ค่อนข้างยากที่จะอธิบายให้ชาวพุทธเข้าใจ อย่างเช่นเรื่อง ว่าฆ่าสัตว์บาปหรือไม่ ? ถ้าของทางพุทธจะมองว่ามนุษย์เป็นสัตว์ชนิดหนึ่งแค่ประเสริฐกว่าสัตว์อื่น ๆ ดังนั้นการฆ่าสัตว์ ก็คือการทำลายชีวิตมีค่าเท่าเทียมกัน แต่ของเราจะมองว่ามนุษย์เหนือกว่าสัตว์ เพราะเป็นบุตรพระเจ้าที่สืบพระฉายาลักษณ์ของพระองค์ เอ๊ะ ถ้าเปรียบตรงนี้เราแต่ละคนเป็นเหมือนตัวเล่นผู้เล่นในเกมออนไลน์ไหม ? และพวกสัตว์ พืช เป็น NPC ที่โปรแกรมไว้เพื่อให้เกิดประโยชน์ต่าง ๆ ต่อเรา เช่นเป็นอาหาร ใช้งาน ใช้ประโยชน์ ต่าง ๆ จากสัตว์ พืช ที่มีชีวิตอื่น ซึ่งหมายความว่ามนุษย์สูงกว่าสัตว์ หรือผู้เล่นสูงกว่k NPC
แล้วหมายความว่าเราทำอะไรกับสัตว์ก็ได้เหรอ ?
เมื่อก่อนผมก็สงสัยแต่พี่ปอก็เคยอธิบายแล้วว่าเหมือน พ่อให้ของลูก ถ้าลูกใช้ของที่พ่อให้มาอย่างไม่เหมาะสม ก็เป็นสิ่งอันไม่สมควร และสิ่งนั้นก็เป็นโทษแก่ตัวลูกเอง เหมือนเราได้ของมาใช้ประโยชน์แต่เราทำลายมันเพื่อความบันเทิงแทนเราก็เดือดร้อนจากผลกระทบของการกระทำเราเอง เหมือนผู้เล่นในเกมไปทำร้าย NPC ที่จะช่วยเหลือเรา เราก็ไม่ได้รับประโยชน์จากสิ่งนั้นเอง และเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสมที่ไม่สมควรกระทำ เหมือนมี NPC ขาย item ฟื้นพลัง เราไปฆ่าเขาเอง เราก็อดซื้อของ คนอื่นก็อด ผลแง่ลบก็ส่งกลับมาหาเราเองรึเปล่า ? มองแบบนี้จะถุกไหม
แต่มันก็มีคำถามมาจากทางพุทธว่า แบบนั้นมองแบบ มนุษนิยมมากไปไหม ? ยกมนุษย์มากไปไหม ?
การฆ่าสัตว์อย่างไรผิด อย่างไรถูก อย่างไรไม่สมควร อย่างไรสามารถทำได้ ยังเป็นคำถามที่คลุมเคลือและตอบยากถ้าเทียบว่า ชีวิตนั้นจริงแค่ไหน รับรู้แค่ไหน แล้วสัตว์ฆ่ากันเองละ มันทำไปเพราะปรารถนา หรือ ตามสัญชาติญาณที่ถุกโปรแกรมว่าเป็นแบบนี้ต้องแบบนี้และแบบนี้ เหมือน monster ในเกมที่ถูกโปรแกรมว่าถ้าเจอผู้เล่นต้องทำร้าย ? มันทำไปเพราะถูกโปรแกรมมาตามนั้นโดยไม่ได้มีความรู้สึกเกลียดหมั่นไส้อะไรผู้เล่น ไม่ใวนนี้อารมณ์ดีไม่ทำอะไร วันนี้อารมณ์เสียเห็นคนนี้หมั่นไส้โจมตีหน่อย มันไม่ใช่ มันถุกโปรแกมไว้จากความน่าจะเป็นตามนั้นก็ทำตามนั้นตามสัญชาติญาณรึเปล่า ? ถ้าเทียบแบบนี้ ชีวติการดำรงของสัตว์ เหมือนตัวละครในเกมที่ถูกโปรแกรมไหม ?
ถ้าว่าการฆ่าสัตว์เป็นบาป แล้วการฆ่าสิ่งมีชีวิตในเกม ในโปรแกรมละ แบบนั้นบาปไหม ?
อะไรคือตัวตัดสินว่ามันดำรงอยู่จริง ทำได้ไม่ได้กันแน่ ?
(อนึ่งผมคิดถึง ถึงลูกถึงคน ตอนเกมออนไลน์ขึ้นมาเลยทีเดียวที่มีเด็กคนนึงว่าการฆ่ากันในเกมเป็นบาป)
เป็นประเด็นแรกที่สะกิดใจอยู่อะครับ
ส่วนอีกประเด็นก็ยังคล้าย ๆ กัน คือว่าการกระทำในเกม หรือ ในโลก Cyber ที่เราว่าไม่ใช่ของจริงเนี่ย เทียบกันได้แค่ไหนว่ามันไม่จริง โอเคเวลาเราเล่นเกมออนไลน์กับคนอื่น เอาตัวละครมาสู้กัน สมมุติเกม fighting ต่อยเตะ หรือ สมมุติฆ่ากัน ฆ่าผู้เล่นคนอื่น โอเคเรารู้ว่ามันไม่จริง มันไม่ผิด ไม่บาป
เอ๊ะ แล้วสมมุติกรณีนี้ละ มีผู้เล่นคนนึงสะสมเงินในเกมได้ 1 ล้าน เซนี่ ผู้เล่นอีกคนใช้วิธีการโกงเอาเงินเอาของของผู้เล่นคนนั้นไป มันจะต่างกับการลักทรัพย์ผู้อื่นข้างนอกไหม บางคนอาจบอกว่ามันเป็นเกมมันเป็นแค่ข้อมูล มันไม่ใช่ 'ของจริง" แล้วถ้าคิดว่าข้อมูลนั้นเป็น "ทรัพย์สิน" ที่คนมีสิทธิครอบครองละ มันต่างไหมกับการโจรกรรมข้อมูล หรือการเอาเงินจากบัญชี บางทีมันอาจเป็นแค่ตัวเลข 0-9 ตัวอักษร A-Z ที่ไม่อาจจับต้องได้ ไม่ใช่ของจริงเหมือนกันรึเปล่า ?
แล้วการด่ากันละ การพูดด่าทอ คำผรุสวาท ละ ในเกม ในห้อง chat ผ่านตัวหนังสือ มันต่างกับการพูดจริงข้างนอกไหม ถ้าบาปความบาปจะเท่ากันไหม หรือดูที่ "เจตนา"
การทำร้ายกันในเกม การทำให้แค้นเคืองกัน หลอกฆ่าขโมยของอะไรพวกนี้ละ
หลาย ๆ คนอาจจะบอกว่า "เกมมันเอื้ออำนวยให้ทำได้" เช่นเกมให้เราเล่นเป็นอาชีพโจรขโมยของคนอื่นได้ ฆ่าคนอื่นได้ ก็โอเคมันเป็นการสวมบทบาท roleplaying เป็นการเล่นสนุก ๆ ไม่ได้ทำจริง แต่ถ้สการกระทมำนี้ทำให้คนอื่นแค้นเคืองใจ มีอารมณ์โกรธ เกลียด ด่าทอกัน มันจะต่างกับข้างนอกไหม หรือว่าประเด็นอยู่ที่ว่ามันไม่ใช่ของจริง ยังไงก็ไม่ผิด ? มันเหมือนกับใน Matrix ไหมที่ไม่ใช่โลกของจริง มันเป็นแค่การกระทำของข้อมูล ไม่ใช่สิ่งที่วัดได้ว่าถุกหรือผิด แล้วโลกที่เราอยู่นี้เรารู้ว่าอะไรจริงแน่แค่ไหน
โลกที่เราอยู่นี้มันต่างกันไหมกับการที่เรากำลังเล่นเกมออนไลน์เกมหนึ่ง โดยมี mission สุดท้ายว่าเข้าสวรรค์ให้ได้ เป็นฉากจบที่สมบูรณ์
สุดท้ายนี้ถ้าเทียบโลกนี้เป็นเกม เราเป็นตัวละครธรรมดา ๆ ที่ถูกสร้างขึ้นมาให้มีชีวิตในเกม ๆ หนึ่ง เคยมีโปรแกรมเมอร์คนไหนไหมรักตัวละครมากขนาดส่งลูกชายตัวเองไปตายให้กับตัวละครในเกมได้รอด
เวลาเราสร้างตัวละคร หรือ โปรแกรมขึ้นมา ถ้าโปรแกรมหรือตัวละครนั้นทำไม่ได้อย่างที่เราหวัง เช่น Microsoftword ใช้พิมพิ์งาน เกิดวันนึงมันไม่ยอมให้เราพิมพิ์งาน มันอยากวาดรูปเล่นแทน เราขอให้มันพิมพิ์มันก็ไม่ยอมพิมพิ์ เราทำยังไง ? เราคงคิดว่าโปรแกรมอันนี้มีปัญหา ลบทิ้ง และลงใหม่โดยไม่คิดอะไร และไม่รู้สึกผิดอะไร เพราะโปรแกรมที่ใช้งานไม่ได้ตามเป้าหมายย่อมไม่มีประโยชน์ มีโปรแกรมเมอร์ที่ไหนไหมที่เจอแบบนี้ไม่บังคับไม่อะไรโปรแกรมนั้น แต่รอ รอ รอ ขอร้อง รอให้โปรแกรมนั้นได้ทำงานตามที่เราหวังไว้ รอไปเป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี ว่าวันหนึ่โปรแกรมนั้นจะยอมทำตามที่เราอยากให้ทำ ไม่ง่ายกว่าเหรอถ้าจะลบลงใหม่ เอ ถ้าคิดแบบนั้นพระเจ้าก็คงล้างมนุษย์สร้างใหม่ไปเลยง่ายกว่าจริงไหมครับ ? และคงไม่มีโปรแกรมเมอร์คนไหนส่งลูกจริง ๆ ของตัวเองไปตายเพื่อขอให้โปรแกรมยอมทำตามวิถีทางที่มันควรทำเช่นนี้หรอก คิดอย่างนี้ก็สัมผัสได้เลยว่าพระเจ้าทรงรักเรามากขนาดไหน ทั้ง ๆ ที่เราเป็นแค่ธุลีดินที่ไม่มีค่าอะไรเลย เป็นเหมือนแค่โปรแกรมที่ถุกสร้างขึ้นมาที่เหมือนแค่กด del ก๋หายไปได้แล้ว
พระเจ้าทรงสร้างมนุษย์มาเพื่อรัก
ถ้าแบบนั้นเราก็เป็นเหมือน "โปรแกรมที่ถุกสร้างมาเพื่อรัก" ใช่ไหม เหมือน หมา ใน Nintendog ที่ถูกสร้างมาให้ผู้เล่นได้เล่นมัน ถ้าหน้าที่เรา และ วัตถุประสงค์ของเราในการดำรงอยู่คือเพื่อรักพระแล้ว เราก็น่าจะทำหน้าที่ตามที่ได้ถูกสร้างมา คือ รักพระเจ้าผู้สร้างเราจรึงรึเปล่าครับแบบนี้ ?
เพื่อน ๆ มีความเห็นอย่างไรต่อประเด็นเหล่านี้บ้าง ก็อยากลองฟังความคิดเห็น มุมมองของเพื่อน ๆ ด้วยนะครับ *ok
