++ใครดู คอนสแตนติน บ้างครับ++
โพสต์แล้ว: อาทิตย์ มี.ค. 20, 2005 12:40 pm
เมื่อวานเพิ่งไปดูมา...
เกิดความรู้สึกแวบหนึ่งในใจว่า
นักบุญ กับ คนบาป เราแยกกันได้อย่างไรนะ
ทั้งที่ ความจริง พระคัมภีร์ก็พูดขัดเจนว่า เราทุกคนเป็นคนบาป
และเสื่อมจากพระสิริของพระเจ้า...
แต่พอดูจบ
นึกถึงพระวาจาว่า
อย่ากล่าวโทษเขา เพื่อที่พระเจ้าจะไม่กล่าวโทษท่าน
ก็กลัวเหลือเกินที่ว่า วันสุดท้าย พระเยซูจะบอกเราว่า
อ้ายชั่วช้า เราไม่รู้จักเจ้า ที่ของเจ้าคือที่ที่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน...
อาจเป็นสิ่งนี้ก็ได้มั๋ง ที่คอนสแตนตินคิดถึง และความที่เขารู้ตัวเสมอว่า เขาเป็นคนบาป
และสำนึกเสมอว่า ไม่คู่ควรต่อสวรรค์... และลึก ๆ ก็ไม่อยากไปนรก..
คือหิริโอตตัปปะ ความเกรงกลัวและละอายต่อบาป... คอนสแตนตินจึงให้อภัยตัวเองและหันมาต่อสู้กับพระ ร่วมแบกกางเขนกับพระเจ้า
ไม่มีใคร ดีร้อยเปอร์เซ็นต์และชั่วร้อยเปอร์เซ็นต์ สำคัญที่เรารู้จักตัวเองแค่ไหน
พระเจ้าทรงให้อภัยเสมอกับคนที่สำนึกและให้อภัยตัวเอง เช่นเปโตร ที่สำนึกและให้อภัยตัวเองหันมารับใช้พระเจ้า และได้เป็นนักบุญ
ผิดกับยูดาสที่ไม่ให้อภัยตัวเอง และสุดท้ายเป็นอย่างไรก็รู้อยู่
ข้อคิดที่ผมได้ก็คือ เราเป็นได้ทั้งนักบุญและคนบาป พระเจ้าทรงเข้าใจความจริงจ้อนี้ของเราทุกคน แต่โดยพระเยซูก็ทำให้เราทราบว่า พระเจ้าทรงไม่จดจำสิ่งที่เราทำ แต่จะทรงจำสิ่งดี ๆ ที่เราทำต่างหาก...
หลักพิพากษาของพระองค์คือมาตรวัดความเมตตา ไม่ใช่มาตรวัดความชั่วช้า...คนอย่างคอนแสตนตินจึงขึ้นสวรรค์ได้เพราะความมีเมตตา นั่นเอง
เอวัง..
พี่น้องคิดอย่างไรบ้างครับ เมื่อดูหนังเรื่องนี้... เราคิดมากไปเปล่าหว่า...
เกิดความรู้สึกแวบหนึ่งในใจว่า
นักบุญ กับ คนบาป เราแยกกันได้อย่างไรนะ
ทั้งที่ ความจริง พระคัมภีร์ก็พูดขัดเจนว่า เราทุกคนเป็นคนบาป
และเสื่อมจากพระสิริของพระเจ้า...
แต่พอดูจบ
นึกถึงพระวาจาว่า
อย่ากล่าวโทษเขา เพื่อที่พระเจ้าจะไม่กล่าวโทษท่าน
ก็กลัวเหลือเกินที่ว่า วันสุดท้าย พระเยซูจะบอกเราว่า
อ้ายชั่วช้า เราไม่รู้จักเจ้า ที่ของเจ้าคือที่ที่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน...
อาจเป็นสิ่งนี้ก็ได้มั๋ง ที่คอนสแตนตินคิดถึง และความที่เขารู้ตัวเสมอว่า เขาเป็นคนบาป
และสำนึกเสมอว่า ไม่คู่ควรต่อสวรรค์... และลึก ๆ ก็ไม่อยากไปนรก..
คือหิริโอตตัปปะ ความเกรงกลัวและละอายต่อบาป... คอนสแตนตินจึงให้อภัยตัวเองและหันมาต่อสู้กับพระ ร่วมแบกกางเขนกับพระเจ้า
ไม่มีใคร ดีร้อยเปอร์เซ็นต์และชั่วร้อยเปอร์เซ็นต์ สำคัญที่เรารู้จักตัวเองแค่ไหน
พระเจ้าทรงให้อภัยเสมอกับคนที่สำนึกและให้อภัยตัวเอง เช่นเปโตร ที่สำนึกและให้อภัยตัวเองหันมารับใช้พระเจ้า และได้เป็นนักบุญ
ผิดกับยูดาสที่ไม่ให้อภัยตัวเอง และสุดท้ายเป็นอย่างไรก็รู้อยู่
ข้อคิดที่ผมได้ก็คือ เราเป็นได้ทั้งนักบุญและคนบาป พระเจ้าทรงเข้าใจความจริงจ้อนี้ของเราทุกคน แต่โดยพระเยซูก็ทำให้เราทราบว่า พระเจ้าทรงไม่จดจำสิ่งที่เราทำ แต่จะทรงจำสิ่งดี ๆ ที่เราทำต่างหาก...
หลักพิพากษาของพระองค์คือมาตรวัดความเมตตา ไม่ใช่มาตรวัดความชั่วช้า...คนอย่างคอนแสตนตินจึงขึ้นสวรรค์ได้เพราะความมีเมตตา นั่นเอง
เอวัง..
พี่น้องคิดอย่างไรบ้างครับ เมื่อดูหนังเรื่องนี้... เราคิดมากไปเปล่าหว่า...