หลาย ๆ คนอาจจะอยากทราบว่า พระวรสารทั้งสี่ที่บันทึกโดย นักบุญมัทธิว นักบุญมาระโก นักบุญลูกา และนักบุญยอห์น มีที่มาอย่างไรถึงได้รับการยอมรับในคริสตศาสนจักรทุกนิกายให้เป็นพระวรสาร(Gospel ) ที่ถูกต้อง เชื่อถือได้ ซึ่งในปัจจุบันเราก็พบว่ายังมีหนังสือที่ถูกเขียนขึ้นในศตวรรษแรก ๆ อีกมากมายที่มีลักษณะคล้าย ๆ พระวรสารทั้งสี่เล่มนี้ ซึ่งบางเล่มก็สร้างความปวดหัวให้ศาสนาคริสตพอสมควรเช่น วรสารที่อ้างว่าบันทึกโดยนักบุญโทมัส วรสารที่อ้างว่าบันทึกโดยนักบุญมารีย์ มักดาลา
แต่บางเล่มก็มีการใช้อ้างอิงหรือเป็นที่ยอมรับในบางส่วนซึ่งถูกจัดไว้ในธรรมประเพณี(Tradition) ของพระศาสนจักรบางแห่ง เช่นปฐมวรสารที่อ้างว่าบันทึกโดยนักบุญยากอบ ก็มีเรื่องเกี่ยวกับคุณตาคุณยายของพระเยซูเจ้า
รวมทั้งเรื่องราวอัศจรรย์ที่ว่าเหตุใดนักบุญโยเซฟจึงได้มาเป็นคู่หมั้นของพระนางมารีย์
วรสารที่อ้างว่าเขียนโดยนิโคเดมัสก็มีเรื่องนางเวโรนิกาน้ำผ้ามาซับพระพักตร์พระเยซูเจ้าขณะทรงแบกไม้กางเขน
ผมเองก็อยากทราบที่มาของพระวรสารทั้งสี่ว่าเหตุใดพระศาสนจักถึงยอมรับอย่างเป็นทางการ 4 ฉบับ ซึ่งมี 3 ฉบับแรกที่มีเรื่องราวคล้าย ๆ กัน และในสมัยอัครสาวกที่เผยแผ่ข่าวดีนั้นนั้นมีการยอมรับเล่มใดบ้างครับ
ผมอ่านพบในจดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวกาลาเทีย ท่านนักบุญเปาโลเขียนเกี่ยวกับเรื่อง"พระวรสาร"หรือว่า "ข่าวดี" ไว้ว่า
กท 1:6-10 คำเตือน
(6) ข้าพเจ้าประหลาดใจที่ท่านทั้งหลายหันเหอย่างรวดเร็วจากพระบิดาผู้ทรงเรียกท่านด้วยพระหรรษทานของพระคริสตเจ้า ไปเชื่อข่าวดีอื่น
(7) อันที่จริงแล้วข่าวดีอื่นนั้นไม่มี แต่มีบางคนก่อความวุ่นวายในหมู่ท่านทั้งหลาย และประสงค์จะบิดเบือนข่าวดีของพระคริสตเจ้า
(8) แต่ถ้าเรา หรือทูตสวรรค์ประกาศข่าวดีขัดแย้งกับที่เราเคยประกาศแก่ท่าน ขอให้ผู้นั้นถูกสาปแช่งเถิด
(9) บัดนี้ ข้าพเจ้าขอพูดย้ำสิ่งที่ข้าพเจ้าเคยพูดไว้ก่อนอีกครั้งหนึ่งว่า ถ้าใครประกาศข่าวดีแก่ท่านขัดแย้งกับข่าวดีที่ท่านเคยรับไว้ ก็ขอให้ผู้นั้นถูกสาปแช่งเถิด
(10) บัดนี้ ข้าพเจ้ากำลังเอาใจมนุษย์หรือพระเจ้า ข้าพเจ้าพยายามเอาใจมนุษย์กระนั้นหรือ หากข้าพเจ้ายังเอาใจมนุษย์ ข้าพเจ้าก็คงไม่เป็นผู้รับใช้ของพระคริสตเจ้า
แสดว่าในสมัยนั้นก็ต้องมีการรับรองแล้วว่าพระวรสารใดที่ถูกต้อง และวรสารใดที่บิดเบือน ท่านจึงให้คริสตชนระมัดระวังเรื่องนี้
อยากทราบความเป็นมากว่าจะมาเป็นพระวรสารทั้งสี่
แก้ไขล่าสุดโดย Andreas เมื่อ พฤหัสฯ. มี.ค. 24, 2005 11:07 am, แก้ไขไปแล้ว 1 ครั้ง.
St. Veronica
In several regions of Christendom there is honored under this name a pious matron of Jerusalem who, during the Passion of Christ, as one of the holy women who accompanied Him to Calvary, offered Him a towel on which he left the imprint of His face. She went to Rome, bringing with her this image of Christ, which was long exposed to public veneration. To her likewise are traced other relics of the Blessed Virgin venerated in several churches of the West. The belief in the existence of authentic images of Christ is connected with the old legend of Abgar of Edessa and the apocryphal writing known as the "Mors Pilati". To distinguish at Rome the oldest and best known of these images it was called vera icon (true image), which ordinary language soon made veronica. It is thus designated in several medieval texts mentioned by the Bollandists (e.g. an old Missal of Augsburg has a Mass "De S. Veronica seu Vultus Domini"), and Matthew of Westminster speaks of the imprint of the image of the Savior which is called Veronica: "Effigies Domenici vultus quae Veronica nuncupatur". By degrees, popular imagination mistook this word for the name of a person and attached thereto several legends which vary according to the country.
In Italy Veronica comes to Rome at the summons of the Emperor Tiberius, whom she cures by making him touch the sacred image. She thenceforth remains in the capitol of the empire, living there at the same time as Sts. Peter and Paul, and at her death bequeaths the precious image to Pope Clement and his successors.
In France she is given in marriage to Zacheus, the convert of the Gospel, accompanies him to Rome, and then to Quiercy, where her husband becomes a hermit, under the name of Amadour, in the region now called Rocamadour. Meanwhile Veronica joins Martial, whom she assists in his apostolic preaching.
In the region of Bordeaux Veronica, shortly after the Ascension of Christ, lands at Soulac at the mouth of the Gironde, bringing relics of the Blessed Virgin; there she preaches, dies, and is buried in the tomb which was long venerated either at Soulac or in the Church of St. Seurin at Bordeaux. Sometimes she has even been confounded with a pious woman who, according to Gregory of Tours, brought to the neighboring town of Bazas some drops of the blood of John the Baptist, at whose beheading she was present.
In many places she is identified with the Haemorrhissa who was cured in the Gospel.
These pious traditions cannot be documented, but there is no reason why the belief that such an act of compassion did occur should not find expression in the veneration paid to one called Veronica, even though the name has found no place in the Hieronymian Martyrology or the oldest historical Martyrologies, and St. Charles Borromeo excluded the Office of St. Veronica from the Milan Missal where it had been introduced. The Roman Martyrology also records at Milan St. Veronica de Binasco, the Order of St. Augustine, on 13 January, and St. Veronica Giuliani on 9 July.
http://www.newadvent.org/cathen/15362a.htm
In several regions of Christendom there is honored under this name a pious matron of Jerusalem who, during the Passion of Christ, as one of the holy women who accompanied Him to Calvary, offered Him a towel on which he left the imprint of His face. She went to Rome, bringing with her this image of Christ, which was long exposed to public veneration. To her likewise are traced other relics of the Blessed Virgin venerated in several churches of the West. The belief in the existence of authentic images of Christ is connected with the old legend of Abgar of Edessa and the apocryphal writing known as the "Mors Pilati". To distinguish at Rome the oldest and best known of these images it was called vera icon (true image), which ordinary language soon made veronica. It is thus designated in several medieval texts mentioned by the Bollandists (e.g. an old Missal of Augsburg has a Mass "De S. Veronica seu Vultus Domini"), and Matthew of Westminster speaks of the imprint of the image of the Savior which is called Veronica: "Effigies Domenici vultus quae Veronica nuncupatur". By degrees, popular imagination mistook this word for the name of a person and attached thereto several legends which vary according to the country.
In Italy Veronica comes to Rome at the summons of the Emperor Tiberius, whom she cures by making him touch the sacred image. She thenceforth remains in the capitol of the empire, living there at the same time as Sts. Peter and Paul, and at her death bequeaths the precious image to Pope Clement and his successors.
In France she is given in marriage to Zacheus, the convert of the Gospel, accompanies him to Rome, and then to Quiercy, where her husband becomes a hermit, under the name of Amadour, in the region now called Rocamadour. Meanwhile Veronica joins Martial, whom she assists in his apostolic preaching.
In the region of Bordeaux Veronica, shortly after the Ascension of Christ, lands at Soulac at the mouth of the Gironde, bringing relics of the Blessed Virgin; there she preaches, dies, and is buried in the tomb which was long venerated either at Soulac or in the Church of St. Seurin at Bordeaux. Sometimes she has even been confounded with a pious woman who, according to Gregory of Tours, brought to the neighboring town of Bazas some drops of the blood of John the Baptist, at whose beheading she was present.
In many places she is identified with the Haemorrhissa who was cured in the Gospel.
These pious traditions cannot be documented, but there is no reason why the belief that such an act of compassion did occur should not find expression in the veneration paid to one called Veronica, even though the name has found no place in the Hieronymian Martyrology or the oldest historical Martyrologies, and St. Charles Borromeo excluded the Office of St. Veronica from the Milan Missal where it had been introduced. The Roman Martyrology also records at Milan St. Veronica de Binasco, the Order of St. Augustine, on 13 January, and St. Veronica Giuliani on 9 July.
http://www.newadvent.org/cathen/15362a.htm
-
จอมนางกระบี่เดี่ยว
- โพสต์: 1159
- ลงทะเบียนเมื่อ: จันทร์ มิ.ย. 13, 2005 2:03 pm
เคยได้ยินคุณพ่อเล่าให้ฟังว่า เขาเอา ผลงานเขียนที่มีในยุคสมัยนั้นมาเทียบดู ว่าเข้าเกณฑ์ ไม๊ จำไม่ได้ ว่ามีเกณฑ์เรื่องอะไรบ้าง โดยต้องเทียบกับคำสอนตามธรรมประเพณีหลัก และแหล่งข้อมูลหลาย อย่าง ๆในตอนนั้น บางเล่มที่ไม่นับเป็นพระวรสาร ก็อาจจะเพราะให้รายละเอียดเกี่ยวกับชีวิตและคำสอนของพระเยซุได้ไม่ครบถ้วนอ่ะ อย่างที่อ้างว่าเป็นของนักบุญมารีย์มักดาลา ก็รู้สึกว่าเนื้อหา จะไม่ครบ หนาก็ขาด ๆหาย ๆ แล้วดูเหมือนว่า จะพูดถึงชีวิตพระเยซู แค่ช่วงหนึ่ง คือช่วงที่เกี่ยวพันกับนักบุญมารีย์มักดาลาเท่านั้น ถ้าเทียบกับพระวรสาร มัทธิว มาระโก ลูกา และยอหน์ แล้ว เนื้อหา เทียบกันไม่ได้เลย