Belong to the Truth Jesus Christ

อย่าเพิ่งตกใจไปนะครับ ว่าทำไมผมถามคำถามนี้  "การำพึงคืออะไร" แต่ตอนนี้เชิญสงสัยได้เลย เพราะจริง ๆ แล้วตัวผมเองยังไม่ทราบว่าการรำพึงคืออะไร ทั้ง ๆ เคยอยู่บ้านเณรมาก่อน แต่ก็ไม่เคยมีใครสอนให้รำพึง ผมพยายามหาความหมายของการรำพึงว่าคืออะไร แต่ก็ไม่พบ เมื่อเช้านี้ผมอ่านหนังสือเล่มหนึ่งของนักบุญเทเเรซาแห่งอาวิลลา ท่านบอกไว้ในหนังสือว่า "การสวดภาวนาที่แท้จริงไม่ใช่การออกเสียง ไม่ใช่การใช้ความคิด สิ่งที่เราเรียกกันว่าการสวดภาวนาที่เรามักเรียกกันเวลาเราท่องบทสวดนั้น ยังไม่ใช่การภาวนา รวมทั้งการใช้ความคิดก็ยังไม่ใช่การภาวนาที่แท้จริง การภาวนาที่แท้จริงจะต้องมีการรำพึง" แต่ผมก็สงสัยว่า แล้วการรำพึงคืออะไร ในเมื่อขนาดการภาวนาด้วยความคิดซึ่งผมเข้าใจว่าคือการรำพึงก็ยังไม่ใช่การภาวนา ท่านกล่าวต่อไปว่า "ในขณะที่เราภาวนาเราต้องรู้ว่า ตัวเราเป็นใคร และเราภาวนาถึงใคร และอะไรคือสิ่งที่เรากำลังภาวนา การสวดภาวนาโดยไม่คำนึง 3 สิ่งนี้ ทำให้การสวดภาวนาไม่เป็นการภาวนาที่แท้จริงเช่นกัน" 

พอจะมีใครบอกผมได้บ้างครับว่าการรำพึงคืออะไร ผมโง่มาก ๆ เลยที่ไม่เข้าใจว่าการรำพึงคืออะไร ตอนที่อยู่บ้านเณร เขาก็มีเวลาให้รำพึงส่วนตัว หลังจากที่ได้สวดภาวนาพร้อมกันไปแล้ว ผมก็ได้แต่คิดเรื่องต่าง ๆ จากพระคัมภีร์บ้าง แต่มันก็อยู่แค่ระดับความคิดเท่านั้น ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าถึงระดับการรำพึงหรือยัง

ลองอ่านบทความนี้นะครับ

http://www.catholic.or.th/article/subarticle1/2article9.html

เสริม จากที่พี่มิว มาลงหน่อยนะครับ

ถ้า จะพูดให้ เราคนไทยเข้าใจง่ายขึ้น

ก็รำพึง ก็คือ การทำสมาธินั่น

ทำใจให้สงบ ไม่ต้องฟุ้งซ่านอะไร
แต่ยังคงรับรู้

ซึ่งสิ่งที่ คริสตชนจะได้รับรู้ จากการรำพัง ก็คือ ความรักของพระเจ้า ซึ่งอยู่รอบๆตัวเราครับ

เรามาตอบเพชรแบบไม่รู้เหมือนกัน 

ก็คงเป็นอย่างที่เพชรว่ามานั่นแหละ เพียงแต่ว่าต้องมีสมาธิหน่อยนะ ไม่งั้นความคิดเตลิดเปิดเปิง คิดนั่นคิดนี่ ฟุ้งซ่านน่ะ

พอรำพึงแล้ว เราก็จะได้ฟังพระสุรเสียงของพระเจ้า เกิดความคิดดีๆ แล้วนำไปปฏิบัติ 

ในวันนี้ถ้าท่านได้ยินเสียงของพระองคืก็อย่าทำใจแข็งเลย

จากประสบการณ์คือการทำให้สมอง  จิตใจ  จิตวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกันในการภาวนา  หลายครั้งเราเข้าใจด้วยสมอง  แต่มันไม่ลงไปในจิตใจและจิตวิญญาณ  การใช้เวลาในการรำพึงจะช่วยตรงจุดนี้  และทำให้การภาวนามีชีวิตชีวามากขึ้น  บางครั้งเหมือนกับการที่เรามานั่งมองดอกไม้ที่คนรักเราให้มา  มันจะมีอะไรที่หลั่งไหลเข้ามามากกว่าดอกไม้  (ผู้ชายเข้าใจอะไรแบบนี้มั้ยเนี่ย  )

แต่หลายครั้งมันเป็น interactive กับพระเหมือนกัน  (คือพระช่วยเรารำพึงด้วย) และหลายครั้ง  (ไม่แน่ใจว่า  อันนี้เป็นผลจากการรำพึงภาวนาหรือคือการรำพึง)  เมื่อสมองกับจิตวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวแล้ว  สิ่งที่เราภาวนาหรือพูดออกไป  จะมาจากส่วนลึกของวิญญาณ และจะทำให้เรา  นำจิตวิญญาณเีราใกล้พระมากขึ้น  ถวายให้พระง่ายขึ้น  เพื่อให้พระสามารถเปลี่ยนใจเราให้่เหมือนใจพระองค์ง่ายขึ้น...  และการภาวนาจะเป็นชีวิตเีรามากขึ้นด้วย 

Buddy เขียน: จากประสบการณ์คือการทำให้สมอง  จิตใจ  จิตวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกันในการภาวนา  หลายครั้งเราเข้าใจด้วยสมอง  แต่มันไม่ลงไปในจิตใจและจิตวิญญาณ  การใช้เวลาในการรำพึงจะช่วยตรงจุดนี้  และทำให้การภาวนามีชีวิตชีวามากขึ้น  บางครั้งเหมือนกับการที่เรามานั่งมองดอกไม้ที่คนรักเราให้มา  มันจะมีอะไรที่หลั่งไหลเข้ามามากกว่าดอกไม้  (ผู้ชายเข้าใจอะไรแบบนี้มั้ยเนี่ย  )

แต่หลายครั้งมันเป็น interactive กับพระเหมือนกัน  (คือพระช่วยเรารำพึงด้วย) และหลายครั้ง  (ไม่แน่ใจว่า  อันนี้เป็นผลจากการรำพึงภาวนาหรือคือการรำพึง)  เมื่อสมองกับจิตวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวแล้ว  สิ่งที่เราภาวนาหรือพูดออกไป  จะมาจากส่วนลึกของวิญญาณ และจะทำให้เรา  นำจิตวิญญาณเีราใกล้พระมากขึ้น  ถวายให้พระง่ายขึ้น  เพื่อให้พระสามารถเปลี่ยนใจเราให้่เหมือนใจพระองค์ง่ายขึ้น...  และการภาวนาจะเป็นชีวิตเีรามากขึ้นด้วย 

                 

Buddy เขียน: จากประสบการณ์คือการทำให้สมอง  จิตใจ  จิตวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกันในการภาวนา  หลายครั้งเราเข้าใจด้วยสมอง  แต่มันไม่ลงไปในจิตใจและจิตวิญญาณ  การใช้เวลาในการรำพึงจะช่วยตรงจุดนี้  และทำให้การภาวนามีชีวิตชีวามากขึ้น  บางครั้งเหมือนกับการที่เรามานั่งมองดอกไม้ที่คนรักเราให้มา  มันจะมีอะไรที่หลั่งไหลเข้ามามากกว่าดอกไม้  (ผู้ชายเข้าใจอะไรแบบนี้มั้ยเนี่ย  )

เข้าใจครับ

ขอบคุณครับที่ช่วยทำให้ผมเข้าใจว่าการรำพึงคืออะไร ไม่อย่างงั้นผมก็จะงง สับสนอยู่ แยกไม่ค่อยออกว่าอะไรคืออะไรในการภาวนา

ขออนุญาตไปใคร่ครวญ แล้วจะมาแสดงความคิดเห็นขอรับ :afro:

ทางโปรแตสแตนท์มีการรำพึง(Meditation)และการพิศเพ่ง(Contemplation) แบบที่คาทอลิกใช้ หรือเปล่าครับ น้องเจี๊ยบ  หรือว่ามีแต่เรียกต่างกันครับ