☆เด็กที่พระเจ้าทรงใช้8----อัศจรรย์อันแท้จริง☆

[Holy]

ณ หมู่บ้านสแตนลีย์ คิงส์ หมู่บ้านเล็กๆ ยากจนแห่งหนึ่งในประเทศอังกฤษ เรื่องราวต่อไปนี้เกิดขึ้นอย่างมิได้มีใครคาดคิดมาก่อนเลย ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาคริสต์มาส

เด็กนักเรียนตัวเล็กๆ อายุ 5 ขวบ ชื่อ โจซี่ วูลแลม กำลังฝึกซ้อมละครอยู่กับคุณครู หนู้น้อยเกิดไม่สบายขึ้นมาทันที ตรวจพบว่าเป็นโรคหลอดลมอักเสบ (Bronchitis) หนูน้อยไม่สามารถฝึกซ้อมละครได้อีก ที่จริงก็ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องเล็กที่เกิดขึ้นมาแล้วก็ผ่านไป แต่ถึงกระนั้น โรคร้ายนั้นก็นำภัยวิบัติมาสู่ชีวิตของหนูน้อย ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา หนูน้อยก็ถูกโรคร้ายคุกคามจนไม่อาจรักษาให้หายขาดได้

โรคร้ายลุกลามเข้าสู่ปอด ต่อมาขาข้างหนึ่งก็เริ่มไม่รู้สึก แล้วก็ลีบเล็กลง โจซี่ไม่อาจไปเรียนได้อีก หนูน้อยเดินหรือวิ่งเล่นไม่ได้อีกต่อไป เธอต้องนั่งอยู่แต่ในเก้าอี้เข็น ต้องเข้า ออก โรงพยาบาลหลายแห่งเพื่อรับการรักษาแต่อาการป่าวยของหนูน้อยก็ไม่ดีขึ้น ซ้ำร้ายกลับทรุดหนักลงทุกทีๆ

ฤดูร้อนปี 1955 โรคร้ายคุกคามมากจนป่วยหนักแทบจะต้องจากโลกนี้ไปทีเดียว

ตอนนั้นเองหนูน้อยโจซี่ก็เกิดจำเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เป็นเรื่องที่มีความสำคัญมากสำหรับชีวิตของเธอ หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งเคยเสนอเรื่องราวเกี่ยวกับผ้าศักดิ์สิทธิ์ห่อหุ้มพระวรกายของพระเยซูเจ้า หลังจากที่พระองค์สิ้นพระชนม์ หนูน้อนโจซี่ยังอ่านหนังสือไม่ออก บิดาของหนูน้อยเป็นคนอ่านเรื่องนี้ให้ฟัง แล้วยยังให้เธอดูรูปผ้าศักดิ์สิทธิ์ ในหนังสือพิมพ์นั้นด้วย

หนูน้อยโจซี่มารู้ว่า ผ้านั้นเรียกกันว่า

[Holy]

หนูน้อยมีความคิดฝังใจอยู่ 2 อย่างคือ เธอต้องการจะหายจากโรคภัยให้ได้ และต้องการมีความเชื่อมั่นในพระคริสตเจ้า

ตอนที่หนูน้อยเจ็บหนักดูท่าจะไม่รอดนั้น เธอนอนตาลอยคิดไปถึงว่า ในสมัยพระเยซูเจ้า คนที่เจ็บป่วยก็ได้มาแตะต้องเสื้อผ้าของพระองค์ แล้วพวกเขาก็กลับกายเป็นปรกติ บัดนี้ก็ไม่มีเสื้อผ้าของพระองค์ให้แตะต้องอีกแล้ว แต่ที่เมืองตุริน ยังมีผ้าศักดิ์สิทธิ์ที่เคยห่อหุ้มพระศพของพระเยซูเจ้า หากหนูมีโอกาสได้แตะต้องผ้านั้น หนูจะต้องหายจากโรคนี้แน่ๆ แล้วหนูก็จะวิ่งเล่นได้ตามปรกติ หนูจะเป็นเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ของหนูอีก

หนูน้อยมีแววตาและน้ำเสียงที่แสดงความหวังเป็นอย่างยิ่ง จนผู้คนข้างเตียงรู้สึกอัศจรรย์ใจ เพียงแต่มีความคิดว่าตัวเธอจะมีโอกาสได้แตะต้องผ้าตราสังศักดิ์สิทธิ์นั้น ก็ทำให้เธอกลับมีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันใด

จากนั้นก็เริ่มมีการติดต่อกันระหว่างบ้านน้อยหลังนี้ในอังกฤษ กับกรุงลิสบอน ซึ่งชายผู้เป็นเจ้าของพระธาตุศักดิ์สิทธิ์ผืนนั้นพำนักอยู่ และกับทางเมืองตุรินที่เก็บรักษาผ้าศักดิ์สิทธิ์นั้นไว้

นายทหารอากาศอังกฤษสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ผู้มีชื่อเสียงคนหนึ่ง ชื่อ กับตันเลโอนาร์ด เชสไชร์ เกิดมีความสนใจเรื่องราวของหนูน้อยโจซี่เป็นอย่างมาก ท่านผู้นี้เพิ่งกลับใจมาเป็นคาทอลิกได้ไม่นานนัก

กับตันเชสไชร์จึงจัดการติดต่อธุระต่างๆ ให้จนที่สุด เจ้าชายแห่งซาวอย และพระคาร์ดินัลแห่งตุริน ก็ตกลงยอมตามคำร้องขอของหนูน้อยโจซี่ หนูน้อยจะต้องไปที่กรุงตุริน และจะได้รับอนุญาตเป็นกรณีพิเศษ ให้แตะต้องผ้าศักดิ์สิทธิ์ นั้นได้



หนูน้อยโจซี่ดีใจเป็นที่สุดเมื่อได้ทราบข่าวนั้น เธอรีบเตรียมตัวทันที สิ่งเดียวที่หนูน้อยขอก็คือรองเท้าคู่หนึ่งเพราะหนูน้อยแน่ใจจริงๆ ว่าเธอจะหายเป็นปรกติ แล้วก็จะได้สวมรองเท้าเล่นกับเพื่อนๆ ได้ แทนที่จะสวมรองเท้าแตะมานานอย่างนั้น

[Holy]

หนูน้อยโจซี่ดินทางไปถึงกรุงตุรินในเดือนพฤษภาคมปี1955 พอวันที่ 7 มิ.ย. เวลาบ่าย 4 โมง กับตันเชสไชร์ก็เข็นรถพาหนูน้อยโจซี่เข้าไปในวัดที่ตุริน

ที่นั่น ในวัดน้อยของโบสถ์ พระคาร์ดินัล และผู้แทนของพระมหากษัตริย์องค์ก่อนแห่งอิตาลี พร้อมทั้งซิสเตอร์ 2 รูปกับพระสงฆ์อีก 8 องค์ กำลังรออยู่แล้ว ทุกคนสงบเงียบขณะที่เขากำลังเปิดหีบเงินใหญ่ นำเอากล่องตะกั่วที่ยังตีตราปิดอยู่ออกมาวางบนเข่าของหนูน้อยโจซี่ ไม่เคยมีเด็กคนไหนได้ใกล้ชิดกับพระธาตุศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้มาก่อนเลย แค่นี้ก็นับว่าเป็นอัศจรรย์ได้แล้ว ตอนนั้นความเงียบปกคลุมไปทั่ว

ครู่หนึ่งต่อมา หนูน้อยโจซี่หันไปหาพระคาร์ดินัลด้วยสายตาวิงวอนยิ่ง พระคาร์ดินัลเข้าใจดี จึงกล่าวกับหนูน้อยว่า

[Holy]

หลังจากนั้นหลายปีแล้ว โจซี่จึงมารู้แน่ว่า ตอนนั้นเธอได้รับมหัศจรรย์สำหรับชีวิตของเธอ มิใช่เป็นเรื่องอัศจรรย์ให้ขาทั้งสองหายเป็นปรกติ มิใช่เรื่องที่จะให้มีโอกาสใช้ชีวิตในโลกนี้เหมือนคนปรกติทั้งหลาย (มิใช่อัศจรรย์ฝ่ายกายที่เกิดขึ้นกับโจซี่ เพราะอีกไม่กี่ปีต่อมา ขาของเธอจำต้องถูกตัดทิ้ง) โจซี่ไม่อาจเดินหรือวิ่งเล่นได้เหมือนคนอื่น แต่เธอพบความสงบราบเรียบ (SERENIY) ในชีวิตของเธอ

โจซี่ไม่เคยได้สวมรองเท้าอีกเลย แต่เธอกลับมีพลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เธอไม่เคยกระโดดโลดเต้นจากรถเข็น ด้วยความดีอกดีใจ (เพราะเดินได้) แต่ดวงจิตของเธอก็ยกขึ้นสู่เบื้องบน

มีมหัศจรรย์บางอย่างเกิดขึ้นกับโจซี่ใบโบสถ์แห่งกรุงตุรินเมื่อเธอแตะต้องผ้าศักดิ์สิทธิ์นั้น โจซี่ไม่มีความเศร้าอีกเลย เธอไม่กลัวความตาย ภายหลังโจซี่ก็เติบโตขึ้น เธอได้แต่งงานมีบุตรหลายคน เธอยังมีชีวิตอยู่จนบัดนี้ (ปี 1980)

เมื่อไม่นานมานี้ โจซี่ได้เดินทางกลับไปตุรินเพื่อไปเยี่ยมวัดและผ้าศักดิ์สิทธิ์นั้น เธอได้ย้อนมองกลับไปใคร่ครวญดูชีวิตของเธอที่ผ่านมา ก็พบว่าชีวิตของเธอมีอยู่ 2 ช่วงที่สำคัญคือ ชีวิตช่วงก่อนที่เธอจะได้สัมผัสผ้าศักดิ์สิทธิ์ และช่วงหลังจากนั้นเธอ ได้มีความพึงพอใจในชีวิตของเธอ เธอกลับมีความสุขมากยิ่งขึ้น เฉลี่ยวฉลาดยิ่งขึ้น เธอเชื่อมั่นยิ่งขึ้นว่า สันติสุขในชีวิตของเราจะมีขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเราพร้อมน้อมรับตามน้ำพระทัยของพระเป็นเจ้าเสมอ

นี่มิใช่อัศจรรย์เรื่องหนึ่งดอกหรือ?



แม่พระยุคใหม่ ฉบับรวมเล่ม ปี 1999/2542 : สำนักพิมพ์แม่พระยุคใหม่  กรุงเทพฯ.

[Zion]

โอ้ พระเยซูธารน้ำพุแห่งชีวิต
ผู้ชุบชูวิญญาณของลูก

ผู้ประทานพระเมตตาผ่านเสโทโลหิตจากรอยแผลศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์
เป็นบุญของผู้ที่แม้ไม่เห็นพระองค์แต่เชื่อพระองค์ก็เป็นสุขใจ

หลายครั้งมรสุมชีวิตกระชากใส่ลูก แม้มันจะไม่ระคายกายเนื้อลูก
แต่ใจลูกก็กลับห่อเหี่ยวอ่อนแอแทบสูญสลาย

ขอบคุณที่ประทานอัศจรรย์ที่พระองค์ประทานแก่โจซี่
ลูกตระหนักแล้วว่า พระองคืคือผู้นำวิญญาณของลูก

[Man of Macedonia]

ขอถวายพระเกียรติแด่พระองค์พระเจ้าข้า

"แต่ยังมีอีกผู้หนึ่งที่เป็นพยานยืนยันให้เรา และเรารู้ว่าคำยืนยันของเขาถึงเรานั้นเป็นความจริง"(ยอห์น 5:32)
ด้วยว่า เธอนมัสการพระองค์ด้วยดวงจิตและความจริง(ยอห์น 4:24)