น้องส้มจ๋า

เฝ้าศีลที่วัดอัสสัมชัญคะ วัดพระจิตเจ้า เคยค้างไปที่โรงเรียนแสงอรุณของคณะโอเบด อยู่กลางดง

เวลาไม่แน่นอนคะ บางครั้ง ก็ 30 นาที ถึง 1 ชม.
แต่ถ้าช่วงที่ไปกลางดง จะไปก่อนนอน พิจารณาสิ่งที่ตัวเองทำไปในวันที่ผ่านมา คุยกับพระองค์ถึงเรื่องที่ค้างใจในแต่ละวัน ถ้ามี
และไปคุกเข่าสวดสายประคำ 1 สาย และตื่นมาตอนตีสี่ ขอบพระคุณพระองค์ที่ให้เราผ่านเมื่อวานนี้ คืนที่ผ่านมา และให้เรามีเวลานี้
ที่ได้นั่งต่อหน้าพระพักตร์ของพระเยซูเจ้า และสวดสายประคำอีก 1 สาย

แล้วแต่ช่วงเวลา ถ้าเป็นช่วงมหาพรต ปัสกา จะหาเวลา 3 ครั้งต่อสัปดาห์ แล้วแต่วัดไหนเปิดคะ
ส่วนใหญ่ที่ทำทุกวัน คงจะไม่สามารถเรียกว่าเฝ้าศีลได้ เพราะอยู่บ้าน คุกเข่าสวด อ่านหนังสือศรัทธา อ่านพระคัมภีร์ทุกเช้า
ต่อหน้าไม้กางเขน พระเยซูเจ้า แม่พระ คุยกับพระองค์

ตอบ 2 ข้อในข้อเดียวแล้วกัน ไม่เคยเฝ้าทั้งคืนคะ
ที่นานสุดน่าจะเป็นที่ไปกลางดง น่าจะสัก 3 ชม. ไม่น่าเกินกว่านี้

เรื่องเชื่อการประทับอยู่ของพระเยซูเจ้าในศีลมหาสนิท นี่ เชื่อมากๆเลย
ตั้งแต่เราเดินเข้าวัดเลยนะคะ เป็นความอบอุ่นใจ ยิ่งตอนรับศีลมา ของพี่จะคล้ายๆน้องเจน
สังเกตว่าถ้าช่วงไหนเรามีความคิดสับสน ไม่สบายใจ เป็นช่วงที่"ทุกข์ยากในความอ่อนแอของตัวเอง" ขอใช้คำนี้เพราะในขณะที่เรารู้สึก
อ่อนล้า สับสน เราเองก็ทุกข์ไปกับความอ่อนแอของเราด้วย จะมีความรู้สึกว่าลูกอยากได้กำลังใจ อยากรับยารักษา การเยียวยาจากพระองค์
แผ่นศีลที่รับมานี่จะหนามากๆ เหมือนมีสัก 2 แผ่นติดกัน (ซึ่งไม่ทีทางเป็นไปได้) จะค่อยๆละลายอย่างช้าๆ ขนาดบางครั้งคุกเข่าสวด
จนผ่านภาคปิดพิธี ผ่านบทสวดภาวนาแม่พระนิจจานุเคราะห์ไปแล้ว คนอื่นทะยอยออกจากวัดแล้ว พี่ก็ยังคุกเข่าสวดอยู่....

อย่างหลังจะหลั่งนำ้ตามากกว่านะ

โอกาสที่เราจะเฝ้าศีลแบบมีภาคพิธีด้วยก็จะไม่บ่อย แต่ถ้าเฝ้าศีลบ่อยๆ
ติดๆกันหลายวัน ตลอดช่วงมหาพรตนี่ ถือว่าประทับใจมากๆ

อยากสวดนานๆ ไม่อยากไปไหน อยากเข้าไปอยู่ในอารามแต่ทำไม่ได้ เพราะใจไม่เด็ดขาดพอ เรายังไม่สะอาดพอ
สับสนในความคิดของตัวเอง กลับไปกลับมา แต่พอใช้เวลาค่อยๆคิด ก็ได้รับการรักษาจากพระองค์นะคะ จะว่าอิ่ม ก็ยังไม่เชิง เพราะพี่
รู้สึกว่าเราเป็นคนบาปเหลือเกิน แต่ทำให้มีกำลังกลับคืนสู่โลกได้ เป็นที่ปรึกษาให้ใครๆได้ เหมือนไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้น
ถ้าช่วงที่หนักๆมากๆ ไปวัดบ่อยๆ ถี่ๆ เพื่อให้เราใช้เวลาอยู่กับพระนานๆ ก็จะไป พฤหัส ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ เลย เตือนแกมบังคับ
ให้ตัวเราอยู่ในร่องในรอยมากขึ้น แก้บาป แล้วรับศีล แผ่นศีลจะบางเฉียบ ละลายบนลิ้นอย่างรวดเร็ว เดินกลับมายังไม่ถึงที่นั่ง.....
....หมดแล้ว
คุกเข่าสวดขอบพระคุณ วันนั้นมีความสุขมากๆ ไม่อยากกินข้าวกินนำ้เลย ไม่อยากให้รสศีลในปากเลือนไป

ขอบคุณน้องส้มนะคะ ที่ให้โอกาสในการแบ่งปัน