Belong to the Truth Jesus Christ

มีเรื่องอยาจะรบกวนกันนิดนึงคือ...หนูสนิทกับรุ่นพี่คนหนึ่งคือเราก็สนิทกันมาก
ทีแรก เมื่อปีที่แล้วพี่เขาบอกว่าเขาจะออกจากโรงเรียนแล้วย้ายไปต่อที่อื่น
ความผูกพันธ์ที่มีให้กันมันก็มาก รู้จักกันมาตั้ง3ปี เขาคอยสอนให้เชื่อและวางใจในพระเสมอ จนรักเขาเหมือนพี่แท้ๆคนนึง
แต่วันนั้นเขาบอกว่าเขาต้องไป...
ทีแรก ก็ทำใจไม่ได้แอบร้องไห้บ่อยๆเมื่อต้องพูดถึงการจากลา
พยามสวดขอพระ ให้ยื้อพี่เขาไว้ ให้ต้องอยู่ต่อไม่ได้เหรอ?
ถึงแม้ จะเข้าใจว่าพระเจ้าทรงมีแผนการสำหรับชีวิตของทุกคนก็ตาม...
สิ่งที่หวังในตอนนั้นดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้
ตอนนั้นก็ทำใจได้แล้วว่าเขาต้องไป...
แต่แล้วก็กลับเป็นไปได้สำหรับพระองค์ 

เปิดเทอมมา พี่เขายังเรียนอยู่ที่เดิมต่อ
ความรู้สึกแวบแรกที่เห็นเขาอยู่ต่อ ทีแรกก็ดีใจ
แต่ความรู้สึกลึกๆก็... "ทำใจได้แล้ว จะกลับมาทำไม"
แต่ความรู้สึกดีใจมันมากกว่า...
และเราก็ยังอยู่กันมาเรื่อยๆจนถึงวันนี้
วันที่ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกครั้ง...
วันนี้เขาบอกว่า เขาต้องไปแล้วจริงๆ เพราะเขาคุยกับซิสเตอร์ขอใบลาออกแล้ว
ความรู้สึกตอนนี้ คือ ทั้งตกใจและเสียใจอีก

ในเวลาที่เหลืออยู่เพียง15วันนับจากวันนี้
หนูควรจะทำอย่างไรถึงจะให้เวลา15วันที่เหลืออยู่นี้
ใช้ทุกๆช่วงเวลาให้คุ้ม
ที่จะเจอพี่เค้า
ก่อนที่ต้องถึงวันจากลา (จริงๆ).....

ใช้ทุกนาทีให้คุ้มค่าที่สุดครับ ก่อนที่เค้าจะจากไป

ทำ 15 วันนี้ให้คุ้มค่า สดใส อย่าเศร้าไปเลยครับ

สถานการณ์แบบนี้พึ่งเจอมาไม่นาน

ส่วนตัวนะ
ทำทุกอย่างให้เป็นปกติ เหมือนเขาจะไม่ได้จากไปไหน
ไม่ต้องอะไรมากมาย อย่าเครียด อย่ากังวล อย่าเสียใจ
อย่าหลอกตัวเองด้วยการหัวเราะ
อย่าวิตกจนร้องไห้
อย่าหลอกเขาว่าเราเข้มแข็งพอที่จะขาดเขา
ให้ทุกอย่างเป็นไปเหมือนปกติ

แล้วพอวันนั้นมาถึง วันที่ต้องจากกัน
ก็คิดว่า..อืม เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีก
แล้วก็ทำตัวให้เหมือนปกติ เหมือนตอนที่มีเขาอยู่ข้างๆ

ทุกอย่างเคลื่อนไหวไปข้างหน้า
ไม่มีทางถอยหลัง
อย่าให้เวลาฉุดความทรงจำ และจิตใจเราไป
แต่ก็อย่ายื้อเวลาเอาไว้ เพราะมันจะยิ่งทุกข์

ตามนั้น

ขอให้รักนะคะ  ถึงแม้จะรู้ว่า  วันนึงเราต้องเจ็บ  วันนึงเราต้องจาก  แต่ก็ขอให้รัก 

อย่ากลัวที่จะต้องเจ็บเพราะรักนะคะ  อย่าลืม  ทุกครั้งที่เราเจ็บ  เราจะมีพระเจ้าที่เราจะหันไปหาพระองค์ได้เสมอค่ะ 

มันจะดีกับชีวิตจิตเราด้วยค่ะ 

ทำตัวปกติ เก็บความรักและความรู้สึกที่ดีไว้ การจากกันก็เป็นวาระ ให้ติดต่อกันเมื่อถึงโอกาส ให้สิ่งที่ดีที่สุดคือ "คำภาวนา"ค่ะ

ก็สวดให้เขาได้เจอคนที่ดีๆเมื่อต้องไปอยู่โรงเรียนใหม่
ให้เขามีเพื่อนที่ดี...
แต่...มันเป็นอะไรก็ไม่รู้อะ พยายามข่มความรู้สึกทำเหมือนเป็นปกติแล้วนะ
แต่พอเจอเขา น้ำตามันก็ไหลเองอะ
จนเขาถามว่า"เป็นอะไร" แต่ก็ไม่กล้าบอกอะ ก็แค่ส่ายหัวแล้วบอกว่า"เปล่า ไม่เป็นไรหรอก"
น้ำตามันก็ไหลไม่หยุดเลยอะ

สู้  สู้  สู้ต่อไป ทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลนัก เป็นกำลังใจให้นะ yack ก็เคยเจอเหตุการเเบบนี้ตอนยายโรงเรียนใหม่ๆเเต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี ถ้าวางใจในพระ 

love.na เขียน: ก็สวดให้เขาได้เจอคนที่ดีๆเมื่อต้องไปอยู่โรงเรียนใหม่
ให้เขามีเพื่อนที่ดี...
แต่...มันเป็นอะไรก็ไม่รู้อะ พยายามข่มความรู้สึกทำเหมือนเป็นปกติแล้วนะ
แต่พอเจอเขา น้ำตามันก็ไหลเองอะ
จนเขาถามว่า"เป็นอะไร" แต่ก็ไม่กล้าบอกอะ ก็แค่ส่ายหัวแล้วบอกว่า"เปล่า ไม่เป็นไรหรอก"
น้ำตามันก็ไหลไม่หยุดเลยอะ

ไม่บอกไปล่ะคะว่า  คิดถึง  ถึงอยู่ต่างโรงเรียนก็ใช่ว่า  จะติดต่อกันไม่ได้นี่คะ ขนาดต่างประเทศยังติดต่อได้เลย   ::001::

แต่ดีแล้วล่ะค่ะ  ที่สวดให้เค้าได้มีความสุขกับสิ่งแวดล้อมใหม่

และก็อย่าไปเศร้ามาก  อย่าคิดถึงวันต้องจาก  ไม่งั้นจะเศร้า  อันนั้นมันคืออนาคต  ยังไงตอนนั้นเราก็ต้องร้องอยู่แล้ว  มารีบร้องอะไรตอนนี้จ้ะ  ขอให้อยู่กับปัจจุบัน  และทำตอนนี้ให้ดีที่สุดนะคะ ... 

ทำอะไรดีๆให้เค้าได้  ก็รีบทำนะคะ  เวลาเหลือไม่มาก  ตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งทำใจนะ  ยังไม่ถึงเวลา   ::001::

พระเยซูเจ้าบอกกับสาวกของพระองค์ตลอดว่า  เดี๋ยวต้องไปนะ  ต้องตาย  ต้องถูกตรึงกางเขน  แต่พระองค์ก็ไม่ได้ให้สาวกของพระองค์เศร้านะคะ  ไม่ได้ให้อดอาหารด้วย  ให้กินดื่ม  พอคนถามว่า  ทำไมไม่อดอาหาร  พระองค์ก็บอกว่า  ตอนนี้เจ้าบ่าวยังอยู่ด้วย  ก็ต้องร่าเริง  แต่พอวันที่เจ้าบ่าวไม่อยู่แล้ว  เค้าถึงจะต้องอดอาหาร   ::001::

ที่เราไม่ร่าเริงมี 2 อย่าง  คือ 1) มัวแต่เตรียมทำใจ  คิดถึงแต่อนาคต  2) กลัวว่า  ถ้าร่าเริงไป  มีความสุขเกินไป  เดี๋ยวพอจากจะยิ่งเจ็บ ... ก็คือเรากลัว  กลัวที่จะรักมาก  กลัวจะผูกพันมาก  กลัวที่จะเจ็บ  ...  จริงๆมันไม่เป็นแบบนั้นนะ  ยิ่งรักมาก  ความรักที่มีนั้นแหละ  จะเป็นความบรรเทาใจให้เรายามต้องจาก  ถ้ารักน้อย  จะยิ่งเศร้า    และความรักนั้นแหละ  จะทำให้เราอยู่ได้    แต่ต้องเป็นความรักที่ไม่เห็นแก่ตัวนะคะ  เพราะถ้าเห็นแก่ตัว  นั่นแหละจะยิ่งเจ็บ 

อย่ากลัวนะคะ  ถ้าคิดที่จะเดินในทางแห่งรัก  ทางของคริสตชน  ขอให้อย่ากลัวค่ะ   ::001::

อยู่กับปัจจุบันนะจ้ะ  และอย่ากลัวที่จะรัก  เข้มแข็งไว้นะคะ   ::001::

อันนี้ เป็นประสบการณ์ส่วนตัวนะ

สมัยที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมฯ พี่ก็มีกลุ่มเพื่อนสนิทนะ
ทำอะไรด้วยกันตลอด กินข้าวด้วยกัน ทำกิจกรรมสนุกๆ ร่วมกัน มีความหลังให้ระลึกถึงมากมายเชียวล่ะ
แต่พอถึงเวลาเข้ามหาลัยฯ ทุกคนต่างก็ต้องแยกย้ายไปเรียนต่างมหาลัยฯ กัน ต่างคณะกัน ตามวิถีทางของแต่ละคน
แม้จะไม่ได้เรียนด้วยกันแล้ว แต่ก็ไม่ได้แปลว่า เราจะไม่ได้เจอกันอีก เราจะไม่ได้ติดต่อกันอีก
จนถึงทุกวันนี้ หลายปีผ่านไป (6-7 ปี) แม้เพื่อนพี่ทุกคนจะมีงานมีการทำเป็นของตัวเอง
แต่เราก็ยังติดต่อกัน พูดคุยกัน และยังนัดเจอกัน ไปเที่ยวด้วยกันเสมอ

เรื่องของพี่มันไม่เศร้าหรอก (แหะๆ )
แต่สิ่งที่พี่อยากจะบอกก็คือ ระยะทางมันไม่สามารถขวางกั้น "มิตรภาพ" ระหว่างคน 2 คนได้หรอก
เหมือนกับที่คนโบราณเขาบอกไว้ว่า...

รักกันอยู่ขอบฟ้า         เขาเขียว
เสมออยู่หอแห่งเดียว   ร่วมห้อง
ชังกันบ่แลเหลียว        ตาต่อ กันนา
เหมือนขอบฟ้ามาป้อง  ป่าไม้มาบัง
(โคลงโลกนิติ)

โคลงนี้ก็หมายความว่า คนเรารักกัน ต่อให้อยู่ไกลกันสักแค่ไหน แต่ก็เสมือนอยู่ใกล้ชิดกัน
ในขณะที่ คนที่เกลี้ยดชังกัน แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็ไม่เหมือนใกล้กันเลย

พระอวยพรจ้า