Belong to the Truth Jesus Christ

หนูจะไม่เล่นสนุกสนานอยู่ในสวรรค์หรอกค่ะ, หนูต้องการทำงานเพื่อวิญญาณ



นักบุญหญิงอายุ6ขวบ

VATICAN CITY, DEC. 18, 2007 (Zenit.org).- พระสันตะปาปาเบเนดิกส์ที่ 16 ได้ทรงลงพระนามเห็นชอบต่อการประกาศรับรองคุณธรรมขั้นวีรชนของ แอนโตเนียตตา มีโอ, ซึ่งเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งในกระดูก. พร้อมทั้งทรงเห็นชอบกับประกาศรับรองอัศจรรย์ 6 เรื่อง, และการตรวจสอบชีวิตของเธอ.

แอนโตเนียตตา เกิดในปี 1930   เมื่ออายุได้ 5 ขวบ,หนูน้อยมีอาการของโรคมะเร็งในกระดูก ภายหลังจากที่หกล้มเป็นหตุให้หัวเข่าได้รับบาดเจ็บที่รักษาไม่หาย  หนูน้อยเริ่มเขียนจดหมายและไปวางไว้ใต้พระรูปพระเยซูเจ้าทุกๆคืน.     ในตอนแรกเธอจะบอกให้มารดาเป็นผู้เขียน, แต่ภายหลังจากที่เรียนรู้การเขียนแล้ว, เธอจะเขียนด้วยตนเอง. จากจดหมายมากกว่า 100 ฉบับและจากสมุดไดอารี่ของเธอได้เปิดเผยให้เห็นชีวิตจิตภายในที่เข้มข้นและน่าพิศวง และภาษาในระดับเทียบเท่ากับเทววิทยา, แม้จะใช้คำพูดที่ง่ายๆซื่อๆ

"พระเยซูที่รัก, " จากจดหมายฉบับหนึ่ง "หนูรักพระองค์มาก, หนูต้องการมอบตัวเองไว้ในพระหัตถ์ของพระองค์...... หนูต้องการมอบตัวเองไว้ในอ้อมแขนของพระองค์. โปรดกระทำต่อหนูตามที่พระองค์ทรงพอพระทัย. ......โปรดช่วยหนูด้วยพระหรรษทานของพระองค์. พระองค์ทรงช่วยหนู, เพราะหากปราศจากพระหรรษทานของพระองค์แล้ว, หนูก็จะทำอะไรไม่ได้เลย"

เธอเขียนจดหมายถึงพระเป็นเจ้า, พระเยซูเจ้า, พระจิตเจ้าและแม่พระ. ในจดหมายถึงแม่พระตั้งแต่ 18 กันยายน 1936, หนูน้อยเขียนว่า "พระแม่ที่รัก, พระแม่ทรงพระทัยดียิ่งนัก, โปรดนำดวงใจของลูกและมอบให้กับพระเยซูเจ้าด้วย"

แอนโตเนียตตาเสียชีวิตเมื่อ 3 กรกฏาคม 1937   ห้าเดือนก่อนวันเกิดรอบที่ 7 ของเธอ. ในปี 1981 , ทางสำนักวาติกันฝ่ายพิจารณาการเป็นนักบุญได้ยกเลิกกฏเกณฑ์การพิจารณาเฉพาะ "ผู้ใหญ่".   เพื่อทำให้สามารถพิจารณากรณีของการประจักษ์ของแม่พระแห่งฟาติมาได้ ทำให้ ยาชินทาและฟรังซิสโก ได้รับการสถาปนาเป็นนักบุญในปี 2000

ชีวประวัติโดยย่อ

เด็กธรรมดาคนหนึ่ง

"เพราะชื่อ Antonietta ดูจะยาวเกินไป, เราจึงให้ชื่อเล่นเธอว่า Nenne และชื่อเล่นก็กลายเป็น Nennolina" แม่ของ Antonietta เล่า

Antonietta เกิดที่โรมวันที่ 15 ธันวาคม 1930 เป็นลูกคนที่ 4 ของ มาเรีย และ มิชเชล มีโอ.  พี่สาวคนโตชื่อ Margherita    แต่ พี่สาวและพี่ชาย อีกสองคนเสียชีวิตตั้งแต่เกิดในวันทารกผู้วิมล    Antonietta ได้รับศีลล้างบาปที่ Basilica Holy Cross in Jerusalem ที่โรม. หนูน้อยเป็นเด็กธรรมดาคนหนึ่ง. แต่เมื่อข้อมูลชีวประวัติได้รับเพิ่มมากขึ้นและการตรวจสอบดำเนินไปช่วงหนึ่ง ก็มีผู้คนสนใจจนทาง Basilica ได้รับการร้องขอ รูปภาพและวัตถุธาตุมากขึ้น. หลังจากที่หนูน้อยเสียชีวิตไป 66 ปี, การดำเนินการตรวจสอบจึงเริ่มรวดเร็วขึ้น และในอนาคต,หนูน้อยคนนี้อาจได้เป็นนักบุญที่มีอายุน้อยที่สุดในพระศาสนจักรที่ไม่ใช่เป็นมรณะสักขี



คำพูดของนักบุญออกัสตินน่าจะเหมาะกับกรณีของเธอ "พระเจ้าข้า, ข้าพระองค์จะไม่ถาม  ว่าเหตุใดจึงพรากเธอไปจากเรา, แต่จะขอบพระคุณพระองค์ที่ทรงประทานเวลาที่ให้เธอได้อยู่กับเรา"

พี่สาวของหนูน้อยเล่าว่า "เธอเป็นคนร่าเริง เฉลียวฉลาด ว่องไว ตามอายุของเด็กวัยเดียวกัน" หนูน้อยรักโรงเรียน, คุณครู.  และซิสเตอร์ที่โรงเรียนบอกกับแม่ของเธอว่า "เธอร่าเริงปราดเปรียวไม่มีอะไรหยุดเธอได้ แต่เธอก็ฉลาดและเรียนรู้ได้เร็ว เธอมีวัยวุฒิสูงกว่าเด็กทั่วไปในวัยนี้" เมื่ออายุ 4 ขวบ,เธอเข้ากลุ่มกิจกรรมคาทอลิก "Little ones" และอายุ 5 ขวบ,เข้ากลุ่มเยาวชนหญิง "Beniamine"    ตั้งแต่เล็ก, เธอสวดภาวนาและพูดคุยกับพระเยซูเจ้าเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง

คุณแม่บอกกับเรา "วันหนึ่งเมื่อตอนเธออายุ 3 ขวบ เธอได้อธิษฐานต่อจากการสวดภาวนาว่า ' พระเยซูเจ้า, โปรดประทานพระหรรษทานให้หนูตายก่อนที่จะทำบาปหนัก'   ตอนนั้นหัวใจของฉันเต้นแรง"    เธออายุยังไม่ครบ 5 ขวบดี, เมื่อพ่อแม่สังเกตุเห็นบาดแผลที่หัวเข่าของเธอ    ตอนนั้นพวกเขาคิดว่าคงเป็นบาดแผลธรรมดาจากการหกล้ม แต่เมื่อไปให้หมอตรวจอย่างละเอียดจึงทราบว่าเป็น "มะเร็งในกระดูก"

แอนโตเนียตตากับพระเยซูเจ้า

"พระเยซูเจ้าในศีลมหาสนิทที่รัก, หนูมีความสุขมากมาก,มากมาก. ที่พระองค์เสด็จเข้ามาในดวงใจของหนู โปรดอย่าจากหนูไปเลย,โปรดสถิตอยู่ตลอดไป. พระเยซูคะ,หนูรักพระองค์มาก. หนูปรารถนาจะมอบตนเองไว้ในอ้อมพระหัตถ์ของพระองค์และพระองค์จะทำอย่างไรก็ได้ตามพระประสงค์"



วันที่ 25 พฤษภาคม 1936 แอนโตเนียตตาเริ่มมีอาการเจ็บปวดที่ขา อาการของโรคมะเร็งในกระดูเริ่มปรากฏให้เห็น.

เป็นความยากลำบากของพ่อแม่ที่จะทำใจในระยะเริ่มต้นนี้. ภายหลังจากการผ่าตัด,นายแพทย์อนุญาติให้หนูน้อยเคลื่อนไหว,เล่นและคุกเข่าสวดได้ และหนูน้อยก็เริ่มใช้ชีวิตไปตามปกติ

แอนโตเนียตายอมรับความพิการโดยยกถวายขาที่พิการให้แก่พระเยซูเจ้า และเธอได้ปลอบใจบิดาด้วยจดหมายที่เขียนในวันที่ 4 พฤศจิกายน 1936 "หนูมีความสุขมากที่พระเยซูเจ้าทรงประทานความลำบากนี้มาให้, หนูจึงสามารถเป็นผู้ที่พระองค์ทรงรักมากที่สุดได้"



บิดามารดาตัดสินใจที่จะให้เธอได้รับศีลมหาสนิท ดังนั้นทุกเวลาเย็น,แม่จะสอนคำสอนแก่เธอ. เป็นช่วงเวลานี้ที่ แอนโตเนียตาเริ่มพูดให้มารดาหรือพี่สาวเขียนจดหมาย และต่อมาจึงค่อยเขียนด้วยตนเอง. ทุกเย็น,



พ่อ,แม่ และพี่สาว Margherita

หนูน้อยจะสอดจดหมายนี้ไว้ข้างใต้พระรูปพระกุมารเยซูซึ่งอยู่ด้านล่างข้างเตียงนอน เพื่อที่ว่า "พระองค์จะได้มาและอ่านในเวลากลางคืน"

จดหมายฉบับแรกเขียนเมื่อวันที่ 15 กันยายน 1936 "พระเยซูที่รัก, วันนี้หนูจะเดินไปหาพี่สาวของหนูและบอกกับพวกเขาว่า หนูปรารถนาจะรับศีลมหาสนิทในวันคริสต์มาส. พระเยซูเจ้าจะเสด็จมาหาหนูในไม่ช้านี้แล้วและหนูจะยึดพระองค์เอาไว้แน่นและจูบพระองค์ โอ,พระเยซูคะ, หนูปรารถนาจะให้พระองค์อยู่กับหนูในดวงใจของหนูตลอดไป"

และอีกฉบับหนึ่งเขียนว่า "พระเยซูเจ้าที่รัก, หนูรักพระองค์มาก หนูขอพูดซ้ำอีกครั้งว่า หนูรักพระองค์มากที่สุด. พระแม่ที่รัก, พระแม่ทรงพระทัยดียิ่งนัก, โปรดนำดวงใจของหนูไปมอบแก่พระเยซูเจ้าด้วย "

เมื่อเธอเริ่มเรียนรู้การเขียนในปีแรกของชั้นประถมศึกษา, เธอก็ต้องการจะเซ็นลายเซ็นของเธอเอง "แอนโตเนียตตาและพระเยซู (Antonietta E Gesu)"



"พระเยซูเจ้าที่รัก, วันนี้หนูเรียนวิธีเขียนตัวอักษร O อีกไม่นานหนูจะเขียนด้วยตัวหนูเอง" การเขียนด้วยลายมือและความผิดพลาดของการเขียนเป็นเรื่องปกติของคนที่เพิ่งหัดเขียน.

แอนโตเนียตาพูดคุยกับพระเยซูเจ้าอย่างซื่อๆและเชื่อมั่นซึ่งซิสเตอร์เป็นพยานในเรื่องนี้. หลายครั้งที่เขาเห็นเธอ, ก่อนจะออกจากโบสถ์, จะเข้าไปที่ข้างพระแท่นและพูดว่า "พระเยซูคะ ไปเล่นด้วยกันเถอะค่ะ"    

แต่ก็มีสิ่งที่ไม่ปกตินักสำหรับเด็กหญิงวัยเพียงห้าขวบเช่นนี้. บ่อยครั้งเธอมักสวดขอว่า "พระเยซูเจ้าที่รัก, โปรดประทานวิญญาณให้แก่หนูด้วย โปรดประทานมามากๆ หนูวอนขอด้วยความจริงใจ. เพราะด้วยวิธีนี้, จะทำให้พระองค์สามารถทำให้พวกเขาเป็นคนดีและได้ไปอยู่กับพระองค์ในสวรรค์"

แอนโตเนียตตาของพระเยซูเจ้า

"พระเยซูคะ พรุ่งนี้พระองค์จะเสด็จมาในดวงใจของหนูแล้ว โปรดคิดว่าดวงใจของหนูเป็นเหมือนผลแอปเปิลที่มีเมล็ดสีดำอยู่ภายใน พระองค์สามารถทำให้วิญญาณของหนูเป็นเหมือนล็อกเกอร์เก็บของ ใต้เปลือกเมล็ดสีดำเป็นเนื้อสีขาว ในล็อกเกอร์ก็เช่นกัน,ขอพระองค์วางพระหรรษทานของพระองค์เอาไว้เหมือนเนื้อสีขาวนั่นแหละค่ะ"

แม่พูดกับเธอว่า "ลูกพูดอะไรอย่างนั้น, ลูกหมายความว่าอะไร "ข้างใน" ,ลูกหมายความว่าอะไร? แม่พยายามห้ามปรามเธอแต่ไม่สำเร็จ. แอนโตเนียตตาจึงอธิบายว่า "วิญญาณของหนูก็เหมือนกับผลแอปเปิลค่ะ ข้างในผลแอปเปิลมีเมล็ดสีดำอยู่ และใต้เปลือกเมล็ดสีดำเป็นเนื้อสีขาวใช่ไหมคะ? ก็คิดว่าเป็นเหมือนพระหรรษทานยังไงละคะ."

"เป็นคำอุปมาที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน" แม่ของเธอพูด - "และฉันก็คิดว่ามันลึกซึ้งมาก. แต่ฉันไม่ยอมแพ้ฉันถามเธอว่า "ใครบอกลูกเรื่องนี้เหรอ? ครูที่โรงเรียนเอาแอปเปิลมาให้ลูกดูแล้วอธิบายอย่างที่ลูกพูดใช่ไหม?...".. "ไม่ใช่ค่ะแม่, ครูไม่ได้บอกหนู. หนูคิดด้วยตัวของหนูเอง " แล้วเธอก็พูดลงท้ายว่า "พระเยซูเจ้าจะทรงเก็บพระหรรษทานนี้ไว้กับหนูตลอดนิรันดรค่ะ"

เนนโนลินาได้รับศีลมหาสนิทในเวลาเที่ยงคืนของวันคริสต์มาสปี 1936



ในคืนนั้น, ถึงแม้ว่าที่สำหรับคุกเข่าจะทำให้เจ็บปวดมาก, คนที่เห็นเธอสังเกตุว่า. เธอคุกเข่าอยู่ตลอดเวลาไม่ได้ขยับเขยื้อนเลยแม้มิสซาจะเลิกแล้ว   เธอประนมมือและสวดภาวนามากกว่าหนึ่งชั่วโมง

ลายเซ็นของหนูน้อยบางครั้งเปลี่ยนจาก "Antonietta and Jesus" มาเป็น "Antonietta Jesus"    เป็นอย่างนี้ซ้ำๆหลายครั้ง และเป็นการย้ำทำแบบเดียวกับเด็กทั่วไปที่เล่นของซ้ำๆแบบเดิม. แต่กิริยาเช่นนี้ทำให้เนนโนลินามีความคิดที่ลึกซึ้งมากขึ้น

สิ่งที่ทำให้นักจิตวิทยาและนักเทววิทยายังคงไม่เข้าใจคือ    พระเป็นเจ้าทรงสามารถประทานพระหรรษทานอันพิเศษนี้แก่เด็กเล็กๆและยังทรงได้รับการสนองตอบจากเด็กน้อยอย่างดีเลิศเช่นนี้. การที่เธอยอมรับความทุกข์ลำบากอย่างหนักนี้เป็นสิ่งที่หาได้ยาก, แม้แต่ผู้ใหญ่บางคนก็ยังไม่สามารถทำได้ และทนรับเป็นเวลานานอีกด้วย

วันที่ 6 ตุลาคม 1936 , แอนโตเนียตตายืนยันว่า "หนูเห็นพระแม่มารีย์. ไม่ใช่ในรูปภาพนะคะ" และมกราคา 1937 เธอบอกว่า "บางครั้งหนูเห็นพระเยซูเจ้า" เมื่อแม่ถามเธอ "หนูเห็นพระองค์เป็นอย่างไร?" แอนโตเนียตตาตอบว่า "พระองค์อยู่บนกางเขนค่ะ"

ในเดือนมีนาคม,เธอเห็นนิมิตอีก "เมื่อวานนี้, หนูเห็นพระเยซูเจ้าทรงกลับคืนพระชนม์ชีพค่ะ"

หลังจากนั้นพระเยซูเจ้าก็มิได้ทรงประจักษ์มาให้เห็นอีก และแอนโตเนียตตาได้เขียนจดหมายในเดือนเมษายนว่า "พระเยซูเจ้าที่รัก, หนูอยากจะเห็นพระองค์อีก หนูปรารถนาให้ทุกๆคนได้เห็นพระองค์ จริงๆนะคะ,และทุกคนจะได้รักพระองค์มากขึ้น"

ในเดือนพฤษภาคม, ขณะที่เธอกำลังบอกให้แม่ของเธอเขียนจดหมาย, เธอก็หยุดนิ่งเหมือนมีมนต์สะกด. แม่เขย่าตัวเธอ, และเมื่อเธอรู้สึกตัวเธอบอกว่า "คุณแม่รู้มั้ย, หนูเห็นพระเยซูเจ้าทรงอยู่ที่มุมของห้องนี้ค่ะ"



วันที่ 2 กรกฏาคม,หลังจากที่รับศีลมหาสนิทเป็นครั้งสุดท้าย, เธอได้บอกกับแม่ของเธอว่า "เช้าวันนี้หนูได้เห็นพระเยซูเจ้าขณะที่กำลังรับศีลมหาสนิทค่ะ"

แอนโตเนียตตาเขียนจดหมายถึงพระเยซูเจ้ารวม 105 ฉบับ. และเขียนถึง แม่พระ, พระบิดา, พระจิตเจ้า องค์ละ 1 ฉบับ. นอกจากนี้ก็ยังเขียนถึงนักบุญอักเนส และนักบุญ เทเรซาแห่งพระกุมารเยซู คนละฉบับด้วย. จดหมายที่เขียนถึงพระเยซูเจ้า, เธอจะขอพระหรรษทานความช่วยเหลือจากพระองค์ สำหรับคนที่อยู่ใกล้เธอ, สำหรับคนที่ขอให้เธอสวดให้และสำหรับคนบาป.

ในเดือนพฤษภาคม, แอนโตเนียตตาได้รับศีลเจิมผู้ป่วย. เป็นช่วงเวลาสุดท้ายของเธอ. แม่ของเธอเล่าว่า "หลังจากได้รับศีลเจิมผู้ป่วยแล้ว เธอมีอาการทรุดลงมาก หายใจติดขัดและไอ ทำให้เธอไม่มีความสงบเลย. เธอต้องนอนอยู่ตลอดเวลาไม่สามารถลุกขึ้นนั่งได้. และถึงแม้จะทรมานเช่นนี้เธอก็ยังคงพูดว่า "หนูสบายดีค่ะ" ถึงจะลำบากเพียงใด,เธอก็จะสวดภาวนาเวลาเช้าและเวลาเย็นเสมอ. เธอได้ขอร้องพระสงฆ์ท่านหนึ่งไห้มาส่งศีลแก่เธอทุกวัน. หลังจากรับศีล,จะเป็นเวลาที่สงบเงียบ......เมื่อสามารถทำได้, เธอจะขอให้ฉันเขียนจดหมายตามคำบอกของเธอ.



จดหมายฉบับสุดท้ายคือวันที่ 2 มิถุนายน. และเป็นฉบับที่ส่งไปยังพระสันตปาปาปีอุสที่ 11 แม่ของเธอเล่าว่า "ฉันนั่งอยู่ข้างเตียงนอนของเธอและเขียนตามคำที่เธอพูดออกมาอย่างยากลำบาก"

"พระเยซูผู้ถูกตรึงกางเขนที่รัก, หนูรักพระองค์มาก มากจนหนูปรารถนาจะอยู่กับพระองค์บนเขากัลวารีโอ. พระเยซูเจ้าที่รัก, โปรดทูลพระบิดาด้วยว่าหนูรักพระองค์มากเช่นเดียวกัน. พระเยซูเจ้าที่รัก, โปรดประทานพละกำลังที่จำเป็นแก่หนู เพื่อให้ทนรับความเจ็บปวดเหล่านี้เพื่ออุทิศแก่คนบาป. "

เวลานั้นแอนโตเนียตตามีอาการไอและอาเจียน. แต่เมื่ออาการนี้หมดไปเธอก็พูดต่อ "พระเยซูเจ้าที่รัก, โปรดทูลองค์พระจิตเจ้าให้ประทานความสว่างแก่หนูด้วยความรักของพระองค์และให้หนูเต็มไปด้วยพระพรเจ็ดประการของพระองค์ พระเยซูเจ้าที่รัก,โปรดบอกพระแม่มารีย์ด้วยว่าหนูรักพระแม่มากและหนูปรารถนาจะอยู่ใกล้กับพระนาง. พระเยซูเจ้าที่รัก,หนูปรารถนาจะย้ำว่าหนูรักพระองค์มาก, มากมาก. พระเยซูเจ้าผู้ทรงพระทัยดีของหนู, หนูวิงวอนขอต่อพระองค์สำหรับคุณพ่อวิญญาณของหนู. โปรดประทานพระหรรษทานที่จำเป็นสำหรับท่านด้วย หนูวิงวอนขอต่อพระองค์สำหรับพ่อแม่และมาร์เกริต้า. พี่สาวได้ส่งจูบมาให้พระองค์มากมายด้วย" ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกอัดอั้นตันใจที่เห็นความทุกข์ทรมานของเธอและเกิดโมโหเดือดขึ้นมา ฉันขยำกระดาษจดหมายและขว้างทิ้งไปที่ลิ้นชัก.

ไม่กี่วันต่อมา, นายแพทย์มิลานี, แพทย์พิเศษขององค์สันตปาปาซึ่งถูกเชิญมาให้เป็นที่ปรึกษาโดยคุณหมอเวคชี, ก็มาเยี่ยม. เขาบอกว่าอาการของเด็กหนักมากและต้องส่งไปโรงพยาบาลเพื่อทำการผ่าตัด. เขาพูดคุยกับแอนโตเนียตตาและประหลาดใจมากที่เด็กทนความเจ็บปวดได้โดยไม่ร้องคร่ำครวญ. สามีของฉันบอกเขาเกี่ยวกับจดหมายของแอนโตเนียตตา. เขาได้ขอดูจดหมายฉบับสุดท้ายซึ่งฉันไม่กล้าปฏิเสธ. ฉันไปหยิบจดหมายจากที่ที่ฉันได้ขว้างทิ้งนั้นมาให้เขา. หลังจากอ่านจดหมาย, เขาบอกว่าเขาจะอยากจะพูดกับพระสันตะปาปาเกี่ยวกับแอนโตเนียตตาและขออนุญาตินำจดหมายฉบับนั้นไปด้วย. ฉันลังเลใจตอบว่า "แต่...ดิฉันไม่ทราบว่า....ถ้าหาก" . "คุณนายครับ." เขาพูด "นี่เรากำลังพูดเกี่ยวกับพระสันตปาปานะ"

วันรุ่งขึ้นรถของวาติกันก็มาจอดที่หน้าบ้านของเรา.    ผู้แทนองค์พระสันตปาปาถูกส่งมาเป็นการส่วนพระองค์และนำพระพรจากองค์พระสันตปาปามาให้แก่เด็กน้อย.    ผู้แทนกล่าวว่า พระสันตปาปาทรงประทับใจเป็นอย่างมากเมื่อได้อ่านจดหมาย     ท่านได้ให้บันทึกย่อของท่าน มีลานีแก่เราและได้ขอร้องแอนโตเนียตตาให้ระลึกถึงท่านด้วยในคำภาวนาของเธอต่อพระเยซูเจ้า.    พร้อมทั้งขอให้เธอช่วยวอนขอสำหรับท่านพระพรเดียวกับที่เธอวอนขอสำหรับตัวเอง"

12 มิถุนายน, แอนโตเนียตตามีอาการทรุดหนักลงมาก.  เธอหายใจได้ลำบาก, ของเหลวถูกดูดออกจากปอดของเธอ. 

23 มิถุนายน, อาการแย่ลงอีก.  แม่ของเธอพูดว่า "ฉันไม่สามารถบรรยายถึงความเจ็บปวดที่ร่างน้อยๆของเธอได้รับ.    ฉันร้องไห้ตลอดทั้งวันและพูดกับเธอว่า  "ลูกน้อยของแม่. ลูกจะดีขึ้น แล้วเราจะไปเที่ยวทะเลกันในวันหยุดนะจ๊ะ.. ลูกชอบทะเลมาก,และลูกจะได้เล่นน้ำด้วย รู้มั้ย?" ....เธอมองฉันอย่างอ่อนโยนและปลอบฉัน  "ทำใจให้สบายเถอะค่ะแม่. หนูจะได้ออกไปจากที่นี่ภายใน 10 วัน"  ในเวลานั้นแม่ของเธอยังไม่รู้ว่าแอนโตเนียตตาได้บอกถึงวันและเวลาที่แน่นอนของวันตายของเธอ

วันต่อมา,แอนโตเนียตตายิ้มให้กับนางพยาบาลที่เข้ามาดูแลและตกแต่งบาดแผลให้เธอ. ถึงแม้โรคร้ายได้ทำลายอวัยวะภายในของเธอ, ทุกคนที่อยู่เคียงข้างก็ไม่รู้สึกความผิดปกติอันเนื่องมาจากความสงบเงียบของแอนโตเนียตตา. แม้แต่แม่ก็ยังสงสัยในความเจ็บปวดของเธอ. แม่พูดกับหมอว่า "คุณหมอคะ.. ฉันไม่คิดว่า...บอกความจริงกับฉันเถอะ. แอนโตเนียตตาเจ็บปวดมากใช่ไหม?" . "คุณนายครับ, คุณจะถามไปทำไม? เงียบๆเถอะ, บาดแผลนี่ร้ายแรงมากนะ"

ฉันกลับมาที่ห้อง..... พูดเสียงสั่นขอร้องเธอ "แอนโตเนียตตา..อวยพรแม่ด้วย...ช่วยอวยพรแม่ด้วย" และด้วยความพยายาม, เธอส่งสัญญาณให้ฉัน, เธอเขียนเครื่องหมายกางเขนบนฝ่ามือของเธอ.

บิดาได้เล่าว่า "วันหนึ่งเธอมีอาการแย่ลงมาก ผมตัดสินใจจะให้พระสงฆ์มาโปรดศีลเจิมผู้ป่วยแก่เธอ ผมถามแอนโตเนียตตา "ลูกรู้ไหมว่า ศีลเจิมผู้ป่วยหมายถึงอะไร?" . "คือศีลศักดิ์สิทธิ์ที่ผู้ใกล้ตายจะได้รับค่ะ" . เธอตอบ. ผมไม่ต้องการให้เธอไม่สบายใจจึงพูดว่า "แต่บางครั้งมันจะนำสุขภาพดีมาให้แก่คนนั้น...." แอนโตเนียตตาปฏิเสธว่า"มันเร็วเกินไปค่ะ" แต่ต่อมาพระสงฆ์อธิบายให้เธอรู้ว่า ศีลเจิมผู้ป่วยจะเพิ่มพระหรรษทานให้. เธอจึงบอกว่า "หนูอยากได้รับค่ะ"  

เธอสวดบทภาวนาอย่างสงบ, สวดบทแสดงความทุกข์, และแผ่มือออกให้พระสงฆ์เจิมน้ำมันศักดิ์สิทธิ์, เธอจูบรัศมีที่บรรจุศีลมหาสนิทอยู่อย่างอ่อนโยน ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างเรียบง่ายและสงบ. มารดาระลึกถึงความฝันในคืนก่อนที่เธอเสียชีวิต.



เธอเห็นแอนโตเนียตตาในความฝัน, กำลังยืนอยู่สวมชุดยาวสีขาว. และเมื่อเธอเห็นฉันแปลกใจที่เห็นเธอหายสบายดี, เธอก็พูดว่า "เปล่าหรอกค่ะแม่, หนูไม่ได้หายป่วย, หนูตายแล้ว, แต่ในอีกไม่กี่ชั่วโมงหนูจะตายอีก, หนูจะไม่ทรมานอีกต่อไป. และคุณแม่ไม่ควรร้องไห้. หนูจะมีชีวิตอยู่อีกไม่กี่วัน. แต่นักบุญเทเรซาแห่งพระกุมารเยซูบอกว่า "นั่นเพียงพอแล้ว"

ยามเย็นของวันที่ 3 กรกฏาคม 1937, บิดาได้มาปรับหมอนของเธอและจูบแก้ม, แอนโตเนียตตากระซิบเบาๆว่า "เยซู, มารีอา, ....แม่, พ่อ..." เธอมองไปยังข้างหน้าเห็นแม่ของเธอ, และยิ้มให้, และหายใจเป็นครั้งสุดท้าย.

วันที่ 5 กรกฏาคม, โลงศพเล็กๆสีขาวถูกแบกหามไปยังอาสนวิหาร Basilica Holy Cross in Jerusalem

เนนโนลินา - ผลใหม่

เช่นเดียวกับในทุ่งนา,ในดวงใจของฉัน, ผลที่ดีได้บังเกิดขึ้นมา

ได้มีการจัดตั้งสมาคมเนนโนลินาขึ้นในปี 1999 เพื่อให้ความรู้และศึกษาชีวประวัติของผู้รับใช้ของพระเจ้า - แอนโตเนียตตา มีโอ. และเสาะหาและจัดเตรียมข้อพิสูจน์ต่างๆเพื่อการแต่งตั้งเป็นนักบุญ



ภารกิจ : "วันนี้ฉันจะไปเป็นมิชชั่นนารีในอัฟริกา"

ทุกครั้ง,เนนโนลินาได้เสนอความทุกข์ทรมานที่เธอได้รับเพื่ออุทิศแก่ พระสันตปาปา, พระศาสนจักร, มิชชั่นนารี, เด็กๆในอัฟริกา, สันติภาพในโลก, และความรอดของคนบาป

เมื่อเธอได้รับความทรมานจากการรักษาพยาบาลอันเจ็บปวด, เธอจะพูดเหมือนเดิมทุกครั้งว่า "วันนี้ฉันจะไปเป็นมิชชั่นนารีในอัฟริกา"

และในปัจจุบันนี้, เธอคงได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วในอัฟริกาตามคำทำนายของเธอ. การจัดตั้ง สถาบัน มีโอ ขึ้นในบุรุนดี, บูจัมบาลา ถือได้ว่าเป็น "อัศจรรย์น้อยๆ"

สถาบัน มีโอ ตั้งขึ้นโดย มิเชล ฟาโรชี ดำเนินโครงการ "ASSOCIATION VOLONTAIRS SERVICE INTERNATIONAL" ในบุรุนดี และ คองโก MEO = Meres ,Enfants , orpherines (Mothers, Children, Orphans)    มิเชลได้ตั้งสถาบันอุทิศแก่แอนโตเนียตตา, เด็กน้อยที่เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งในกระดูกด้วยวัยเพียง 6 ขวบ.    มีรูปภาพของเธอแขวนอยู่บนผนังของสถาบันเหมือนที่อื่นๆ    บัดนี้ชื่อของแอนโตเนียตตา มีโอ ได้ถูกเสนอให้เป็น "ผู้รับใช้ของพระเจ้า" และนักบุญในอนาคต.

เนนโนลินา - ผู้รับใช้ของพระเจ้า

แม่ของเธอเล่าว่า "และเราได้พูดคุยกันเกี่ยวกับสวรรค์ "  เธอพูดว่า  "หนูจะไม่เล่นสนุกสนานอยู่ในสวรรค์หรอกค่ะ, หนูต้องการทำงานเพื่อวิญญาณ". "ใช่แล้วจ้ะ, ฉันตอบ " เหมือนนักบุญเทเรซาที่สัญญาว่าจะโปรยปรายดอกกุหลาบลงมาเหมือนสายฝน....แล้วลูกละ...ลูกต้องการจะโปรยปรายอะไรลงมา?" . เธอนิ่งสักครู่แล้วตอบว่า "หนูจะส่งดอกลิลลี่ลงมาเหมือนน้ำฝักบัวเลยค่ะ"



เนนโนลินาอายุ หกปีครึ่งเมื่อเธอเสียชีวิต.    มีการกลับใจและพระหรรษทานมากมายตามมาหลังจากความตายของเธอ  จดหมายขอบคุณและบทภาวนามากมายถูกวางไว้ที่หลุมศพของเธอ.    มีการพิมพ์อัตชีวประวัติของเธอในปีต่อมา.  และมีการแปลออกเป็นภาษาต่างๆ

วันที่ 25 ธันวาคม 1938    บิดาของเธอได้ขอให้นำขาที่ถูกตัดออกและนำไปฝังเอาไว้ให้มาบรรจุรวมกับศพของเธอ  เมื่อขุดขึ้นมา, ขาที่ถูกฝังไว้นาน 30 เดือนได้พบว่ามีสภาพเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง.    เขาได้นำไปบรรจุในกล่องและนำไปฝังไว้ใกล้ๆกับหลุมศพ  

ชื่อเสียงความศักดิ์สิทธิ์ของเนนโนลินาได้แพร่กระจายไป  ไม่แต่เพียงในสังฆมณฑลของเธอเท่านั้นแต่แผ่ไปทั่วอิตาลี



ในปี 1981 ,ทางสำนักวาติกันฝ่ายพิจารณาการเป็นนักบุญได้ยกเลิกกฏเกณฑ์การพิจารณาเฉพาะ "ผู้ใหญ่".  เพื่อทำให้สามารถพิจารณากรณีของการประจักษ์ของแม่พระแห่งฟาติมาได้    และทำให้การพิจารณาการแต่งตั้งแอนโตเนียตตาขึ้นเป็นนักบุญสามารถทำได้รวดเร็วขึ้น   

เนนโนลินาได้เปิดมิติใหม่ขึ้นในประวัติศาสตร์ของพระศาสนจักร    นั่นคือความศักดิ์สิทธิ์นั้นสามารถเป็นได้ไม่ว่าจะมีอายุเท่าไรก็ตาม.     เมื่อเธอมีชีวิตอยู่,มักมีคนขอให้เธอสวดภาวนาเพื่อพวกเขา    ทั้งนี้เพราะได้เห็นแบบอย่างความดีงามของเธอและการยอมทนรับความทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด.    และหลังจากเธอเสียชีวิตแล้ว, ประชาชนก็วิงวอนขอความช่วยเหลือจากเธอเอง.    คำทำนายของเธอ "ฉันจะส่งดอกลิลลี่ลงมาเหมือนน้ำฝักบัว" จะเป็นจริงตลอดไป.

http://uk.geocities.com/devoutlife2006/Antonietta.html

ขอบคุณมากนะคะที่นำมาแบ่งปัน ขอบคุณจริงๆ

ขอบคุณครับ เป็นเรื่องที่น่ารักมากครับ ต้องกลับมาพิจารณาตัวเองแล้วหล่ะครับ

พระบิดาเจ้าข้า ลูกขอสรรเสริญพระองค์ที่ทรงประทานแบบอย่างที่ดีไว้ให้พวกลูก
เพื่อพวกเราจะได้เลือกเดินตามทางนั้น...

และขอบคุณมากๆที่แบ่งปันนะคะ 

ผมจะทำยังไงดีคร้าบบ พี่โฮลี่ เมื่อผมอ่านประวัติของผู้ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ผมก็เอาแต่ร้องห้าย ในความสนิทสัมพันธ์ที่พวกเค้ามีต่อองค์พระเยซูเจ้า 
ผมอิจฉาพวกเค้ามากเลยครับ ช่วยผมด้วยครับ พี่ชายทางวิญญาณของผม ผมปราถนาที่จะใกล้ชิดกับพระเยซูเจ้าให้มากกว่านี้ และเพื่อชีวิตที่เหลือของผมจะได้น้อมรับน้ำพระทัยของพระองค์ด้วยความรัก ทั้งนี้อาศัยการเสนอวิงวอนของ พระแม่มารีอาพรมจารี และนักบุญทั้งหลาย และแอนโตเนียตตา+เยซู อาแมน

ป.ล. แอนโตเนียตตา+เยซู โปรยดอกลิลลี่มาทางผมบ้างน่ะครับ 

อ่านแล้วกินใจมากเลยค่ะ ซึ้ง

น่ารักมาก ๆ น่ารักที่สุด

เป็นนักบุญน้อยที่แสนศักดิ์สิทธิ์จริง ๆ

ในอนาคต ถ้ามีลูกทูนหัว ตั้งว่า อันโตเนียตต้า มั่งดีกว่า

อ่านเเล้วซึ้งอะครับขอขอบคุณที่เเบ่งบันนะครับ
ปล yack ถ้าวันใหนเกิดเหตุการณืที่คล้าย ๆ กันนี้กับ yack เเย็กจะเอาท่านนักบุญเป็นเเบบอย่างละ

ซึ้งครับผม 

น่ารักมากเลยคะ 

ฮาเลลูยา สรรเสริญพระเจ้า

อ่านแล้วรู้สึกเบา ๆ ,,

ชอบจัง =))

ได้ใจมากๆ....

  .......ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันนะคะ

น่ารักค่ะ...... และซาบซึ้งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

ขอบคุณค่ะ  .. 

คารวะท่านนักบุญครับ