ปัญหา 4/1 จะมีมาให้อ่านทุกวัน

[วอ]

* ชื่อบุคคลได้สมมติขึ้นหรือตั้งใจสะกดผิดและใช้ชื่อให้สั้นลงหรือใช้ตัวย่อ ของนามสกุล

23 มิถุนายน 2552

ในวันนี้เอง ม.บวร ครูประจำชั้น 4/1 ได้โมโหกับการกระทำของ น.ร. 4/1 มาก เพราะว่าเมื่อวานวันจันทร์ มีนักเรียนจำนวนมากมายที่ไม่ได้เอาอุปกรณ์มาเรียนและวันศุกร์มีนักเรียนที่ชอบทำให้คะแนนห้องเสื่อมเสียเป็นประจำ จำนวนหนึ่ง ได้เอาอุปกรณ์จัดบอร์ดมาเล่น พอ ม.บวร ด่า น.ร. หน้าเดิมๆ ที่ทำให้ห้องเสื่อมเสียเป็นประจำ ไปไปมามา กอด น.ร. ชาย ที่อายุ 18 อยู่ ม.4 เข้ามา (มาสาย) พอดี เลยโดนด่าข้อหาเอาอุปกรณ์จัดบอร์ดมาเล่น กอด เลยชักสีหน้าใส่ ม. บวร ทำให้ ม. บวร พูดว่าจะลาออกสิ้นเดือนนี้และจะไม่ด่าเด็ก 4/1 อีก (ม. บวร พูดด่าจริง) แล้ว ม. บวร บอกว่า เขาไม่เคยด่าเด็ก 4/2 เลย (4/2 เป็นห้องที่ผมอยากไปเรียนมาก เรียนสงบ ได้คะแนนห้องดีมาตลอด ไม่เหมือน 4/1 มีแต่คนเห็นแก่ตัวมากมายมหาศาล ไม่เรียน เอาแต่คุยเล่น ต่างจาก 4/2 หยั่งกับนรกกับสวรรค์ แต่ว่าผมไป 4/2 ไม่ได้ต้องปีหน้า หรืออาจจะ ต้องเทอม 2 ก่อน แต่โอกาสเทอม 2 ต่ำ ความจริง ม. บวรมีปัญหาทางเส้นเสียงเพราะเอาเสียงมาตะโกนด่าเด็ก 4/1 เป็นประจำ) จากนั้นพอจบ ช.ม. ทุกคนต่างไปคุกเข่าหน้าห้อง 4/2 ซึ่ง ม. บวรได้ไปจากห้องนั้นแล้ว ทั้งห้องยกเว้นผมไม่ออกไปคุกเข่า มิสมา ก็เห็นผมไม่ออกไปคนเดียว แถมพูดกับผมว่าผมไม่ค่อยได้ทำอะไรผิด พอเข้ามาในห้องก็มีคนรู้ว่าผมไม่ได้ออกไปคุกเข่า กอด นาค นก โมโหมาก หาว่าผมเห็นแก่ตัว พูดว่าผมไม่มีความผิดหรือไงจึงไม่ยอมออกไปคุกเข่า ที่จริงตอนที่ผมออกไปคุกเข่า แล้วอยู่ในห้องนั้น ผมสวดบทพระบิดา และวันทามารีอา เพื่อให้ปัญญาเรื่องเหล่านี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ความจริง กอด จะชกผมแล้ว แต่อ้อยห้ามกอดไว้ ทำให้ ไม่เกิดเรื่อง ในวันนั้นเอง นาค ก็ด่าว่าผมเห็นแก่ตัว ตอนเที่ยงผมไปผมพบครูประจำอีกคนหนึ่ง ซึ่งเป็นผู้หญิง ครูบอกว่าผมควรออกไปเพราะเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม คาบสุดท้าย ผมเดินสวนสนาม กอด ด่าผมที่ผมอยากเป็นคริสต์ให้คนอื่นฟังด้วย แต่นิดเดียว พอผ่านไปตอนเย็น ม. บวร ได้เข้ามาบอกว่า ผม ไม่ผิดที่ไม่ได้ออกไปคุกเข่า ซึ่ง พวกตัวถ่วงความเจริญของห้องหาว่าผมขี้ฟ้อง ผมก็บอกพวกมันไปว่ามิส มาเห็น (เห็น จริงๆ) นี่คือการเริ่มต้นของปัญหาครั้งยิ่งใหญ่

24 มิถุนายน 2552

ในวันนี้เอง ผมถูกหาว่าโดนแบรนด์ แต่พอดี ผมเป็นคนที่เรียนเก่งที่สุดในห้องและมีอุปกรณ์การเรียนครบ (คนในห้องมันชอบยืมของผมจริงๆ หนา) จากนั้นผมได้เรียนอยู่ในห้องนั่งคนเดียว ทีนี้ผมมีปากกา อยู่ 3 ด้าม ให้คิง ไป 1 ด้าม อีกด้ามของผม อีกด้ามนาคมาขอยืมก่อน แต่นัดมาทีหลัง ผมให้ไปเพราะเขานิสัยดีกว่า นาค (อารมณ์ชั่ววูบ) และผมพูดว่า ผมจะให้กับคนที่นิสัยดีกว่า แม้ว่าผมจะโดนแบรนด์ ผมก็ยังมีหนังสือให้คนอื่นดู ชื่อ เม มีอีกคนมาขอความช่วยเหลือ ชื่อ บูม แต่จิ๊บ พูดว่า บูม อย่าไปนั่งตรงนั้นเดี๋ยวก็โดนแบรนด์ แม้ผมจะไม่มีเพื่อนห้อง 1 คบนัก (ห้อง 2 ดีเลิศ คอยปกป้องผม ไม่เหมือนห้อง 1 เลย) นกพูดว่าผมไม่มีเพื่อนคบ ผมตอบกลับไปว่า ถึงจะไม่มีเพื่อนคบแต่ก็มีความรู้ (ผมมีความรู้ แม้จะพวกถ่วงความเจริญแค่ไหนมันก็ต้องมาถามผมอยู่ดี ผมมีอุปกรณ์การเรียนให้มันยืม มันต้องยืมจะมัวหาว่าผมเห็นแก่ตัวแล้วไม่ยืมไม่ได้ เดี๋ยวงานไม่เสร็จ) กอดตบหัวผมตอนอยู่ในห้องผมบอกครู นาค หาว่าผมขี้ฟ้อง จากนั้น ตอนเข้าแถว กอด พูดว่าภายในเดือนนี้มันต้องโดนไล่ออก และบอกว่าถ้ามันโดนไล่ออกมันต้องมาชกหน้าผม จากนั้นมันก็พูดกับครูประจำชั้นที่เป็นผู้หญิงว่า อยากเปลี่ยนหัวหน้าห้อง แล้วพูดว่าใครอยากเปลี่ยนหัวหน้าห้องบ้าง คนในห้องต่างเห็นด้วย (คงเป็นเพราะว่า ไม่อยากถูกแบรนด์) แต่ว่าก็ไม่มีใครอยากเป็นหัวหน้าห้องแทนผมเลยสักคน อยากรู้นะว่าถ้าไม่มีผมนี่ คงเกี่ยงกันเป็นหัวหน้าห้องกันตายเลย แต่ครูพูดว่า จะมาพูดอะไรกันตอนนี้ แล้วก็เข้าห้องไป จากนั้นก็มีการเข้าแถวขึ้นห้องคอม พอขึ้นไป เม ได้พูดว่า อย่าแกล้งผมสิ ฤทธิ์ เลยพูดกับเมว่า เป็นแม่พระ ผมเลยเผลอพูดว่า ขอให้แม่พระมารีอาคุ้มครองคนนั้น พอจบคาบเรียน ผมต้องไป ร.ด. กอดไล่ผมนะครับ ก่อนที่จะไปผมได้กินข้าว มีข่าวดีคือท่าทางมิสไผ่ หรือครูไผ่ที่ผมบอกว่าครูเขาเป็นโรคทางหัวใจท่าทางหายดีแล้วจึง กลับมาสอนได้ ในที่สุดผมก็ไปศูนย์ฝึก ร. 1 พัน ร.อ. (เขียนถูกไหมนี่) แต่ว่าผมมีปัญหาที่นั่นคือ ผมไม่ได้เขียนใบสมัครครบทุกจุดเพราะต้องรีบเก็บ ขาดแค่ ตรง ข้อมูลมารดา และข้อมูลผู้ปกครอง ที่เหลือเสร็จหมดที่ผมต้องส่งเพราะมีคนในกลุ่มให้ผมส่งบอกว่า เขียนไม่ครบ เขาไม่ฆ่าผมหรอก จากนั้นตอนกลับบ้าน ผมทำแบบแผนต่างๆ คือทำระดับความสัมพันธ์ที่ดีต่อผม มี 6 คนที่เป็นคนนิสัยไม่ดีที่นอกจากทำคะแนนห้องเสียแล้วยังทำตัวไม่ดีต่อผมอีก เย็นวันนั้นผมไปวัดกาลหว่าร์ร่วมมิสซา เผื่อจะมีอะไรดีขึ้นในวันพรุ่งนี้ พอดีวันนั้นเป็นวันเกิด นักบุญยอห์น บัพติส ผมอายุน้อยที่สุดในมิสซาคืนนั้น คืนนั้นผมสวดให้คนไม่ดีกลับใจสำนึกในสิ่งที่พวกเขาทำ และข้อให้คนดีๆ โดยเฉพาะเม เป็นคนดีต่อไป พระเจ้าคุ้มครอง (อาจจะทำไม่ค่อยถูก) และผมสวดให้ผมได้ย้ายไปห้องอยู่ห้อง 2 ซึ่งถ้าจะเปลี่ยนไปอยู่ห้อง 2 ต้องรอปีหน้าได้แน่นอน แต่เทอม 2 เดือนพฤศจิกายนนี้อาจจะได้นะ อาจจะต้องภาวนา

25 มิถุนายน 2552

ในวันนี้เอง คาบแรก ม. บวร เข้ามาถามนัดว่าเมื่อวานไปไหนเรียน ร.ด. ด้วยหรือเปล่า นัดบอกว่าไปคลองสานไม่ได้เรียน หนีไป ม. บวร บอกว่าขนาด ม. บวรจะออกยังทำตัวแบบนี้เลย ไม่สำนึก เกิดเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นคิงตบหัวผม ผมบอกครูภู ครูภูบอกตบหัวคืน ผมเลยเอามือซ้ายตบหัวคืนเลย มีเสียงท่าทางแรงซะด้วย ในวันนั้นเองนก และคิง ต่างยืมของผม แบบเกลียดตัวกินไข่เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง สุดๆ คราวนี้มีวิชาต้องใช้เอ4 ฤทธิ์นักแน่นไม่เอาเอ4 ของผม ไปเอาของคนอื่นดีกว่า แสดงว่าฤทธิ์ เกลียดผมจริง ไม่งั้นคงเอาเอ4 ผมไปใช้แล้ว เอ4 ฤทธิ์เอาจากคนอื่น วิชาภาษาจีน มี น.ร. เก่งจากห้องอื่นมา เบด เป็นคนเรียนเก่งมาก นก บอกเบด ว่าผมด่าทุกคนไม่มีความรู้ ผมก็พยายามจะอธิบายว่า ผมน่ะ แค่บอกพวกมันว่าผมมีความรู้เป็นเพื่อน ความจริงความรู้เป็นเพื่อนที่ดี ทำให้ศัตรูยอมกลายเป็นมิตรเมื่อมันทำการบ้านไม่ได้ มันต้องมาโอดครวญเพื่อขอความรู้จากผม ไม่งั้นมันทำไม่ได้แน่ จากนั้นพอวิชาภาษาอังกฤษของครูฟิลิปปินส์ คราวนี้ผมยอมรับว่าผมทำไม่ได้จริงๆ ผมจึงขอดูของคุณนาต แต่มันพูดว่า

[Ecclēsia]

โตๆกันเเล้วนะน้อง...อีก2-3 ปีก็เข้ามหาวิทยาลัยกันเเล้วน๊า
ชีวิตในอุดมศึกษาอะ หนักกว่านี้อีก...

ขอพระจิตเจ้าทรงนำ ให้จัดการกับปัญหาได้ก็เเล้วกันนะคะ 

[พระเจ้าสถิตย์กับเราเสมอ]

"ปัญหามีใว้เพื่อให้เกิดปัญญา"

พระราชดำรัสพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว

[Batholomew]

อยากรู้นะ...

1. เมื่อวันที่ 23 มิถุนายน เพื่อนออกไปคุกเข่าหน้าห้องทั้งห้อง ทำไมเราไม่ไป?
พี่มองว่า ถ้าเป็นพี่นะ พี่คงออกไป อย่างน้อย เราก็ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าห้อง เป็นเพื่อน
ที่ถ้าโดนก็โดนด้วยกัน (ความเห็นส่วนตัว)

2.ตอนที่เพื่อนตบหัวเรา แล้วอาจารย์บอกให้ตบคืน
ทำไมไม่คิดจะ "ไม่เอาคืน" แบบว่าให้อภัย จะได้จบ ๆ เรื่องไป

พี่ว่าคริสชน อยู่บนพื้นฐานของความรักและการให้อภัย
เรื่องบางเรื่อง ก็ต้องให้อภัยเค้าบ้าง ทำเป็นลืม ๆ ไปบ้าง
ส่วนหนึ่งมาจากเราเองหรือเปล่าครับ

ไม่ได้ว่านะครับ พี่ขออนุญาตเตือนน้องวอด้วยความเป้นพี่น้องทางความเชื่อ
ว่าในอนาคตข้างหน้า เวลาเกิดปัญหาอะไรขึ้น เราต้องมองตัวเองก่อนนะครับ
เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งรอบข้างได้ แต่การเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ใช่เรื่องยากนะครับ

[P]

เขียนแบบนี้แหละดีแล้ว

แต่ไม่ควรเอามาลงบอร์ด ถ้าอยากแชร์ ให้แชร์กับคนที่เรารู้จักและเข้าใจ เพราะตรงนี้เป็นพื้นที่สาธารณะ เราไม่รู้ว่าใครจะเข้ามาอ่านบ้างและเขาจะเข้าใจเราว่าอย่างไร หรือจะเกิดปัญหาอะไรตามมาบ้าง

ทุกวัน มีความสุขความทุกข์อะไร เขียนให้หมด เขียนเก็บไว้กับตัว จะลงคอมพ์ไว้ หรือจะเขียนใส่สมุดจดเก็บไว้ในห้องนอนตัวเองก็ได้ เขียนให้ได้ทุกวันนะครับ และเก็บมันเอาไว้กับตัว

สักวันมันจะเปลี่ยนชีวิตเราเอง

[:+: seraphim :+:]

เขียนแบบนี้แหละดีแล้ว

แต่ไม่ควรเอามาลงบอร์ด ถ้าอยากแชร์ ให้แชร์กับคนที่เรารู้จักและเข้าใจ เพราะตรงนี้เป็นพื้นที่สาธารณะ เราไม่รู้ว่าใครจะเข้ามาอ่านบ้างและเขาจะเข้าใจเราว่าอย่างไร หรือจะเกิดปัญหาอะไรตามมาบ้าง

ทุกวัน มีความสุขความทุกข์อะไร เขียนให้หมด เขียนเก็บไว้กับตัว จะลงคอมพ์ไว้ หรือจะเขียนใส่สมุดจดเก็บไว้ในห้องนอนตัวเองก็ได้ เขียนให้ได้ทุกวันนะครับ และเก็บมันเอาไว้กับตัว

สักวันมันจะเปลี่ยนชีวิตเราเอง

เคยเจอชื่อตัวเองลงไดอารี่ออนไลน์ บอกตรงๆ อ่านแล้วอึ้ง..... ไม่คิดว่า จะถูกกล่าวถึงในที่สาธารณะเหมือนกัน เหอๆๆๆ 

[วอ]

มี พระราชดำรัสขององค์สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวซะด้วย

เรื่องตบหัวลืมตัวไปหน่อย เลยตบซะ

ต่อไปไม่ลงก็แล้วกันนะครับ

[Edwardius]

พี่ว่านะ อะไรที่ผ่านไปแล้ว ก็ให้ผ่านไป ถ้าอยากสะสมไว้ ก็สะสมแต่ความดี อย่าสะสมความโกรธเลย เหนื่อยเปล่าๆ

[myth]

น้องจ้า.......พี่ขอบอกว่าสิ่งที่น้องโดนมันยังน้อยกว่าพี่มากนัก น้องแค่โดนแบน อย่างเดียว และก็โดนตามน้ำอีกนิดหน่อย นี่ของพี่ตอนนั้นนะทั้งโดนแบน ทั้งโดนขู่ฆ่า วางแผนฆ่า และมันก็เกือบทำสำเร็จแล้วด้วย ชีวิตพี่น่ะมันบัตซบยิ่งนัก หนักกว่าน้องหลายเท่า น้องเอ๋ย......ขอแนะนำด้วยความหวังดีเลยนะ เรื่องที่น้องเจอนั้นน่ะให้เก็บไว้แค่ความทรงจำประสบการณ์ อย่าไปรู้สึกอะไรกับมัน สิ่งที่พี่เรียนรู้คือ  ถ้าเรายิ่งแสดงความน้อยเรื้อต่ำใจเพื่อนที่อยู่ในเหตุการณ์ มันไม่ได้สงสารเราหรอกมันสมเพศเราต่างหาก

[วอ]

ปัจจุบันไม่มีปัญหาบ้าบอนี้แล้ว ม.บวร ยังคงสอนหนังสือพวกเราอยู่ ส่วนคนชื่อ กอด ออกไปแล้ว เปลี่ยนหัวหน้าห้องคนใหม่ ชื่อ เจต (นามสมมติ) และชีวิตก็กลับมาเกือบสงบสุข (ความไสงบเพราะคนในห้องชอบลอกการบ้านผม+ยืมของได้ทุกที ยืมตลอด  )

[My Hope]

ปัจจุบันไม่มีปัญหาบ้าบอนี้แล้ว ม.บวร ยังคงสอนหนังสือพวกเราอยู่ ส่วนคนชื่อ กอด ออกไปแล้ว เปลี่ยนหัวหน้าห้องคนใหม่ ชื่อ เจต (นามสมมติ) และชีวิตก็กลับมาเกือบสงบสุข (ความไสงบเพราะคนในห้องชอบลอกการบ้านผม+ยืมของได้ทุกที ยืมตลอด  )

เรื่องปกติ อย่าไปสนใจเลย วอ

[TRUE]

วอครับสู้สู้..................

[Alphonse]

พูดแบบตรงๆ ในฐานะหัวโจกมาก่อน (และปัจจุบัน)
คุณพี่ว่าคุณน้องนั่นล่ะ ที่เป็นตัวปัญหา ไม่่ใช่ห้องหรอก

[iceice]

เฮ้อ เบื่อ ป.6/6 ก็เป็น~

[bomzaiya]

พูดแบบตรงๆ ในฐานะหัวโจกมาก่อน (และปัจจุบัน)
คุณพี่ว่าคุณน้องนั่นล่ะ ที่เป็นตัวปัญหา ไม่่ใช่ห้องหรอก

เฮ้อ! ในฐานะที่เป็นเด็กเรียนมาตั้งแต่ไหนแต่เรา
ไอ้พวก หัวโจก จะมองเด็กเรียน เป็นคนขวางโลก เป็นคนที่ไม่น่าคบ
แต่เป็นคนที่น่าแสวงหาประโยชน์

เด็กเรียนทุกคน ไม่ชอบพวกหัวโจก แต่เด็กเรียนหลายคนที่เครียดๆ
ก็เพราะบรรดาหัวโจกทั้งหลายทำให้เขาเรียนไม่เป็นสุขเลย

ในสมัยที่เรียน มัธยมต้น พวกหัวโจกจะแกล้งผม
และก็จะเกลียดเพราะผมมันเด็กเรียน

พอถึงมัธยมปลาย ผมเรียนไม่ได้เก่งเท่าไหร่
แต่ก็ยังเด็กเรียนอยู่ พวกหัวโจก ไม่ค่อยแกล้งเท่าไหร่
แต่มันหันไปเอาเปรียบพวกที่เรียนเก่ง
ผมไม่มีใครมากวน ก็ดีเหมือนกัน

ในสมัยที่เรียน ปวส. ผมเรียนได้อันดับ 1 ของชั้นเรียน
ไอ้พวกหัวโจกทั้งหลาย ต่างรังเกียจผม
แต่เด็กเรียนด้วยกัน หรือคนเรียบร้อยด้วยกัน
จะเข้ามาปรึกษา ทำการบ้านด้วยกัน ช่วยเหลือกัน

และในท้ายที่สุด พวกหัวโจกทั้งหลาย ไม่มีที่พึ่ง
มันสอบตกกันเยอะ มันทำอะไรเราไม่ได้
เพราะเราเรียนดี แล้วก็ยินดีที่จะช่วยเพื่อนให้ได้ดีด้วย
ผมจึงมีเพื่อนเรียนมาก พวกหัวโจกทำอะไรผมไม่ได้
เพราะเรียนดี แล้วเผื่อแผ่ เพื่อนจะมากเอง

และในท้ายที่สุด พวกหัวโจก ก็มาขอลอกการบ้าน
กับพวกเด็กเรียนที่เป็นเพื่อนผม และผมจะกลายเป็นคนทั้งหลายกลัว
กลัวไม่ปล่อยเฉลย หรือส่งการบ้านให้บรรดาเพื่อนๆ ทั้งหลายให้ลอก
แต่ไม่เคยกลัวเรื่องชกต่อย เพราะผมไม่ชอบชกต่อย
ชอบเรียน และทำงาน ชอบเที่ยว ชอบกินเฉยๆ

ผมจึงกลายเป็นคนสำคัญ ที่หลายคนเกรง
แต่ถามว่า มีคนเกลียดไหม ก็น่าจะมีนะครับ
แต่เขาทำอะไรผมไม่ได้ และที่สำคัญ ผมไม่ตอบโต้
คำทั้งหลายทั้งปวงที่ พวกนั้นสรรหามาพูด

ในขณะที่เรียนมหาวิทยาลัย มีคนที่เรียนเก่งไม่แพ้ผมเลย
ประสบการณ์เยอะ จนผมอึ่ง และคิดว่า เราจะต้องแข่งกันเรียนหรือไง?

ผมปรับทัศนะตัวเอง ทำตนเป็นคนไม่มีความสามารถ
เดินไปหาคนนั้น ที่เขาเก่งกว่า คนที่ผมเคยคิดว่า จะต้องแข่งกันเขา
ผมให้เขาช่วยสอนผม ผมรู้สึกอายบ้าง
รู้สึกเหมือนโดนกระแทกแดกดัน แต่สักพักมันก็ชิน

และผลดีก็ตามมา ผมได้ความรู้จากเพื่อนคนนั้น
และเราเป็นเพื่อนกันที่ดีต่อกัน ช่วยเหลือกัน
เขามีทัศนคติบวกกับผม เมื่อเขาต้องการผม ไม่เข้าใจอะไร เขาก็จะถามผม
ให้ผมช่วย และผมก็ช่วยโดยไม่มีข้อกังขา
เช่นกัน เมื่อผมต้องการคนช่วยเหลือ เขาก็ช่วยผม เป็นอย่างดี

อยาก จะบอก น้องเป็นข้อคิดนะครับ

เมื่อเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา ให้หยุดนิ่งสักพัก และมองปัญหานั้น
มองแบบคนเข้าใจโลก ค่อยๆ มอง อย่าเพิ่งตัดสินอะไรทั้งนั้น
และพิจารณา หาวิธีปรับเปลี่ยนปัญหา ให้เป็นโอกาสที่ดีให้ได้
เพราะปัญหา เมื่อเข้าใจ จะกลายเป็นขุมทรัพย์ และแหล่งความรู้มหาศาล

จงชื่นชม ปัญหา ที่เข้ามาในชีวิต
นั้นแหละคือประตูแห่งปัญญา ที่แท้จริง

บอม

[วอ]

ปัญหายังคงสถิตกับข้าพเจ้าตลอดนิรันดร