คือเรื่องมันเป็นอย่างงี้นะครับคุณแม่ หย่ากับ คุณพ่อตั้งแต่ผมยังแบเบาะ ประมาณซัก 10 ปีก่อน (เพราะตอนนี้ผม 10 ขวบ) แล้วคุณแม่ก็ต้องออกไปทำงานอยู่คนเดียว จึงไม่มีเวลามาเลี้ยงผม เลยต้องให้คุณยายมาเลี้ยงแทน ก็คุณแม่ก็ทำงานโรงแรมกลับดึกมาก ช่วงเวลานั้นเราก็มีความสุขกันดีแบบ 3 คน คุณแม่ คุณยาย และ หลาน แต่ 6 ปีต่อมา คุณแม่ก็คบหากับชาวต่างชาติซึ่งเป็นเพื่อนของคุณแม่เอง เขาก็เป็นคนดี เลี้ยงดูพวกเราแม่-ยาย-หลาน และ แฟนใหม่คุณแม่คนนั้นภรรยาเก่าของเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ แต่ลูกเขายังไม่ตาย แต่พิการ(น่าสงสาร) เดินไม่ได้ พูดไม่ได้เลย
เรา(คุณแม่-คุณยาย-ผม) ก็เลี้ยงลูกของเขาอย่างดี 4 ปีต่อมา คุณแม่ก็เริ่มมีปากเสียงกับแฟนคุณแม่บ่อยๆ จนบางครั้งร้องห่ม ร้องให้ และครั้งนี้คุณแม่ทะเลาะกับเขาแรงมาก จนคิดว่าจะแยกกันอยู่ คุณแม่ร้องให้ไม่หยุด ตอนนี้จิตใจผมมีแต่ความทุกข์ทรมาน เห็นคุณแม่ร้องไห้ที่ไรผมก็เจ็บปวดไปด้วย ผมบอกให้คุณแม่ไปโบสถ์แต่คุณแม่บอกว่าไม่มีอารมณย์>_<? เพราะฉะนั้นของคำภาวนาให้คุณแม่ของผมชื่อ มารีอา กมุทพร ไชยวงค์ หรือ ขอให้ผม มัทธิว ฤทัต (อ่านว่า รึ-ทัต) วรรณรัตน์ ด้วยครับป.ล. ขอบคุณที่ทนอ่านครับ
