ก็คิดว่าไม่มีไร พ่ออาจจะเหนื่อย อาจไม่สบายเลยไม่ค่อยมีอารมณ์ยิ้มแย้ม (เพราะปกติหน้าพ่อดุอยู่แล้ว) ต่อๆมาก็เหมือนเดิม ไม่รับไหว้ ไม่ยิ้ม บางทีไม่มอง? เลยลองสวัสดีเสียงดังๆดู อยากให้ท่านรุ้ว่าเรากำลังทำความเคารพ บางทีพ่อก็กล่าวสวัสดีครับตอบ แต่นานๆครั้ง(นานๆครั้งจริงๆ)
จนตอนนี้เริ่มสงสัยแล้ว เราทำอะไรให้พ่อไม่ชอบหรือเปล่า เราช่วยมิสซาไม่ดี ไม่ถูกใจพ่อหรือเปล่า หรือประพฤติตัวไม่เหมาะสมในด้านใดด้านหนึ่งหรือเปล่า ทีนี้ลองสังเกตุ เยาวชนคนอื่นไหว้พ่อ พ่อเขามีสีหน้าร่าเริงตอบ พยักหน้ารับไหว้ ถามสารทุกข์สุขดิบ พูดแหย่ หัวเราะ ทุกคน?
แล้วเราล่ะ?
ทีนี้เริ่มคิดมาก ปกติเป็นคนฟุ้งซ่านอยุ่แล้วก็พยายามระงับความคิดตัวเอง เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าเราตัดสินพ่อแต่ภายนอก แต่ในใจมันก็ยังคิดมาก หรือเพราะเราไม่ใช่คริสตังนอน ที่เขามีพ่อมีแม่เป้นคริสต์อยู่แล้ว หรือว่าเราไม่มีพ่อเป้นสภาภิบาล หรือมีแม่เป็นนักขับร้อง ซึ่งเยาวชนคนอื่นๆเขามี หรือว่าเราไม่รวย เราไม่เพอเฟ็ค
บางทีแอบมานั่งร้องไห้ เพราะอะไร เสียความรุ้สึกจัง
คริสตมาสปี2010ที่ผ่านมา เราต้องคุมน้องๆเล่นละครศักดิ์สิทธิ์บนเวที บวกกับที่พาย่ามาวัด เลยไม่ได้ไปช่วยมิสซา ตอนละครใกล้จบ ขบวนแห่งเด็กช่วยมิสซามาหยุดหน้าเวทีรอพ่อเชิญพระกุมารลงมาแห่เข้าวัด ตอนพ่อจะขึ้นไป เราอยุ่ตรงบันใดพอดี เรายกมือไหว้ กล่าวเสียงดัง "พ่อ...สวัสดีครับ"
สายตาของพ่อเลยขึ้นไปบนเวที ไม่มีปฎกิริยาใดๆเลย เหมือนเราเป้นวิญญาณ เป็นผียืนอยู่ตรงนั้นหรือไง
พอแห่เข้าวัด พ่อเริ่มพิธี น้ำตาเราไหล ทำไม? เพราะอะไร ใจเราไม่จดจ่ออยุ่กับพิธีมิสซาคริสตมาสเลยเพราะคำถามมันก้องอยู่ในอก
เวลามองขึ้นไปยังพ่อที่ทำมิสซาอยู่นั้น ก็ยิ่งเสียใจ ต้องมาแอบยืนร้องไห้อยุ่มุมมืดๆเสา เป็นคริสต์มาสที่แย่ที่สุดในชีวิต!!!
เพราะอะไร เราทำอะไรไม่ดีหรอ หรือพ่อไม่ชอบอะไรเราตรงไหน บางครั้งอยากถามพ่อเหมือนกัน แต่กลัวจริงๆ พ่อเขาก็ชอบพูดอยู่บ่อยๆว่าเขาไม่ได้ดุเหมือนหน้า ถ้ามีวิธีใดที่ทำให้สัตบุรุษสบายใจเมื่ออยู่กับพ่อพ่อก็จะทำ พ่อจะรับไหว้มั้ยถ้าเราขอร้อง แต่ใจก็ไม่กล้า กลัวพ่อจะคิดว่า เราทำความเคารพพ่อแล้วหวังผลตอบแทน เลยไม่กล้า
ทุกวันนี้ก้ยังเป้นเหมือนเดิม พอไหว้พ่อเขาก้เมิน จนใจมันชาแล้ว แต่ยังไงก็ไหว้ เพราะพ่อเป็นตัวแทนของพระเยซูเจ้า เราต้องนบนอบ แต่นบนอบด้วยความปวดร้าวใจ มันดีหรือเปล่า มันบาปหรือเปล่า?
ขอเป็นที่พอพระทัยของพระองค์แต่เพียงผู้เดียวเป็นพอ