คือ ผมอยู่ใน รร. ประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง ซึ่งก็รู้ว่าเป็น รร. ชาวพุทธ จริงมั้ยครับ ชาวคริสต์เรียกว่า มีแค่
1 % จากทั้ง รร.เลยก็ว่าได้ ผมอยากให้ภาวนาให้หน่อยครับ ความเชื่อผมถดถอยลงมาก ผมไม่อยากให้เป็นเช่นนี้เลยครับ เพราะ 1. เป็นโรงเรียนที่ นร. ส่วนมากเป็นชาวศาสนาอื่น 2. เข้ามา ม.ปลาย ก็มีงานเยอะบางทีก็อ่านหนังสือดึก แล้วก็ดื้อไม่ยอมไปวัดวันอาทิตย์ 3. ปิดเทอมก็เรียนพิเศษ เต็มๆวันก็ไม่ได้ไปวัดอีก แล้วติวเตอร์ก็เป็นชาวพุทธ อีกทั้งที่เรียนสายวิทย์ก็มีแต่เนื้อที่ชวนให้ขัดกับพระเจ้าทุกที
ซึ่งการที่ผมเข้ามาใน รร.นี้ก็ขอพระเข้ามา แต่ทำไมมันเป็นแบบนี้ได้ ผมไม่มีวันเปลี่ยนศาสนาแน่นอน
ถึงจะฆ่าผมก็เถอะ แต่การที่ตายด้วยความเชื่อที่ถดถอยด้วยตัวเองมันน่ากลัวมากครับ แล้วมีใครเคยเป็นอย่างผมบ้าง ช่วยหน่อยน่ะ ครับ ผมกลุ้มใจอยู่พอสมควรเลย
ขอบคุณล่วงหน้าครับ .... จะเข้ามาดูเรื่อยๆน่ะครับ
อยากขอคำภาวนากับขอแนะนำหน่อยครับ เรื่องความเชื่อ
ที่เล่ามา คุณมองเห็นปัญหาอยู่แล้ว ก็ค่อยๆแก้ไขไปครับ สิ่งไหนรู้ว่าผิดก็พยายามอย่าทำอีก แล้วหมั่นสวดภาวนาบ่อยๆครับ ไปวัดรับศีลแก้บาปบ่อยๆให้พระองค์เข้ามาครอบครองจิตใจคุณครับ อ่านพระคัมภีร์เพื่อเป็นแนวทางในการดำเนินชีวิต หาหนังสือหนุนความเชื่อมาอ่านครับ
พระองค์นำทางคุณแล้วครับ เพราะคุณกล้าเข้ามาเปิดใจถึงข้อผิดพลาดในสิ่งที่คุณทำครับ
เราจะช่วยสวดให้คุณนะครับ
พระองค์นำทางคุณแล้วครับ เพราะคุณกล้าเข้ามาเปิดใจถึงข้อผิดพลาดในสิ่งที่คุณทำครับ
เราจะช่วยสวดให้คุณนะครับ
น้องครับ การที่เราจะเป็นส่วนน้อยในโรงเรียนไม่ใช่ปัญหา พี่ผ่านชีวิตคล้ายๆน้อง พี่โตมากับโรงเรียนคาทอลิกจนถึงม.สาม พอม.ปลายพี่ก็อยู่โรงเรียนประจำจังหวัดเหมือนกัน ยิ่งตอนนี้พี่เป็นครูโรงเรียนรัฐบาล ทั้งโรงเรียนมีพี่คนเดียวที่เป็นคาทอลิก แต่ขอบอกการรักษาความเชื่อของเราไม่ใช่เรื่องยากถ้าเรารักพระจริงๆ เนื้อหาวิชาสายวิทยาศาสตร์ถ้าคิดว่าขัดกับความเชื่อ แล้วทำไมหลุยส์ปาสเตอร์, ปาสกาลถึงรักษาความเชื่อไว้ได้ล่ะครับ ทั้งสองคนเป็นคาทอลิกและนักวิทยาศาสสตร์ที่ยิ่งใหญ่ พี่เข้าใจความรู้สึกของน้อง บางทีตอนที่พี่ยังเรียนพี่ทั้งเหนื่อยทั้งท้อ แต่น้องครับ พระคอยช่วยเหลือเราตลอด อย่าทิ้งพระ แล้วพระจะไม่ทิ้งเรา ถ้าเราต้องติวทั้งวัน แต่วัดในเมืองวันอาทิตย์ก็จะมีมิสซาหลายรอบ เราตื่นแต่เช้าหน่อยหรือไม่ก็ไปมิสซาค่ำหรือถ้าไม่สะดวกก็สวดแทน ก็มีนิทานว่าช่างทำรองเท้ายิวคนหนึ่งไปปรึกษารับไบว่าเขาไม่มีเวลาสวดเลย เพราะลูกค้ามาทำรองเท้าตั้งแต่เช้าจนค่ำ แต่ทุกครั้งที่เขาจับค้อนตีรองเท้า เขาก็บ่นว่า "ข้าช่างโชคร้ายเสียจริง เป็นคนบาปจริงๆที่ไม่มีแม้กระทั่งเวลาคิดถึงพระองค์ ขอพระองค์อภัยบาปให้ข้าด้วย" รับไบได้ฟังก็หัวเราะบอกว่า "ถ้าข้าเป็นพระเจ้า ข้าจะชอบใจบทสวดในคำบ่นมากกว่าคำสวดตอนเช้าที่รีบสวดจนไม่มีเวลาคิดถึงพระองค์อย่างแท้จริง"