แถมได้ต่อยอด มาหาเพิ่มเติมถึงความเป็นมาของแต่ละบท ในเวปนี้ ด้วยเสียเลย
ตอนนี้ เลยได้รู้จักมากกว่าบท พื้นๆ ที่เราใช้สวดกันเป็นประจำ
โดยส่วนตัวตอนนี้ นอกจากสายประคำ ปกติแล้ว
ก็จะสวด สายประคำแม่พระมหาทุกข์ ด้วย อาทิตย์แรกที่ อ่านบทรำพึง น้ำตาไหลรินไปตามบทรำพึง เข้าใจถึงหัวอกของคนเป็น"แม่" เศร้าเสียใจไปด้วยกับแม่พระ
แล้วอีกบท คือ บทภาวนา 15 บท ตั้งใจว่าจะ ให้ลูกๆ สวดด้วยเพราะว่า ไม่อยากไปคนเดียว แหะๆ อยากเอาลูกไปด้วย และเอาคนที่เรารัก ไปด้วย ไม่ใช่พอสิ้นใจไป เธอไปทางโน้น ชั้นไปทางนี้ คงจะเป็นความเจ็บปวดที่แก้ไม่ได้
วันนั้น เล่าให้คุณแม่ฟังถึงบท ภาวนาบทนี้ แม่บอกว่า แม่รู้จัก ..แม่บอกอีกว่า ... 1 ปี ห้ามขาดเลยซักวันนะ ถ้าขาดไปก็ต้องเริ่มต้นใหม่.. ทำไม่ได้หรอก ...
( อืมม์ แม่ค๊ะ แม่ ช่วยให้กำลังใจกันนิสนึงก็ได้นะเจ้าคะ) คุณแม่เล่นเสียงแข็งอย่างนี้ ความมุ มานะยิ่ง ทวีคูณ เราก็เลยบอกไปว่า หนูนี่หล่ะ จะทำให้ได้ จะทำให้ดู .. 
วันแรกๆ อ่านภาวนาไป ไม่เข้าใจว่าทำไม ถึงต้องพูดย้ำ ในบทภาวนาถึงความเจ็บทรมาน ของพระองค์มากมาย อารมณ์เราประมาณ พูดเยอะๆ ย้ำๆ มันก็เจ็บ ซ้ำๆ ซ้อน อารมคนเป็นมนุษย์ ก็เจ็บนะ แต่พออ่านไป หลายๆ วันเข้า เริ่มเข้าใจว่า ที่ภาวนานี้ บทนี้มีไว้เพื่ออะไร
เมื่อคืน บอกกับลูกๆ ว่า เนี่ย .. แม่จะสวดบทนี้ให้ครบ 1 ปี และพระสัญญาที่พระองค์จะให้กับผู้ที่สวด แม่เชื่อว่า วันนึงเมื่อวันนั้นมาถึง แม่จะไปอย่างสงบ
ลูกๆ มองหน้าทำตาปริบๆว่า เอิมม แม่อารมไหน แต่ก็ไม่ได้บอกว่า ไม่แม่อย่าเพิ่งตาย เหมือนเคยๆ เวลาที่เราพูดกันถึงความตาย หรือว่า ความแก่ชราของตัวเรา คราวนี้ สองสาวก็ได้แต่รับฟัง ประมาณว่า แม่เรา รักพระขนาดนั้น
โดยส่วนตัว คือ เรารู้สึก พร้อม รู้สึกเหมือนกับว่า ล้างใจ หัวใจเราเปิดกว้างรับ ในข้อความที่เราภาวนาตามบทภาวนา และรอที่จะให้วันนั้นมาถึงได้อย่างไม่หวาดกลัว
แล้วบทสวดของพวกคุณหล่ะค่ะ ??
ขอพระเจ้าอวยพรค่ะ
....
