เรื่องเล็กที่บันดาลใจครับ
พ่อองค์หนึ่งประกาศว่าจะมีสวดภาวนาพิเศษที่วัดเวลาหนึ่งทุ่ม เย็นนั้นเองมีลมพัดแรงมาก ฝนตกพอสมควร ตอนหนึ่งทุ่มพ่อพบว่ามีเพียงพ่อและเด็กอายุ 8 ขวบคนเดียวเท่านั้นที่มาสวด พ่อรอจนถึง 7.20 น. จึงบอกเด็กว่าไม่มีใครมาแล้วละ กลับบ้านกันเถอะ สงสัยลมแรงและฝนคงทำให้คนไม่อยากมา เด็กนั้นมองหน้าคุณพ่อและพูดว่า ผมมาแล้วนี่ครับ พ่อได้ยินเช่นนั้นก็เลยนำสวดภาวนากับเด็กกันสองคน พ่อได้สวดและเทศน์ตามที่เตรียมมาทุกอย่าง
ที่สุดคุณพ่อพูดว่า เป็นเกียรติสำหรับพ่อมากที่ได้สวดและเทศน์ไห้แก่เธอนะ เพราะเธอเป็นคนสอนพ่อวันนี้ว่าผู้ที่ถวายหัวใจและชีวิตแด่พระควรต้องทำอย่างไร ถ้าพ่อกลับบ้านและไม่สวดในวันนี้พ่อคงเสียใจมาก การสวดภาวนาแม้เพียงสองคนมีค่าเสมอเพราะพระเจ้าประทับที่นั่น
อาจมีอุปสรรคหลายอย่างที่จะทำให้เราไม่อยากสวด แต่การสวดภาวน่นี่แหละครับที่สามารถนำอุปสรรคทั้งหลายของชีวิตเราออกไปได้ สวดเพิ่มขึ้นอีกหน่อยดีมั้ยครับ มีคนต้องการภาวนาจากเรามากเหลือเกิน บางคนก็อยู่ในบ้านเราเอง
เรื่องเล่าจาก คุณพ่อสุรชัย ชุ่มศรีพันธุ์
-
- โพสต์: 79
- ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ พ.ย. 30, 2012 3:56 am
ซาบซึ้งใจจริงๆค่ะ ขนาดเด็ก8ขวบยังสวดเลย เเล้วเราหล่ะ? โตๆกันเเล้วจะอายเด็กหรือ?
ก็ต้องสวดสิคะ :D
ก็ต้องสวดสิคะ :D