ขอคำภาวนาด้วยค่ะ...

[paper sculptuer]

หนูเพิ่งได้เป็นคริสชนใหม่ ได้รับศีลล้างบาปเมื่อวันที่ 7 เมษายนที่ผ่านมาค่ะ...

ปัญหาเริ่มจาก โดยพื้นฐานเเล้วหนูเป็นคนไม่ดีค่ะ คือใจร้อน โมโห อคติ...

ก่อนจบการศึกษาชั้นมัธยมปลาย ช่วงที่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเอนท์เข้าคณะไหนดี...

ช่วงนั้นมองไม่เห็นทาง เรียนเลขไม่เก่ง (ขี้เกียจ) เรียนสังคมก็ธรรมดา ภาษาอังกฤษก็ใช้ได้ แต่ไม่โดดเด่นมาก...

ปกติครูหลายๆ คนบอกว่าหนูเป็นคนหัวดี เรียนรู้เร็ว...

แต่พอจะจบม. ปลายจริงๆ แล้ว กลับมองไม่เห็นทางเลยค่ะ ว่าจะไปทางไหน เป็นเพราะอคติที่มีต่ออาจารย์ในวิชานั้นๆ ทำให้มีความคิดในแง่ลบกับวิชานั้นไปเลย...

สรุปแล้ว คิดได้ว่า คงเป็นเรื่องศิลปะ ที่เราถนัดที่สุด (คิดเอาเองค่ะ เพราะในตอนนั้นได้ชื่อว่าเก่งที่สุดในรุ่น แน่นอน เพราะที่โรงเรียนไม่มีใครเก่งด้านนี้เลยค่ะ)...

เลยจองหอง คิดว่าตัวเองเก่งแล้ว เรียนสายนี้ต้องประสบความสำเร็จแน่นอน...

ตัดสินใจสอบเข้าเรียนต่อด้านศิลปะ...

ผิดคาดค่ะ ต้องเจอกับอะไรที่ไม่ชอบเอาเสียเลย...

เช่นระบบโซตัส และด้วยความที่เป็นคนไม่ยอมใคร ก็เลยเหมือนจะอยู่ไม่ได้ ถูกรังแก ไม่ได้รับความยุติธรรม แต่ส่วนหนึ่งของเหตุการณ์เหล่านั้นก็เป็นเพราะความไม่ยอมใครและไม่สามารถอดทนได้นานของหนู...เรียกได้ว่า ใครทำมา หนูโต้กลับทันที...

การเรียนก็แย่ลงทุกทีๆ เพราะเพิ่งมารู้ทีหลังว่าไม่ได้เก่งเลยนะ เราแค่บังเอิญทำได้เท่านั้นเอง...

ทุกๆ วันไปเรียนเหมือนเข้าสงคราม ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ...และยังมีอีกหลายๆ เรื่องที่สะเทือนใจมาก จนบางครั้งคิดว่า "ถ้าอยู่ต่อไปฉันต้องขาดใจตายแน่ๆ "

แต่แล้วช่วงที่มีปัญหามากๆอยู่ๆ ก็เกิดมีความคิดอยากร้องเพลงขึ้นมา (หนูคิดว่าพระเจ้าคงนำทางให้หนูพบทางที่เหมาะสมมากกว่าทางที่หนูเลือกโดยมิจฉาทิษฐิ) ปกติเป็นคนชอบร้องเพลงค่ะ แต่เลิกไปเพราะมีอยู่ช่วงหนึ่งเกิดหูเพี้ยน ร้องเพลงไม่ครงคีย์ เลยเกิดความรู้สึกอาย ไม่กล้าร้อง...

แต่ตอนนั้นกลับมาร้องได้อย่างน่าอัศจรรย์...

ตั้งแต่นั้นมาจึงฝึกฝนมาเรื่อยๆ...

และต่อมาหนูก็ได้ตามหาพระองค์โดยการเข้าเรียนคำสอนจากการแนะนำของคุณพี่โจเซฟ...

สิ่งที่ค้างคาในใจเสมอคือ หนูควรจะลาออกจากที่เดิมไปเรียนร้องเพลงเลยดีไหม...

เพราะทุกวันนอกจากจะทุกข์ทรมานกายใจแล้ว ยังเป็นเหตุให้หนูทำบาปมากมาย...

คือไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ เมื่อไม่ได้รับความยุติธรรม ถูกเลือกปฏิบัติ หรือถูกตำหนิจากอาจารย์ให้เลิกเล่นดนตรี และให้ความสำคัญกับการเรียนมากกว่านี้...เพราะบางครั้งหนูพยายามแล้ว แต่ทำไม่ได้ หรือบางครั้งไม่อยากไปเรียนเพราะไม่สามารถทนกับสภาพเหล่านั้นได้...

บางทีเพื่อนสนิทก็บอกว่า หนูอาจคิดมากไปเอง...แต่หนูก็ยังสับสน...

ที่สำคัญเหลืออีกปีเดียวก็จะจบแล้ว ไม่กล้าบอกทางบ้านว่าอยากเรียนใหม่...

แต่ทุกครั้งที่ต้องไปเรียนหรือเพียงแต่ได้ยินชื่อคณะก็ทำให้หนูรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที...

หนูทราบดีว่าอคติเป็นบาป ...

ทุกครั้งหนูพยายามอดกลั้น และสวดภาวนาขอให้นักบุญโจน ออฟ อาร์ค ช่วยวิงวอนขอพระให้หนูมีความกล้าหาญที่จะตัดสินใจและทำให้สำเร็จ...

ขอพระให้ช่วยชี้ทางให้หนูตามน้ำพระทัยของพระองค์...

หนูจึงอยากขอคำภาวนาจากทุกๆ คนด้วยค่ะ...

ที่หนูเล่ามาอาจฟังดูไร้สาระหรือดูเป็นคนจิตใจโลเล และอคติ...

แต่ตอนนี้หนูสับสนมากๆ ค่ะ ขอคำภาวนาด้วยค่ะ...





ปล. ขอบคุณพี่โจเซฟมากๆ ค่ะ ถ้าไม่มีพี่ ก็คงไม่มีหนูวันนี้...

ขอพระคุ้มครองทุกๆ คนนะคะ...

[Buddy]

มี 2 ทางนะคะ  คือ  สู้หรือถอย 

หนูรู้ข้อเสียของตัวเองดีนะคะคือเรื่อง  ความจองหอง  ไม่แปลกที่จะทนระบบ SOTUS ไม่ได้  เพราะระบบ SOTUS เป็นระบบปราบความจองหองเลยแหละ  แต่ SOTUS ที่ดี  ต้องทำให้น้องได้เห็นประโยชน์และความรักที่รุ่นพี่มีให้  ไม่งั้นจะบั่นทอนกำลังใจรุ่นน้องอย่างมาก

ถ้าตัดสินใจที่จะสู้นะคะ  ต้องมองเห็นข้อดีของสิ่งที่เรามีและเราเป็นให้ได้  และเชื่อพระว่า  พระองค์นำเรามายังสิ่งที่ดีและต้องการขัดเกลาเราเสมอ  เราหนีอะไรได้หลายอย่าง  แต่หนีตัวเองไม่ได้นะคะ  ถ้าพระต้องการขจัดความจองหองของเราด้วยวิธีนี้  แล้วเราหนี โดยที่ความจองหองยังอยู่  วันนึง  เราก็ต้องเจอเหตุการณ์คล้ายๆเดิมอีกอยู่ดี  เพราะปัญหายังอยู่  แต่ถ้าเราตัดสินใจสู้  และเรียนรู้ ให้สถานการณ์ขัดเกลาเรา .....  อย่างแรกที่ต้องทำคือ  การให้กำลังใจตัวเองและมองโลกในแง่ดี  เห็นความรักของพระเป็นเจ้าในทุกคน  มองปัญหาให้เป็นโอกาส  ซึ่งมันไม่ได้เกิดข้ามคืนนะคะ  ต้องใช้เวลา  ต้องให้พระช่วยเรา 

เคยไปคุยกับพี่ๆเค้านอกห้องเชียร์มั้ยคะ  รู้มั้ย พี่พวกนี้นะ  ตัวจริงนิสัยดีนะ  และส่วนใหญ่จะฮาๆ  ด้วยนะ  เห็นโหดๆแบบนั้นน่ะ  ใจดีมาก    อย่างนึงคือ  เค้าเสียสละทำงานคณะนะคะ    แล้วหนูทำกิจกรรมบ้างมั้ยคะ  พวกพี่ว้ากเกอร์ส่วนใหญ่ก็อยู่ตามชมรมนี่แหละ  อยู่ชมรมก็ได้เจอเพื่อนด้วย อาจเข้าพวก chorus อะไรก็ได้ จะได้ลองร้องเพลงด้วยไง 

แต่ถ้าถอย  ก็จงถอยด้วยเหตุที่เราอยากสู้  ไม่ใช่ถอยเพราะเห็นหญ้าอีกฟากสวยกว่า  และเตรียมพร้อมหากไปที่ใหม่แล้วเกิดปัญหาอีก  ชีวิตทุกชีวิตมีอุปสรรคและมีกางเขนที่ต้องแบก  กางเขนที่เราปฏิเสธวันนี้  มักจะเป็นกางเขนที่หนักขึ้นในวันหน้าเสมอ 

ทางนึงที่จะช่วยให้ดีขึ้นในตอนนี้นะคะคือ  การยอมรับ  รับในสิ่งที่เป็น  และรับในสิ่งที่เจอ  บอกกับพระว่า  ลูกขอรับทุกอย่างที่พระองค์ให้ลูก  เพราะลูกรู้ว่า  นี่เป็นสิ่งดีสำหรับลูก  และลูกรู้ว่า  พระองค์รักลูก 

แต่ตอนนี้หนูกำลังเครียดนะ  ลองไปเที่ยว  กินข้าว  ดูหนัง  หรืออะไรก็ได้นะคะ  เพราะการตัดสินใจอะไรตอนที่เราเครียดมักออกมาไม่ค่อยดีนะ  หายเครียดแล้วค่อยคิด 

ที่เหลือก็ลองปรึกษาพี่ Joseph ดูนะคะ

[Batholomew]

ก่อนอื่นก็เป็นกำลังใจให้นะครับ และขอแสดงความยินดีด้วยกับการได้รับศีลล้างบาปนะครับ

ผมขอแนะนำว่า อีกแค่ปีเดียวเองนะครับ อย่าออกเลย ทนอีกหน่อยนะสครับ ถือว่าพลีกรรมก็ได้ และพยายามให้ดีที่สุด ผมมองว่าอาจจะเสียเวลาเกินไปครับ

เรื่องระบบ SOTUS ก็ไม่ต้องกลัวครับ เราเองเป็นลูกพระ ลูกแม่พระด้วย ความอดทนเป็นสิ่งสำคัญ

ใครแกล้งเรา เราก็นิ่งเสียครับ สวดให้เค้า อย่าแสดงสีหน้าว่าเราไม่พอใจ หรืออย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่น

พอไม่พอใจก็สวดครับ แรก ๆ อาจจะทำไม่ได้ แต่พยายามเถอะครับ เพราะว่าสังคมข้างนอก ก็จะหนักกว่านี้อีกนะครับ

เท่าที่อ่านดู การเรียนไม่ได้เป็นปัญหา แต่ปัญหาอยู่ที่ตัวเองนะครับ

อย่าพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งรอบข้างให้เป็นตามใจเรา แต่จงเปลี่ยนแปลงตัวเอง แล้วสิ่งรอบข้างก็จะเปลี่ยนแปลงตามเรานะครับ

[paper sculptuer]

ขอขอบคุณพี่ๆ นะคะ ที่อุตส่าห์อ่านจนจบ และยังใจดีชี้ทางออกให้หนูด้วย

หนูจะพยายามต่อไปค่ะ 

[St.paul]

เหมือนผมเลย

เอาเป็นว่าชอบอะไรทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุดเลยครับแล้วจะมีความสุขเอง

เก่งไม่เก่งก้สู้ทำแล้วสุขหรือทุกข์ไม่ได้หรอกครับ

เก่งแต่เรียนไปไม่มีความสุขเรียนไปก็ต้องย้ายคณะสู้เรียนตามใจตัวเองแล้วมีความสุขดีกว่าครับ