Belong to the Truth Jesus Christ

                    คืออย่างนี้ครับ ผมเรียนคำสอนที่อาสนวิหารอัสสัมชัญมาหลายปีมากๆ(หลายท่านคงจะนึกออกว่าผมเป็นใคร...เหอะๆๆๆ)
        เรียนจนปัสกาปีที่ผ่านมาผมได้มีสิทธิ์ที่จะรับศีลศักดิ์สิทธิ์แห่งการเริ่มต้นชีวิตคริสตชนแต่ก็ยังไม่สามารถรับศีลศักดิ์สิทธิ์ดังกล่าวได้
          เพราะผมต้องมาบวชเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนาตามหน้าที่ที่ทางบ้านอยากให้ทำคือบวชหนึ่งพรรษา
        (เบ็ดเสร็จรวมตั้งแต่บวชจนสึกผมนับได้เจ็ดเดือนเพราะผมบวชพระจีนพรรษาจีนสี่เดือนบวกกับพรรษาไทยตามความนิยมอีกสามเดือนก็เลยต้องอยู่เจ็ดเดือน  นานได้อีกเยอะๆ)
        แต่ตอนนี้ผมคิดถึงพระมากๆ  ครั้นจะสวดเองก็ไม่อยากผิดวินัยอยากทำเพื่อพ่อแม่ให้ดีที่สุด แต่ในใจก็ยังรักพระอยู่มากๆ 
          ยังไงก็ขอพี่น้องทุกท่านช่วยภาวนาให้ผมมั่นคงในศรัทธา และ ได้รับศีลศักดิ์สิทธิ์ร่วมเป็นพี่น้องในพระคริสต์เจ้าร่วมกับพวกท่านในปัสกาปีหน้าด้วยนะครับ

เมื่อไหร่สึกครับ

Holy เขียน: เมื่อไหร่สึกครับ

ประมาณเดือนพฤศจิกายน ครับ

จะสวดให้นะคะ

แต่ว่า ... หลวงพี่ก็สวดในใจได้นี่ค่ะ แล้วอธิฐานคุยกับพระบิดาเจ้า บอกพระองค์ถึงปัญหาของหลวงพี่ แล้วขอหนทางแก้ปัญหานี้ให้ผ่านไปด้วยดี ไม่เป็นที่สะดุดของใคร และไม่ก่อให้เกิดการผิดใจกับผู้ใดเลย ... พระองค์จะช่วยเองแหละค่ะ

ปล. คงไม่รีบไปนิพพานก่อนนะคะ 

สู้ๆ นะ อีกไม่นานเกินรอ

แคทจะช่วยสวดภาวนาให้นะค่ะ  เป็นกำลังใจให้ค่ะ

เพราะจิตใจของหลวงพี่ยังมีพระเยซูเจ้าอยู่ไม่ต้องกลัวนะค่ะ

สู้ๆต่อไปค่ะ

ขอบคุณเพื่อนพี่น้องทุกท่านมากนะครับ 
            ตอนนี้พวกเรา(คือตอนนี้ในวัดผมมีพระใหม่ สามรูปที่บวชมาพร้อมกัน)ถูกเจ้าอาวาสที่นี่กดดันมากๆ ทั้งตวาดทั้งตะคอก คอยจ้องหาเรื่องพวกเราตลอดเวลา  ตอนนี้พวกเราสามคนอยู่ในวัดแบบหวาดระแวงไม่อยากลงไปด้านล่างเลยต่างคนต่างก็มาจับกลุ่มกันอยู่ด้านบนกุฏิใครคนใดคนหนึ่ง คิดหาทางแก้ปัญหา คิดสารพัด
            คิดย้ายวัดหนีเจ้าอาวาส(ซึ่งผมก็ไปแอบไปพบท่านเจ้าคณะใหญ่ขอย้ายวัดแล้วท่านก็บอกว่าต้องออกพรรษาก่อนค่อยมาคุยกัน ซึ่งตอนนี้พวกผมวันเดียวก็ไม่อยากเจอเจ้าอาวาสเลยแม้แต่วินาทีเดียว)  คิดสึกกลางพรรษา ซึ่งพ่อแม่พวกเราคงไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น คิดเก็บข้าวของหนีแอบหนีไปอยู่วัดร้างๆ  คิดสารพัดจะคิด นอนไม่หลับมาหลายคืน ตอนนี้พวกผมเครียดมากๆ  ผมคิดถึงพระมากๆ เฮ้อ แต่อีกหลายเดือนกว่าจะพ้นพรรษา ผมต้องแย่แน่ๆ  เครียดมาก ไม่รู้จะระบายกับใคร ขอมาบ่นในนี้ให้เพื่อนพี่น้องฟังเถอะ 
           
           
                    รักพระมาก คิดถึงพระมาก อยากกลับไปสู่พระศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์สากลในเร็ววัน

ขอให้มั่นคงในความเชื่อต่อไปครับ อดทนต่อความลำบากเพื่อเป็นเกียรติต่อพระ
ขอให้พระเจ้าช่วยเหลือคุณผ่านพ้นเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด ได้กลับมาเป็นลูกพระองค์เต็มตัวครับ
และก็จะให้ดีก็น่าจะมาเป็นพระสงฆ์ของเราเลยครับ อิอิ เข้าบ้านเณรโลดดดดดดดด

  หลังจากหายไปหลายวัน
              ผมหนีไปปฏิบัติธรรมกับพระป่าไปอยู่ป่าอยู่เขามาครับ ไปมาเจ็ดวัน นั่งสมาธิเดินจงกรมอะไรประมานนั้นรู้สึกดีขึ้นนะ
เหมือนว่ามันได้เงียบๆคุยกับตัวเองได้คุยกับพระ มันคิดอะไรออกได้ตั้งเยอะ 
                  ระหว่างผมปฏิบัติธรรมนะถึงจะมองภายนอกว่าเป็นการปฏิบัติแบบธรรมยุติแบบพระป่า แต่ภายในผมอยู่เงียบๆคุยกับพระ
ได้ออกไปบิณฑบาตร เห็นชาวบ้านที่ลำบากๆยากจน เขายังมีใจที่จะเสียสละ ได้เห็นว่ามีคนลำบากกว่าเราตั้งเยอะเค้าก็ยังมีใจที่จะเสียสละ
แล้วเค้าก็มีความสุขกับการเสียสละ      ได้เห็นรอยยิ้มคุณย่าคุณยายแก่ๆตอนที่เขาใส่บาตร  นึกถึงคุณยายเหล่านั้นที่ต้องตื่นแต่เช้ามาหุงหาอาหาร
ไม่ใช่เพื่อตนเองแต่เพื่อผู้สืบพระศาสนา  จริงๆอาหารมันเหลือเฟือมากๆครับ ส่วนที่เหลือเฟือมากๆทางเจ้าอาวาสเขาส่งต่อไปโรงเรียนใกล้ๆ
ซึ่งพอเลี้ยงมื้อเที่ยงนักเรียนได้ทั้งโรงเรียนเลยทีเดียวสำหรับโรงเรียนในชนบทเช่นนั้น
        กลับมาได้อะไรตั้งเยอะในแบบที่คนอื่นถ้ามองแค่เปลือกมันคือเรื่องนอกศาสนาคริตส์ แต่ที่ผมมองจริงๆแล้วมันเป็นเรื่องที่ไม่มีกำแพงระหว่างศาสนา
และผมว่าที่พระน่าจะกำลังสอนอะไรผมก่อนที่จะได้เป็นพี่น้องร่วมพระคริสต์เจ้ากับพวกท่านทั้งหลาย
                                                       
                                                         
                                 
                        เส้นทางการเป็นคริสต์ชนของผมยาวนานเหลือเกินหลายท่านอาจจะคุ้นๆกับกระทู้ผมซึ่งความถี่ปีละสองสามกระทู้(เหอะๆ)

มาให้กำลังใจค่ะ  ตัวพี่เองกว่าจะมาเป็นลูกพระได้

พี่ก็ผ่านการบวชในวัดป่าในแถบอีสานมาก่อน

พระก็ให้พี่เรียนรู้อะไรหลายอย่างกว่าที่จะฝ่าฟันจนมาเป็นคริสตชน

การได้ไปอยู่ป่าก็ทำให้เราสามารถสัมผัสพระที่อยู่ในสิ่งสร้างต่างๆรอบตัว

ได้รับความรักและการเยียวยาจากพระองค์เหมือนกันนะ

คิดซะว่าเป็นการเข้าเงียบแล้วได้คุยกับพระทุกวันแล้วกัน

แล้วอย่าลืมกลับมาเป็นลูกพระนะ...รักรออยู่

ty เขียน:    หลังจากหายไปหลายวัน
              ผมหนีไปปฏิบัติธรรมกับพระป่าไปอยู่ป่าอยู่เขามาครับ ไปมาเจ็ดวัน นั่งสมาธิเดินจงกรมอะไรประมานนั้นรู้สึกดีขึ้นนะ
เหมือนว่ามันได้เงียบๆคุยกับตัวเองได้คุยกับพระ มันคิดอะไรออกได้ตั้งเยอะ 
                  ระหว่างผมปฏิบัติธรรมนะถึงจะมองภายนอกว่าเป็นการปฏิบัติแบบธรรมยุติแบบพระป่า แต่ภายในผมอยู่เงียบๆคุยกับพระ
ได้ออกไปบิณฑบาตร เห็นชาวบ้านที่ลำบากๆยากจน เขายังมีใจที่จะเสียสละ ได้เห็นว่ามีคนลำบากกว่าเราตั้งเยอะเค้าก็ยังมีใจที่จะเสียสละ
แล้วเค้าก็มีความสุขกับการเสียสละ       ได้เห็นรอยยิ้มคุณย่าคุณยายแก่ๆตอนที่เขาใส่บาตร  นึกถึงคุณยายเหล่านั้นที่ต้องตื่นแต่เช้ามาหุงหาอาหาร
ไม่ใช่เพื่อตนเองแต่เพื่อผู้สืบพระศาสนา   จริงๆอาหารมันเหลือเฟือมากๆครับ ส่วนที่เหลือเฟือมากๆทางเจ้าอาวาสเขาส่งต่อไปโรงเรียนใกล้ๆ
ซึ่งพอเลี้ยงมื้อเที่ยงนักเรียนได้ทั้งโรงเรียนเลยทีเดียวสำหรับโรงเรียนในชนบทเช่นนั้น
        กลับมาได้อะไรตั้งเยอะในแบบที่คนอื่นถ้ามองแค่เปลือกมันคือเรื่องนอกศาสนาคริตส์ แต่ที่ผมมองจริงๆแล้วมันเป็นเรื่องที่ไม่มีกำแพงระหว่างศาสนา
และผมว่าที่พระน่าจะกำลังสอนอะไรผมก่อนที่จะได้เป็นพี่น้องร่วมพระคริสต์เจ้ากับพวกท่านทั้งหลาย
                                                         
                                                           
                                 
                        เส้นทางการเป็นคริสต์ชนของผมยาวนานเหลือเกินหลายท่านอาจจะคุ้นๆกับกระทู้ผมซึ่งความถี่ปีละสองสามกระทู้(เหอะๆ)

อนุโมทนาครับ,
เชื่อว่า คุณต้องเป็นผู้ร่วมทางที่ดีแน่ๆ

ยินดีต้อนรับ

เเอบรู้สึกเเย่ที่ไม่มีโอกาสไปเยี่ยมพี่ตี้เลย -*- 
ขอพระเจ้าเสริมกำลังค่ะ

สู้ตายนะครับ

เป็นโอกาสดีครับ พระเยซูเจ้าเองก็ทรงอยู่ในถิ่นทุรกันดาร นานกว่าจะออกมาเทศนา ลองรำพึงร่วมกับพระองคืในสิ่งนี้ครับ พระองค์ทรงให้โอกาสคุณในการเลียนแบบอย่างพระองค์อีกอย่างหนึ่ง ไม่ต้องสนใจว่าเราใส่อะไรอยู่ จะใส่ชุดอะไร จะทำผมทรงไหน ก็ไม่เปลี่ยนความจริงที่วิญญาณข้างในของเราก็ยังคงเป็นลูกของพระบิดา เสมอนิรันดร ได้

อย่าปล่อยให้ความทุกข์ยากใดๆเสียไปเปล่า ยกถวายพระเจ้า และร่วมในพระมหาทรมาณของพระองค์ แล้วทุกสิ่งที่คุณรับจนจบปลายปี จะกลายเป็นพระพรพิเศษ ที่หาคนมีประสบการณ์แบบนี้ได้ยากครับ

ขอพระเจ้าอวยพระพร

Holy เขียน: เป็นโอกาสดีครับ พระเยซูเจ้าเองก็ทรงอยู่ในถิ่นทุรกันดาร นานกว่าจะออกมาเทศนา ลองรำพึงร่วมกับพระองคืในสิ่งนี้ครับ พระองค์ทรงให้โอกาสคุณในการเลียนแบบอย่างพระองค์อีกอย่างหนึ่ง ไม่ต้องสนใจว่าเราใส่อะไรอยู่ จะใส่ชุดอะไร จะทำผมทรงไหน ก็ไม่เปลี่ยนความจริงที่วิญญาณข้างในของเราก็ยังคงเป็นลูกของพระบิดา เสมอนิรันดร ได้

อย่าปล่อยให้ความทุกข์ยากใดๆเสียไปเปล่า ยกถวายพระเจ้า และร่วมในพระมหาทรมาณของพระองค์ แล้วทุกสิ่งที่คุณรับจนจบปลายปี จะกลายเป็นพระพรพิเศษ ที่หาคนมีประสบการณ์แบบนี้ได้ยากครับ

ขอพระเจ้าอวยพระพร

อีกไม่กี่วันผมคงกลับไปวัด วัดที่ผมหนีออกมา 
ขอบคุณมากครับสำหรับข้อเตือนใจ"อย่าปล่อยให้ความทุกข์ยากใดๆเสียไปเปล่า ยกถวายพระเจ้า และร่วมในพระมหาทรมาณของพระองค์ " 
  ใช่ครับเราต้องแบกกางเขนตามพระเยซูเจ้า  ร่วมกับพระมหาทรมาณของพระองค์
                                                     
                                                                      แล้วปัสกาปีหน้า
                         
                                                            ผมจะเป็นลูกพระองค์อย่างสมบูรณ์

ขอเพียงในใจเรามีพระอยู่เสมอ เชื่อว่าจะผ่านทุกสิ่งไปได้ค่ะ ปัสกาปีหน้า  รอคอยเหมือนกัน จะได้เป็นลูกพระอย่างสมบูรณ์เสียที

ขอพระองค์ทรงนำทางนะครับ

สวดให้นะครับ

            และแล้วผมก็กำลังจะสึกแล้วครับ  ณ  ขณะนี้ที่ผมพิมพ์ตอบกระทู้นี้ ผมมีเวลาอยู่ในผ้ากาสาวพัสตร์อีกสิบวัน
        อยากบอกความรู้สึกว่า  พอใกล้สึกจริงๆ  บวชครั้งนี้ผมได้อะไรมาตั้งเยอะ

-ได้เห็นชาวบ้านผู้ที่ลำบากอยู่ ก็ยังอุตส่าห์เสียสละเงินทองมาบำรุงพระศาสนา
-ได้เห็นคนร่ำรวยที่อยากทำบุญ เอาเงินทองมากมายมาถวายพระเพื่อที่หวังจะได้บุญ 
แต่คงลืมไปว่ายังไม่คนที่ลำบากไม่มีจะกินซึ่งควรไปช่วยพวกเขาเหล่านั้นมากกว่านักบวชซึ่งมีเหลือกินเหลือใช้
-รู้จักการอยู่แบบไม่สะสมอะไร ได้เงินและสังฆทานที่เค้าจบขึ้นหัวมา เอาแจกขอทานและคนจน
ข้าพเจ้ารู้สึกว่าเป็นการไม่ถูกต้องกับการเป็นนักบวชแล้วจะมาเก็บเงินทองเพื่อสนองกิเลสตนเอง 
แต่จะถูกต้องกว่ากับการทำสิ่งเหล่านั้นให้เป็นประโยชน์กับผู้ที่ยังขาดและไม่มีจะกิน
-ได้เห็นพระผู้ปฏิบัติตามพระวินัยอย่างดีที่สมควรแก่การกราบไหว้
-และในขณะเดียวกันก็ได้เห็นพระทุศีลซึ่งผิดทั้งสิกขาข้อหนักและข้อเบา รับการกราบไว้สักการะอย่างหน้าตาเฉย
จากมหาชนทั้งหลายซึ่งเขาเหล่านั้นหวังว่าการสักการะนั้นจะเป็นบุญกิริยาของเขา
-ได้รับรู้ว่ายังมีพระภิกษุที่มีใจศรัทธาในพระเยซูคริสต์เจ้าอยู่ แต่เนื่องด้วยเหตุผลหลายเรื่องเขาจึงต้องมาบวช และไม่สามารถจะทำอะไรได้มากนัก
ข้าพเจ้าก็ได้ส่งเสริมในสิ่งที่พอจะทำได้บ้าง

                          และที่สำคัญที่สุด รู้จักรักพระเจ้าองค์ความรัก 
                    รู้จักรักมากขึ้น   
              รักพ่อแม่ครอบครัวเพราะเมื่อมาบวชก็ตัดห่วงกังวลอันนี้ไปไม่ได้  ห่วงพ่อห่วงแม่ห่วงญาติพี่น้อง
      รู้จักรักคนที่เรามาบวชแล้วคิดว่าร้ายกับเราที่สุด  นั่นคือเจ้าอาวาส เพราะเมื่อถึงเวลาใกล้สึกจริงๆ  มันรู้สึกใจหายบอกไม่ถูก
ในที่สุดขอบคุณพระคริสต์เจ้าที่ทำให้ข้าพเจ้าได้มีโอกาสได้เรียนรู้ในทุกๆสิ่งที่พระองค์จัดสรรค์ 
            เชื่อว่าพระองค์จัดสรรค์สิ่งดีที่สุดให้กับแต่ละคนจริงๆ  AMEN

จะอธ.เผื่อครับ
กลับมาหาพระเจ้าไวๆนะครับ

ดีใจด้วยนะคะ ที่จะได้กลับมาหาพระแล้ว

อย่างน้อยที่ผ่านมาก็ไม่เสียเปล่านะคะ ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง

พระอาจจะส่งคุณไปเรียนรู้บางเรื่อง ก่อนที่จะกลับมารับใช้พระองค์

มองหาสิ่งดีๆ ในช่วงที่ผ่านมา แล้วนำมาปรับใช้ก็ดีนะคะ

กลับมาเร็วๆ นะคะ ความรักของพระรออยู่

ยินดีต้อนรับการกลับมาครับ