ขอคำภาวนาค่ะ
โพสต์แล้ว: ศุกร์ ก.ย. 04, 2009 11:37 pm
คือว่า ตอนนี้รู้สิกว่าจิตตกมาก
มีหลายอย่างที่ทำให้คิดแบบนี้ค่ะ
1. เวลาอยู่บ้านเสาร์-อาทิตย์ หน้าที่ของหนูคือการทำงานบ้านเกือบทุกอย่าง (เน้นค่ะว่า เกือบ!)
แล้วพอเวลาแม่กับน้ากลับมาบ้าน ก็ต้องมีข้อให้บ่นในตัวหนูอยู่เรื่อยไป เช่น ทำไมโต๊ะคอมยังไม่เก็บให้เรียบร้อย
ทั้งๆที่ตอนนั้นหนูจัดโต๊ะคอมให้เป็นระเบียบดีแล้ว หรือแม้แต่ซักผ้า ซึ่งหนูต้องซักผ้าของคนทั้งบ้าน
ไม่มีแม้แต่ใครที่จะยื่นมือมาช่วยหนู ปล่อยให้หนูนั่งซักนั่นซักนี่คนเดียว (เครื่องซักผ้าพอช่วยได้ แต่เวลาตากผ้าอาการหนัก)
2. เวลาที่หนูมีงานใช้คอม(ซึ่งเดี๋ยวนี้ต้องทุกวัน เพราะงานเด็ก ม.5 เยอะมาก)ก็จะต้องถูกหาว่า งานเงินไม่ได้ทำหรอก แชทกับผู้ชายมากกว่า
ซึ่งตรงนี้มันทิ่มแทงจิตใจมากๆ เพราะตัวหนูก็ขยัน อยากทำงานที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จทันเวลา โดนอย่างนี้เข้าไปก็เคยไปแอบร้องไห้ค่ะว่าทำไมไม่มีใครเข้าใจเลย อีกอย่างค่ะ คือเวลาน้อง (อายุ 13) ใช้คอม ซึ่งยืนดูอยู่ข้างหลังทุกวัน เป็นการดาวน์โหลดพวกรูปนักร้องเกาหลีซะมากกว่า
และชอบมาขัดเวลาทำงานว่า "ขอใช้คอมก่อนได้ไหม" หนูก็ให้ไป เพราะอยากให้ทำงานให้เสร็จ ภาระจะได้ไม่ต้องมาตกที่หนูซึ่งเป็นพี่คนโต ซึ่งแน่นอนว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น หนูจะเป็นคนโดนเต็มๆ แต่ซ้ำร้ายในขณะที่น้องนั่งดาวน์โหลดรูปดงบัง เอสเจ บิ๊กแบง อะไรทั้งหลายแหล่ก็เถอะ ไม่มีใครที่จะปริปากบ่น แต่ในขณะที่หนูกำลัง search งานในกูเกิ้ล ผลที่ได้มันกลับกันค่ะ
3. ข้อนี้ค่ะที่เจ็บใจที่สุด เวลาว่างๆหนูชอบอ่านหนังสือ และดูทีวีพวกสารคดีที่มีความรู้ต่างๆ ถ้าพ่อหนูไปทำงานที่สงขลาเมื่อไหร่ละก็ ทีวีหนูจะไม่ได้ดูเพื่อพักผ่อนเลย พอหนูมาเปิดเพื่ออยากดูอะไรที่มีสาระ ก็จะต้องไม่วายโดนน้าหรือแม่บ่นว่าเอาแต่ดูทีวี หนังสือหนังหาไม่ยอมอ่าน เกรดออกมาก็แย่(ทั้งๆที่หนูได้ 3.6 เนี่ยนะ) แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจสักที
หนูก็คิดในใจนะคะว่าทุกคนเห็นหนูเป็นอะไร เข้าใจว่าอยากให้หนูได้ดี แต่แบบนี้มันเกินไปไหม หนูเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งที่อยากมีชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไป ไม่ใช่ว่าตัวเป็นเด็ก สมองเป็นผู้ใหญ่ ไปขอคำปรึกษาใครก็แทบจะไม่มีใครที่ให้คำปลอบประโลมจิตใจได้เลย
จึงอยากมาขอคำภาวนาจากที่แห่งนี้ ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล ที่เป็นสถานที่พักพิงของลูกแกะจำนวนมากมาย และเพื่อแสวงหาสิ่งที่สำคัญแห่งจิตใจ
ขอบคุณค่ะ
มีหลายอย่างที่ทำให้คิดแบบนี้ค่ะ
1. เวลาอยู่บ้านเสาร์-อาทิตย์ หน้าที่ของหนูคือการทำงานบ้านเกือบทุกอย่าง (เน้นค่ะว่า เกือบ!)
แล้วพอเวลาแม่กับน้ากลับมาบ้าน ก็ต้องมีข้อให้บ่นในตัวหนูอยู่เรื่อยไป เช่น ทำไมโต๊ะคอมยังไม่เก็บให้เรียบร้อย
ทั้งๆที่ตอนนั้นหนูจัดโต๊ะคอมให้เป็นระเบียบดีแล้ว หรือแม้แต่ซักผ้า ซึ่งหนูต้องซักผ้าของคนทั้งบ้าน
ไม่มีแม้แต่ใครที่จะยื่นมือมาช่วยหนู ปล่อยให้หนูนั่งซักนั่นซักนี่คนเดียว (เครื่องซักผ้าพอช่วยได้ แต่เวลาตากผ้าอาการหนัก)
2. เวลาที่หนูมีงานใช้คอม(ซึ่งเดี๋ยวนี้ต้องทุกวัน เพราะงานเด็ก ม.5 เยอะมาก)ก็จะต้องถูกหาว่า งานเงินไม่ได้ทำหรอก แชทกับผู้ชายมากกว่า
ซึ่งตรงนี้มันทิ่มแทงจิตใจมากๆ เพราะตัวหนูก็ขยัน อยากทำงานที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จทันเวลา โดนอย่างนี้เข้าไปก็เคยไปแอบร้องไห้ค่ะว่าทำไมไม่มีใครเข้าใจเลย อีกอย่างค่ะ คือเวลาน้อง (อายุ 13) ใช้คอม ซึ่งยืนดูอยู่ข้างหลังทุกวัน เป็นการดาวน์โหลดพวกรูปนักร้องเกาหลีซะมากกว่า
และชอบมาขัดเวลาทำงานว่า "ขอใช้คอมก่อนได้ไหม" หนูก็ให้ไป เพราะอยากให้ทำงานให้เสร็จ ภาระจะได้ไม่ต้องมาตกที่หนูซึ่งเป็นพี่คนโต ซึ่งแน่นอนว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น หนูจะเป็นคนโดนเต็มๆ แต่ซ้ำร้ายในขณะที่น้องนั่งดาวน์โหลดรูปดงบัง เอสเจ บิ๊กแบง อะไรทั้งหลายแหล่ก็เถอะ ไม่มีใครที่จะปริปากบ่น แต่ในขณะที่หนูกำลัง search งานในกูเกิ้ล ผลที่ได้มันกลับกันค่ะ
3. ข้อนี้ค่ะที่เจ็บใจที่สุด เวลาว่างๆหนูชอบอ่านหนังสือ และดูทีวีพวกสารคดีที่มีความรู้ต่างๆ ถ้าพ่อหนูไปทำงานที่สงขลาเมื่อไหร่ละก็ ทีวีหนูจะไม่ได้ดูเพื่อพักผ่อนเลย พอหนูมาเปิดเพื่ออยากดูอะไรที่มีสาระ ก็จะต้องไม่วายโดนน้าหรือแม่บ่นว่าเอาแต่ดูทีวี หนังสือหนังหาไม่ยอมอ่าน เกรดออกมาก็แย่(ทั้งๆที่หนูได้ 3.6 เนี่ยนะ) แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจสักที
หนูก็คิดในใจนะคะว่าทุกคนเห็นหนูเป็นอะไร เข้าใจว่าอยากให้หนูได้ดี แต่แบบนี้มันเกินไปไหม หนูเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งที่อยากมีชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไป ไม่ใช่ว่าตัวเป็นเด็ก สมองเป็นผู้ใหญ่ ไปขอคำปรึกษาใครก็แทบจะไม่มีใครที่ให้คำปลอบประโลมจิตใจได้เลย
จึงอยากมาขอคำภาวนาจากที่แห่งนี้ ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล ที่เป็นสถานที่พักพิงของลูกแกะจำนวนมากมาย และเพื่อแสวงหาสิ่งที่สำคัญแห่งจิตใจ
ขอบคุณค่ะ
.... ถ้าเค้าว่า ได้เกรดน้อย 3.6 ถือว่าน้อย เราก็รับไว้ คราวหน้าก็ทำให้ได้ 4.00 