(แชร์ประสบการณ์)เมื่อรู้สึกอยากตาย
โพสต์แล้ว: พฤหัสฯ. ก.ค. 22, 2010 8:30 pm
TTATT!!!!
แบบว่า หลายครั้งแล้วค่ะที่คิดว่าอยากตาย คือบ้านฉันเป็นพุทธทั้งหมด มีกัน 4 คน ฉันเป็นลูกสาวคนเล็กค่ะ แบบว่า น้อยใจการใช้ชีวิตในหลายๆเรื่องๆ ทั้งๆที่เป็นลูกสาวคนเล็ก ฉันเข้าใจค่ะว่าทุกคนเป็นห่วง ห้ามไปไหนคนเดียว ดึกๆ เข้าใจดี แต่บางครั้งเราแค่น้อยใจจริงๆนะ
เวลาที่คุยกับ มักจะคุยแค่กับพี่ชายคนโต ไม่ว่าฉันจะถามอะไร พูดอะไร ไม่มีใครฟังซักคน เหมือนกับเป็นอากาศ ทั้งๆที่พี่ชายฉัน ก็เกรดไม่ดี เอนท์ไม่ได้ แต่เป็นเพราะเขาทำตัวเอง ทั้งๆที่ฉันก็พยายามทดแทนส่วนของพี่มาตลอด แต่พ่อแม่ก็ยังสนแต่กับพี่เขา
บอกตรงๆเลยว่าฉันก็รู้ตัวเองว่าเรามันนิสัยไม่ดี ด้วยความที่ไม่เคยมีใครฟัง พอฉันขอซื้อของอะไร(ออกแนวประชด=A=") แม่จะให้ทุกอย่าง จนฉันอารมณ์เสียเลยค่ะ (งงมั้ยคะ) แบบ มันรู้สึกว่า ทำไมอะ... ของเนี่ย ซื้อทุกอย่างเลยนะ เงินเนี่ย ให้ไม่ขาดเลยนะ แต่ทำไม เวลาที่อยากได้ความสุขทางใจถึงให้ฉันไม่ได้!?
วันนี้ฉันฟาดปากกับแม่ไปยกนึง(โอย...ทำไมฉันเลวได้ขนาดนี้TT_TT) บอกได้เลยว่าหลายครั้งแต่แม่บอกว่าถ้าไม่มีฉันทุกอย่างก็คงดี ให้ตายๆไปซะ (แม่ก็อารมณ์ร้ายเหมือนกันค่ะ) และด้วยความที่แม่ต่อต้านคริสต์อย่างแรง แม่เลยจะอารมณ์เสียกับฉันได้ง่ายมากๆค่ะ
วันนี้ฉันโมโหมาก เลยเดินลงจากรถแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้ เตะหมาไปป๊าบนึง(น้องหมาตัวเล็กมากๆ มันร้อง เอ๊ง เลยค่ะ) พอฉันรู้สึกตัวได้เลยทิ้งของในมือลงไปลูบมันแล้วขอโทษมันเป็นร้อยๆครั้งอยู่แบบนั้น ร้องไห้ออกมาอย่างไม่มมีสาเหตุ พลางคิดไปว่า ถ้าฉันตายไป เออ ดี บ้านได้เหลือแค่สาม ประหยัดค่าไฟในห้องฉันไป ไม่ต้องมาคอยปลุก(ฉันตื่นสายมากค่ะ) ไม่ต้องมาหมดเงินกับเรื่องไร้สาระ ไม่ต้องกังวลเรื่องคอนแทคเลยส์ จะได้ไม่ต้องมาทนแบ่งเวลาให้ฉันอีก พอคิดไปแบบนี้ แม่ก็ลงจากรถตามมาหลังจากนั่งในรถซักพักแล้วขึ้นบ้านไป
มันเหมือนมีอะไรดลใจให้ฉันได้รู้อะไรบางอย่างในเวลานั้นเองค่ะ น้องหมามันเอาหัวมุดมือฉันเหมือนจะบอกให้ฉันลูบมันเยอะๆ
เหมือนมีคนถามฉันจากข้างในว่า ในบ้านนี้มีใครลูบหัวหมาตัวนี้แบบนี้มั้ย? ในบ้านนี้มีใครรักมันเท่าเธอมั้ย? แว๊บแรกที่ฉันคิดคือ มันต้องเป็นเสียงของพระเยซูที่ฉันรักท่านที่สุดแน่ๆ
จากนั้นฉันก็เริ่มตอบคำถามตามเสียงที่ฉันได้ยิน ถ้าไม่มีฉันก็ไม่มีใครรักมันเท่านี้แล้ว ถ้าไม่มีฉันก็จะไม่มีใครกล้าจับหมาตัวนี้เพราะมันเหม็นมากๆ(ยิ่งวันฝนตก= =") ถ้าไม่มีฉัน มันก็คงเป็นอากาศในบ้านอีกตัว ที่ไม่มีใครรักมันเท่าฉันเลย
ทำให้ฉันได้คิดว่า ฉันก็เหมือนกับมันนั่นแหละ มันเป็นหมาในบ้านนี้จริง ไม่มีใครเล่นกับมัน ไม่มีใครคุยกับมัน ไม่มีใครลูบมัน กอดมัน มีแต่ฉันเท่านั้น
เหมือนกับฉัน ที่ไม่มีใครฟังเสียงของฉันเท่าไหร่ ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีรักฉันเท่า พระเจ้า อีกแล้ว เพราะพระองค์ฟังเสียงของฉันตลอด ไม่เคยทอดทิ้งฉันเลย...
ขอบคุณพระเจ้าค่ะ ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณ ขอบคุณ.. ที่ทำให้รู้ว่า คนๆนึง ไม่จำเป็นต้องมีค่าแค่กับคนเหมือนเท่านั้น และฉันเชื่อว่าในอนาคต ฉันจะต้องมีประโยชน์กับคนอื่นแน่ๆค่ะ TTwTTb
แต่ก่อนหน้านั้น ต้องเป็นคนดีให้แม่ปลื้มมมมมมมม ซะก่อน แฮ่ๆ
ปล. ช่วงนี้ดร่าม่าชีวิต ขอกำลังใจหน่อยนะคะTTwTTb
แบบว่า หลายครั้งแล้วค่ะที่คิดว่าอยากตาย คือบ้านฉันเป็นพุทธทั้งหมด มีกัน 4 คน ฉันเป็นลูกสาวคนเล็กค่ะ แบบว่า น้อยใจการใช้ชีวิตในหลายๆเรื่องๆ ทั้งๆที่เป็นลูกสาวคนเล็ก ฉันเข้าใจค่ะว่าทุกคนเป็นห่วง ห้ามไปไหนคนเดียว ดึกๆ เข้าใจดี แต่บางครั้งเราแค่น้อยใจจริงๆนะ
เวลาที่คุยกับ มักจะคุยแค่กับพี่ชายคนโต ไม่ว่าฉันจะถามอะไร พูดอะไร ไม่มีใครฟังซักคน เหมือนกับเป็นอากาศ ทั้งๆที่พี่ชายฉัน ก็เกรดไม่ดี เอนท์ไม่ได้ แต่เป็นเพราะเขาทำตัวเอง ทั้งๆที่ฉันก็พยายามทดแทนส่วนของพี่มาตลอด แต่พ่อแม่ก็ยังสนแต่กับพี่เขา
บอกตรงๆเลยว่าฉันก็รู้ตัวเองว่าเรามันนิสัยไม่ดี ด้วยความที่ไม่เคยมีใครฟัง พอฉันขอซื้อของอะไร(ออกแนวประชด=A=") แม่จะให้ทุกอย่าง จนฉันอารมณ์เสียเลยค่ะ (งงมั้ยคะ) แบบ มันรู้สึกว่า ทำไมอะ... ของเนี่ย ซื้อทุกอย่างเลยนะ เงินเนี่ย ให้ไม่ขาดเลยนะ แต่ทำไม เวลาที่อยากได้ความสุขทางใจถึงให้ฉันไม่ได้!?
วันนี้ฉันฟาดปากกับแม่ไปยกนึง(โอย...ทำไมฉันเลวได้ขนาดนี้TT_TT) บอกได้เลยว่าหลายครั้งแต่แม่บอกว่าถ้าไม่มีฉันทุกอย่างก็คงดี ให้ตายๆไปซะ (แม่ก็อารมณ์ร้ายเหมือนกันค่ะ) และด้วยความที่แม่ต่อต้านคริสต์อย่างแรง แม่เลยจะอารมณ์เสียกับฉันได้ง่ายมากๆค่ะ
วันนี้ฉันโมโหมาก เลยเดินลงจากรถแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้ เตะหมาไปป๊าบนึง(น้องหมาตัวเล็กมากๆ มันร้อง เอ๊ง เลยค่ะ) พอฉันรู้สึกตัวได้เลยทิ้งของในมือลงไปลูบมันแล้วขอโทษมันเป็นร้อยๆครั้งอยู่แบบนั้น ร้องไห้ออกมาอย่างไม่มมีสาเหตุ พลางคิดไปว่า ถ้าฉันตายไป เออ ดี บ้านได้เหลือแค่สาม ประหยัดค่าไฟในห้องฉันไป ไม่ต้องมาคอยปลุก(ฉันตื่นสายมากค่ะ) ไม่ต้องมาหมดเงินกับเรื่องไร้สาระ ไม่ต้องกังวลเรื่องคอนแทคเลยส์ จะได้ไม่ต้องมาทนแบ่งเวลาให้ฉันอีก พอคิดไปแบบนี้ แม่ก็ลงจากรถตามมาหลังจากนั่งในรถซักพักแล้วขึ้นบ้านไป
มันเหมือนมีอะไรดลใจให้ฉันได้รู้อะไรบางอย่างในเวลานั้นเองค่ะ น้องหมามันเอาหัวมุดมือฉันเหมือนจะบอกให้ฉันลูบมันเยอะๆ
เหมือนมีคนถามฉันจากข้างในว่า ในบ้านนี้มีใครลูบหัวหมาตัวนี้แบบนี้มั้ย? ในบ้านนี้มีใครรักมันเท่าเธอมั้ย? แว๊บแรกที่ฉันคิดคือ มันต้องเป็นเสียงของพระเยซูที่ฉันรักท่านที่สุดแน่ๆ
จากนั้นฉันก็เริ่มตอบคำถามตามเสียงที่ฉันได้ยิน ถ้าไม่มีฉันก็ไม่มีใครรักมันเท่านี้แล้ว ถ้าไม่มีฉันก็จะไม่มีใครกล้าจับหมาตัวนี้เพราะมันเหม็นมากๆ(ยิ่งวันฝนตก= =") ถ้าไม่มีฉัน มันก็คงเป็นอากาศในบ้านอีกตัว ที่ไม่มีใครรักมันเท่าฉันเลย
ทำให้ฉันได้คิดว่า ฉันก็เหมือนกับมันนั่นแหละ มันเป็นหมาในบ้านนี้จริง ไม่มีใครเล่นกับมัน ไม่มีใครคุยกับมัน ไม่มีใครลูบมัน กอดมัน มีแต่ฉันเท่านั้น
เหมือนกับฉัน ที่ไม่มีใครฟังเสียงของฉันเท่าไหร่ ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีรักฉันเท่า พระเจ้า อีกแล้ว เพราะพระองค์ฟังเสียงของฉันตลอด ไม่เคยทอดทิ้งฉันเลย...
ขอบคุณพระเจ้าค่ะ ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณ ขอบคุณ.. ที่ทำให้รู้ว่า คนๆนึง ไม่จำเป็นต้องมีค่าแค่กับคนเหมือนเท่านั้น และฉันเชื่อว่าในอนาคต ฉันจะต้องมีประโยชน์กับคนอื่นแน่ๆค่ะ TTwTTb
แต่ก่อนหน้านั้น ต้องเป็นคนดีให้แม่ปลื้มมมมมมมม ซะก่อน แฮ่ๆ
ปล. ช่วงนี้ดร่าม่าชีวิต ขอกำลังใจหน่อยนะคะTTwTTb