ขอคำภาวนาค่ะ
โพสต์แล้ว: พฤหัสฯ. ก.ค. 28, 2005 3:56 pm
ช่วงนี้ชีวิตยุ่งเหยิงลำบากค่ะ แต่ยังมีแรงไปหวดไม้หน้าสามใส่ลุงตลกที่พันทึบที่มาหาเรื่องคริสตชนคาทอลิกโดยเฉพาะ
เมื่อเช้าวันอังคาร เกิดอุบัติเหตุระหว่างขับรถไปทำงาน เจอรถยางแตกพุ่งเข้าใส่ ชนถากด้านที่พี่ขับ กระจกด้านประตูคนขับหลุดออกมาทั้งแผ่น กระจกหูช้างหลุดออกจากขั้วกระเด็นเข้ามานอนแอ้งแม้งอยู่ที่หน้าปัดของมาตรวัดระยะทาง ประตูข้างคนขับยับ ขอบคุณพระเจ้าที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย ที่กระจกมองหลังจะห้อยสายประคำเส้นที่น้องจิงให้ กับเส้นทีได้ตอนรับศีลล้างบาป ช่วงที่ไปรับโอวาทจากพระคาร์ดินัลที่ห้องประชุมของมิสซัง ตรงอาสนวิหารอัสสัมชัญ บางรัก
ก่อนหน้านี้ คุณแม่เข้าโรงพยาบาล เพราะมีอาการติดเชื้อแผลที่ผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่าเทียม ต้องพักรักษาตัวอยู่หนึ่งเดือนเต็ม เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อคืนวันเสาร์ที่ผ่านมานี้เอง เป็นครั้งที่หนักหนาสาหัสที่สุด เรียกว่า มีโอกาสกลับบ้านเก่าได้ทุกเมื่อ พี่ต้องเทียวไปโรงพยาบาลทุกวัน ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา บางวันไปกลับสามรอบ เพราะไม่สามารถอยู่เฝ้าไข้ได้ เหนื่อยมาก ตอนแรกตัดสินใจแล้วว่า อาจต้องลาออกจากงานมาดูแลท่านโดยเฉพาะ
เรื่องงานก็ไม่ดีนัก ลุ่ม ๆ ดอน ๆ อย่างไรชอบกลตามมาตรฐานชาวโลก ทำงานแล้วรุ่งริ่ง ไม่ยักกะรุ่งเรืองแฮะ เฮ้ออออ
อย่างไรก็ตาม ขอบคุณพระเจ้าและพระแม่ที่ยังมีกำลังใจและลมหายใจอยู่ ไม่ได้ไปมิสซามาหลายเดือนแล้วเนี่ยะ เหนื่อยสุด
ด้วยสาเหตุหลายประการนี้เอง จึงไม่สามารถไปร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ของชาวเราได้แม้ว่าอาจจะติดต่อได้ก็ตาม ไม่ว่าจะงานเลี้ยงต้อนรับอาสายัณห์ งานเลี้ยงวันเกิดภรรยาน้าปาน เพราะแทบไม่มีโอกาสเล่นเน็ตที่บ้านเลย
ขอบพระคุณมากค่ะ
เมื่อเช้าวันอังคาร เกิดอุบัติเหตุระหว่างขับรถไปทำงาน เจอรถยางแตกพุ่งเข้าใส่ ชนถากด้านที่พี่ขับ กระจกด้านประตูคนขับหลุดออกมาทั้งแผ่น กระจกหูช้างหลุดออกจากขั้วกระเด็นเข้ามานอนแอ้งแม้งอยู่ที่หน้าปัดของมาตรวัดระยะทาง ประตูข้างคนขับยับ ขอบคุณพระเจ้าที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย ที่กระจกมองหลังจะห้อยสายประคำเส้นที่น้องจิงให้ กับเส้นทีได้ตอนรับศีลล้างบาป ช่วงที่ไปรับโอวาทจากพระคาร์ดินัลที่ห้องประชุมของมิสซัง ตรงอาสนวิหารอัสสัมชัญ บางรัก
ก่อนหน้านี้ คุณแม่เข้าโรงพยาบาล เพราะมีอาการติดเชื้อแผลที่ผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่าเทียม ต้องพักรักษาตัวอยู่หนึ่งเดือนเต็ม เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อคืนวันเสาร์ที่ผ่านมานี้เอง เป็นครั้งที่หนักหนาสาหัสที่สุด เรียกว่า มีโอกาสกลับบ้านเก่าได้ทุกเมื่อ พี่ต้องเทียวไปโรงพยาบาลทุกวัน ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา บางวันไปกลับสามรอบ เพราะไม่สามารถอยู่เฝ้าไข้ได้ เหนื่อยมาก ตอนแรกตัดสินใจแล้วว่า อาจต้องลาออกจากงานมาดูแลท่านโดยเฉพาะ
เรื่องงานก็ไม่ดีนัก ลุ่ม ๆ ดอน ๆ อย่างไรชอบกลตามมาตรฐานชาวโลก ทำงานแล้วรุ่งริ่ง ไม่ยักกะรุ่งเรืองแฮะ เฮ้ออออ
อย่างไรก็ตาม ขอบคุณพระเจ้าและพระแม่ที่ยังมีกำลังใจและลมหายใจอยู่ ไม่ได้ไปมิสซามาหลายเดือนแล้วเนี่ยะ เหนื่อยสุด
ด้วยสาเหตุหลายประการนี้เอง จึงไม่สามารถไปร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ของชาวเราได้แม้ว่าอาจจะติดต่อได้ก็ตาม ไม่ว่าจะงานเลี้ยงต้อนรับอาสายัณห์ งานเลี้ยงวันเกิดภรรยาน้าปาน เพราะแทบไม่มีโอกาสเล่นเน็ตที่บ้านเลย
ขอบพระคุณมากค่ะ