ขอแรงอธิษฐาน เกี่ยวกับการเรียนและทุกอย่างของหนูด้วยค่ะ....
โพสต์แล้ว: พฤหัสฯ. เม.ย. 27, 2006 2:50 pm
พรุ่งนี้ ผลสอบก็จะออกแล้ว
ว่าหนูมีสิทธิ์เข้าเรียนที่หนูอยากเข้าได้หรือไม่
ในเวลานี้ มีหลายเรื่องเหลือเกินที่เกิดขึ้นกับหนู
ทุกๆอย่างมันหนีจากหนูไปหมด
ยิ่งใกล้วันประกาศผลเท่าไร หนูก็ยิ่งเครียด กดดัน
จนบางครั้งน้ำตาหนูก็ไหลออกมา
สำหรับ รร เก่าแล้ว หนูไม่มีปัญหากับทุกคน
แต่ที่มีปัญหา คือหลักสูตรการเรียนมากกว่าค่ะ
ที่ใหม่นี้ หนูสอบเป็นรอบที่ 2แล้ว เป็นระบบแอดมิชชั่นค่ะ
ตลอดเวลาที่ฝึกซ้อม หนูขอให้พระเจ้าช่วยหนูตลอดเวลา
แต่ปริมาณคนสอบเยอะมาก
หนูไม่แน่ใจว่าทางวิทยาลัยเค้าจะรับประมาณเท่าไหร่
แต่เท่าที่ดูจากทุกอย่างๆ ก็น่าจะประมาณ 3-4 คนค่ะ
สิ่งที่หนูเป็นตอนนี้คือกดดันเหลือเกิน
หนูกลัวที่จะไม่ติด และไม่ได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองฝันไว้
เพราะก็มีคนที่ฝีมือดีๆ เข้าสอบเหมือนกัน
หนูยังดีใจ ในการสอบครั้งนี้ เพราะหนูสอบดนตรี
เป็นพรสวรรค์ที่พระเจ้าประทานให้แก่ครอบครัวหนู (ตระกูลเลยค่ะ)
มีหลายคนบอกว่า ให้เชื่อในพระเจ้า
หนูเชื่อค่ะ หนูเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในใจให้พระเจ้าฟัง
แม้ว่าหนูจะไม่รู้ขั้นตอนการพูดเท่าไหร่นัก
หนูกลัวว่า ถ้าหนูไม่ได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองรัก
หนูต้องทน อีก 3 ปี เรียนวิชาที่ไม่ใช่หนู ไม่ใช่บ้านหนู
โรงเรียนเก่าไม่เหมาะสม
มีหลายคนบอกว่า เพราะเจ้าจะเลือกทางที่ดีที่สุดให้แก่เรา
แต่ตอนนี้ หนูมองเห็นว่า ตั้งแต่เล็กมา
ดนตรีคือสิ่งที่หนูสามารถทำได้ดี กว่าวิชาอื่นๆ
มันทำให้หนูมีสิ่งยึดเหนี่ยว ถ้ามองอีกมุม
ถ้าไม่ใช่ดนตรีแล้ว หนูก็ไม่รู้ว่าหนูจะทำอะไรได้บ้าง
หนูกลัวว่าวันพรุ่งนี้ เมื่อหนูดูผลประกาศ แล้วมันไม่มีชื่อหนู
แล้วหนูก็ไม่อยากคิดว่าตัวเองจะเป็นอย่างไร
หนูพยายามไม่คาดหวังกับมันมาก บอกตัวเองเท่าไหร่
จิดใจก็ไม่เคยทำตาม ยิ่งใกล้วันเวลา
หนูก็ยิ่งคาดหวังในการเรียนหนูมากเท่านั้น
มันมากเกินกว่าที่จะพูดค่ะ.............
ในตอนเด็ก หนูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่เอ็นทรานซ์ไม่ติด
ต้องฆ่าตัวตาย แต่ตอนนี้หนูเข้าใจหัวอกการรอคอย
ความคาดหวัง ต่างๆของพวกเค้า
ถ้าจะบอกว่า สอบไม่ติด ไม่เป็นไร ค่อยรอครั้งต่อไปก็ได้
แต่ครั้งต่อไปสำหรับหนู คือ 3 ปี แล้วตลอด 3 ปี
มันไม่ทำให้หนูมีความสุขได้แน่นอน
ยิ่งเวลาห่างออกไปเท่าไร โอกาสในการทำงานก็ต้องน้อยลงไปเท่านั้น
หนูคิดว่าถ้าหนูติดใน รร ที่หนูอยากเข้า
หนูก็จะสอนดนตรีให้กับเด็กๆ ช่วยพ่อหารายได้
นับวันกาลเวลาก็ต้องผ่านไป คนที่หายใจก็ต้องแก่ลง
พ่อยังต้องการอะไรอีกหลายอย่างสำหรับพ่อ
เช่น การตรวจสภาพ และหลายๆอย่าง
อาทิโรคเครียดของพ่อ ที่เป็นมาหลายปีแล้ว
บางครั้งถ้าหนูทำงานได้เร็วเท่าไหร่
พ่อก็สมควรหยุดงานแล้วอยู่เฉยๆให้หนูเลี้ยงได้
ไม่ใช่ว่าพ่อต้องหาให้หนูตลอดไป
ขนาดเครื่องจักรมันยังเสื่อมสภาพของตัวมันเองได้
มนุษย์มันก็เหมือนกันนี่คะ
บางที ไม่รู้ว่าหนูวางแผนชีวิตให้ตัวเองมากเกินไปรึป่าว
แต่ที่หนูเป็นอยู่มันคือความฝัน ที่หนูพยายามทำให้เป็นจริง
และคำตอบแรกสำหรับความฝันหนู ก็คือวันพรุ่งนี้
ในเวลานี้หนูทำได้แค่เพียงอธิษฐานกับพระเจ้า
อ้อนวอนพระเจ้าทุกวัน ถ้าพรุ่งนี้ไม่ติดหนูคงเสียใจมาก
แต่หนูจะเสียใจมากกว่าถ้าหนูช่วยพ่อแบ่งเบาภาระ
ในครอบครัวตอนนี้ไม่ได้
ในเวลานี้ ขอให้พี่ๆน้องๆ ในนิวมานา
ช่วยอธิษฐานเผื่อหนูด้วยนะคะ
ไม่รู้ว่าแรงอธิษฐานจะเป็นจริงหรือไม่
หนูก็ฝากภาระไว้กับพระองค์ หนูเชื่อในพระองค์อยู่แล้ว
ขอให้ทุกคนอธิษฐานเผื่อด้วยนะคะ
คงเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่คำตอบในวันพรุ่งนี้จะเกิดขึ้น
ในวันนี้หนูคงทำได้แค่นี้แหละคะ.......
ปล.ยาวไปหน่อยแต่ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ
ว่าหนูมีสิทธิ์เข้าเรียนที่หนูอยากเข้าได้หรือไม่
ในเวลานี้ มีหลายเรื่องเหลือเกินที่เกิดขึ้นกับหนู
ทุกๆอย่างมันหนีจากหนูไปหมด
ยิ่งใกล้วันประกาศผลเท่าไร หนูก็ยิ่งเครียด กดดัน
จนบางครั้งน้ำตาหนูก็ไหลออกมา
สำหรับ รร เก่าแล้ว หนูไม่มีปัญหากับทุกคน
แต่ที่มีปัญหา คือหลักสูตรการเรียนมากกว่าค่ะ
ที่ใหม่นี้ หนูสอบเป็นรอบที่ 2แล้ว เป็นระบบแอดมิชชั่นค่ะ
ตลอดเวลาที่ฝึกซ้อม หนูขอให้พระเจ้าช่วยหนูตลอดเวลา
แต่ปริมาณคนสอบเยอะมาก
หนูไม่แน่ใจว่าทางวิทยาลัยเค้าจะรับประมาณเท่าไหร่
แต่เท่าที่ดูจากทุกอย่างๆ ก็น่าจะประมาณ 3-4 คนค่ะ
สิ่งที่หนูเป็นตอนนี้คือกดดันเหลือเกิน
หนูกลัวที่จะไม่ติด และไม่ได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองฝันไว้
เพราะก็มีคนที่ฝีมือดีๆ เข้าสอบเหมือนกัน
หนูยังดีใจ ในการสอบครั้งนี้ เพราะหนูสอบดนตรี
เป็นพรสวรรค์ที่พระเจ้าประทานให้แก่ครอบครัวหนู (ตระกูลเลยค่ะ)
มีหลายคนบอกว่า ให้เชื่อในพระเจ้า
หนูเชื่อค่ะ หนูเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในใจให้พระเจ้าฟัง
แม้ว่าหนูจะไม่รู้ขั้นตอนการพูดเท่าไหร่นัก
หนูกลัวว่า ถ้าหนูไม่ได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองรัก
หนูต้องทน อีก 3 ปี เรียนวิชาที่ไม่ใช่หนู ไม่ใช่บ้านหนู
โรงเรียนเก่าไม่เหมาะสม
มีหลายคนบอกว่า เพราะเจ้าจะเลือกทางที่ดีที่สุดให้แก่เรา
แต่ตอนนี้ หนูมองเห็นว่า ตั้งแต่เล็กมา
ดนตรีคือสิ่งที่หนูสามารถทำได้ดี กว่าวิชาอื่นๆ
มันทำให้หนูมีสิ่งยึดเหนี่ยว ถ้ามองอีกมุม
ถ้าไม่ใช่ดนตรีแล้ว หนูก็ไม่รู้ว่าหนูจะทำอะไรได้บ้าง
หนูกลัวว่าวันพรุ่งนี้ เมื่อหนูดูผลประกาศ แล้วมันไม่มีชื่อหนู
แล้วหนูก็ไม่อยากคิดว่าตัวเองจะเป็นอย่างไร
หนูพยายามไม่คาดหวังกับมันมาก บอกตัวเองเท่าไหร่
จิดใจก็ไม่เคยทำตาม ยิ่งใกล้วันเวลา
หนูก็ยิ่งคาดหวังในการเรียนหนูมากเท่านั้น
มันมากเกินกว่าที่จะพูดค่ะ.............
ในตอนเด็ก หนูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่เอ็นทรานซ์ไม่ติด
ต้องฆ่าตัวตาย แต่ตอนนี้หนูเข้าใจหัวอกการรอคอย
ความคาดหวัง ต่างๆของพวกเค้า
ถ้าจะบอกว่า สอบไม่ติด ไม่เป็นไร ค่อยรอครั้งต่อไปก็ได้
แต่ครั้งต่อไปสำหรับหนู คือ 3 ปี แล้วตลอด 3 ปี
มันไม่ทำให้หนูมีความสุขได้แน่นอน
ยิ่งเวลาห่างออกไปเท่าไร โอกาสในการทำงานก็ต้องน้อยลงไปเท่านั้น
หนูคิดว่าถ้าหนูติดใน รร ที่หนูอยากเข้า
หนูก็จะสอนดนตรีให้กับเด็กๆ ช่วยพ่อหารายได้
นับวันกาลเวลาก็ต้องผ่านไป คนที่หายใจก็ต้องแก่ลง
พ่อยังต้องการอะไรอีกหลายอย่างสำหรับพ่อ
เช่น การตรวจสภาพ และหลายๆอย่าง
อาทิโรคเครียดของพ่อ ที่เป็นมาหลายปีแล้ว
บางครั้งถ้าหนูทำงานได้เร็วเท่าไหร่
พ่อก็สมควรหยุดงานแล้วอยู่เฉยๆให้หนูเลี้ยงได้
ไม่ใช่ว่าพ่อต้องหาให้หนูตลอดไป
ขนาดเครื่องจักรมันยังเสื่อมสภาพของตัวมันเองได้
มนุษย์มันก็เหมือนกันนี่คะ
บางที ไม่รู้ว่าหนูวางแผนชีวิตให้ตัวเองมากเกินไปรึป่าว
แต่ที่หนูเป็นอยู่มันคือความฝัน ที่หนูพยายามทำให้เป็นจริง
และคำตอบแรกสำหรับความฝันหนู ก็คือวันพรุ่งนี้
ในเวลานี้หนูทำได้แค่เพียงอธิษฐานกับพระเจ้า
อ้อนวอนพระเจ้าทุกวัน ถ้าพรุ่งนี้ไม่ติดหนูคงเสียใจมาก
แต่หนูจะเสียใจมากกว่าถ้าหนูช่วยพ่อแบ่งเบาภาระ
ในครอบครัวตอนนี้ไม่ได้
ในเวลานี้ ขอให้พี่ๆน้องๆ ในนิวมานา
ช่วยอธิษฐานเผื่อหนูด้วยนะคะ
ไม่รู้ว่าแรงอธิษฐานจะเป็นจริงหรือไม่
หนูก็ฝากภาระไว้กับพระองค์ หนูเชื่อในพระองค์อยู่แล้ว
ขอให้ทุกคนอธิษฐานเผื่อด้วยนะคะ
คงเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่คำตอบในวันพรุ่งนี้จะเกิดขึ้น
ในวันนี้หนูคงทำได้แค่นี้แหละคะ.......
ปล.ยาวไปหน่อยแต่ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ